ตอนที่ 20 เธอมันเป็นใครกันแน่

ตอนที่ 20 เธอมันเป็นใครกันแน่

หลินหยุนซินนีกอย่างละเอียด แต่ก็ปวดหัวจนจะระเบิด คิดอะไร ไม่ออกเลย

ดังนั้นเธอคิดว่านี่ก็คือ “อาการข้างเคียง” หลังจากที่เมาค้างละ

มั้ง

เจ็บปวดรวดร้าวร่างกาย ไร้เรี่ยวแรงเป็นเพราะดื่มเหล้าเมื่อวาน แท้ๆ

พอหลินหยุนซินลุกขึ้นมาจะพูดกับคนที่อยู่ทางประตู เธอก็พบว่า ตัวเองคอแห้งผาก

“ฉันอยู่ค่ะ รอสักครู่…

แต่ยังไม่ทันที่เธอจะลุกขึ้น ก็ได้ยินเสียงดัง “ปัง” ประตูโดนถีบ ออกอย่างแรง

หลินหยุนซินเห็น ลู่หย่าอันพาคนใช้มาด้วยสองคน

ใบหน้าของลู่หย่าอันมีรอยยิ้มอันเย็นชาปรากฏอยู่ด้วย “นี่ ยังไม่ ลุกขึ้นอีก เธอคิดว่าตัวเองเป็นคุณหนูลูกเศรษฐีจริง ๆเหรอ ถ้างั้นเดี๋ยวฉันช่วยให้เธอลุกขึ้นมาเองนะ”

เมื่อวานเธอไม่พอใจมาก

หลังจากงานปาร์ตี้นั้น เธอกับแขกทั้งหมดก็ออกไปสนุกกันทั้ง คืนแล้วเพิ่งจะกลับมา

แต่เธอไม่ลืมว่าหลินหยุนซิน“ต่อต้าน” เธอเมื่อวานหรอก

พอดีเลย เธอได้ข่าวว่าหลินหยุนซินยังนอนหลับอยู่บนเตียง ตอนหกโมงครึ่งเป๊ะต้องไปดูแลพี่ชายที่ห้องของพี่ชาย แต่กลับ ยังนอนขี้เกียจอยู่

ลู่หย่าอันก็รู้สึกว่านี่คือโอกาสที่จะได้สั่งสอนหลินหยุนซินดี ๆ

เธอก็แค่ไม่ชอบหลินหยุนซิน

หลินหยุนซินส่ายหน้า รีบพูด “ไม่ใช่นะ…ฉันตื่นแล้วก็จะไปดูแล

ยี่ซิงเลย”

แต่คนใช้สองคนที่อยู่ข้างกายลู่หย่าอันถึงแขน หลินหยุนซินเอา ไว้ จิกผมของหลินหยุนซินเอาไว้ด้วย กระชากหลินหยุนซินลุก ขึ้นจากเตียง
พอลู่หย่าอันเห็นสีหน้าอันเจ็บปวดของหลินหยุนซินก็รู้สึกมี ความสุขมาก

“ฉันว่าเธอต้องแอบอู้งานแน่ ๆ ช่วงนี้ผิวหนังหย่อนยาน ไม่รู้ว่า ร่างกายของเธอเป็นอะไรกันแน่นะ ถ้างั้นฉันก็จะทำให้เธอจำให้ ได้ว่าตัวเองเป็นอะไร ลองกล้าอ้ดูอีกสิ

ลู่หย่าอันสั่งคนใช้ “ลากมันไปห้องน้ำ”

หลินหยุนซินถูกดึงผม ร่างกายของเธอก็ถูกลากไปกับพื้น เธอ รู้สึกผมของตัวเองจะหลุดแล้ว

เจ็บปวดเหลือเกิน

เธออดทนเอาไว้ พยายามไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา

พอถึงห้องน้ำแล้วคนใช้ก็เติมน้ำลงในอ่างน้ำแล้วจับหัวของ หลินหยุนซินกดลงไปในน้ำอย่างแรงหลินหยุนซิน

ตา หู จมูกของเธอจุ่มลงไปในน้ำ…

มันช่างทรมานเหลือเกิน !

เธอรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออกแล้ว ออกซิเจนค่อย ๆ หมดไป

น้ำตาของหลินหยุนซินไหลลงไปในอ่างน้ำผสมรวมกันกับน้ำ มี เพียงเธอเท่านั้นที่รู้ว่าน้ำตาไหลลงไปตรงนี้

หลินหยุนซินไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหน แต่รู้ตัวว่าเหมือน กับกำลังจะตายแล้ว

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อทิ้งเหตุผลและข้อกังวลทั้งหมดหลินหยุน ซินก็รู้สึกเหมือนกับว่าเกือบจะได้ปลดปล่อยความเจ็บปวดแล้ว

อยู่แบบนี้ต่อไปมันเหนื่อยเกินไปแล้ว มันเหมือนกับศพเดินได้ที่ ไร้ซึ่งความหวังใด ๆ

เธอยิ่งรู้สึกว่าตัวเองดูเหมือนดินโคลนก้อนหนึ่ง หนึ่งปีแล้ว ใคร ๆ ก็เหยียบย่ำอย่างรุนแรง ไม่มีใครสนใจความคิดกับความรู้สึก ของ “ดินโคลน” ก้อนหนึ่งเลย

ขณะที่หลินหยุนซินรู้สึกจะสิ้นใจแล้วผมของหลินหยุนซินก็ถูก กระชากขึ้นมา ให้เธอหายใจได้ไม่กี่วินาทีแล้วก็กดหัวเธอลงไป ในน้ำอีกครั้ง

การทำซ้ำ ๆ แบบนี้ไม่ต่างกับการทรมานอย่างโหดร้ายเลย
ลู่หย่าอันหัวเราะเยาะใหญ่แล้วพูดขึ้น “ตอนนี้เธอได้สติหรือยัง ล่ะ ดูซิว่าเธอต่อไปยังจะกล้าอู้งานอีกไหม นังตัวซวยสารเลว เธอ มาชดใช้ความผิดที่ตระกูลของเรา ยังจะทำตัวเป็นแขกจริง ๆ อีก มาเสวยสุขที่นี่ เธอนะเหรอ เธอสมควรแล้วเหรอ

หลินหยุนซินไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น เธอกำหมัดแน่น

ร่างกายหนาวสั่นไปจนถึงกระดูก

แต่ทันใดนั้นเองก็มีเสียงตวาดด้วยความโกรธแค้นมาจากด้าน หลังของลู่หย่าอัน”เธอทำอะไรน่ะ ปล่อยเขาไปนะ

ลู่หย่าอันตัวแข็งทื่อขึ้นมาทันที มอง ลู่สิ้นจือที่ปรากฏตัวออกมา อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “คุณ…คุณอา