ตอนที่ 3 อนาคตอีกยาวไกล

ตอนที่ 3 อนาคตอีกยาวไกล

ล่น อพูดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ออกไป”

“ฮะคุณอา ไม่ใช่นะ…คุณบอกให้ฉันอยู่เองไม่ใช่เหรอ”

“ตอนนี้…ฉันต้องการให้เธอออกไป” น้ำเสียงของลู่สิ้นจือยิ่งเย็น ชาขึ้น

เสียงของลู่หย่าอันเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่ยุติธรรม แต่เป็น เพราะ สิ้นจือวางอำนาจข่มขู่อยู่ตรงนี้เลยได้แต่พูดว่า “ก็ได้คุณ อา ถ้างั้นฉันออกไปก่อนก็ได้ ถ้างั้นเจอกันตอนดินเนอร์นะ”

พอลู่หย่าอันจากไปแล้วลู่สิ้นจือใช้มือถือส่งข้อความสั้น ๆ หนึ่ง บรรทัด แล้วถึงได้กลับเปิดประตูห้องน้ำอีกครั้ง

นํ้าตาของหลินหยุนซินไหลลงมาจากหัวมุมของดวงตา เธอเอา ผ้าเช็ดตัวมาห่อตัวเองโดยอัตโนมัติ เดินออกจากอ่างน้ำมาอย่างตุ ปิด เปิ

หลินหยุนซินไม่อยากเห็นปีศาจโรคจิต ตนนี้อีกแล้ว
เธอถามกลับด้วยความโกรธ คุณก็รู้ดีว่าฉันคือ…เมียของหลาน ชาย คุณ แต่คุณก็ยังมาขืนใจฉัน คุณมันไม่ใช่ผู้ชาย คุณมันต่ำช้า จิตใจสกปรกมาก

“ฉันเป็นผู้ชายหรือเปล่า เมื่อกี้เธอก็รู้แล้วไม่ใช่เหรอ อยากให้ ฉันเอาเธออีกครั้ง จนกว่าเธอจะมั่นใจเหรอ” แววตาของลู่สิ้นอ ยิ่งเย็นชามากขึ้นทุกที มุมปากยิ่งแสดงรังสีเย้ยหยันออกมา อีก อย่าง…ไม่ใช่ญาติกันสักหน่อย ! แต่ต่อให้เป็นญาติกันแล้วไง ล่ะ”

หลินหยุนซินโกรธจนตัวสั่น “ครั้งนี้…ฉันจะถือว่าเป็นอุบัติเหตุ โดนหมากัด ต่อไปเราไม่เกี่ยวข้องอะไรกันอีก อย่ามาตอแยฉัน อีก” หลินหยุนซินอดกลั้นความเจ็บปวดกับความอับอายเอาไว้ใน ใจแล้วออกไปจากตรงนี้

แต่แววตาของลู่สินจือฉายแววทั้งเย็นชาทั้งความร้ายกาจเอาไว้ เขาใช้กำลังจับข้อมือเธอเอาไว้ “ฉันนอนกับเธอแล้ว เพราะฉะนั้น เราก็ต้องเกี่ยวข้องกันสิ อนาคตของเรายังอีก…ยาว…ไกล

“คุณ…” หลินหยุนซินรู้สึกแค่ว่าผู้ชายคนนี้ชักจะหน้าด้านมาก เกินไปแล้ว

ทันใดนั้นเองก็มีคนเคาะประตู
“คุณชายคะ นายท่านให้ท่านไปที่ห้องอ่านหนังสือหน่อยคะ

ก่อนที่ลู่สิ้นจือจะจากไป ก็ต้องหลินหยุนซินด้วยสายตาที่สาย แววแห่งความปรารถนาอย่างแรงกล้ามาก เธอพักผ่อน ๆ บ

เขาไม่ได้พูดออกไปว่าคืนนี้เขาจะมาหาเธออีก

ในเมื่อเขาเจอเธอแล้ว อีกอย่างเมื่อเธออยู่ตรงหน้าเขาลำเขา จะไม่ปล่อยให้เธอหนีไปอีก

เมื่อห้าปีก่อนเธอหนีเขาไปทีหนึ่งแล้ว คราวนี้เขาจะไม่ปล่อยให้ เธอหนีเขาไปอีก

หลังจากที่ลู่สิ้นจือออกจากห้องไปแล้วหลินหยุนซินก็เดินโซเซ กลับไปที่ห้องของตัวเองแล้วล็อกประตู

หลินหยุนซินรู้สึกอับอายจนตัวสั่นไปหมด น้ำตาก็ไหลลงมาไม่

หยุด

ผู้ชายคนนั้นโรคจิตชัดๆ !

เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะโดนเขา…ในที่แบบนั้น
แต่เธอกลับดันไปล่วงเกินเขา !

เขาคือคุณชายลู่ เชียวนะ

ได้ข่าวว่าคุณชายลู่โหดเหี้ยมไร้ความปราณี ไม่เคยใจอ่อนกับ

ใครเลย

หนำซ้ำยังมีข่าวลือที่ฟังดูแล้วไม่น่าเข้าท่าอีก ว่ากันว่าคุณชายลู่ ไม่เข้าใกล้ผู้หญิง ถึงขนาดรังเกียจผู้หญิงไม่ให้ผู้หญิงมาแตะเนื้อ ต้องตัวเขาเพราะเขาเป็นโรครักความสะอาดมากสุด ๆ

แล้วที่ผู้ชายคนนั้นทำเรื่องพรรค์นั้นกับตัวเองเมื่อกี้มันเรียกว่า อะไรฮะ !

หลินหยุนซินอดที่จะหงุดหงิดตัวเองไม่ได้ ทำไมต้องไปแช่น้ำ อาบน้ำในห้องนั้นด้วยนะ

ทำไมดันมาเกิดเรื่องคราวนี้ด้วย

ตั้งแต่เธอย้ายเข้ามาในตระกูลก็อยู่แต่ในห้องแม่บ้านของบ้าน หลังนี้

เครื่องทำน้ำอุ่นในห้องน้ำก็เสียมาตลอด เปิดน้ำมามีแต่น้ำเย็น

แม้ว่าเธอจะไปหาแม่บ้านมาแก้ปัญหาประเภทนี้ แต่สุดท้ายมัน ก็พังไปเองโดยที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย เพียงเพราะตำแหน่งที่น่า อึดอัดใจของเธอในบ้านหลังนี้

ทุกครั้งเวลาที่เธออาบน้ำเลยจะแอบแช่น้ำอุ่นอาบในห้องที่ไม่มี ใครอยู่มานานแล้วในบ้านหรูหราหลังนั้นเพื่อกำจัดความเหนื่อย ล้าในวันวันหนึ่ง

แต่เธอคิดไม่ถึงอย่างแรงเลยว่า คราวนี้เจ้าของห้องจะกลับมา! และยังคิดไม่ถึงอีกด้วยว่าเจ้าของห้องก็คือลู่สิ้นจือ

ขณะที่เธอร่างกายอ่อนเพลียนั่งหมดแรงอยู่บนพื้น ก็มีคนเคาะ ประตูห้องของเธอ

“หลินหยุนซินคุณผู้หญิงให้คุณรีบไปดูแลคุณผู้ชาย อย่าชักช้ และอย่าได้คิดอู้งานเชียวนะ” คนใช้พูดด้วยความหงุดหงิดน้ำ เสียงไม่มีความเคารพยำเกรงเลยสักนิด

หลินหยุนซินกลั้นน้ำตา พูดเสียงสั่นเครือ “โอเค ฉันเข้าใจ แล้ว…”
เธอยังเจ็บปวดกายมาก แต่ใจก็เจ็บมากจนสุดขีดเช่นกัน เธอรู้สึก เจ็บปวดมากเหมือนกับโดนกลั่นแกล้งไม่ได้รับความเป็นธรรมแต่ กลับไม่อาจบอกใครได้

แม้ว่าเธออยากจะซ่อนตัวเองอยู่ในรูเหมือนหนูแฮมสเตอร์ แต่ เธอกลับต้องเผชิญหน้ากับมัน แม้กระทั่งในเวลานี้ เธอไม่มีแม้แต่ เวลามาเศร้าสร้อยเพราะเธอต้องรีบไปที่ห้องผู้ป่วยพิเศษทันที