บทที่8

ห้าวันต่อมา

เสียงหัวเราะดังมาจากด้านนอกห้องนอน ทำให้คนที่ยังปรับ ตัวกับสถานที่ไม่ได้ ลุกขึ้นนั่งหัวยุ่งฟูฟ่อง ใบหน้างามส่อแววไม่ สบอารมณ์นัก

หรูในวันนี้อาการดีขึ้นมากแล้ว ได้ย้ายมานอนอยู่ในห้องชั้น นอก เฝ้าเจ้านายตามคำขอของเธอ หลี่ถึงไม่อาจไว้ใจใครได้ใน ตอนนี้ ไม่ว่าจะเป็นสามีที่เธอกำลังหาทางกำจัดออกจากวงจร ชีวิต หรือสาวใช้ที่หมายปลิดชีวิตเจ้าของร่างนี้ และเธอไม่ สามารถคาดเดาอะไรได้ว่ามีใครอีกบ้างไหมต้องการให้โม่ไป หลานตาย

“ฮูหยินน้อย ตื่นแล้วหรือเจ้าคะ

เสียงหวานของหรูอี้ดังอยู่ไม่ไกล ใบหน้าของหญิงสาวดูดีขึ้น กว่าเมื่อวันแรกที่พบกัน หากมองให้ดี หรูมีความสวยที่นับว่า มากทีเดียว เป็นรองแค่โม่ไปหลานเท่านั้นเอง

หลี่ถึงเอามือลูบหน้าไล่ความมึนงง เพราะตอนนี้ เธอยังเมา

อยู่เลย ก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง ให้สาวใช้คนงาม

“อืม! เสียง ใครอยู่ด้านนอกหรือ
หรูอี้หลบตาผู้เป็นนาย พร้อมก้มหน้าลงยืนนิ่งอยู่หน้าเตียง ด้วยอาการลังเลที่จะเอ่ยปากพูด หญิงสาวกำลังคิดทบทวนว่า ควรพูดอย่างไร จึงจะถนอมความรู้สึกของผู้เป็นนายให้มากที่สุด

“คือว่า….”

“ไม่ต้องบอกแล้ว…เดี๋ยวข้าไปดูเอง

ร่างงามก้าวลงจากเตียงเพื่อเดินออกไปดูด้านนอก แต่หรู ขยับมาขวางเอาไว้เสียก่อน คิ้วงามขมวดเป็นปม สายตาเริ่มมี แววโทสะที่ถูกขัดใจ เธอพอจะเดาอะไรได้บ้างแล้ว จึงได้คิดที่จะ ออกไปจัดการให้เรียบร้อย เธอเข้าใจว่าหรูอี้กลัวหยางซานหลาง

“ฮูหยินน้อย อย่าเพิ่งเข้าใจหรูอี้ผิดนะเจ้าคะ ท่านควรอาบน้ำ แต่งกายเสียก่อนเจ้าค่ะ หรูมอยากให้ผู้ใดมาว่าฮูหยินอีก เจ้าค่ะ”

หลี่ถึงก้มมองชุดตัวเองก่อนจะยิ้มแห้ง ๆ ออกมา เธอลืมไปว่า ตอนนี้ สภาพมันไม่น่าดูเอาเสียเลย หากออกไปย่อมต้องอับอาย คนอื่นเขาแน่นอน

หลี่ถึงเข้าใจเจตนาของสาวใช้แล้ว ก่อนจะเดินไปโอบกอดหรู อี้ มือบางตบหลังอีกฝ่ายเบา ๆ ก่อนจะผละออก แล้วเดินไปยัง ส่วนอาบน้ำที่เธอสั่งให้จัดขึ้นมาใหม่

น่าอายที่สุด…หลี่ถึง

การที่เธอสวมกอดสาวใช้ มันคือ…หนึ่งรู้สึกผิด ที่คิดในแง่ร้าย ต่อหญิงสาว สองคือเธอกำลังขัดเขินกับสภาพของตน ในตอนนี้
“หรูอี้ เจ้าช่วยไปเอาเสื้อผ้าทั้งหมดของข้าออกมาวางไว้บน เตียงรอเลยนะ ไม่ต้องมาช่วยอาบน้ำก็ได้ ข้าจะจัดการเอง หญิงยิ้มแต้ที่สามารถทำตัวกลมกลืนไปกับภาษาของที่นี่ได้ แม้จะ

ยังไม่ชำนาญนัก แต่ก็ถือว่าตีเนียนไปได้เยอะอยู่ ในความคิด ของเจ้าตัวเอง หลี่ถึงแอบโผล่หน้าออกมามองสาวใช้ที่ยังยืนนิ่ง งันด้วยความงุนงงอยู่นั่นเอง

