ตอนที่ 2 เสน่…

ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm

ณ คาบวิชาคำนวณสาขาวิชาการเงินห้อง 1…

หลินเลี่ยนนั่งตัวตรง สายตาจับจ้องไปที่กระดานดำตรง หน้าสลับกับเลื่อนไปสบสายตาอาจารย์เป็นบางครั้ง ในมือจับ ปากกาและขีดเขียนขยุกขยิกช้าๆ ท่าทางของเธอดูราวกับ เข้าใจในสิ่งที่อาจารย์พูดทุกอย่าง

“ได้ค่าตอบกันรึยัง?” อาจารย์กาวกวาดตามองไปรอบ ห้องก่อนจะหยุดลงที่สาวน้อยผมสั้นกุด “หลินเนี่ยน ข้อนี้ ตอบคือเท่าไหร่?

หลินเนี่ยนยังคงนั่งเหม่อลอยในท่าเดิมคล้ายไม่ได้ยิน

เสียง

เพื่อนนักเรียนที่นั่งอยู่ด้านหน้าเห็นท่าทางของเธอก็แอบ หัวเราะออกมา ในขณะที่อาจารย์ตะโกนเรียกชื่อเธอขึ้นมาอีก ครั้ง “หลินเฉียน!”

“คะ?!” หลินเฉียนสะดุ้งพร้อมกับลุกขึ้นยืนด้วยความ

ตกใจ

“คำตอบข้อนี้คือเท่าไหร่?

หลินเนี่ยนก้มหน้ามองสมุดจดของเธอก่อนจะพบว่ามันมีแต่คำว่า “คนชั่ว” ถูกเขียนอยู่เต็มหน้ากระดาษ เธอจึงรีบหันไป มองสมุดของโม่เฟิงที่นั่งข้างๆ แต่ไอ้เพื่อนใจร้ายกลับไม่ยอม ให้เธอดูคำตอบ หี่ย!

อาจารย์กาวขยับแว่นบนหน้าก่อนที่จะพูดเสียงเข้ม “ไม่ ต้องไปดูของคนอื่น ดูคำตอบของตัวเอง

หลินเนี่ยนเงยหน้าขึ้นสบตาอาจารย์ตรงๆ ก่อนตอบกลับ

ไปว่า “หนูไม่รู้ค่ะอาจารย์”

“ไม่รู้? เมื่อครูอธิบายไปซะละเอียดขนาดนั้น หรือเธอไม่

ได้ฟังที่ครูพูดเลย?”

“หนู…ฟังไม่เข้าใจน่ะค่ะ”

“ไม่เข้าใจ? มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ? นี่มันเป็นความรู้ พื้นฐานทั้งนั้น แถมครู ก็เคยอธิบายไปไม่รู้ตั้ง กี่ครั้งแล้วด้วย

หลินเนี่ยนมองอาจารย์ตาปริบๆ “เอ้า ถ้าหนูเข้าใจหมด แล้ว อาจารย์ก็ตกงานสิคะ”

ทันทีที่เธอพูดจบทั้งห้อง ก็ฮาครืน เสียงหัวเราะลั่นไปทั่ว

ปัง! เสียงตบโต๊ะดังขึ้นจากอาจารย์กาวผู้ไม่ขำด้วย ทั้ง ห้องเงียบเสียงในทันที อาจารย์เริ่มมีท่าทีหัวเสียพร้อมกับพูด อบรมยืดยาว “หลินเฉียน! ความรู้ของเธอตอนนี้คิดว่าตัวเองจะ สอบผ่านได้ยังไง? อีกไม่กี่วันก็จะสอบไฟนอลแล้ว เธอยังจะมา นั่งใจลอยทำตัวเรื่อยเปื่อย ฝันอะไรลมๆแล้งๆไปวันๆ อีกเห
“แล้วยังไงคะ? ถึงหนูจะนอนทั้งวันทั้งคืนมันก็ไม่ได้เกี่ยว อะไรกับอาจารย์สักหน่อย!” หลินเงี่ยนเถียงกลับอย่างรวดเร็ว สาวห้าวเอามือสองข้างล้วงกระเป๋ากางเกงและยืนทิ้งน้ำหนัก ตัวไปบนขาซ้ายในขณะ ที่เท้าขวายื่นออกไปด้านหน้าอย่างหา เรื่อง ก่อนจะพูดตามไปอีกว่า “หนูก็เป็นของหนูแบบนี้ ที่ตอน อาจารย์จะนอนหนูยังไม่เคยไปห้ามเลย!” ถึงแม้วาจาและ ท่าทางของเธอจะดูนักเลงแต่มันก็เท่ไม่หยอก แถมยังดู ห้าวหาญกว่าผู้ชายที่ฮอตที่สุดในห้องอย่างไม่เฟิงซะอีก

