ตอนที่ 7 ไปเป็นขอทาน

ตอนที่ 7 ไปเป็นขอทาน

ตระกูลหลิน

เมื่อ หลินหยุนซินเข้าไปในห้องรับแขกหลินลี่กับแม่เลี้ยงเฉิน หงนั่งก็นั่งรอเธออยู่บนโซฟาแล้ว

“โอโห ไม่สมกับเป็นสะใภ้ตระกูลลู่เลยนะ แถมยังให้ฉันรอนาน มากอีก” เฉินหงจงใจพูดเสียดสี

หลินปูลี่ ก็หัวเราะอย่างเย็นชาเช่นกันจากนั้นก็พูดขึ้นว่า “สะใภ้ อะไรกัน เป็นแค่แม่บ้านที่คอยรับใช้มนุษย์ผักก็เท่านั้นแหละ หึ…แค่ชื่อตำแหน่งนี้ ฉันยังเป็นคนให้แกเลย”

ไฟแห่งความโกรธปะทุขึ้นมาในใจของหลินหยุนซินแต่ก็พูด ออกมาอย่างเรียบ ๆ “ถ้าเธออยากเป็นสะใภ้ เธอจะไปเองก็ได้นะ

เฉินหงลุกขึ้นจากโซฟา ยกมือขึ้นตบหน้าหลินหยุนซินไปหนึ่ง ฉาก ทำเอาหลินหยุน ปวดแสบปวดร้อนหน้ามาก

“นางสารเลว ใครใช้ให้แกปากดีฮะ หรือว่าแกลืมกำพืดของตัว เองแล้ว แค่เลวทรามต่ำช้าก็พอทนแล้ว แกยังจะทำให้ฉันบ้าคลั่งอีก เป็นสะใภ้ตระกูลลู่แล้วไงล่ะ ไม่ได้มีพิธีใด ๆ ไม่มี ทะเบียนสมรสใด ๆ แกมันก็เป็นแค่แพะรับบาปตัวหนึ่งของตระกูล หลินเท่านั้นแหละ

หลินหยุนซินกำมือแน่น พยายามอดกลั้นความรู้สึกไม่ให้น้ำตา

ร่วงลงมา

เธอไม่อยากร้องไห้ต่อหน้าคนพวกนี้

ตอนนั้นคนที่ ลู่ยี่ชิงแอบคบด้วยไม่ใช่เธอ แต่เป็นหลินยู่พี่น้อง สาวต่างมารดาของเธอ

แต่ตอนนั้นเกิดเรื่องนั้นขึ้นทำให้ลู่ยี่ซิงกลายเป็นมนุษย์ผัก

ตระกูลให้ตระกูลหลินยอมรับว่าเป็นต้นเหตุที่ทำให้เกิดเรื่อง และเป็นคนที่คบกับลู่ยี่ซิงในตอนนั้นด้วย

แม่เลี้ยงเฉินหงของเธอจะยอมให้หลินลี่ ตกระกำลำบากได้ อย่างไรกันเล่า ดังนั้นจึงต้องการแพะรับบาปคนหนึ่งไปแทนที่

เฉินหง ใช้ค่ารักษาพยาบาลของแม่แล้วเอาแม่ไปซ่อน บังคับให้ เธอยอมรับว่าเธอแอบคบกับลู่ยี่ซิงเธอทำร้ายลู่ยี่ซิงทำให้ลู่ยี่ซิงก ลายเป็นมนุษย์ผัก
ถ้าตอนนั้นเธอไม่รับปาก เขาก็จะทำให้แม่หายตัวไปจากโลกนี้ อย่างไร้ร่องรอย

เธอเลยจำต้องแต่งงานกับลู่ยี่ซิงเพื่อแลกกับสิ่งนี้

ไม่มีความสัมพันธ์ทางกฎหมาย ไม่มีพิธีรีตองใด ๆ ความจริงแล้ว เธอ แต่งงาน” กับลู่ยี่ งเพื่อมาเป็นแม่บ้าน

เมื่อลู่ยี่ชิงไม่ฟื้น เธอก็เป็นแค่แม่บ้านส่วนตัวของเขา เพียง เพราะเธอได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงที่ลู่ยี่ซิงรักที่สุด

