บทที่ 6 ข้าชื่อเหยาเหยา

เมื่อเห็นสีหน้าไม่พอใจของเขาแล้ว เยี่ยเจียเหยารีบเปลี่ยนคำ พูด

“ข้าหมายความว่า หัวหน้าสามท่านออกจะรูปงามขนาดนี้ ทั้งงามสง่า ดูดีมีราศี จนได้รับการขนานนามว่าเป็นชายงาม อันดับหนึ่งแห่งเนินเขาเฮยเฟิง แม้กระทั่งหญิงสาวยังมิอาจ เทียบได้ วรยุทธ์กล้ำเลิศ พี่น้องในรังโจรนี้ต่างพากันอิจฉาไม่ น้อย แม้กระทั่งพวกป้าๆ อายุก็ไม่น้อยกันแล้ว สวยก็ไม่สวย ก็ ยังแอบชอบท่านอยู่ ข้าก็กลายเป็นคนที่ถูกเกลียดขี้หน้าไปโดย ปริยาย แต่จะว่าไปพวกนางไม่ชอบหน้าข้าก็ไม่แปลก

อะไรคือชายงามอันดับหนึ่งแห่งเนินเขาเฮยเฟิง เขาได้ รับค่าขนานนามอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน แต่จะว่าไป มันคือ เรื่องจริงนี่

ซย่าฉุนอสีหน้าดีขึ้นเล็กน้อย

เยี่ยเจียเหยารีบประจบด้วยการเข้านวดไหล่เขาพลางถาม ว่า “แล้วหัวหน้าใหญ่กับหัวหน้ารองมีใครคอยดูแลรับใช้หรือ ไม่เจ้าคะ”

ซย่า นอถามเสียงเรียบ “ถามทำไม เจ้าจะไปดูแลรับใช้ พวกเขา ”
“ไม่ใช่ๆ ข้าเห็นว่าท่านไม่มีคนดูแลรับใช้สักคน อย่างไร กายได้อย่างไร” เยี่ยเจียเหยากล่าว

เสียท่านก็เป็นถึงหัวหน้าสามของที่นี่ ไม่มีคนดูแลรับใช้ข้าง

“ก็ตอนนี้ก็มีเจ้าคอยดูแลข้าอยู่ไม่ใช่” อย่าฉันอหลับตา ตอบ นางออกแรงนวดกำลังดี ไม่หนักไม่เบาเกินไป สบายดี จริง นานเท่าไหร่แล้วที่เขาไม่ได้มีคนดูแลแบบนี้

เยี่ยเจียเหยาพูดอะไรไม่ออก แต่นางก็ไม่คิดจะขัดขืน อย่างว่าขัดขืนไปก็ไร้ประโยชน์ จึงเดินตามแผนเดิมที่วางไว้

“อืม ต่อไปข้าจะเป็นคนดูแลเรื่องการใช้ชีวิตของท่าน แต่ ท่านต้องเข้าใจนะว่า เรื่องดูแลผู้อื่นข้าทำไม่ค่อยเป็น ถ้าทำได้ ไม่ดีก็อย่ามาโกรธข้านะ ให้ข้าค่อยๆ เรียนรู้ไปนะเจ้าคะ” เยี่ย เจียเหยาไม่ชอบคำว่ารับใช้เสียเลย รู้สึกว่าต่ำต้อย แล้วนางก็ พูดดักคอเอาไว้ก่อน เพื่อไม่ให้เขาคาดหวังกับนางสูงเกินไป

ซยานอวกล่าว “เจ้าเป็นลูกผู้ดีมีเงิน ถูกลักพาตัวมาใน สถานที่แบบนี้ ไม่ได้แต่งงานกับคนที่หมายใจ ไม่ได้เป็นฮูหยิน น้อยแล้ว แล้วเจ้าไม่รู้สึกเสียใจสักนิด ไม่เกลียดข้าเลยหรือ