“เจ้าค่ะฮูหยินน้อย” หรูอี้รีบตอบรับ

เมื่อถูกผู้เป็นนายมองด้วยสายตาแปลก ๆ คำสั่งของท่านอ๋อง คือปกป้องฮูหยินน้อยอยู่ห่าง ๆ ถ้าหากว่าสนิทสนมจนเกินไป ทั้ง ตัวนางและเจ้านายจะตกอยู่ในอันตรายทั้งคู่ แต่ใช่ฮูหยินน้อยจะ มิเอ็นดูชิงชิงเสียเมื่อไหร่ แล้วไยชิงชิงจึงได้หักหลังเจ้านายตนได้

นับตั้งแต่ลืมตาตื่นขึ้นมา เจ้านายก็นั่งกุมมือเคียงข้างนาง ห่าง รวมทั้งเล่าถึงความทรงจำเกือบทั้งหมดที่ได้หายไปกับช่วง เวลาตอนนางหมดสติ ซึ่งนานแค่ไหน ฮูหยินน้อยของนางมิอาจ ทราบได้

หรูอี้เดินไปยังตู้เสื้อผ้า ก่อนจะยกชุดที่พับไว้อย่างดีออกมา ใช้ เวลามินานเสื้อผ้าที่ล้วนมีเพียงสีเดียวถูกจัดวางไว้บนเตียงอย่าง เป็นระเบียบ จังหวะเดียวกับหลีถึงที่สวมเพียงชุดคลุม คาดผูกไว้ เพียงเอวเอาไว้เท่านั้น ได้ก้าวออกมายืนกอดอกมองกองเสื้อผ้าที่ ล้วนแต่ขาวสะอาดยิ่งกว่าชุดนางชีในโลกที่เธอจากมา

โม่ไป๋หลาน เจ้ากลัวผู้ใดไม่รู้หรือ ว่าเจ้าใสซื่อบริสุทธิ์ดั่งผ้าขาว ถึงได้ใช้แต่ของใช้ไร้สีสันเช่นนี้

แรก ๆ เธอคิดว่าคงมีแบบอื่นอีก แต่ไม่รู้ที่เก็บเสื้อผ้าพวกนั้น เพราะเธอเอาเวลาไปทุ่มให้กับการดูแลหรู พร้อมศึกษาความ เป็นมาของโลก จากพ่อบ้านเกาอยู่จึงไม่ได้ตรวจสอบ คิดเพียง ว่าใส่ ๆ ก่อน ค่อยดูอีกทีเมื่อสาวใช้ฟื้นตัวแข็งแรงดี เธอถึงจะ สอบถามและน่าออกมาสวมใส่

แต่นี่มันคืออะไรกัน แม้แต่สีชาดยังเป็นสีชมพูอ่อน ในแบบคุณ

หนูผู้

เสแสร้งในนิยายเขาใช้กัน อายุของโม่ไปหลานก็มีน้อยแล้ว ไยถึงยังแต่กายได้เด็กนักเล่า

หรูยืนอยู่ห่างได้แต่ทำตาปริบ ๆ งานดูแลความเรียบร้อย ภายในห้องของฮูหยินน้อยเป็นของนาง ส่วนชิงชิงทำเพียงคอย ปรนนิบัติชิด ใกล้เท่านั้น แต่ครั้งนี้ สิ่งที่เปลี่ยนไปคือตำแหน่งของ นาง และท่าทางไม่ชอบใจกับสิ่งของที่วางอยู่ตรงหน้าของผู้เป็น นาย ในตอนนี้อีกด้วย

“หรูอี้ เจ้ารู้ใช่หรือไม่ ว่าขาตายแล้วฟื้นน่ะ”

หลี่ถึงพูดโดยมิได้หันไปมอง คนที่ยืนอยู่ไม่ไกลในตอนนี้ สายตางามจ้องเขม็งอยู่กับกองเสื้อผ้าที่มันขัดใจเธอจนอยากจะ กรีดร้องออกมาทีเดียว

“เจ้าค่ะ ฮูหยินน้อย ท่านมีบุญมากนักถึงได้มีชีวิตกลับมาเช่น
แม้จะไม่ค่อยเข้าใจในคำถามของเจ้านาย แต่หรูอี้รับรู้ดีว่า หยินน้อยยังมีหายดี จึงไม่อยากสงสัยในสิ่งใดเกี่ยวกับนาง จะว่า คนตรงหน้าเป็นตัวปลอม นางก็ได้พิสูจน์แล้วว่าฮูหยินน้อยคือตัว จริงอย่างแน่นอน เพราะมีบางอย่างในตัวของฮูหยินน้อยที่แม้แต่ ชิงชิงยังมิเคยรับรู้ว่าผู้เป็นนายมี สำหรับนางนั้นมิใช่แค่สาวใช้ แต่คือองครักษ์ข้างกาย ย่อมต้องรู้มากกว่าผู้อื่นเพื่อปกป้อง ดวงใจของสกุลโม่ให้ดี

