ตอนที่ 13 สาวงาม

ตอนที่ 13 สาวงาม

หลินหยุนซินชินกับสายตาอันเย็นชาและไม่เป็นมิตรของคนใน ตระกูลนี้ที่มองเธอแล้ว

แต่สิ่งที่เธอทําได้ก็คือนิ่งเงียบและชินชา

หลินหยุนซินพยักหน้าตอบ “ได้ ฉันเข้าใจแล้ว ฉันไปเดี๋ยวนี้ แหละ”

ชิงซิ่วพูดอย่างอารมณ์เสีย เร็ว ๆ หน่อยนะ ห้ามอืดอาดยืดยาด นะ วันนี้คุณหนูต้อนรับแขกวีไอพีที่มีชื่อเสียงทั้งนั้น ไม่เหมือน คนที่จะต้อนรับขับสู้ส่ง ๆ ไปอย่างไรก็ได้ แถมยังเปลืองเวลาจะ ต้อนรับอย่างเธอหรอก

ชิงซิ่วพูดจบก็เดินเชิดหน้าจากไปเลย

แววตาของหลินหยุนซินฉายความรู้สึกอับจนหนทางและเจ็บ ปวดรวดร้าวออกมา แต่กลับไม่ได้พูดอะไรออกมาสักคำ พอเก็บ ของนิดหน่อยเสร็จแล้วก็ไปช่วยงานเลย

ลู่หย่าอันจัดงานปาร์ตี้เล็ก ๆ ที่คฤหาสน์ตระกูลลู่ที่เป็นสถานที่ที่ เอาไว้พักผ่อนย่อนใจโดยเฉพาะ
ที่นี่หรูหราไปทุกที่

สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ จอภาพดิจิตอล ทางเดินประดับประดาด้วย เพชรคริสตัล สวนดอกไม้เรือนกระจกลอยฟ้าที่ออกแบบมาอย่าง ประณีตงดงาม…

เพราะจัดปาร์ตี้ที่นี่ จึงเห็นอาหารเลิศรสกับเครื่องดื่มและเหล้า ไวน์ชั้นดีได้ทุกที่

แม้ว่าหลินหยุนซินจะมาอยู่ตระกูลลูได้หนึ่งปีแล้ว แต่ก็ไม่เคยมา ที่นี่เลยเพราะสถานะของเธอนั้นมัน “ไม่คู่ควร” นอกจากนี้เธอก็ ไม่มีเวลาที่จะมาที่นี่ด้วย

ในศาลาหรูหราที่อยู่ไม่ไกลจากเธอ ชายหญิงในชุดสวยหรูกลุ่ม หนึ่งพูดคุยกันหัวเราะไปและดื่มไวน์แดงไปด้วย

ดูเหมือนว่าหลินหยุนซินแม้ว่าเธอจะอยู่ใกล้คนพวกนั้นมากแต่ กลับอยู่ห่างกันคนละโลก

หลังจากที่หลินหยุนซินมองไปแว็บหนึ่งเธอก็ยังคงไปยกอาหาร ไป ๆ มา ๆ เอาอาหารไปจัดวางบนโต๊ะกับพวกคนใช้

เธอแค่อยากทํางานที่อยู่ในมือให้เสร็จก็พอ
แต่ว่า แม้ว่าเธอจะไม่ไปหาเรื่องคนอื่น แค่อยากอยู่อย่างสงบสุข แต่ปัญหาก็มาหาเธออยู่ดี

ขณะที่หลินหยุนซินยกจานสีขาวกองโตอยู่นั้นก็เจอชิงซิ่วเดินมา ด้วยความรีบร้อนพอดีจนชนเธอเข้าอย่างแรง

ทันใดนั้น เธอเสียการทรงตัวทำให้จานทั้งหลายที่ถืออยู่ในมือ

หล่นพื้นแตกหมดเลย

แววตาของชิงซิ่วที่ชนหลินหยุนซินเข้านั้นดูลุกลี้ลุกลน อีกฝ่าย ก็รู้ตัวว่าตัวเองทำให้หลินหยุนซินทำจานแตกแต่เธอก็กลับมาทำ พูดอย่างมั่นใจเหมือนเดิมอย่างรวดเร็ว

เพราะว่าเสียงจานเหล่านั้นแตกดังมากทำให้ทุกคนมองมาที่ หลินหยุนซินทันที

ชิงซิ่วชี้หลินหยุนซินแล้วด่าเสียงดัง “เธอทำงานประสาอะไร เนี่ย ทำไมถึงไม่ระวังแบบนี้นะ ยังไม่รีบเก็บเศษจานแตกขึ้นมา อีก”

หลินหยุนซินโกรธจนหน้าแดงก่ำ อดที่จะตอบกลับไปไม่ได้ “เมื่อกี้เธอชนฉันเองนะ

“โอโห เธอเป็นมนุษย์กระดาษหรือไงเนี่ย ร่างกายเปราะบางขนาดนี้เลยเหรอ ชนทีก็กระเด็นแล้วเหรอ ฉันกำลังเถียงข้าง ๆ ๆ อยู่นะ หึ…

ในเวลานี้เอง พ่อบ้านได้ยินความเคลื่อนไหวก็รีบมาจัดการ

ปัญหา

เขามองหลินหยุนซินด้วยสายตาหงุดหงิด “พวกเธอยังจะ ทะเลาะกันอะไรตรงนี้อีก ถ้าไปรบกวนแขกเขาจะทำยังไง เธอรีบ เก็บจานให้สะอาดเลยนะ รีบเก็บเร็วเข้า ! ”

หลินหยุนซินกำหมัดแน่น สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไรอีกแล้วเก็บ เศษจานแตกให้สะอาดก่อน

แต่ชิงซิ่วมองร่างของหลินหยุนซินที่นั่งยอง ๆ ลง ด้วยแววตาที่ สะใจและเย้ยหยัน

เธอยังจะอยากมาสู้กับตัวเองอีกหรือ

ไม่ดูเอาเสียเลย ในบ้านหลังนี้มีใครบ้างที่ไม่มองเธอเหมือนเป็น เทพเจ้าแห่งโรคห่า หนีอย่างกับหนีโรคระบาด รังเกียจสุด ๆ

ในขณะเดียวกัน
หลงหลินผู้มาพร้อมกับทรงผมที่จัดทรงเนี้ยบด้วยเจลนั่งอยู่ด้าน ด้วยความตกตะลึงในความงามของเธอไม่ได้

ข้างลู่หย่าอันอดที่ปรายตามองหญิงสาวผู้ที่ทำจานตกแตกเมื่อกี้

เธอคือคนใช้ของตระกูลลู่หรือ

แต่กิริยาท่าทางของเธอกลับดีงามยิ่งนัก เหมือนกับสาวงามคน หนึ่งทีเดียว