เยี่ยเจียเหยาแอบแหวะใส่หัวเขาแบบไม่มีเสียง พูดอย่าง จําต้องยอมรับชะตากรรมว่า “เสียใจ แต่เสียใจไปแล้วจะมี ประโยชน์อะไร ข้าฆ่าตัวตายก็ทำมาแล้ว แต่พวกท่านไม่คิดจะ ยอมปล่อยข้า แล้วจะให้ข้าร้องไห้ทุกวัน อะไรนิดอะไรหน่อยก็ คอยแต่จะแขวนคอตายหรือไร ความรู้สึกตอนจะตายมันไม่ได้ ดีหรอกนะ ตอนนี้หัวข้ายังปวดอยู่เลย จะว่าไป คนที่ลักพาตัวข้าก็ไม่ใช่ท่าน แต่เป็นหัวหน้ารอง ข้าจะเกลียดท่านทำไม หาก จะแค้นก็คงแค้นที่ข้าโชคไม่ดี จะว่าไปข้าก็โชคไม่ดีจริงๆ ท่าน แม่คลอดข้าแล้วเสียชีวิต ไม่นานนั้นพ่อก็แต่งเมียใหม่อีก จาก นั้นข้าก็มีทั้งน้องชายน้องสาว หากไม่ใช่เพราะครอบครัวของ ท่านแม่มีอำนาจอยู่บ้าง ชีวิตข้าคงจะแย่กว่าหมูกว่าหมาเสียอีก ชีวิตคนเราต้องเจอกับความผิดหวัง มัวแต่เศร้าใจก็ไม่สามารถ แก้ปัญหาได้ ไม่สู้คิดปลงตกจะดีกว่า

ซย่านอวกล่าวอย่างประหลาดใจ “ไม่คิดว่าเจ้าจะเข้าใจ อะไรได้ง่ายเช่นนี้ คิดได้ก็ดีแล้ว เจ้าอยู่อย่างสงบเสงี่ยม ข้า รับรองว่าเจ้าจะปลอดภัย แต่หากเจ้าบังอาจคิดจะเล่นลูกไม้ หน้าอย่างหลังอย่างกับข้า เจ้าคงรู้นะว่าผลลัพธ์

“ท่านไม่ต้องข่มขู่ข้าหรอก ข้าเป็นเพียงผู้หญิงที่อ่อนแอ จะ ทำอะไรได้เล่า” เยี่ยเจียเหยาพูดตะกุกตะกัก

ซย่าฉันอแค่นเสียงเย็นตอบ “คิดว่าเจ้าก็คงจะเล่นลูกไม้ อะไรได้ไม่เท่าไหร่หรอก

ไม่ว่านางจะมาไม้ไหน พูดจริงหรือโกหก หากไม่ล้ำเส้น เขา ไม่ทำลายแผนการของเขา เขาก็ไม่คิดจะเอาเปรียบอะไร

นาง

“ต่อไปเวลาที่ข้าไม่อยู่ เจ้ามีเรื่องอะไรก็ให้ไปหาซึ่งซีกับเพื่ งอู่ สองคนนั้นเป็นคนของข้า” อย่าฉันอวกล่าว เพิ่งเป็นคนที่ หัวหน้าใหญ่จัดมาให้ ส่วนซึ่งเป็นคนของเขา ขึ้นเขามาก่อน ล่วงหน้าสองเดือน
“อืม เข้าใจแล้ว” เยี่ยเจียเหยาตอบรับแบบใจไม่อยู่กับ เนื้อกับตัว ใจกำลังขบคิดว่า เขาไม่ให้นางออกไป นางก็ทำ อะไรไม่ได้หลายอย่าง จะทำอย่างไรให้เขาไม่เข้มงวดกับนาง สามารถไปไหนต่อไหนได้เองล่ะ

“หัวหน้าสาม…” ซึ่งตะโกนเรียกจากด้านนอก

ซย่าฉันอถามกลับ “มีอะไร

“หัวหน้าใหญ่ให้มาเชิญท่านไปหารือ

“เข้าใจแล้ว”

ซย่าฉุนอลุกขึ้นแล้วเตือนเยี่ยเจียเหยาอีกครั้ง “อยู่แต่ใน ห้องดีๆ ล่ะ”

อยู่แต่ในห้อง อยู่แต่ในห้อง เจ้าคิดว่าข้าเป็นลูกหมาลูก แมวที่เจ้าเลี้ยงหรือไร แม้จะเป็นลูกหมาลูกแมวก็ยังต้องออกไป เดินเล่นบ้าง แล้วนี่นางเป็นคนเป็นๆ นะ