“ววววววว” เสียงนักเรียนในห้องโห่ร้องตอบรับพร้อมกับ ทุบโต๊ะเชียร์ด้วยความสนุกสนาน จนทำให้อาจารย์โกรธมาก ยิ่งขึ้น

“เงียบเดี๋ยวนี้นะ! ส่วนเธอ…เลิกเรียนแล้วเรียกผู้ปกครอง มาพบครูด้วย!” อาจารย์กาวมาที่หลินเนี่ยน

“ไม่ว่างค่ะ”

“ไม่มาก็ไม่ต้องกลับบ้าน!

“ได้แบบนั้นก็ดีเลยค่ะ ขอบคุณมากนะคะอาจารย์

“วววววววววววๆๆๆ” เสียงของเพื่อนในห้องโห่ร้อง

ถูกใจขึ้นมาอีกครั้ง

หลังจากเลิกเรียน หลินเงี่ยนก็ถูกกักตัวอยู่ภายในห้องพัก อาจารย์ โดยทั่วไปในฐานะนักศึกษาการถูกเรียกพบผู้ปกครอง แน่นอนว่ามันถือเป็นเรื่องที่น่าอับอาย แต่สำหรับหลินเงี่ยนแล้ว เธอไม่แน่ใจนักว่าควรจะอับอายดีหรือไม่ ไม่ใช่อายเพราะถูกเรียกพบผู้ปกครอง แต่เป็นเพราะเธอไม่มีผู้ปกครองคนใดให้ เรียกพบได้เลยต่างหาก

ในมหาวิทยาลัย ฉายา “คุณชายเงี่ยน เป็นที่รู้จักของคน จำนวนมาก การเรียนไม่เอาไหน กิจกรรมไม่ได้เรื่อง ชอบ ก่อกวนชวนให้ปวดกระบาลไปวันๆ แถมยังตั้งอกตั้งใจก่อเรื่อง อย่างสุดความสามารถ เธอถือว่าเป็นนักศึกษาที่สร้างความ ปวดหัวให้กับอาจารย์มากที่สุด เพราะนอกจากเธอจะไม่ตั้งใจ เรียนแล้วยังส่งผลกระทบไปถึงเพื่อนคนอื่นๆ ด้วย

นี่ถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อแท้ๆที่เธอไม่เคยเจอหน้าเลยมา

นานกว่าสิบปีจ่ายเงินบริจาคให้กับการก่อสร้างโรงยิมของ มหาวิทยาลัย เธอคงไม่มีทางได้เข้ามาอยู่ในมหาวิทยาลัยแห่ง นี้แน่ๆ อาจารย์ที่ปรึกษาเห็นหน้าหลินเงี่ยนก็รู้สึกปวดหัวขึ้นมา

ในทันที “ยินดีๆ แล้วก็ถอดต่างหูนั่นออกด้วย

ทันทีที่ได้ยิน หลินเฉียนก็รีบ…. ทำตรงกันข้ามทุกอย่าง

“ไม่ค่ะ หนูสะดวกแบบนี้

“ดูทำตัวเข้าสิ หัดดูตัวเองซะบ้าง ผู้หญิงก็ไม่ใช่ผู้ชายก็ไม่

เชิง!”

