บทที่ 439 ตื่นขึ้นมา

อันหลิงหยุนปวดจนจะเป็นลมไปแล้ว กงชิงวี่เห็นเลือดก็ ทําเขาตกใจไม่น้อย รีบให้คนไปรายงานในวัง หมอจวนโจ วก็รีบเตรียมตัวแล้ว หมอตำแยที่ทำคลอดก็มาเฝ้าอยู่แล้ว กลัวจะเกิดเรื่อง เรียกหยุนจิ่นมาด้วย

ตอนที่แม่ทัพอันมา อันหลิงหยุนเจ็บอยู่ข้างในได้สักพัก แล้ว

“หลิงหยุนล่ะ”แม่ทัพอันมาถึงก็รีบไปหากงชิงวี่ กงชิงวี่ อยู่กับอันหลิงหยุนข้างใน ถางเหอรีบขวางไว้ทันที

“แม่ทัพอย่าเข้าไป ที่นี่เข้าไปไม่ได้ ท่านอ๋องก็อยู่ข้างใน แล้ว ‘

“แล้วจะทำอย่างไร”แม่ทัพอันร้อนใจจนเดินไปเดินมา เกือบจะร้องไห้อยู่แล้ว

หยุนจิ่นวิ่งออกมาจากข้างใน “เร็ว น้ำร้อน”

คนทั้งลานบ้านต่างทำงานกันยุ่งมาก อันหลิงหยุนดู เหมือนจะไม่ไหวแล้ว ฝูงนกฝูงหนึ่งบินวนอยู่รอบรอบ ลานบ้าน ท้องฟ้าเหนือลานบ้านทั้งหมด รวมไปถึงหลังคา ก็เต็มไปด้วยนก นกนานาชนิดล้วนบินมาหมดแล้ว แม้ กระทั่งหลายชนิดที่ไม่เคยเห็นก็มา

แม่ทัพอันไม่ทันได้สังเกตสิ่งแปลกประหลาดนี้ ถามขึ้น ว่า “ทำไมยังไม่ออกมา”
ถางเหอก็ร้อนใจ เขาจะรู้ได้อย่างไร

อันหลิงหยุนเหนื่อยมากแล้ว นางมองกงชิงวี่ “ท่านอ๋อง ข้าไม่ไหวแล้ว ไม่มีแรงแล้ว ช่วงที่ได้อยู่กับท่านอ๋องข้ามี ความสุขจริงๆ”

“อย่าพูดเหลวไหล ไม่ให้พูดเหลวไหล ข้าไม่ฟัง”ดวงตา กงชิงวี่แดงก่ำ มือข้างหนึ่งกำมือของอันหลิงหยุนไว้แน่น

อันหลิงหยุนส่ายหัว “ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว ไม่มีแรง แม้สักนิด อีกเดี่ยวท่านให้หมอจวนโจวผ่าตัดข้า เปิดหน้า ท้องของข้า ให้ลูกได้ออกมา ดูแลพวกเขาดีๆ เลี้ยงดูให้ พวกเขาได้เติบใหญ่ บอกพวกเขา เรื่องของข้า”

“หลิงหยุน…..กงชิงวี่มองตาของอันหลิงหยุนที่ปิดลง

ตาของอันหลิงหยุนมีน้ำตาไหลออกมา นางไม่มีแรงแล้ว จริงๆ เด็กๆเหล่านี้ ก็ไม่ยอมให้คลอดออกมาดีๆ

ช่วงที่อันหลิงหยุนสลบไปนั้น นอกประตูมีคนขอเข้าพบ

“ท่านอ๋อง มีแม่นางแซ่ป่ายคนหนึ่งของเข้าพบ

กงชิงวี่อึ้งไปชั่วครู่ พูดขึ้นว่า “รีบเชิญเข้ามา”

ป่ายสู้สู้เข้ามาจากข้างนอก ถือกล่องยาไว้

เข้าประตูมาก็เปิดกล่องยา หยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา เดินไป ข้างกายอันหลิงหยุนแล้วก็ฉีดยาให้อันหลิงหยุนหนึ่งเข็ม ก่อน จากนั้นก็บอกให้หมอตำแยออกไป นางจะเป็นคนทําคลอดอันหลิงหยุนเอง

อันหลิงหยุนตื่นขึ้นอย่างสะลึมสะลือ ครั้งนี้ไปปรากฏ อยู่ที่ระหว่างทางที่ซูมู่หรงถูกทำร้าย คนตายหมดแล้ว เหลือแต่ซูมู่หรงเท่านั้น ซูมู่หรงยังได้รับบาดเจ็บสาหัส

