ตอนที่ 18 แกบังอาจแตะต้องผู้หญิงของฉัน

ตอนที่ 18 แกบังอาจแตะต้องผู้หญิงของฉัน

หลงหลินโดนต่อยกะทันหันจนเลือดกระเด็นออกมาจากปาก แต่เขาไม่ได้สนใจความโกรธแล้ว แต่กลับรู้สึกยิ่งหวาดกลัว มากกว่า

เพราะตอนนี้คนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ใครที่ไหน แต่เป็น คุณชายลู่ นั่นเอง

ในวงการนี้ใครไม่รู้บ้างล่ะว่าถ้าเกิดล่วงเกินคุณชายลู่ เข้าจะตาย โดยไม่รู้ตัว

หลงหลิน เชื่อโดยสนิทใจว่าผู้หญิงคนนี้ก็คือคนใช้ รีบเถียงข้าง ๆ คู ๆ ออกไป “คุณชาย ขอโทษครับ ขอโทษครับ…

แววตาของลู่สิ้นจือฉายความอาฆาตแค้นออกมา พอเขาออกแรง เหยียบบนฝ่ามือของหลงหลิน “เล็กน้อย” หลงหลิน ที่อยู่ด้าน ล่างก็ร้องออกมาด้วยความหวาดกลัวราวกับหมูโดนเชือดเพราะ เจ็บปวดมากเกินไป

“เมื่อกี้แกใช้มือคู่ข้างนี้แตะต้องเธอเหรอ”
พอสิ้นจือพูดจบก็เหยียบไปบนมือของหลงหลิน อีกข้างหนึ่ง เขาเหยียบมือแรงจนทำให้กระดูกของอีกฝ่ายหักเช่นกัน

หลงหลิน กลัวสด ด “นี่…นี่ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดแน่ ๆ ผมไม่ ได้บีบบังคับเธอ…คุณชาย ท่านต้อง…นึกว่าผมบีบบังคับเธอแน่ ๆ เลยใช่ไหมล่ะ แต่ความจริงแล้วผมกับเธอเราสมยอมกันต่างหาก ละ เมื่อกี้คือมันอดใจไม่ไหวถึงได้มาทะเลาะกันที่นี่…เธอก็อารมณ์ เสียเหมือนกัน พวกเราไม่ได้ตั้งใจจะมาขัดหูขัดตาคุณ นี่จริง ๆนะ

แต่หลงหลินช่างไม่รู้เลยว่ายิ่งเขาเถียงข้าง ๆ ๆ ๆ ยิ่งทำให้ลู่สิ้น จ๋อเดือดมากขึ้น

สมยอมกันอย่างงั้นเหรอ

ทนไม่ไหวงั้นเหรอ

ลูสิ้นคือยิ้มออกมาแต่ทว่ารอยยิ้มของเขานั้นในสายตาของหลง หลิน ก็เหมือนกับมาร มาจุติบนโลก ดูแล้วน่ากลัวมากจนขนลุก ขนพอง

“สมยอมกันอย่างนั้นเหรอ แกแตะต้องผู้หญิงของฉัน ฉัน อนุญาตแกแล้วเหรอ” สิ้นจือพูดทีละคำ ๆ ทําเอาหลิงหลิน ทรุด ลงไปเลย
อะไรนะ

คุณชายลู่ หมายความว่าเธอคือผู้หญิงของคุณชายลู่อย่างนั้นเห

รอ

หลงหลินกลัวจนร้องไห้โหเสียงดัง “คุณชายลู่ ขอโทษ ครับ…ขอโทษครับ…คุณปล่อยผมไปเถอะนะ ผมไม่รู้จริงๆ ว่าเธอ เป็น…ของคณ…ถ้าผมรู้ ต่อให้เพิ่มความกล้าให้ผมอีกเป็นหมื่น เท่า ผมก็ไม่กล้าแตะต้องผู้หญิงของท่านหรอก ปล่อยผมไปเถอะ นะ…ขอร้องละ”

