บทที่ 7 ฉันรับได้

เสียงปิดประตูดังมาจากนอกบ้าน มหิตาผลักผู้ชายออก ไป กระโจนไปที่ประตู อยากหนีไป แต่ผู้ชายที่อยู่ข้างหลัง เธอกลับมาโยนเธอลงบนเตียง

ระหว่างที่การต่อสู้ เธอเห็นผู้ชายอ้วนคนนั้นกำลังถอด เข็มขัดคาดเอวและพูดอย่างรีบร้อนว่า “มทิตา คุณไม่ต้อง กลัว”

เขากลืนน้ำลายอย่างรุนแรง ใบหน้าเต็มไปด้วยความรีบ ร้อนและความอดทนไม่ได้

เห็นแบบนี้ ดวงตาของมทิตาแดงก่ำ เธอเอนตัวพิงเตียง แล้วตัวสั่น อย่า……เข้ามา…..….. ”

เสียงอ่อนๆ ไม่มีแรงทั้งตัวเลย

เห็นผู้ชายเดินเข้ามาทีละก้าว เธอกัดริมฝีปากของเธอไว้ และหลับตาแน่นๆ

เธอ……ยอมรับโชคชะตา

ผู้ชายเพิ่งคว้าแขนมทิตา ประตูห้องนอนก็ถูกเตะออก

“ปัง”
เสียงดังก้องจักรวาล

จากประตูห้อง ความพลังที่เย็นชาไหลเข้ามาในห้อง เหมือนมีซาตาน

กล้ามเต็มไปด้วยทั้งตัว และตัวแข็ง ดึงผ้าห่มมา พิงหัว เตียง มองไปที่ประตูห้อวอย่างระแวดระวัง “ใคร”

มทิตาได้ยินเสียง และค่อยๆ ลืมตาขึ้น

สิ่งที่เข้ามาในดวงตาคือ ณัฐนั่งอยู่ในรถเข็น

ใบหน้าของเขาทั้งหล่อทั้งเย็นชา ภายใต้แสงไฟ เหมือน กับใบมีดที่ส่องประกายด้วยความเย็นชา และเหมือน ปีศาจที่คลานออกมาจากนรก น่ากลัวมาก

เมื่อเห็นเขา หัวใจที่ถูกตรึงไปถึงลำคอนั้นของมทิตา ใน ที่สุดก็ได้ลงลงมา

เธอตะโกนอย่างเบาๆ “ลุง…….ช่วยฉันด้วย

ในน้ำเสียง เต็มไปด้วยความกลัวและตื่นตระหนกที่เห็น ได้ชัด เมื่อณัฐได้ฟังแบบนี้ ทำให้หัวใจของเขาบีบแน่น
ผู้หญิงของเขา ถูกคนอื่นแตะต้อง

ตั้งแต่ต้นจนจบ เขาไม่ได้พูดสักคำ

แต่ในตัวเขา พลังความเย่อหยิ่งที่เกิดมาพร้อมกันนั้น แรงเกินไป ทําให้คนอื่นรู้สึกตกใจกลัว

ชายคนนั้นดูออกว่าเขาเป็นณัฐ ก็ไม่รู้ว่าเขามาที่นี่ทำไม แต่ก็ยังขอความเมตตาจากเขาว่า “คุณณัฐ ขอโทษครับ ผมผิดแล้ว ผมผิดแล้ว……

คําพูดของผู้ชายนั้นถูกเขาเพิกเฉยอย่างสมบูรณ์

เห็นเสื้อผ้ามทิตายังเรียบร้อยอยู่ เขาจึงดีดนิ้ว

มีผู้ชายสองคนเดินเข้ามา และพูดอย่างเคารพว่า “คุณขาย……

ถอดเสื้อผ้าเขาออก และโยนเขาออกไป ไปบอกตระกูล เปรมปรีดิด้วยว่า“มทิตาเป็นผู้หญิงของณัฐ”

นัยน์ตาดำลึก จดจ่ออยู่ในร่างของมทิตา

เขาได้รับข้อความสารภาพรักมาสามเดือน หัวใจที่ เหมือนน้ำแข็งนั้น ค่อยๆ นุ่มขึ้น
เมื่อเห็นเธอยืนอยู่ตรงหน้าเขา พูดไปพูดมากับนักข่าว ทำให้หัวใจของเขาเหมือนถูกสัมผัส

เมื่อตรวจพบว่าผู้ชายแปลกหน้าที่พ่อของเธอพ่อของ เธอพากลับบ้านนั้น ในใจเขา ยิ่งทำให้เขารู้สึกห่วงใย

การขอความเมตตาของชายคนนั้นค่อยๆ หายไป

ในห้องเหลือเพียงพวกเขาสองคน

มทิตาเอนตัวลงบนหัวเตียง เอามือโอบรอบร่างกาย ดวงตาสีดำที่เหมือนแสงดาวคู่นั้นดูเหมือนจะสูญเสียไป กลวงๆ

เธอห้อยหัว ผมยาวยุ่ง ร่างกายสั่นสะท้าน

ขณะนั้น หัวใจของณัฐว่างเปล่า เหมือนมีบางสิ่งกำลังพัง ทลาย

ตาเขาแดง พูดอย่างโกรธเคือง “แย่จริง”

ถ้าเขาไม่ได้ปล่อยเธอกลับบ้าน ทุกอย่างมันจะไม่เกิด ขึ้น

เขาดูแล้วรู้สึกเจ็บใจมาก หมุนรถเข็นให้ใกล้ขึ้น
มทิตารู้สึกมึนงง มองไปที่ดวงตาที่ลึกของณัฐ แค่รู้สึก

ว่างเปล่า ลึกมาก และตาสวยมาก…….

“ลุง….”เธอเอื้อมมือออกไป โยนเข้าไปในอ้อมแขนข

องณัฐ

ส่วนณัฐก็ยื่นมือออกมาโดยไม่รู้ตัว ไปรับเธอ

เธอตกอยู่ในอ้อมแขนของเธอ ตัวร้อนๆ แต่เย้าแหย่ ความปรารถนาดั้งเดิมที่สุดของผู้ชาย

“มทิตา อย่ากลัว ผมพาคุณกลับไป”กล้ามเนื้อทั้งตัวของ ณัฐแน่น แก้มแดง

มทิตาสัมผัสได้ถึงอุณหภูมิร่างกายที่เย็นของชายผู้นี้สบายมากเธอขดตัว และขดตัวที่เหมือนเป็นลูกบอล พิงหน้าอกของณัฐเธอพูดช้าๆ “ถ้าเป็นลุง ฉัน…ฉันรับได้”