ตอนที่ 14 กลั่นแกล้ง

ตอนที่ 14 กลั่นแกล้ง

แววตาของหลงหลิน ดูตื่นเต้นดีใจราวกับเห็นเหยื่อแล้ว

เขาพูดกับลู่หย่าอัน…เขาคือคนใช้บ้านเธอเหรอ”

แววตาของลู่หย่าอันดูอึดอัดและไม่พอใจ พยัก ๆ หน้า “ใช่ คนใช้ บ้านเรา เขารบกวนความสนุกของพวกเธอหรือเปล่า เอาอย่างนี้ แล้วกันนะ ฉันจะเรียกเขามาให้เขามาขอโทษพวกเธอดี ๆ นะ”

แววตาของลู่หย่าอันฉายความชั่วร้ายออกมาในชั่วพริบตา

เธอเชิญคนเหล่านี้มาที่บ้าน ก็เพื่อตีสนิทสร้างความสัมพันธ์กัน เท่านั้น

แม้ว่าเธอจะแซ่ลู่ แต่คนวงในต่างก็รู้ว่าพ่อของเธอเป็นลูก บุญธรรมของคุณปู่ดู่ คุณอาของเธอต่างหากที่เป็นลูกชายแท้ ๆ ของคุณปู่ดู่ คนนั้นต่างหากที่เป็นคุณชายตัวจริงดังนั้นฐานะของ เธอจึงยังดูน่าอึดอัดอยู่

บ้านของหลงหลิน ทำธุรกิจเกี่ยวกับจิวเวอร์รี่ แม้ว่าเธอจะดูถูกว่า ตระกูลหลงไม่คู่ควรกับตระกูลลู่เลยสักนิด แต่ถ้าพูดถึงกิริยาท่าทางกับเล่ห์เหลี่ยมปากหวานล่อลวงใจคนของหลงหลิน แล้ว เธอก็พยายามมองเขาเป็นหนึ่งใน “ตัวสำรอง” ของเธอก็ พอแล้ว

ที่นี่ยังมี “ตัวสำรอง” ของเธอดี ๆ อีกตั้งมากมาย

ตัวสำรองที่งานดีที่สุดก็คือ…

สายตาของลู่หย่าอันไปหยุดอยู่ที่ฮั่วจั๊วฟาง ผู้มีรอยยิ้มอันงดงาม บนใบหน้า

หากพูดถึงวงศ์ตระกูล อิทธิพลของตระกูลฮั่วนั้นไม่เลวเลย ยัง ไงก็ถือว่าเป็นตระกูลใหญ่

ลู่หย่าอันเล็งเอาไว้ว่าจะแต่งงานกับเขาแล้ว

เธอมันตัวช่วยตัวน้อยที่ไม่เหมือนใครทำลายงานปาร์ตี้ที่เธอ ตั้งใจจัดเป็นอย่างดีจนเละเทะ

ลู่หย่าอันพูดกับคนใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “เรียกหล่อนมานี่ซิ

ไม่นานหลินหยุนซินก็มาที่หน้าศาลา

เธอก้มหน้าลง พูดเสียงเบา ๆ “คุณหนู…หย่า มีเรื่องอะไรหรือเปล่าคะ”

ความจริงแล้วหลินหยุนซินรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดีอยู่แล้ว

หย่าอันหัวเราะเยาะเย้ยแล้วพูดว่า “เมื่อกี้เธอทํางานแตก เธอ ทำให้แขกอารมณ์เสียเพราะไปรบกวนพวกเขา เธอควรจะขอโทษ ไม่ใช่เหรอ”

หลินหยุนซินหัวเราะอย่างขมขื่นอยู่ในใจ ในเมื่อ ลู่หย่าอันพูด แบบนี้แล้ว ถ้างั้นก็ชัดเจนแล้วว่าแม้ว่าเธอจะอธิบายไปก็ไม่มีใคร ฟังอยู่ดี

หลินหยุนซินจึงได้แต่พูดว่า “ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ นะคะ ที่ ความผิดพลาดของฉันรบกวนความสนุกของทุกท่าน

ขอโทษแล้วไปได้เลยใช่ไหม

เธอแค่อยากอยู่อย่างสงบสุข พอจัดการเรื่องของตัวเองเสร็จ แล้วก็จะไป

ลู่หย่าอันพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “ดีมาก เธอยอมรับก็ดี…ฉันว่าคำ ว่าขอโทษไม่ควรแค่ขยับปากขอโทษก็ถือว่าขอโทษนะ ควรจะทำ อะไรสักอย่างเพื่อแสดงการขอโทษอย่างจริงใจด้วยสิ เอาอย่างนี้ แล้วกันนะ เธอ…ดื่มเหล้าที่อยู่หน้าฉันให้หมดถือว่าเป็นการขอโทษแขกทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ให้พวกเขาให้ อภัยเธอแล้วกัน”

เมื่อลู่หย่าอันพูดจบ ทุกคนในที่เกิดเหตุก็ส่งเสียงเชียร์โห่ร้องขึ้น

มาทันที

ลู่หย่าอันรู้ว่านี่เป็นวิธีนี้เป็นวิธีสร้างความบันเทิงให้กับบรรดา

คุณชายกับคุณหนูวิธีหนึ่ง

หลินหยุนซินมองเหล้าฝรั่งสิบขวดที่วางอยู่ตรงหน้าลู่หย่าอัน เธอก็ใจหายวาบ

สิบขวดเลยเหรอ

อีกอย่างเธอก็ดื่มเหล้าไม่เป็นด้วย

สุดท้ายลู่หย่าอันก็ไม่ยอมปล่อยเธอไม่ง่าย ๆ

มือทั้งสองข้างของหลินหยุนซินกำหมัดแน่น แสดงให้เห็นว่า เธอรู้สึกประหม่าอยู่บ้าง “ฉัน…ฉันขอโทษจริง ๆ ฉัน…ดื่มเหล้าไม่ เป็น”

ลู่หย่าอันขมวดคิ้ว “ดื่มเหล้าไม่เป็นเหรอ ถ้างั้นก็ดีเลย ก็หัดซะสิ”
หลินหยุนซินยิ่งกำหมัดแน่นขึ้นไปอีก

แต่ทันใดนั้นเองจู่ ๆ หลงหลิน ก็เปิดปากพูดขึ้นมาว่า “ในเมื่อ เป็นการขอโทษ ก็ไม่ต้องดื่มเหล้าเสมอไปหรอก ฉันเปลี่ยนวิธี ขอโทษก็ได้ สู้ทำการแสดงดีกว่า…..

หลินหยุนซินคิดไม่ถึงเลยว่าจะมีคนกู้หน้าให้เธอ

ลู่หย่าอันมอง หลงหลิน ด้วยความไม่พอใจ อย่าบอกนะว่าหลง หลิน สนใจนังตัวซวยคนนี้เข้าให้แล้ว

หญิงสาวเป็นคนขี้อิจฉาง่ายมาก แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นแค่ตัว สำรองคนหนึ่ง แต่ก็ห้าม “สองจิตสองใจ” นะ

พอลู่หย่าอันคิดได้แบบนี้ ก็ยิ่งไม่อยากปล่อยหลินหยุนซินไป

วันนี้เธอจะต้องทำให้หลินหยุนซินขายหน้าให้ได้