“คือข้าเคยบอกเจ้าไปแล้วนับตั้งแต่เจ้าฟื้น ว่าข้าจำอะไรได้ไม่ มาก คงเพราะสมองข้าถูกความตายลบไปบางส่วน

หลี่ถึงไม่แน่ใจว่าคนในยุคนี้จะคิดแบบไหน แต่เธอต้องไม่ให้ ใครจับได้เรื่องที่ไม่ใช่ไป๋หลาน เธอแค่วิญญาณที่มาอาศัยอยู่ใน ร่างนี้ และก็ยังไม่รู้สึกว่าจะอยู่ได้นานแค่ไหนด้วยเช่นกัน

“หรูอี้เข้าใจเจ้าค่ะ และจะไม่บอกเรื่องนี้กับผู้ใดอย่างแน่นอน”

สาวใช้ข้างกายยืนยันหนักแน่นที่จะเก็บความลับของเจ้านาย ยิ่งชีพ หากมันหลุดลอดออกไป มีแนว่า พวกที่หวังทำลายสกุลโม่ จะใช้เรื่องนี้ใส่ความจนเกิดเรื่องราวตามมาอีกมากมาย

“ขอบใจเจ้ามากนะหรูอี้ ว่าแต่เจ้าพอจะบอกข้าได้หรือไม่ เสื้อผ้าพวกนี้ ใครสั่งตัดมาให้ข้ากัน หรือเป็นตัวข้าซื้อหามันมา เอง”

หลี่ถึงยังแสร้งทำเป็นเอานิ้วนวดขมับ เหมือนพยายามนึกให้ ออก ทำให้หรูอี้รีบขยับเข้ามาพยุงผู้เป็นนายให้ไปนั่งยังเก้าอี้ข้าง เตียงในทันที
“คุณหนูอีกวานฮวาเจ้าค่ะ ที่เป็นคนสั่งตัดชุดให้แก่ฮูหยินน้อย นางบอกว่าท่านงดงามอยู่แล้ว เมื่อสวมใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ยิ่งดูราว เทพเซียนมาจุติเจ้าค่ะ อันที่จริง หรูจำได้ว่าฮูหยินน้อยมิได้ชื่น ชอบสีขาวเท่าไหร่นักเจ้าค่ะ แต่ท่านแม่ทัพหยางบอกว่า เอ่อ…

หรูอี้เหมือนนึกขึ้นได้ว่าตนพูดมากไปแล้ว จึงมิอาจเอ่ยปาก

ออกมาได้อีก

“ว่ามา! แม้ข้าจะลืมเลือนแต่ใช่จะทั้งหมด เพียงแค่ช่วงเวลานี้ ข้ายังมิอาจเรียกสติ และความทรงจำกลับมาได้เต็มที่เท่านั้น

“ท่านแม่ทัพกล่าวว่า จงรู้จักถนอมน้ำใจพี่น้อง และคนที่หวังดี ให้ขึ้นใจเจ้าค่ะ”

“เพราะแบบนี้…ข้าเลยต้องยอมใช้ของที่ตัวเองไม่ชอบแม้แต่ ชิ้นเดียวเช่นนั้นหรือ ที! นั่นมันเมื่อก่อน หรูอี้ ข้าในวันนี้จะทำทุก อย่างตามใจปรารถนา แต่เจ้าจงวางใจได้ สิ่งที่มิควรและผิดต่อผู้ อื่น ข้ามคิดจะกระทำอย่างแน่นอน”

พี่สาวจะจัดให้เจ้าเองน้องรัก อีกวานฮวา” รอยยิ้มร้ายปรากฏ บนใบหน้างามเพียงชั่วครู่ก่อนจะจางหายไป

ปิ๊ก!

หรู คุกเข่าลงตรงหน้า ก่อนจะก้มหัวจรดพื้น ทำให้หญิง ตกใจรีบเลื่อนตัวลงจากเก้าอี้ลงไปนั่งอยู่ที่พื้นแทน

“ฮูหยินน้อยอย่าทำเช่นนี้เจ้าค่ะ ทุกอย่างเป็นเพราะข้าที่มิอาจ ดูแลท่านดีพอ”
“หรูอี้ เจ้าจงจำเอาไว้ว่า หากวันนั้นไม่มีเจ้าก็คงไม่มีข้าในวันนี้ เช่นกัน อย่าทําเช่นนี้อีกเข้าใจหรือไม่ หลี่ถึงพยุงหญิงสาวให้ลุกขึ้น ก่อนจะพากันเดินไปยังกอง เสื้อผ้าสีขาวเหล่านั้น ก่อนที่หลีถึงจะทอดถอนหายใจ เฟ้นหา