หลินเฉียนอยู่ในชุดเสื้อเชิ้ตสีฟ้าคู่กับกางเกงขายาวสีเข้ม ที่ชายเสื้อบางส่วนหลุดลุ่ยออกมานอกกางเกง ด้วยการแต่ง กายแบบนี้บวกกับท่าทางห้าวเป้ง อีกทั้งที่ผมซอยจนสั้นกุดนั่น อีกจึงทำให้เธอไม่ได้ต่างอะไรกับผู้ชายแท้ๆเลย
“เธอเป็นเด็กผู้หญิงนะ ช่วยทำตัวให้มันดีๆ ให้เหมือนกับที่ ผู้หญิงเขาทำกันหน่อยไม่ได้รึไง? ครูบอกให้ยืนให้ดีๆ

หลิวเฉียนยังคงยืนกระดิกเท้าต่อไปอย่างท้าทายราวกับจะ บอกว่า ก็หนูจะยืนแบบนี้ครูจะทำไม? ถึงแม้ว่ามันจะดูค่อนข้าง หยาบคายแต่ก็ถือว่าเท่มากในสายตาวัยรุ่นทั่วไป

“เอาเบอร์ฟอเธอมา

“ไม่ทราบค่ะ”

“ไม่ทราบ? แม้แต่เบอร์โทรศัพท์พ่อของตัวเองเธอยังไม่รู้

เหรอ?”

“เหอะ อาจารย์ หนูยังไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าเขาเป็นใคร

อาจารย์ที่ปรึกษาได้ยินคำพูดนั้นก็รู้สึกโกรธ ในขณะ เดียวกันก็รู้สึกเจ็บปวดไปด้วย ตอนนี้เด็กคนนี้นับวันยิ่งควบคุม ยากมากขึ้นทุกทีแล้ว “แล้วแม่ของเธอล่ะ?”

“ก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ

เมื่อได้ยินเช่นนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาก็ไม่อยากถามต่ออีก เพราะรู้ดีว่าหากถามต่อไปเด็กคนนี้คงจะสวนกลับมาว่า “หนู ไม่มีทั้งพ่อทั้งแม่ ไม่มีใครดูแลหนูทั้งนั้นแหละ

ความเวทนาทําให้อาจารย์ใจอ่อนก่อนจะถอนหายใจออก มาอย่างอ่อนอกอ่อนใจ “เฮ้อ…หลินเนี่ยน…ครูต้องทำยังไงกับ เธอเนี่ย? เธอดูคะแนนสอบของเธอ ไม่อยากจบเหรอ? ถ้า เป็นแบบนี้เงินที่บริจาคมาก็เหมือนกับเสียเปล่าเลยนะ”
มหาวิทยาลัยแห่งนี้มีการเรียนการสอนที่เข้มงวดมาก และ ไม่ว่าจะสอบเข้ามาด้วยวิธีการใดก็ตามแต่หากคะแนนสอบแย่ เกินจะเยียวยาหรือทำผิดกฎของมหาลัยก็จะถูกไล่ออกทันที ซึ่ง สำหรับหลินเฉียนคนนี้เรียกได้ว่า มีครบทุกอย่าง จนอาจารย์ที่ ปรึกษาเองก็หมดหนทางที่จะช่วยเหลือแล้วเช่นกัน

ในเวลานั้นเอง โม่เฟิงก็ถือกองเอกสารเข้ามาในห้องพัก อาจารย์ ในฐานะของรองประธานสภานักศึกษาจึงทำให้เขา โดดเด่นและดีเลิศในสายตาของทุกคน เขาเพียบพร้อมในทุกๆ ด้านและถูกยกย่องว่าเป็นนักศึกษาดีเด่น สามประการเรียนดี หน้าตาหล่อเหลา และมาจากครอบครัวที่สมบูรณ์แบบ

หลินเนียนมองเขาด้วยสายตาโกรธเคืองเพราะเห็นว่าอีก ฝ่ายเข้ามาแต่กลับไม่ได้ช่วยอะไรเธอได้เลย “อาจารย์ อย่า หว่านล้อมให้เสียเวลาเลย หนูรู้ว่าอาจารย์อยากจะพูดอะไร ครั้งหน้าหนูสัญญาจะไม่พูดจาต่อล้อต่อเถียงกับอาจารย์กาวอีก พอถึงคาบของอาจารย์กาวใบหนูจะรีบฟุบหลับทันทีเลย ตกลง ไหมคะ?”