เยี่ยเจียเหยาประชดตามหลังของเขาไป

จะไปไหนก็ไม่ได้แล้ว เยี่ยเจียเหยาหงุดหงิดจึงได้แต่นอน หลับต่อไป แต่ว่านอนจนอิ่มแล้ว อย่างไรก็นอนต่อไม่ได้ จึงลุก ขึ้นมาออกไปสูดอากาศในสวน

ซึ่งนั่งอยู่ในส่วนกำลังเหลาท่อนไม้ เยี่ยเจียเหยาเดินไป หา เหลาไว้ทำอะไรหรือ

ซึ่งลุกขึ้นให้อาซ้อนั่ง เยี่ยเจียเหยาโบกมือปฏิเสธ “เจ้านั่งเถอะ ข้ายืนดูน่ะดีแล้ว

เมื่อก่อนในบ้านนี้ไม่มีใครมานั่งเฝ้า หมายความว่าตอนนี้ คนบ้านั่นคง ให้ส่งมาอยู่เฝ้านาง

“เตรียมไว้ขุดหลุมดักหมูป่าตอนขึ้นเขา” ซึ่งบอก

“บนเขานี้มีหมูป่าด้วยหรือ” คนที่เติบโตอยู่ในเมืองใหญ่ อย่างเยี่ยเจียเหยาตื่นเต้นกับสัตว์ป่า แน่นอนว่านางคิดถึงท้อง หมูป่าเป็นอย่างแรก นี่มันเป็นของดีสุดยอด ในยุคปัจจุบัน ราคาท้องหมูป่าแพงมาก แล้วใช่ว่ามีเงินแล้วจะซื้อได้

“ไม่เพียงแต่หมูป่า ยังมีกระต่ายป่า กวางดาว งู”

“มึงด้วย” เยี่ยเจียเหยาหน้าเสีย นางกลัวพวกสัตว์เลื้อย คลานกับหนอนที่สุด โดยเฉพาะที่ตัวมันเลื่อมๆ ลื่นๆ แล้ว มองไปที่เขาด้วยหลังสวนด้วยความกังวลแล้วถามว่า “จะ เลื้อยมาที่นี่หรือเปล่า

ซึ่งตั้งหน้าตั้งตาเหลาท่อนไม้ตอบว่า “ก็มีบ้าง หลายวัน ก่อนข้ายังจับงูเห่าได้มาตัวหนึ่ง ยังเอาไปให้ที่ครัวต้มน้ำแกง กินเลย รสชาติดีมาก

เยี่ยเจียเหยารู้สึกไม่สบายขึ้นมาทันที มีงูเลื้อยเข้ามา ถ้า ตอนกลางคืนนอนอยู่แล้วมีงูเลื้อยเข้ามาจะทำอย่างไร คิดแล้ว

ก็ขนลุก!

ซ่งเหลาท่อนไม้เสร็จเงยหน้าขึ้นเห็นอาข้อหน้าซีดเผือด จึงรู้ตัวว่าเมื่อครู่ที่เขาพูดออกไปทำให้อาข้อตกใจกลัว พวกผู้หญิงมักขี้กลัว หัวเราะแล้วพูดว่า “ถ้าอาข้อกล้วล่ะก็ เดี๋ยวข้า ไปหาผงกำมะถันมาโรยไว้รอบๆ บ้าน ก็ไม่กล้าเข้ามาแล้ว

เยี่ยเจียเหยาเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง จะได้ผลหรือ

“ได้สิ มันไม่ชอบกลิ่นกำมะถัน ซึ่งรับรอง

เยี่ยเจียเหยาค่อยรู้สึกเบาใจ แล้วหันกลับไปประเมินบ้าน หลังนี้ ซึ่งจึงอธิบายว่า “ด้านตะวันออกเป็นห้องของข้ากับ ส่วนด้านตะวันตกเป็นห้องครัว แต่ตอนนี้กลายเป็นห้องเก็บของ ไปแล้ว”

เมื่อได้ยินคำว่าห้องครัว เยี่ยเจียเหยาก็ตาเป็นประกายขึ้น “ข้าขอเข้าไปดูได้หรือไม่