อันหลิงหยุนรีบวิ่งเข้าไป ฝ่าเข้าไปในดงกระสุนลากตัว ซูมู่หรงออกมา

เมื่อเห็นอันหลิงหยุนซูมู่หรงก็อึ้งไปสักพัก ทั่วร่างเขา บาดเจ็บสาหัสหลายจุด ทุกที่มีแต่รูกระสุนอีกทั้งยังมี เลือดไหลไม่หยุด

อันหลิงหยุนลากตัวซูมู่หรงไปยังที่ที่ปลอดภัย ปลด เสื้อผ้าบนตัว คลำหากล่องยาบนตัว หันกลับไปดูก็เห็นว่า นํากล่องยามาด้วย

อันหลิงหยุนรีบเปิดออก หาเข็มฉีดยาจากด้านใน ฉีดยา ปฏิชีวนะให้กับซูมู่หรงก่อนอันดับแรก

“นี่มันเรื่องอะไรกัน”อันหลิงหยุนเอากระสุนออกให้กับ ซูมู่หรง พลางถามขึ้น

สายตาซูมู่หรงเขม็ง ใบหน้าเป็นสีดำ มือเขาดึงเสื้อของ อันหลิงหยุนไว้ “รับปากผม ครั้งนี้จะไม่ไปไหนอีก ห้าปี แล้ว ทำไมคุณเพิ่งจะกลับมา”

“…คุณพูดว่าอะไร”อันหลิงหยุนสีหน้าตะลึง “ห้าปีแล้ว นี่ฉันจากไปห้าปีแล้ว”
“เฮอะเยอะ……ผมคิดถึงคุณมาก”

ซูมู่หรงพูดอยู่แล้วก็สลบไป อันหลิงหยุนรีบฉีดยา กระตุ้นหัวใจให้เขา รีบเอากระสุนออก

ซูมู่หรงดวงแข็ง อันหลิงหยุนจัดการให้เขาเรียบร้อยเขา ก็ตื่นแล้ว

“ผมยังไม่ตายหรือ”ซูมู่หรงถามอันหลิงหยุน อันหลิงหยุ นยุ่งอยู่กับการตรวจรักษา คนได้รับบาดเจ็บสาหัส นอน

อยู่ไม่สามารถขยับได้

“คุณตายไม่ได้ หัวหน้ากองเป็นคนดวงดีดวงแข็ง”อัน หลิงหยุนฝืนหัวเราะ

ซูมู่หรงส่ายหัว “ข้างในเรามีไส้ศึก พวกเขาเป็นศัตรู ของเรา ภายในของเรามีคนตายไปไม่น้อย ผมได้รับมอบ หมายให้ตรวจสอบเรื่องนี้ ไม่คิดว่าจะถูกพวกเขาหาเจอ พวกเขาอยากจะฆ่าผม

“คุณวางใจได้ ฉันไม่มีทางไม่ดูแลคุณ”

“หลิงหยุน คุณคิดถึงผมไหม”ซูมู่หรงรวบรวมความกล้า ถามออกไป อันหลิงหยุนไม่พูดอะไร ช่วงเวลาอย่างนี้ยัง จะถามคำถามเช่นนี้

“หัวหน้ากอง ฉันชอบที่คุณเรียกนามแฝงของฉัน มากกว่า คุณไม่เรียกนามแฝงของฉันนานแล้ว”
ซูมู่หรงเป็นนานกว่าจะปิดตาลง “คุณไปจากที่นี่ซะ พวก เขายังหาคุณไม่พบ หากคุณอยู่ที่นี่ คนของพวกเขามี เยอะมาก อาจเกิดเรื่องขึ้นก็ได้”

“คุณพักผ่อนเถอะ ยาของฉันตอนนี้ พอให้คุณได้ใช้ ฉัน จะไม่ไปจากคุณ”อันหลิงหยุนเฝ้าซูมู่หรงต่อ ไม่รู้ว่าเป็น ความฝันหรือไม่ หรือเพราะคนเหล่านั้นหาพวกเขาไม่พบ อันหลิงหยุนอยู่รอดปลอดภัยมาได้เจ็ดวันแล้ว

ในเจ็ดวันนี้ซูมู่หรงเองก็ค่อยๆฟื้นฟูดีขึ้น แม้จะยังมีแผล จากการถูกยิง แต่ร่างกายของคนเหล่านี้ย่อมแข็งแรงกว่า คนทั่วไป ซูมู่หรงฟื้นตัวเร็วจนน่าตกใจ

อันหลิงหยุนเหนื่อยมากจึงพักผ่อนอยู่ด้านใน นอนอยู่ก็ รู้สึกได้ว่าข้างหูร้อนผ่าว เธอคิดว่าเธอกลับไปอยู่กับกงชิง วี่แล้ว ลืมตาขึ้นมาดูเบื้องหน้า ปรากฏว่าเป็นซูมู่หรงที่ใช้ มือค่อยๆลูบหน้าเธออยู่

อันหลิงหยุนตกใจ รีบลุกขึ้นนั่ง

“หัวหน้ากอง คุณไม่เป็นไรแล้ว”