อาจารย์ที่ปรึกษาได้ยินเช่นนั้นก็ถอนหายใจครั้งที่ร้อย แปดก่อนจะพูดขึ้นว่า “ถ้าเธอทำแบบนั้นครูก็หมดปัญญาจะ ช่วยเธอแล้วนะ”

“ได้แบบนั้นก็เยี่ยมเลยค่ะ หนูเองก็ไม่อยากให้อาจารย์ ต้องปวดหัวกับหนูอีกแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้นมองเพดานก่อนที่จะ ผิวปากด้วยท่าทางสบายใจ หี ดูแลเรอะ มันก็คือการควบคุม ดีๆนี่แหละ ไม่มีใครควบคุมข้าได้หรอก แล้วคนอย่างช้าก็จะไม่ยอมให้ใครมาควบคุมด้วย

หลังจากเดินออกมาจากห้องพักอาจารย์ หลินเนี่ยนก็รีบ มองหาเป้าหมายและในทันทีที่มองเห็นร่างสูงคุ้นตาเธอก็ กระชับเป๊บนหลังก่อนจะวิ่งหน้าตั้งพุ่งตัวลัดสนามหญ้า กอง ใบไม้แห้งที่ถูกกวาดรวมกันไว้ปลิวว่อนกระจัดกระจาย เธอเร่ง ความเร็วสูงสุดเพื่อไปดักหน้าไอ้คนใจร้าย ไม่เฟิง ก่อนที่จะ ฟาดฝ่ามืออรหันต์เข้าใส่บ่ากว้างของอีกฝ่ายพร้อมกับแผด เสียงต่อว่าด้วยความโมโห “จู่โม่เฟิง! แกนโคตรใจดำเลย แค่ คำตอบโจทย์เลขในห้องเรียนแค่นี้ก็ไม่ยอมให้ฉันดู!

จู่โม่เฟิงที่มีความสูงร้อยแปดสิบห้าเซนติเมตรไม่ได้ก้ม หน้าลงมามองหลินเฉียนที่เตี้ยกว่าเลยสักนิด เขาเพียงแต่แล เธอผ่านหางตาพร้อมกับถามผ่านหัวเธอไปด้วยน้ำเสียงดูถูก ทำไมฉันต้องให้เธอดูด้วย?”

“แม่ง! นี่คิดจะเปิดศึกกับฉันเหรอวะ?!” หลินเจี๋ยนโยนกระ เป๋าเป้บนหลังทิ้งไปก่อนที่จะใช้ขาข้างหนึ่งก้าวขึ้นไปบนบันได ด้านข้างแล้วดีดตัวออกเพื่อกระโดดขึ้นไปเกาะหลับอยู่บนหลัง ของจู่โม่เฟิง

“เฮ้ย ลงไปเดี๋ยวนี้นะ!” โม่เพิ่งพูดพร้อมกับพยายาม สะบัดเอาปลิงตัวเขื่องที่เกาะหนึบอยู่บนหลังออกไป แต่ไม่ว่าจะ สะบัดยังไงก็ไม่สามารถผลักเธอออกไปได้ “หลินเงี่ยน นี่เธอ เป็นหมาโบกปูนหรือไงจ๊ะ!
“เออ! แถมฉันยังแข็งแรงมากด้วย

หลินเฉียนและไม่เฟิงเป็นเพื่อนเรียนร่วมห้องกันตั้งแต่ มัธยม แม้ว่าทั้งสองจะดูไม่ลงรอยกันนักแต่พวกเขาก็รู้จักกันมา