ซึ่งตอบ “ในนั้นมันทั้งรกทั้งสกปรกนะ

“ไม่เป็นไรๆ” เยี่ยเจียเหยาผลักประตูเข้าไปด้วยความ ยินดี เศษฝุ่นมากมายตกลงมา เข้าจมูกเยี่ยเจียเหยาจนจามไป ข้างในมีของวางระเกะระกะเต็มไปหมด แม้กระทั่งที่จะยืนยัง ไม่มี แม่เจ้า รกจริงๆ ให้ตายเถอะ

“ของพวกนี้ยังใช้ได้หรือไม่

ซึ่ง ตอบ “น่าจะใช้ไม่ได้แล้ว”

“งั้นดีล่ะ เราเอาของพวกนี้ออกมาผ่าแล้วเอาไว้ใช้ทำปืน มีห้องครัวแล้วต่อไปพวกเราก็ทําอาหารกันเองได้ หัวหน้าสาม อยากกินอะไรเราก็ทำกันเองได้ ไม่ต้องคอยดูสีหน้าคนอื่นอีกเยี่ยเจียเหยาตื่นเต้นดีใจ ต่อไปที่นี่ก็จะเป็นพื้นที่ของนาง จะใช้ ที่นี่เป็นที่จัดการคนบ้านน

ซึ่งยังคงลังเล พี่น้องในหุบเขานี้ต่างก็กินข้าวด้วยกัน ติดไฟทําอาหารเองจะได้หรือ

เยี่ยเจียเหยามองซึ่งที่ดูไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่ จึงเอา อาหารมาหลอกล่อ “ต่อไปข้าจะได้ทำอาหารอร่อยๆ ให้พวก เจ้ากินทุกวัน”

ซึ่งตาเป็นประกาย ข้าวผัดไข่เมื่อคืนก็แสนอร่อย คิดแล้ว ก็น้ำลายไหล รีบถลกแขนเสื้อขึ้น “ได้ เดี๋ยวข้าเก็บกวาดให้

ซย่า นอและเพิ่งกลับมาจากหารือกับหัวหน้าใหญ่ เมื่อ

เดินเข้ามาถึงคิดว่ามาผิดที่ มีข้าวของแตกหักวางกองอยู่เต็ม

บ้าน

“ซ่ง ซึ่งชี” ซย่าฉุนอตะโกนเรียก

ซึ่งหน้าตามอมแมมเดินออกมาจากห้องเก็บของ “หัวหน้าสาม ท่านกลับมาแล้ว

“เจ้าทำอะไรกัน” อย่าฉันอไม่ใส่ใจเรื่องที่ความเก่าหรือ ทรุดโทรม แต่เขาใส่ใจเรื่องความสะอาดเรียบร้อย เมื่อเห็น ภาพตรงหน้าจึงรู้สึกหงุดหงิดใจขึ้นมาทันใด

ซึ่งหัวเราะเยอะๆ พลางพูดว่า “อาซ้อจะทำความสะอาด

ห้องครัว

“แล้วนางเล่า เมื่อได้ยินว่าจะทำความสะอาดห้องครัว ซย่านอวก็คลายโมโหลงมาก สตรีผู้นั้นทำอาหารไม่เลว แต่ยัง ไม่รู้ว่ายังทำอะไรเป็นอีก

“ขัดหม้ออยู่ข้างใน

หม้อพวกนั้นขึ้นสนิมหมดแล้ว” ซึ่ง

เพิ่งถลกแขนเสื้อขึ้นมาพร้อมพูดว่า “มา ข้าช่วย

ซึ่งชีพูด “เจ้ามาช่วยเอาของพวกนี้ไปผ่าแล้วกัน อาซ้อ บอกว่าจะเอาไปทำฟืน

ซย่าฉันอมองไปทางครัวแล้วพูดว่า “รีบจัดการให้ เรียบร้อย รกรุงรังขนาดนี้ดูไม่ได้เสียจริง

พูดจบก็เดินกลับไปให้ห้อง ปล่อยให้พวกคนรับใช้ทำงาน

กันต่อไป

เยี่ยเจียเหยาทำงานอยู่ในห้องครัวร้อนเป็นไฟ มีคนมีช่วย เพิ่มอีกคน เก็บกวาดให้เรียบร้อยได้เร็วขึ้น