“ตายไม่ได้แล้ว ทำไมคุณต้องกลัวผมขนาดนั้น ผมไม่ กินคนซะหน่อย ครั้งที่แล้วกงชิงวี่เอาปืนของผมไป ยังมี เสื้อผ้าแล้วก็รองเท้า รวมถึงกระจกก็เอาไปด้วย เขาคงไม่ ได้มีนิสัยลักเล็กขโมยน้อยแต่เด็กหรอกนะ”

“หัวหน้ากอง คุณพูดเช่นนี้ได้อย่างไร เขาเป็นคน โบราณ ของพวกเราที่นี่เขาไม่เห็นมาก่อน นำกลับไป ศึกษา ทำไมจึงว่าเป็นการลักขโมย อีกทั้งฉันยังเขียนใบยืมไว้ให้คุณบนเตียงแล้วด้วย คุณไม่เห็นหรือ “อันหลิงหยุ นแต่งเรื่อง ก็เพื่อหาข้ออ้างให้กับกงชิงวี่ เสียแรงลำบาก ไม่น้อย

ซูมู่หรงหัวเราะ พิงอยู่อีกฝั่ง

อันหลิงหยุนนั่งอยู่สักพักก็ลุกขึ้นมาตรวจร่างกายซูมู่ห รง ซูมู่หรงถาม “เขาดีกับคุณหรือเปล่า”

“ดีมาก”อันหลิงหยุนสูดลมหายใจ “ฉันหวังว่าจะพาเขา กลับมาใช้ชีวิตด้วยกันที่นี่ แต่เกรงว่าจะเข้ากับที่นี่ไม่ได้”

“คุณพาเขามาสิผมสามารถหางานให้ทำได้”

“นั่นก็ไม่จำเป็น หากกลับมาได้จริง ฉันจะคิดวิธีเอา ทรัพย์สมบัติกลับมาด้วย สมบัติของเขากับฉันถือได้ว่า เป็นมหาเศรษฐีของประเทศแล้ว ไม่จำเป็นต้องทำงาน ไม่ ว่าของชิ้นไหนก็เป็นสมบัติเก่าแก่ล้ำค่าทั้งนั้น”

อันหลิงหยุนตรวจร่างกายเสร็จก็นั่งลง

มองข้างนอกเหมือนมีเรื่องหนักใจ เธอแค่สลบไปหรือ ตายแล้วก็ไม่รู้ และไม่รู้ด้วยว่าเธอให้กำเนิดลูกกี่คน

และไม่รู้ว่าเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง

“หากคุณอยากกลับไปก็กลับไปเถอะ”ซูมู่หรงไม่ขัด

ขวาง

อันหลิงหยุนมองซูมู่หรง “แล้วคุณล่ะ คนเดียวจะอยู่ได้เหรอ”

“ผมจะมีเรื่องอะไรได้ ตอนนี้ผมก็สบายดี”เพื่อเป็นการ ยืนยัน ซูมู่หรงก็ลุกยืนขึ้น

เขาเดินออกไปข้างนอก อันหลิงหยุนกลัวเขาเกิดเรื่อง จึงตามออกไป อากาศข้างนอกดีกว่าข้างใน อันหลิงหยุนเดินตามซูมู่ห

รงไปรอบเกาะเล็กอยู่สักพัก กำลังจะกลับไป อันหลิงหยุ

นรู้สึกผิดปกติ

“หัวหน้ากอง……

“รีบไป”ซูมู่หรงผลักอันหลิงหยุน ตะโกนให้เธอหนีไป ก่อน อันหลิงหยุนทำไม่ได้ ดึงซูมู่หรงไว้ให้ไปด้วยกัน ขณะที่ทั้งสองกำลังจะไป เสียงเฮลิคอปเตอร์ลงจอดก็ดัง ขึ้น อันหลิงหยุนเงยหน้าขึ้น พวกเขาถูกปืนไรเฟิบเล็งไว้ แล้ว

“ยกมือขึ้น ไม่งั้นตาย”คนบนเฮลิคอปเตอร์ตะโกนขึ้น เสียงตะโกนดังลั่น

อันหลิงหยุนยกมือขึ้นขยับตัวบังซูมู่หรงไว้ข้างหลัง

“หัวหน้ากอง ฉันตายแล้วก็ฟื้น คุณหนีไปก่อน”

“คนกันเอง”

ซูมู่หรงหัวเราะ เงยหน้าโบกมือไปมา
อันหลิงหยุนใช้สมอง รู้ว่า มู่หรงปลอดภัยแล้ว ยื่น มือไปดึงของจากด้านหลัง ทำท่ายกปืนเอ็งไปยัง เฮลิคอปเตอร์

ซูมู่หรงสองตาเบิกกว้าง “ไม่นะ”