ตอนที่ 9 เธอไม่รู้สึกเซ็งบ้างเลยเหรอ

ตอนที่ 9 เธอไม่รู้สึกเซ็งบ้างเลยเหรอ

หลินหยุนซินในใจมีแต่ความโกรธแค้น แม่เลี้ยงเห็นคนอื่น เป็นต้นหญ้า เห็นลูกสาวตัวเองเป็นสมบัติอันล้ำค่า

ถ้าไม่ใช่เพราะแม่ เธอไม่อยากเกี่ยวข้องอะไรกับที่นี่เลยสักนิด เดียว ยิ่งไปกว่านั้นคือไม่อยากถูกบงการด้วย

แต่ตอนนี้เธอไม่ตอบโต้กลับใด ๆ เริ่มทำความสะอาดไปเงียบๆ ผ่านไปสามชั่วโมงมา เธอถึงทำความสะอาดบ้านตระกูลหลิน เสร็จ

เธอต้องทำแบบนี้ เพียงแค่อยากให้แม่ได้อยู่สบายขึ้นมาหน่อย เธอยอมทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้พวกเขาทำให้แม่ต้องลำบาก

เธอออกจากตระกูลหลินมาท่ามกลางสายตาอันดูถูกเหยียบ หยามของคนใช้ตระกูลหลิน

บ้านตระกูลหลินอยู่ห่างจากป้ายรถเมล์ประมาณหนึ่ง แต่ตอนนี้ กลับมีสายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้า
ผมและเสื้อผ้าของเธอเปียกปอนไปหมด แต่ดูเหมือนเธอจะไม่ ได้สังเกตเห็นอะไรเลย เธอเดินบนถนนราวกับศพเดินได้

เป็นเพราะสายฝนโปรยปรายลงมาจากท้องฟ้าพอดี ทำให้แม้ว่า

น้ำตาของเธอจะไหลลงมาจากหางตาไม่หยุดก็ไม่มีใครเห็นน้ำตา ของเธอได้

หลินหยุนซินนั่งรถเมล์กับรถไฟใต้ดินกลับไปยังตระกูลลู่ด้วย ความอกสั่นขวัญแขวน

หลังจากที่เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ก็ยังคงคิดมากอยู่แต่เธอ จะเสียเวลาไม่ได้ เธอยังต้องรีบไปดูแลลู่ยี่ซิงที่ห้องผู้ป่วยพิเศษ ของลู่ยี่ซิง

เธอต้องดูแลลู่ยี่ซิงในห้องผู้ป่วยพิเศษยี่สิบชั่วโมงขึ้นไป

หลินหยุนซินหลับตาเช็ดตัวให้ลู่ยี่ซิงไป คิดฟุ้งซ่านไปด้วย เธอ จะทําอย่างไรดีนะ

เงินลงทุนก้อนนั้นตั้งสิบล้านแหนะ !

เธอไปขอร้องแม่ยาย แม่ยายจะให้ตระกูลหลินสิบล้านได้ อย่างไรกันเล่า แม่ยายเกลียดพวกตระกูลหลินมากอย่างกับอะไร
หรือว่า…

เธอจะต้องไปหาไอ้สารเลวสิ้นจือจริง ๆ เหรอเนี่ย

ขณะที่เธอนึกถึงวิธีแบบนี้อยู่ ประตูห้องผู้ป่วยพิเศษก็เปิดออก จากนั้นก็มีคนเดินเข้ามา

พอหลินหยุนซินหันกลับไปมองก็ร่างกายก็แข็งที่อไปทันที

เป็นลู่สิ้นจือนี่เอง !

เขามาที่นี่ได้ยังไงเนี่ย !