มองดูห้องครัวที่สะอาดเหมือนใหม่ เยี่ยเจียเหยารู้สึก สบายใจขึ้นมาก

“ซึ่ง เจ้าที่โรงครัวหาของสดมาหน่อย คืนนี้เราจะติดไฟ ทําครัว เยี่ยเจียเหยาตะโกนออกมาจากห้องครัว

“อืม … ซึ่งรับคำอย่างยินดีรีบวิ่งออกไป

“เอ่อ ซึ่ง อย่าลืมเอาสุรา เกลือแล้วก็น้ำส้มมาด้วยนะ เครื่องปรุงอื่นๆ ก็เอามาด้วยล่ะ” เยี่ยเจียเหยานึกขึ้นได้ก็รีบวิ่งออกมาบอก แต่ว่าซึ่งชีวิ่งไปไกลแล้ว “อาซ้อ เดี๋ยวข้าไปเอง” เพิ่งที่ผ่าฟืนอยู่ข้างๆ ก็รีบอาสา

“ได้ รบกวนเจ้าหน่อยนะ เย็นนี้อาซื้อจะตอบแทนพวกเจ้า อย่างดี เยี่ยเจียเหยาพูดอย่างใจใหญ่

ซย่าฉันออ่านหนังสืออยู่ในห้องได้ยินเข้าก็ขมวดคิ้วขึ้น มา ฟังแล้วรู้สึกแปลกๆ

สตรีผู้นั้นคิดอะไรง่ายๆ เกินไปแล้ว

เยี่ยเจียเหยาเห็นว่ายังไม่มีอะไรทำจึงกลับไปดื่มน้ำที่ห้อง นานแล้วที่ไม่ได้ออกแรงเยอะขนาดนี้ แล้วเมื่อคืนยังถูกทรมาน จนปวดหลังปวดเอวไปหมด จนตอนนี้ยังยืนหลังตรงไม่ได้

เยี่ยเจียเหยาพุ่งไปที่โต๊ะ ยกกาน้ำชาขึ้นมาเท กินรวด เดียวสามแก้วเหมือนกับวัวกินน้ำ แล้วก็ฟุบลงไม่ยอมขยับไป ไหน ไม่ได้สนใจรอบข้างว่ามีใครบางคนมองดูด้วยสายตา แปลกๆ อยู่

ซย่า นอมองเยี่ยเจียเหยาเหมือนเป็นตัวประหลาด ผู้ หญิงคนนี้มุดออกมาจากรังหมาหรือไร ผมเผ้ายุ่งเหยิง ที่หน้า มีใยแมงมุมติดอยู่ หน้าตามอมแมม ชุดสีแดงของนางก็ สกปรกเลอะเทอะ หมอบอยู่ที่โต๊ะเป็นหมาตายแบบนั้น ไม่ เหลือภาพลักษณ์อะไรเลยสักนิด

“นี่ รีบลุกขึ้นจัดการให้เรียบร้อย มองเห็นเจ้าแบบนี้แล้ว อยากจะอ้วก อย่าฉุนอพูดอย่างรังเกียจ
เยี่ยเจียเหยาลูบผมเผ้าให้เรียบร้อย แล้วก็มองค้อนไปที

หนึ่ง ก่นด่าอยู่ในใจ

ไม่เห็นหรือไรว่าข้าเหนื่อยจะตายอยู่แล้ว ไม่มาช่วยยังไม่ พอกับจะทำท่ารังเกียจข้าอีกนะ รังเกียจมาก็ไม่ต้องมามอง

“นี่ ได้ยินหรือไม่ อย่าฉุนอเรียก

เยี่ยเจียเหยาตอบอย่างไร้เรี่ยวแรง “หมดแรงแล้ว”

“อีกอย่างนะ ข้าไม่ได้ชื่อน ข้ามีชื่อให้เรียก ข้าชื่อเยี่ยจีน เซวียน ท่านจะเรียกข้าว่าเหยาเหยาก็ได้

ซย่า นอ แสดงท่าความรังเกียจ เหยาเหยา เขาไม่มีทาง เรียกนางอย่างสนิทสนมอย่างนั้นหรอก

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