ตอนที่ 4 สามีที่นอนเป็นผัก

ตอนที่ 4 สามีที่นอนเป็นผัก

ตระกูลล่ ห้องผู้ป่วยพิเศษ

แสงไฟส่องสว่างลงมาจากเพดานทำให้ผิวของชายหนุ่มยิ่งขาว ขึ้นจนเกือบจะโปร่งแสง

หลินหยุนซินหน้าซีด กลั้นความเจ็บปวดใจเอาไว้ข้างใน และยัง คงตั้งใจทำหน้าที่ของตนเอง

เธอหลับตาลง ใช้ผ้าขนหนูชุบน้ำอุ่นเช็ดตัวให้เขา

ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขางดงามเหนือคำบรรยาย เพียงแต่ น่าเสียดายก็ตรงที่มีหลอดอาหารสอดเข้าไปในลำคอของเขา

เขาเป็นมนุษย์ผัก เขานอนอยู่ในห้องนอนที่ปรับเป็นห้องผู้ป่วย พิเศษมาหนึ่งปีแล้ว

หนึ่งปีก่อน เธอแต่งงานกับเขา ไม่มีงานแต่งงานใด ๆ ไม่มีความ สัมพันธ์ทางกฎหมายใด ๆ เพียงแค่ใส่ชุดสีแดงเข้าไปในตระกูล หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็กลายเป็น “แม่บ้าน” ของลู่ยี่ซิง
ตอนนั้นลู่ยี่ซิงก็นอนหลับสนิทอยู่แบบนี้เหมือนกัน นอนหลับมา ตลอดจนกระทั่งถึงตอนนี้ก็ยังไม่ได้ตื่นขึ้นมา

เธอดูแลเขาอย่างใส่ใจทุกวันและทำงานบ้านด้วย

ในตอนนี้เองจวนหวันผู้ดูมีสง่าราศีก็เดินเข้ามา

พอเธอมองหลินหยุนซินแววตาของเธอก็ฉายความเกลียดชัง และความดุร้ายออกมา

หลินหยุนซินแอบถอนหายใจอยู่ในใจ ก้มหน้าพูดเสียงอ่อย ๆ

“คุณแม่”

จวนลี่หวันนิ้วที่ทำมาอย่างประณีตจุ่มลงไปในกะละมังน้ำ พอ ลองน้ำอุ่นเสร็จ จู่ ๆ ก็ดึงกะละมังน้ำไปจากมือของหลินหยุนซิน แล้วคว่ำกะละมังน้ำใส่หลินหยุนซินทำให้เธอเปียกโชกตั้งแต่หัว จรดเท้า สภาพดจนตรอกมาก

หลินหยุนซินอุทานด้วยความตกใจขึ้นมา และยิ่งมองจวนหวัน อย่างช็อก ๆ

จวนลี่หวั่นทิ้งกะละมังน้ำลงพื้นอย่างไม่พอใจแล้วพูดว่า “น้ำเย็น ขนาดนี้ แกอยากจะทำให้ลูกชายฉันหนาวตายหรือไง”
น้ำบนตัวของหลินหยุนซินหยดลงบนพื้นผึ้ง ๆ แม้ว่าผิวหนังจะ รู้สึกได้ว่าไม่ใช่น้ำเย็นแต่กลับหนาวเย็นไปจนถึงหัวใจ

น้ำในกะละมังไม่มีทางเย็นไปได้หรอก เธอดูแลลู่ยี่ซิงทุกวัน อย่างระมัดระวังแล้วระมัดระวังอีก จะเกิดความสะเพร่าใด ๆ ขึ้นได้ อย่างไรกันเล่า

เพราะเพียงแค่คุณแม่ไม่ถูกชะตากับเธอ อยู่ดี ๆ ก็เลยจะต่อต้าน หาเรื่องทะเลาะได้ทุกที่ทุกเวลา

แม้ว่าหนึ่งปีมานี้ เธอจะระมัดระวังอีกสักแค่ไหน นับวันคุณแม่ก็มี แต่จะยิ่งเจ้าเล่ห์มากขึ้น

“ขอโทษค่ะ คุณแม่ คราวหน้าฉันจะระวังค่ะ” หลินหยุนซินพูดเบา ๆ เพราะอธิบายไปก็ไม่มีประโยชน์

จวนลี่หวันยิ่งด่าแรงขึ้น เธอจะแสดงท่าทางลักษณะแบบนี้ใส่ หลินหยุนซินทุกวันวันละหลาย ๆ ครั้ง

เธอแทบอยากจะถลกหนังหลินหยุนซินดึงกล้ามเนื้อและกระดูก ของหลินหยุนซินออกมา

“แกมันไอ้ตัวซวย ฉันถามแกหน่อยเถอะ แกอยากให้ยี่ชิงของ ฉันเป็นหวัด ร่างกายอ่อนแอ ป่วยหนักขึ้นใช่ไหม แกอยากให้เขาตายเร็วขึ้นหน่อย แกอยากเป็นแม่หม้าย จะได้ แต่งงานใหม่ล่ะสิท่า ฉันบอกแกให้นะ ฝันกลางวันไปเถอะยะ ใน เมื่อตระกูลหลินเซ็นสัญญาแล้ว ตอนแกมีชีวิตอยู่ก็เป็นคนของ ตระกูลลู่ ตายไปวิญญาณก็ยังเป็นวิญญาณของตระกูลลู่ นี่คือสิ่ง ทีนางสารเลวอย่างแกติดค้างฉันเอาไว้ ถ้าแกทําให้เกิดอุบัติเหตุ เล็กน้อยทำให้ยี่ซิง แย่ลงขึ้นมาอีก ฉันจะฆ่าแกทั้งเป็น ใครจะให้ แกทําร้ายลูกฉันล่ะ

