บทที่ 5 ตกลงไปในน้ำ

ภายใต้แสงจันทร์เหลืองนวล ผ้าโบกปลิวไปตามแรง ลม ด้านหลังของผ้า เป็นทะเลสาบสีเงิน ริมทะเลมีต้นไม้ และโขดหิน ทั้งยังมีกบและแมลง…

นางเดินเข้าไปใกล้ริมทะเลสาบ ทางด้านนั้น จู่ๆก็มี เสียง ดังขึ้น

นางซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ด้วยความระมัดระวัง ลอบ มองออกไปด้วยความระมัดระวัง จากนั้น ดวงตาของนาง เบิกกว้าง

ช่างมีเรือนร่างที่งดงามเสียจริง !

บุรุษหนุ่มรูปงามราวกับภาพวาด ปรากฏตรงหน้าอ

หนาน

ผมยาวดำสลวยราวกับผ้าไหมถูกพาดเอาไว้ตรงหัว ไหล่ รูปร่างกำยำสูงโปร่ง ยืนอยู่ใต้แสงจันทร์ ทำให้คน ที่เห็นคล้ายเลือดกำเดาจวนจะรินไหล แม้นางจะไม่เห็น ใบหน้าของเขาชัดเจน แต่ทุกกิริยาและท่วงท่าของเขา ปล้นลมหายใจของนางไปได้ด้วยความง่ายดาย ขาสูงยาว เดินอยู่ในทะเลสาบ ทุกย่างก้าว ทิ้งระลอกคลื่นเอาไว้ใน ทะเลสาบ…

ทันใดนั้นเอง เขาหยุดชะงัก คล้ายว่าริมฝีปากจะกระตุกขึ้นเล็กน้อย เดินขึ้นมาจากทะเลาสาบ และสวม เสื้อผ้าอาภรณ์

“ออกมาเถอะ” เสียงของเขาทุ้มต่ำและอ่อนโยน มือเรียวยาวยื่นมือไปเก็บหน้ากากที่อยู่ด้านข้าง สวมขึ้น ช้าๆ ยามแสงจันทร์ตกกระทบลงมาบนหน้ากาก มีประกาย แวววับและงดงาม…

อวี้หนานสูดลมหายใจเข้า นาง…นางถูกจับได้แล้ว หรือ? ค่อยๆเดินออกมาจากหลังต้นไม้ หัวใจเต้นแรง ราวกับบรรเลงกลอง หรือว่า…นางพบเจอกันจิ้งจอกมาร?

เพียงแค่กระพริบตา บุรุษหนุ่มปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า นาง นิ้วมือเรียวยาว เชยคางนางขึ้นอย่างแผ่วเบา

นัยน์ตาคู่นั้น…

สูงสง่า เย็นชา ทว่าส่วนลึกของแววตากลับซ่อนรอย

ยิ้มเอาไว้

“ท่าน…”

“ซื่อจื่อเฟย มิรู้ว่าท่านพอใจกับเรือนร่างของข้าหรือ ไม่?” หน้ากากจิ้งจอกสีเงิน เหลือทิ้งไว้เพียงริมฝีปากบาง งดงาม ทว่ายามที่เอ่ยวาจาออกมานั้น กลับไม่รื่นหูเสียเท่าใด

“ท่าน…ท่านรู้จักข้า

“ดึกดื่นค่ำคืนไม่อยู่กับสามี ไม่ใช่สตรีที่ดีเท่าใดนัก น้ำเสียงหยอกล้อ เปล่งออกมาจากบุรุษ ทั้งๆที่เป็นการเย้ย หยินหยอกล้อ ทว่ากลับดึงดูดใจคนยิ่งนัก

อวี้หนานกกำลังจะเอ่ยถามว่าบุรุษคนนี้เป็นผู้ใด ทว่า แววตาของเขากลับมีเจตนาสังหารเคลื่อนผ่าน

เขาจะฆ่านาง…

อวี้หนานเดินถอยหลัง เลือดฝาดบนดวงหน้าเล็กๆ

จืดจาง

“นี่ ท่านอย่าเข้ามา ข้า…ข้าเชี่ยวชาญด้านยูโดและ เทควันโด…” อวี้หนานแกล้งตั้งการ์ด ทว่าฝ่ายตรงข้าม กลับหัวเราะแผ่วเบา ยิ่งเขานิ่งสงบเท่าใด ก็ยิ่งทำให้นาง หวาดกลัว

บุรุษตรงนั้น เป็นบุรุษที่อันตรายยิ่งนัก!

ไม่รู้ว่าเขามีวรยุทธ์ใดบ้าง ดูจากเสื้อผ้าอาภรณ์ที่ปลิด ปลิวของเขา…
ช่างหล่อเหลายิงนัก !

ให้ตายสิ ! อวี้หนานหนออหนาน ความตายกำลัง มาเยือน แต่เจ้ากลับมองว่าเขารูปโฉมงดงาม!!

“เยี่ยนเอ๋อร์ ข้าไม่เคยรู้มาก่อน เจ้ายังคงหวาดกลัว ต่อการถูกกลั่นแกล้งเช่นนี้ !

“ท่าน…ท่านอย่าเข้ามา…

เสียงใบไม้บินโฉบผ่านใบหูของนาง ตัดเส้นผมของ นางที่แก้มไปหลายเส้น…

อวี้หนานนิ่งค้าง ที่แท้ฝ่ายตรงข้ามเป็นยอดฝีมือ ! นางกลืนน้ำลาย พร้อมกับก้าวถอยหลัง…

“อ๊ากกก” เท้าของนางเหยียบโดนก้อนหิน “กุ้ง” เสียงดังขึ้น อวี้หนานตกลงไปในทะเลสาบ

เสี้ยววินาทีนี้ แววตาของชายหนุ่มหมดซึ่งความ อดทนและไร้ซึ่งคำพูด จากนั้น ความรู้สึกเหล่านี้ก็จางหาย ไป

บุรุษนั่งลงตรงริมทะเลสาบ มองดูอวี้หนาน “ร้องขอให้ข้าช่วย แล้วข้าจะช่วยเจ้า

น้ำในทะเลสาบหนาวเย็น แต่อหนานจำได้ว่าบุรุษ ตรงนี้คิดจะสังหารนาง นางไปทำการใดให้ผู้ใดเดือดร้อน?

อวหนานส่ายหน้าไปมา เท้าเหยียบน้ำ ทว่าไม่กล้า ขึ้นไปบนฝั่ง มีเพียงสวรรค์ที่รู้ว่านางเคยเป็นดาราสาวชื่อ ดัง ความลำบากใดบ้างที่ไม่เคยผ่านมาก่อน จึงอย่าได้พูด ถึงทักษะทั้งสิบแปด นางล้วนทำได้ดีทุกอย่าง

“เจ้า…ว่ายน้ำเป็น?” บุรุษลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เงาสีดำ ทมิฬ ปรากฏตัวอยู่ด้านหลังของเขา

“นายท่าน ควรกลับไปแล้วขอรับ” ชำเลืองมองอ หนานที่อยู่ในทะเลสาบ พูดด้วยความเคารพ

“นี่ ท่าน…” เจ้าคนนี้ คือหัวขโมญที่ซ่อนตัวอยู่นอก เรือนของนางไม่ใช่หรือ อวี้หนานกำลังจะพูดบางอย่าง แต่ กลับพบว่า พวกเขาทั้งสองคนหายไปแล้ว