“ปล่อยแกไปงั้นเหรอ แกคิดว่ามันจะเป็นไปได้เหรอ” สายตาของ ลู่สิ้นจือยังคงมองไปที่พื้นอยู่ เสื้อผ้ายับยู่ยี่ทั้งสภาพเมาแอ๋ ยิ่ง เสริมส่งให้ผู้หญิงคนนี้มีเสน่ห์ชวนหลงใหลมากยิ่งขึ้น ไฟที่อยู่ใน ใจก็ยิ่งลุกโชนหนักขึ้นไปอีก

ล่สิ้นจือมองไปที่เหล่าบอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังแว๊บหนึ่ง พวกเขา ก็ก้าวมาด้านหน้ามาดึงหลงหลิน ขึ้นมาเองโดยที่เขาไม่ต้องพูด อะไรเลย

พวกเขาเข้าใจดีว่า คนที่หาเรื่องทําให้ท่านประธานโกรธจน ลงมือเองนั้นจะต้องจบไม่สวยแน่ ๆ สุดท้ายจะต้องตกอับจนตายดี กว่ามีชีวิตอยู่อย่างแน่นอน

ดังนั้นพวกเขาจึงเห็นหลงหลิน หน้าซีดเป็นไก่ต้มไม่ต่างจากคนตายแล้ว

ล่สิ้นจือเดินไปหาหลินหยุนซินที่ยังคงมึนเมาอยู่ แววตาแห่ง ความโกรธยังคงอยู่ไม่จางหายไป

เขาถอดสูทที่เขาใส่อยู่ออกแล้วคลุมร่างของหลินหยุนซินเอาไว้ ห่อหุ้มร่างกายของเธอไม่ให้มีส่วนใดโผล่ออกมาเลยสักนิดเดียว

ล่สิ้นจือโอบกอดเธอเอาไว้ในอ้อมอก ร่างกายของร่างเล็กทำไม ถึงพอดีกับอกของเขาเช่นนี้นะ สาวน้อยในอ้อมอกของเขาช่างตัว เล็กน่ารักกระจิริดดีจริง ๆ เลย

เพราะคนใช้ทุกคนไปดูแลงานปาร์ตี้ด้านสวนดอกไม้เรือนกระจก กันหมด ดังนั้นในบ้านจึงไม่มีคนอยู่เลย

ดังนั้นระหว่างทางที่สั้น ออุ้มหลินหยุนซินกลับไปที่ห้องของ เธอ นอกจากคนของเขาแล้วก็ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์นี้เลย

แต่หลินหยุนซินที่เมาหนักมากไม่ “น่ารัก” เหมือนเวลาปกติ แต่ กลับค่อนข้างตื้อ

เธอดิ้นอยู่ในอ้อมอกของลู่สิ้นจือไม่หยุด
แววตาของลู่สินจือจากเดิมที่ดูเย็นชา แต่พอมาตอนนี้กลับโดน ยั่วโมโหจนลุกเป็นไฟขึ้นมา

พอวางหลินหยุนซินลงบนเตียงแล้วโยกคอไปมา

ผู้หญิงคนนี้ทำไมถึงกล้าดื่มจนเมาแบบนี้ได้นะ

สมควรตายจริง ๆ !

ขณะที่ลู่สิ้นจือกำลังพยายามอดกลั้นความปรารถนาอันแรงกล้า อย่างมาก จึงคลุมตัวให้กับหลินหยุนซินแต่ผู้หญิงคนนี้ก็เหมือน กับลูกแมวตัวหนึ่งที่กอดเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อย

ไม่เพียงแต่หน้าของเธอจะถูหน้าอกของเขาโดยไม่รู้ตัวแล้ว ที่ หนักไปกว่านั้นก็คือขาของเธอยังถูส่วนล่างของเขาด้วย…

ผู้หญิงคนนี้กำลังเล่นกับไฟอยู่นะ !