หลินยูลี่ “เหอะ ๆ” หัวเราะ “แม่คะ แม่น่าจะสั่งสอนหล่อนนะ หล่อนจะได้ไม่ลืมกำพืดของตัวเอง บางคนฐานตัวเองต่ำต้อยก็ เท่านั้น บังเอิญโดนฉันยกฐานะขึ้นมา ยังคิดว่าตัวเองหงส์จริง ๆ อีกหรือไง แต่ความจริงแล้วแกมันก็เป็นแค่ไก่ป่าตัวหนึ่งเท่านั้น นั่นแหละ อีแรด ! แค่ฉันใช้กำลังนิดหน่อย ก็สามารถเหยียบย่ำ แกให้ตายได้ ไม่ให้แกมีวันโงหัวขึ้นมาได้เลย

หลินหยุนซินได้ยินคำพูดที่น่าอัปยศอดสูนั้นแล้ว เธอก็โกรธจน ตัวสั่น

เธอยากจะด่ากลับไปเลยมาก ๆ
ใครตากันแน่

แม่ของเธอคือเป็นภรรยาของพ่ออย่างถูกต้อง เฉินหงต่างหากที่

เป็นมือที่สาม

พ่อใช้เงินของคุณตาทำธุรกิจจนเติบใหญ่ พอนับวันกิจการยิ่งโต ขึ้น ๆ ก็หย่ากับแม่ แล้วแต่งงานกับเฉินหง ตอนนั้นหลินยูลี่ ก็เด็ก กว่าแค่เดือนเดียวเท่านั้น

หลายปีมานี้ เธอกับแม่ต่างก็พึ่งพากันเพื่อความอยู่รอด ถึงจะอยู่ กันอย่างเรียบง่ายแต่ก็มีความสุขดี

แต่แม่เธอป่วยตอนที่เธอเรียนมหาลัยในตอนนั้น เธอทำงาน หาเงินหนักมาก มากที่สุดวันหนึ่งสามงาน ทุกวันพักผ่อนแค่ ชั่วโมงสองชั่วโมง เพียงเพื่อหาเงินให้พอจ่ายค่ารักษาพยาบาล ให้แม่

เธอเคยคิดถึงขนาดจะดรอปเรียน

ถ้าแม่ไม่ขู่ว่าจะตายให้ดู ไม่อยากให้เธอเป็นตัวถ่วงเธอ ดึงดันจะ ให้เธอเรียนหนังสือ เธอก็คงจะเรียนไม่จบหรอก

แต่เมื่ออาการของแม่เธอแย่ลง ต้องการเงินก้อนหนึ่งเอาไป ผ่าตัดช่วยชีวิตแม่ของเธอ เธอนึกถึงพ่อที่ทิ้งตัวเองกับแม่ไปขึ้นมา

ตั้งแต่เธออายุห้าขวบหลังจากที่แม่พาออกจากบ้านมา พวกเขา ก็ไม่ได้ติดต่อพ่ออีกเลย แม้แต่ค่าอุปการะเลี้ยงดูแม่ก็ไม่อยากได้ จากเขา เพียงเพราะไม่อยากติดต่ออะไรกับเขาอีก

แต่ตอนนั้นเธอไม่มีทางเลือกจริง ๆ

เพราะว่าเธออยากช่วยชีวิตแม่

แต่ทว่า เมื่อเธอกลับมาบ้านที่เธอจากไปหลายปีแล้ว นอกจาก จะเจอพ่อที่เย็นชาไม่สนใจใยดี แถมยังมีแม่เลี้ยงที่เย้ยหยันและ น้องสาวลูกติดแม่เลี้ยงที่เย่อหยิ่งขี้อวดโดยสปอยราวกับเจ้าหญิง รอเธออยู่ด้วย

แม้ว่าเธอจะอธิบายอาการป่วยของแม่ให้พวกเขาฟังเพื่อขอเงิน ค่ารักษาพยาบาลก้อนหนึ่งจากพวกเขา แต่แม่เลี้ยงก็แค่ยิ้มอย่าง เย็นชาแล้วโยนให้เธอหนึ่งร้อยหยวน “ถือเสียว่าเป็นขอทานมา ขอเงินถึงทีก็แล้วกัน

เธอรู้สึกอับอายมาก ไม่ได้ไปเก็บร้อยหยวนบนพื้นนั้น ดูเหมือน หมาตกนําตัวหนึ่งที่จนตรอกไม่มีที่ไปหนีออกจากบ้านหลังนั้นมา