ตอนที่ 5

นาฬิกาบนฝาผนังห้องบอกเวลาเที่ยงคืน ไฟตามบริเวณ ทางเดินแม้ไม่สว่างมากแต่ก็พอมองเห็นเส้นทางที่จะเดิน ไปทางตึกใหญ่ ข้าวต้มของหล่อนเย็นชืดและในตู้เย็นก็ ไม่มีอะไรพอจะประทังความหิว หล่อนจึงเลี่ยงไม่ได้ที่จะ เดินไปยังตึกใหญ่ แต่ใกล้กันแค่นี้ก็ไม่เป็นอุปสรรค

มิลินพาร่างอ่อนแรงเดินไปตามเส้นทางคดเคี้ยวผ่าน สวนสวยที่มีศาลาทรงจีนสถานที่ซึ่งแม่ของกวินชอบมานั่ง จิบน้ำชายามบ่าย เพราะมีร่มไม้ให้อากาศเย็นสบายแม้จะ เป็นในยามหน้าร้อน เป้าหมายของหล่อนคือห้องครัวของ บ้านใหญ่ แต่ทุกอย่างต้องทำอย่างเบาเพราะในยามนี้ทุก คนคงหลับหมดแล้ว

มิลินพาตัวเองเดินไปที่ครัว เปิดตู้เย็นหาของที่หล่อน พอจะทำกินได้ยังง่ายๆ โชคดีที่มีขนมปังแซนวิชสเปรด สําเร็จรูปและนมจืดแช่อยู่หลายกล่อง หล่อนหยิบข้าว ของออกมากองบนโต๊ะ ไม่นานหล่อนก็ได้แซนวิช 2 ชิ้น พร้อมกิน แค่นี้หล่อนก็พอจะบรรเทาความหิวในค่ำคืนนี้ ไปได้

แต่ขณะที่ก้มเก็บของใส่ตู้เย็น สิ่งที่เห็นก็ทำให้มิลินคิด ทั้งที่ไม่ควรคิดแต่มิลินก็คิดไปแล้ว ลำคอแห้งผากจน หล่อนเผลอกลืนน้ำลายลงคอขณะมือเอื้อมหยิบเจ้าผักสี ส้มมาถือเอาไว้
แครอทหัวอวบยาวมีปุ่มปมเล็กน้อยสร้างจินตนาการ ของหล่อนให้โลดแล่นทั้งที่หล่อนไม่ควรคิดเลย แต่หล่อน ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ รู้ตัวอีกทีหล่อนก็ถือมันไว้ในมือพร้อม กับอาการคันยิบยับบริเวณนั้นเกิดขึ้น โดยที่หล่อนบอก ตัวเองไม่ได้ว่าหล่อนอยากให้เป็นแบบนี้หรือไม่อยากกัน แน่ กลืนน้ำลายลงคออีกครั้งก่อนจะรีบคว้าทุกสิ่งมาถือไว้ รับปิดไฟแล้วออกจากห้องครัวโดยเร็ว

มิลินเดินกลับมาทางเก่าแต่ก่อนจะถึงศาลากลางสวน เสียงหนึ่งก็ทำให้หล่อนต้องชะงักเท้า เสียงครวญคราง ของผู้หญิงไม่ใช่เพราะเจ็บปวดแต่เสียงนั้นเป็นเสียงของ ความสุขสมหล่อนเพ่งมองฝ่าความมืด จนเมื่อดวงตาเห็น แสงหล่อนก็เห็นเงาตะคุ่มที่กลางศาลา

“อุไร” คนงานใหม่ที่แม่ของกวินเพิ่งรับเข้ามาทำงาน ไล่เลี่ยกับตอนที่หล่อนแต่งเข้ามาเป็นสะใภ้ และอุไรก็ ยอมเป็นเมียของคุณเตี่ยอย่างเต็มใจ แต่ตอนนี้อุไรมาทำ อะไรที่ศาลากลางสวนทั้งยังส่งเสียงครวญครางฟังไม่ได้ ศัพท์ และจากเสียงครวญหล่อนก็พอเดาได้ แต่ใครกันล่ะ ที่ทำให้อุไรครวญครางอย่างนี้ คุณเตี่ยเหรอ

คิดพลางมิลินขยับเข้าไปใกล้ หล่อนอยากเห็นชัดๆ อยากรู้ว่าอุไรโดนอะไรถึงได้ร้องซะมากขนาดนั้น

“โอ้ว… ซี้ด… โอว… ซี้ด… อื้อ… พี่… ซี้ด… โอว… ฉันเสียว… ซี้ด… โอว… เสียวจะตายอยู่แล้ว ซี้ดดดดด… พี่จ๋า… โอว… เอาฉันเถอะ ฉันไม่ไหวแล้ว ซี้ด…
ระยะที่ใกล้แต่มีพุ่มไม้บดบัง มิลินเห็นอุไรนั่งอยู่ที่บ้า นั่งยาวบุนวมรับสัมผัสจากแรงกดทับเพื่อคนนั่งจะได้ไม่ เมื่อยก้น ทว่าอุไรไม่ได้นั่งแบบปกติแต่กลับนั่งเอนหลัง และยกฝ่าเท้าขึ้นมาวางไว้บนเบาะ ต้นขาอ้ากว้าง และมี ใครบางคนอยู่ตรงหว่างขา

ความมืดที่โอบล้อมทำให้เห็นคนที่นั่งคุกเข่าก้มๆ เงยๆ ไม่ชัด แต่มิลินก็รู้ได้ว่าเขากำลังทำอะไรอยู่กลางหว่างขา ของอุไร

ความเสียวพวยพุ่งสู่จุดนั้นจนมิลินก้าวขาไม่ออก หล่อน ยืนนิ่งคันยิบยับจนต้องบดเบียดต้นขาเข้าหากัน แต่ยิ่ง เบียดหล่อนก็ยิ่งคัน ยิ่งคันก็ยิ่งเสียวจนรับรู้ได้ถึงหยาดน้ำ ฉ่ำเยิ้มที่ค่อยๆ ไหลซึมออกมา

อาการหิวจนท้องร้องโครกหายวับ กลายเป็นความ กระสันอยากได้สิ่งนั้นมาเติมเต็มความอ้างว้าง เพราะแค่ เห็นคลิปเลียเต่าที่เพื่อนส่งมาให้ หล่อนยังกระสันจนข เต่าตัวเองจนเพลีย แต่นี่ได้มาเห็นของจริงเสียงจริง คน จริงๆ กำลังเลียกันอยู่ตรงหน้า หล่อนจะทนได้อย่างไร

มิลินกระชับกล่องนมและ กล่องแซนวิชแนบอก มือกำ ผักสีส้มในมือแน่น เสียงครวญครางของอุไรทำให้หล่อน ต้องเพ่ง ด้วยอยากรู้ว่าคนที่กำลังเลียเต่าให้อุไรนั้นคือ ใคร ใช่คุณเตียไหม
“โอว… พี่จ่า… ฉันไม่ไหวแล้ว ซี้ด… ซี้ด… ไม่ไหว…โอว… ด… โอว…”

อุไรสายใบหน้าครวญคราง ตาลอยคว้างก่อนจะเม้มริม ฝีปากเก็บกั้นเสียงกรีดร้อง ร่างกระตุกเฮือก แต่คนด้าน ล่างก็ยังไม่หยุด หัวยังคงผลุบโผล่ตรงส่วนนั้นจนอุไร กระตุกอีกหลายครั้ง