หลินหยุนซินก้มหน้ายิ่งต่ำลงไปอีก ไม่ให้ใครเห็นแววตาอันเจ็บ ปวดรวดร้าวของเธอ

จวน หวนคิดว่าเธอทำร้ายลู่ยี่ชิง แต่ไม่รู้เอาเสียเลยว่าความจริง แล้วในตอนนั้นเธอไม่ได้เป็นคนทำให้ลู่ยี่ซิงกลายเป็นมนุษย์ผัก แบบนี้

ตอนนี้หลินหยุนซินตาแดงก่ำและเปียกโชกไปทั้งตัวจึงได้แต่พูด เบา ๆ ออกไป “ค่ะ ฉันจะดูแลยี่ซิงให้ดีแน่นอนค่ะ”

“หึ แกทำแบบนี้แหละดีที่สุดแล้ว มันเป็นหน้าที่ของแกอยู่แล้วนี่ แกรีบไสหัวไปเดี๋ยวนี้เลยนะ เห็นตัวซวยอย่างแกแล้วฉันรู้สึกซวย ไปด้วยเลย รีบไสหัวไปเลยไป” จวนลี่หวนออกคำสั่งอย่างเหยียด หยาม

หลินหยุนซินรีบอ้าวออกไปอย่างไว
เธอปลอบใจตัวเองอยู่ในใจไม่หยุด ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร…

หลังจากที่หลินหยุนซินเช็ดพื้นจนสะอาดแล้ว มอง ๆ ดูลู่ยี่ซิง ที่ ยังคงนอนหลับสนิทอยู่

มุมปากของเธอแสดงความเจ็บปวดรวดร้าวออกมา

จะว่าไปแล้ว เป็นเพราะน้องหลินยูลี่ เป็นต้นเหตุทำให้โชคชะตา ของพวกเขาถึงได้ผูกพันกัน

เขาชดใช้ทุกอย่างแทนน้องหลินยูลี่ โดยไม่ลังเล แถมยังกลาย เป็นมนุษย์ผักแบบนี้อีกด้วย

แต่ช่างไม่รู้เอาเสียเลยว่าหลินปูลี่ก็ ไม่สนใจใยดีเลยสักนิด แม้กระทั่งให้เธอมาแต่งงานกับเขาแทนเธอโดยไม่ลังเลเพื่อหนี ความรับผิดชอบ

และหากภายหลังเขาฟื้นขึ้นมา เห็นเธอเข้า จะต้องอึ้งจนไม่ อยากจะเชื่อแน่นอน

รู้สึกแต่เพียงว่าทั้งหมดมันคือละครตลกกับการหลอกลวง

หลังจากที่หลินหยุนซินออกจากห้องผู้ป่วยพิเศษมาแล้วก็กลับมาร้องไห้สะอึกสะอื้นในห้องนอนตัวเอง

ในที่สุดเธอก็มีเวลาชำระล้างร่างกายตัวเองที่เธอรังเกียจซ้ำแล้ว ซ้ำเล่าให้สะอาดเสีย

เพราะว่ามันสกปรกมากเกินไปแล้ว เหมือนกับคราวหน้าเมื่อห้าปี ก่อน…

หลินหยุนซินแช่น้ำจนผิวซีด หน้าซีด ตาแดงก่ำแอบย่องออกมา จากบ้านของตระกูล

แม้ว่าเธอไม่อยากจะเผชิญหน้ากับมัน เธอก็ยังไปซื้อยาคุม กำเนิดที่ร้านขายยากลับมา

เธอไม่อยากอุ้มท้องลูกของผู้ชายโรคจิตคนนั้น…

หลังจากที่หลินหยุนซินกินยาแล้ว เธอก็ร้องไห้ไปเขียนไดอารี่ ไปด้วย

ไดอารี่คือเพื่อนคนเดียวของเธอที่เธอสามารถระบายความใน ใจได้ เธอสามารถระบายความเจ็บปวดกับความทุกข์ระทมที่โดน กลั่นแกล้งในไดอารี่ได้

หลังจากที่หลินหยุนซินเขียนไดอารี่เสร็จแล้ว ก็เอาไดอารี่ซ่อนเอาไว้ใต้เตียงบนชั้นลอยอย่างระมัดระวังแล้วถึงได้นอนลง บนเตียง

แต่หลินหยุนซินกระสับกระส่ายนอนไม่หลับ น้ำตาไหลลงมาไม่

หยุด

เธออยากไปจากที่นี่มาก อยากหลบซ่อนตัวเองมาก แต่เธอก็หนี ไม่พ้นต้องเป็นแม่บ้านดูแลคนที่ในนามเป็นสามีของเธออยู่ที่นี่

และเธอยิ่งคาดไม่ถึงเลยว่าจะตัวเองจะโดนบังคับขืนใจ แต่เธอ กลับไม่สามารถบอกเล่าความหวาดกลัวของเธอกับใครได้เลย

กลางดึกคืนนั้นเอง กลอนประตูห้องโดนลวดชนิดพิเศษสะเดาะ กลอนจนเปิดประตูออกได้อย่างง่ายดาย