เสื้อผ้าที่คิดว่าดูดีที่สุดออกมาชุดหนึ่ง

เนื้อผ้าแม้จะเนื้อดีเรียบลื่นน่าสัมผัส แต่สีและแบบนั้นช่างไร้ รสนิยมสิ้นดี เพราะเมื่อวานเธอเห็นกับตาว่าแบบและลวดลาย ของเสื้อผ้าของอีกวานฮวานั้นงดงามอ่อนช้อยยิ่งนัก แต่ของพี่ สาวกลับให้ขี้ริ้ว สงสัยกลัวว่าสามีจะรักหลงพี่สาวจนลืมนางผู้ เป็นเพียงน้องภรรยา

แบบนี้พี่หลี่ถึงผู้มีรสนิยมเป็นเลิศจะจัดให้สิเจ้าคะ

“หรูอี้ ช่วยหากระดาษกับพู่กันมาให้ข้าที

เธอคือคนจีนมาแต่กำเนิด เรื่องอ่านเขียนวาดโคลงกลอนก็ไม่ เป็นรองใคร แค่ไม่ได้เก่งมากจนมีชื่อเสียง การใช้พู่กันยิ่งสำคัญ กับการแสดงหนังและละคร จึงไม่แปลกที่คนอย่างเธอจะใช้มัน เป็นและคล่องแคล่ว

หรูอี้ออกไปจากห้องเพื่อจัดหาของให้เจ้านาย

หลี่ถังบรรจงเลือกเสื้อผ้าทีละชิ้น ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อคลุม สำหรับไปด้านนอกมาดู

อ่า! ยังดีที่ชุดคลุมเหล่านี้มีลวดลายอยู่บ้าง แม้จะสีน้อย แต่พอ
ไหว’

หญิงสาวเร่งจัดการกับตัวเองก่อนที่สาวใช้จะกลับมา เมื่อห กลับมาถึง หลี่ถึงรีบรับสิ่งของทั้งหมดไปนั่งวาดเขียนบางอย่าง ยังโต๊ะกลางห้อง โดยที่หรูคอยช่วยเหลืออยู่ข้าง ๆ

“หรูอี้ เรามีเงินหรือไม่” แน่นอนจะทำอะไรจำเป็นต้องใช้เงิน ไม่ว่ายุคสมัยหรือบ้านเมืองใดก็ตาม

“มีเจ้าค่ะ ตั๋วแลกเงินและทุกอย่างอยู่ในหีบ รอสักครู่นะเจ้า

คะ”

ไม่นาน หรูอี้ยกหีบลวดลายงดงามมาวางบนโต๊ะที่หญิงกำลัง ทำบางอย่างอยู่ สองนายบ่าวช่วยกันสำรวจของข้างใน เมื่อทุก อย่างลงตัวหลี่ถึงจึงได้ให้หรู นำเสื้อผ้าทั้งหมดไปใส่หีบเอาไว้ ก่อน เพื่อที่นางจะนำออกไปแลกเป็นเงินมาไว้แทน

เสื้อผ้าของโม่ไปหลานมิได้มากมายอะไร เมื่อเทียบกับบุตร สาวชนชั้นสูงหรือขุนนางบ้านอื่น นี่หรือชีวิตภรรยานอกสายตา จะมีสภาพที่จำต้องทนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ยุคแห่งการแย่งชิง มี ว่าจะเป็นบ้านเมืองหรือแม้แต่ในจวนผู้มีอำนาจทั้งหลายก็ตามที

เมื่อผู้เป็นสามีออกนอกบ้าน เพื่อแก่งแย่งอำนาจ ส่วนภรรยา น้อยใหญ่ก็ต่างพากันหันคมดาบเข้าฟาดฟันกันเองภายในบ้าน เพื่อแย่งชิงความเป็นหนึ่ง อีกอย่าง มันเป็นยุคที่สตรีจำต้องอาศัย บารมีบุรุษอย่างแท้จริง

แต่ไม่ใช่เธอ…หลี่ถึง
ในเมื่อพ่อแม่ร่ำรวย สมองและสองมือยังอยู่ครบ ไม่มีคำว่าอด ตายหากเธอจะลงมือทํา แต่ก่อนที่จะก้าวไปข้างหน้าได้ เธอต้อง จัดการกับปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อยดีเสียก่อน ไม่เช่นนั้น อิสรภาพที่วาดหวังไว้อาจจะเป็นเพียงแค่ความฝัน ถ้ายังติดอยู่ กับคำว่าภรรยาอยู่แบบนี้