ตอนที่ 16 สาวน้อยคนสวย รู้สึกแย่มากไหม

ตอนที่ 16 สาวน้อยคนสวย รู้สึกแย่มากไหม

แม้ว่าเธอจะแย่อีกสักแค่ไหน เธอก็มีฟางเส้นสุดท้ายของตัวเอง หลินหยุนซินบอกกับตัวเอง เธอต้องไม่ร้องไห้ ต้องทนต่อไป พอดื่มจนหมดหลินหยุนซินก็ไม่มีสติแล้ว

ท่าทางการดื่มเหล้าของเธอดูกลายเป็นหุ่นยนต์กับมาจาก สัญชาตญาณ

ใบหน้าของเธอสวยสดงดงามราวกับพระอาทิตย์ตกดิน แววตา แฝงด้วยรอยยิ้มทำให้ดูมีเสน่ห์น่าหลงใหลไปอีกแบบ

หลงหลินมองหลินหยุนซินที่อยู่ในสภาพแบบนี้ แววตาแฝงไป ด้วยความปรารถนาอย่างแรงกล้า

ดูท่าทางผู้หญิงคนนี้ท่าทางจะใสซื่อมาก ๆ แต่ถ้าได้แต่งตัวแล้ว เล่นแรง ๆ จะต้องแซบมากแน่ ๆ

หลินหยุนซินดื่มเหล้ามาจนถึงตอนสุดท้าย กระเพาะรู้สึกจะระเบิดออกมาแล้ว แต่ก็ยังไม่หยุด

เดิมที ว วฟางแค่มองดูเหตุการณ์สนุก ๆ ทั้งหมดอยู่ข้าง ๆ เงียบ ๆ แม้ว่าใบหน้าของเขาจะยิ้มมาตลอด แต่รอยยิ้มไม่ได้ ปรากฏขึ้นมาในดวงตาของเขา

แต่ทว่าสายตาของเขาอดที่จะโดนหญิงสาวที่ดื่มเหล้าอยู่ตรง หน้าค่อย ๆ ดึงดูดให้ชวนหลงใหลไม่ได้

เธอดื่มเหล้าไม่ได้แท้ ๆ สีหน้าก็ดูแย่เอามาก ๆ ร่างกายก็สั่นเทา แต่เธอก็ยังคงดึงดันที่จะทําต่อไป

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง แม้ว่าทุกคนจะกำลังเยาะเย้ย มองเธอด้วย สายตาต่าง ๆ นานา แต่เธอกลับเหมือนดอกบัวที่ทะนงตัวยืนอยู่ ที่เดิม สายตามีความมุ่งมั่น ดูท่าทางผู้หญิงคนนี้จะไม่ได้อ่อนแอ เหมือนกับที่คนอื่นคิด

เธอเป็นแค่คนใช้คนหนึ่งจริง ๆ เหรอ

ว วฟางพบว่าสายตาของตัวเองมองไปที่หลินหยุนซินอยู่นาน ดังนั้นจึงรีบดึงสายตากลับ ลดสายตาลงเพื่อปกปิดแววตาอันซับ ซ้อนของเขาเอาไว้

พอเห็นหลินหยุนซินดื่มเหล้าจนหมดแล้ว สีหน้าของลู่หย่าอันก็ดูแย่มาก

หนำซ้ำสาตาของพวกผู้ชายที่อยู่ที่นี่เลยต่างก็จับจ้องไปที่หลิน หยุนซินไม่น้อยเลย เธอเหมือนกับลูกแกะตัวหนึ่งที่พวกเขาแทบ อยากจะกลืนกินเธอลงไปทั้งตัว

เรื่องกลายเป็นแบบนี้จะให้ลู่หย่าอันยอมรับได้อย่างไร เดิมทีเขา อยากทําให้หลินหยุนซินอับอายขายหน้า แต่ตอนนี้กลับทำให้เธอ เป็นจุดสนใจของทุกคนไปได้

เมื่อหลินหยุนซินดื่มจนหมดตัวเองก็ทรงตัวได้ไม่ดีแล้ว แต่โชคดี ที่เมื่อกี้ทองอยู่ในใจตลอดจะต้องกลับไปห้องนอนให้ได้

หลินหยุนซินเดินโซเซออกจากศาลาไป

ไม่มีใครมาพยุงเธอเลยสักคน เธอก็เลยต้องกลับไปคนเดียว

จ่หย่าอันทําเสียง ” ” ออกมาหนึ่งที “เปลืองเหล้าพวกนั้นไป เสียเปล่า ๆ เสียของเลย…พวกเราอย่าไปสนใจเขาเลยนะ เขาก็ แค่คนใช้คนหนึ่งของบ้านเรา เขาขอโทษทุกคนแล้ว พวกเรามาส นุกกันต่อเถอะ”

แม้ว่าจะไม่มีใครมาช่วยเธอ แต่หลินหยุนซินก็ยังคงเดินโซเซคลำหาทางกลับบ้านเอง

แต่ทว่า ดื่มจนเมาแล้วเธอไม่มีทางหาเจอแน่นอน แม้ว่าเธอจะ เดินตลอดแต่ก็เห็นได้ชัดว่าเธอวนไปวนมาอยู่ที่เดิม

หลินหยุนซินพึมพำกับตัวเอง “แปลกแหะ…ห้องของฉันล่ะ ฉัน…ทำไมฉันยังหาห้องของฉันไม่เจอล่ะ

หลินหยุนซินดื่มมากเกินไป แม้ว่าเมื่อกี้จะอวกออกมาหลายครั้ง แต่เธอก็ยังทนไม่ไหวจนต้องไปยันก้อนหินใหญ่ในสวนดอกไม้ เรือนกระจกอวกอย่างหนักอีกครั้ง เพียงแต่ว่าเธออวกจนอวกไม่ ออกแล้วจึงอวกออกมาแต่น่า

ในขณะที่หลินหยุนซินกำลังแย่ ยันก้อนหิน อยากจะเดินกลับไป ที่ห้องต่อ ทันใดนั้นก็มีแขนสองข้างกอดเธอจากด้านหลังเอาไว้

“สาวน้อยคนสวย รู้สึกแย่มากไหม ฉันพาเธอไปส่งที่ห้องนะ” เสียงของชายหนุ่มดูยากที่จะอดกลั้นความกระหายและปรารถนา เอาไว้ แขนที่โอบกอดเอวบางยิ่งออกแรงหนักขึ้น

หลินหยุนซินต่อสู้ดิ้นรนอย่างไร้เรี่ยวแรง ส่ายหน้า พูด ตะกุกตะกัก “…ไม่…ไม่เป็นไร ขอบคุณค่ะ…ฉันกลับบ้านเองได้ค่ะ”