เป็นเพราะไม่เพิ่งเป็นหนุ่มป๊อปจึงทำให้เป็นที่หมายปอง ของสาวๆมากมาย และมักจะมีทั้งสาวรุ่นพี่รุ่นน้องเข้ามา สารภาพรักเขาอยู่เสมอ

ความจริงข้อหนึ่งที่ต้องยอมรับคือ ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัย กับโรงเรียนมัธยมนั้นมีความแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง เพราะใน มหา’ลัยการอยู่ต่างคณะกันก็เหมือนกับถูกภูเขาลูกนึงขวางกั้น เอาไว้ มันดูไกลลิบจนแทบจะมองอีกฝั่งไม่เห็น จึงไม่น่าแปลก ใจที่ใครหลายคนจะคิดว่าเจ้าของฉายา “คุณชายเงี่ยน เป็น ผู้ชาย และแน่นอนว่าหลินเงี่ยนเองก็ไม่ได้คิดที่จะไปแก้ไข ความถูกต้องเรื่องพวกนั้นด้วย

และนั่นจึงทำให้หลินเฉียนเองก็ป๊อปปูลาร์อยู่ไม่น้อย แต่ สิ่งที่แตกต่างกันก็คือเธอได้ความนิยมทั้งจากเพศชายและเพศ หญิง ถ้าจะให้เธอพูดด้วยตัวเอง เธอก็คงจะบอกว่า “เสน่ห์อัน ล้นเหลือของเธอสามารถดึงดูดคนได้ทุกเพศ ฮ่าๆๆๆ

จู่โม่เฟิงเองก็ไม่ได้คิดที่จะสะบัดเธอออกอย่างจริงจังนัก เพราะหากเขาคิดจะทำจริงๆ ก็ทำได้ไม่ยาก เขาค้อมตัวลงต่ำ ก่อนที่จะกระทืบเท้าพร้อมกับพูดด้วยท่าทางหัวเสีย “หลินเงี่ยน เลิกยั่วโมโหฉันสักทีได้ไหม?”
“ฉันยั่วโมโหแกแล้วแกจะทำไม?” หลินเงี่ยนใช้ขาทั้งสอง ข้างเกี่ยวเอวของโม่เพิ่งไว้เพื่อให้ตัวเธอเกาะเขาแน่นขึ้นกว่า เดิม ยิ่งกว่านั้นยังใช้มือทั้งสองข้างยืดเสื้อตรงหน้าอกของคน ตัวโตกว่าอย่างแน่นหนาพร้อมกับใช้แก้มนุ่มๆแนบกับแก้มของ เขาก่อนที่จะพูดเสียงดังใกล้ๆเขาว่า “ฮ่าๆๆ ไม่เฟิง! พูดมา ว่า แกจะทำอะไรกับฉัน!”

โม่เฟิงซะงักไปเล็กน้อยก่อนที่จะใช้มือทั้งสองข้างจับมือ ของปลิงบนหลังแน่นคล้ายกับพยายามดึงมือเธอออกจากเสื้อ ของตัวเอง แต่แท้จริงแล้วนั่นเพื่อช่วยป้องกันไม่ให้เธอตกลงไป ด้านล่าง ทันใดนั้น ใบหน้าหล่อเหลาของคนตัวโตก็หันมาหา และมันใกล้จนลมหายใจอุ่นๆเป่ารดไปบนใบหน้านวล ก่อนเขา จะพูดว่า “ถ้าเธอยั่วโมโหฉัน ฉันจะ

“หลินเนี่ยน ลงมาเดี๋ยวนี้นะ!” ยังไม่ทันที่ไม่เพิ่งจะพูดจบ เสียงแหลมๆแสบแก้วหูก็ดังขัดจังหวะ ทั้งสองเงยหน้าขึ้นก่อนที่ จะพบกับสายตาราวกับสัตว์ร้ายของหนานอินที่กำลังก้าวเข้ามา หา ที่ด้านหลังของเธอมีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินตามมาติดๆ

ติดตามตอนอื่น ๆ ได้ที่ : novelrealm