สายตาของลู่สิ้นจือที่มองไปที่ ลู่ยี่ซิงที่นอนอยู่บนเตียงผู้ป่วยใน สภาพที่ถอดเสื้อผ้าออกแล้วเผยให้เห็นหน้าอกอันซูบผอมดูเยือก เย็นราวกับน้ำแข็ง

เพียงแค่นึกว่าผู้หญิงคนนี้ปกติก็คอยปรนนิบัติรับใช้ลู่ยี่ซิงแบบนี้ ทุกวัน แล้วยังจะเห็นอีกฝ่ายเปลือยทั้งวันทั้งคืนอีก ยิ่งไปกว่านั้น คือเธอยังจะขึ้นไปบนัวเนีย ๆ ลับๆ ล่อ ๆ กับเขาบนเตียงด้วยล่ สิ้นจือก็รู้สึกเหมือนมีเหล็กถูกหลอมร้อนอยู่ในใจ รู้สึกหัวเสียเอา มาก ๆ

“คุณ…คุณมาได้ยังไง” หลินหยุนซินพูดด้วยความประหลาดใจ

สิ้นคือล๊อกประตู มุมปากแสดงความเย้ยหยันออกมา “ก็มาดู เธอไง…เธอคอยปรนนิบัติรับใช้สามี…มนุษย์ผักของเธอแบบนี้เห รอ เธอถอดเสื้อผ้าเขาออกทั้งวันทั้งคืน ได้แค่มองแบบนี้รู้สึกไม่ พอใจหรือเปล่าล่ะ เพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ไม่ขยับ เธอไม่รู้สึกเซ็ง บ้างเลยเหรอ

หลินหยุนซินได้ยินเสียดสีไร้ยางอายของลู่สิ้นจือก็รู้สึกทั้ง โกรธทั้งอับอายขายหน้า “คุณพูดบ้าอะไรเนี่ย คุณพูดแบบนี้ได้ยัง ไง เขาเป็นหลานปู่ของคุณนะ คุณ…คุณพูดแบบนี้คุณมันช่าง…

เขาจะหน้าด้านไปอีกถึงไหนกันนะ !

แต่ทว่าดวงตาและคิ้วของลู่สิ้นจือกลับยิ่งดูเย็นชายิ่งขึ้น “ฉันไม่ พูดอย่างเดียว ฉันลงมือทําด้วย !

เมื่อลู่สิ้นจํอพูดจบ แขนยาว ๆ ก็คว้าหลินหยุนซินมากอดเอาไว้ ในอ้อมอกแล้วดึงเธอลงมานั่งที่รักของเขา

เขาเริ่มคุ้นเคยกับการถอดเสื้อผ้าของหลินหยุนซินออก เขาถอด เสื้อผ้าของเธอออกต่อหน้าลู่ยี่ซิงที่กำลังหลับตาอยู่
“หยุดนะ ! อย่ามาแตะต้องตัวฉัน ”

แววตาของหลินหยุนซินมีความโกรธมาก เธอคิดไม่ถึงอย่างแรง ว่าผู้ชายคนนี้จะบังอาจกล้าทำเรื่องหน้าไม่อายสุด ๆ ในที่แบบนี้ ด้วย

“เธอแน่ใจเหรอว่าจะให้ฉับปล่อยเธอ จะให้หยุดงั้นเหรอ เธอไม่ อยากได้สิบล้านนั้นแล้วหรือไง

สิบล้านเหรอ

เขารู้เรื่องของตระกูลหลิบแล้วเหรอ

สายตาของหลินหยุนซินที่มองลู่ฝั้นจือ มีความช็อกมาก คุณ หมายความว่ายังไง

ล่สิ้นจือ หัวเราะอย่างเย็นชา เธอคิดว่าฉันไม่รู้ว่าตระกูลของเธอ ต้องการเงินทุนสิบล้านหรือไง ฉันจะบอกเธอให้ชัด ๆ ก็ได้ ตระกูล ของเธอจะล้มละลายหรือไม่ขึ้นอยู่กับคำพูดของฉันคำเดียว ถ้า เธออยากให้ฉันช่วย ฉันจะลองพิจารณาดู

ในที่สุดคราวนี้หลินหยุนซินก็เข้าใจแล้วว่าสิ้นจือ เป็นไอ้ปีศาจ ร้ายที่อยู่เบื้องหลังเรื่องนี้นี่เอง