ตอนที่ 12 ลำบากใจ

ตอนที่ 12 ลำบากใจ

หลังจากที่ลู่สิ้นจือทิ้งระเบิดคำพูดลูกใหญ่แล้วจากไป เหลือ เพียงหลินหยุนซินที่ถูกระเบิดจนสมองมีแต่ความว่างเปล่า

หลินหยุนซินเหมือนกับรู้สึกแต่เพียงอับอายตั้งแต่นิ้วเท้าไป จนถึงเส้นผม

หลินหยุนซินไม่อาจกลั้นน้ำตาเอาไว้ได้ น้ำตาจึงไหลพรากลง

มา

เธอหาเรื่องใส่หัวไปยั่วมนุษย์ปีศาจแบบไหนกัน ถึงได้ทำให้ตัว เองอยู่ในสภาพเหมือนกับตกนรกอย่างนี้

อีกอย่างในใจเธอมีความรู้สึกถึงลางร้ายอันน่ากลัว ดูเหมือนว่า เธอติดอยู่ในบึงอย่างไรอย่างนั้น ยิ่งถลำลงไปยิ่งลึกขึ้นไปอีก

เธอจะทำอย่างไรดีนะ !

หลินหยุนซินฝืนกลั้นน้ำตาเอาไว้ ส่งข้อความไปให้เฉินหง บอก ว่ายืมเงินได้แล้ว เธอก็จัด ๆ ผ้านวมให้ ลู่ยี่ซิง
แต่ตอนนี้เธอยังไม่กล้าเบนสายตาไปมองลู่ยี่ซิงตรง ๆ

คำพูดของลู่สิ้นจือเหล่านั้นยังคงก้องอยู่ในหูของเธอทำให้เธอ หวาดผวาสุดขีด ไม่สามารถมองเขาเหมือนปกติได้อีก

ในขณะเดียวกัน

ขณะที่ลู่หย่าอันกำลังจะกลับห้อง กลับเห็นคุณอาออกจากห้องผู้ ป่วยพี่ชายตัวเองออกมา

เธออดที่จะอยากรู้และประหลาดใจไม่ได้ คุณอาไปดูพี่ชายเหรอ

แต่เมื่อก่อนคุณอา นิสัยเย็นชามาแต่ไหนแต่ไร เห็นพี่ชายเป็น เหมือนธาตุอากาศ จะไปดูพี่ชายตัวเองที่สลบไสลไม่ได้สติอยู่ได้ อย่างไรกันล่ะ

ลู่หย่าอันคิดไปคิดมาก็โยนปัญหานี้ออกจากสมองไป

ใบหน้าของเธอก็ปรากฏรอยยิ้มหวานออกมาต้อนรับสู่สิ้นจือที่ อยู่ตรงหน้าแล้วพูดเสียงออดอ้อน “คุณอา

แต่ทว่า รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอก็แข็งทื่อเพราะลู่สิ้นจือมอง ตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว ราวกับว่าเห็นเธอเป็นธาตุอากาศ เดินผ่านไปโดยไม่เหลียวมองเธอเลย

ลู่หย่านสีหน้าดูน้อยใจแต่ก็ทำได้แค่มองด้านหลังของลู่สั้นอ จากไปไม่กล้าไปรบกวน

เพราะเธอทั้งกลัวทั้งรักล่สิ้นจือ

เธอเห็นคุณอาเป็นเหมือนกับราชาผู้หยิ่งยโส ทั้งน่ากลัวทั้งมี เสน่ห์มาก ทําให้ผู้คนอดที่จะชายตามองเขาไม่ได้

หย่าอันรู้สึกเสียดาย แอบถอนหายใจเงียบ ๆ ไม่รู้จริง ๆ ว่าคุณ อาชอบผู้หญิงแบบไหนกันแน่

แต่ว่าวันนี้เธอก็มี “เรื่องสำคัญ” ต้องรู้ว่าเธอเชิญ “เพื่อน ๆ” ที่มา เล่นด้วยตามปกติมาเล่นกันที

คนเหล่านี้เหมือนกับเธอ ต่างก็เป็นคุณชาย คุณหนูที่บ้านเป็น เศรษฐีผู้ดีมีตระกูลกันทั้งนั้น

แต่เธอคิดว่าเธอเลิศเลอเพอร์เฟคที่สุด ทั้งวงศ์ตระกูล ทั้งรูปร่าง หน้าตา เธอเป็นคนที่มีบารมีเปรียบเสมือนกับเดือนที่มีดาวราย ล้อมอยู่รอบๆ
หลินหยุนซินดูแลลู่ยีชิงเสร็จแล้วก็กลับมาที่ห้อง

แต่เธอก็พักผ่อนไม่ได้

เพราะว่าแม่ยายให้เธอทำงานอย่างอื่นอีก เธอต้องปัก ผ้าเช็ดหน้าหรือถัก วันเว้นวันอีก พูดอย่างดูดีว่าได้เธอกตัญญู กตเวที ต่อแม่ยาย แต่ในใจของหลินหยุนซินนั้นรู้ดีว่ามัน หมายความว่าอย่างไร

แม่ยายแค่ไม่อยากให้เธอ “อุ้งาน” หรือได้พักผ่อน

เพราะต้องส่งงานทุกวัน เธอเลยต้องรีบทําให้เสร็จ บางครั้งก็ ต้องโต้รุ่ง แม้ว่าสิบนิ้วจะโดนทิ่มจนเลือดออก ไม่รู้ว่าโดนทิ่มไป ครั้งแล้วกันแน่ เธอก็ยังต้องทำงานต่อให้เสร็จ

เธอไปจากตระกูลลู่ไม่ได้ เพื่อแม่แล้ว ไม่ว่าจะลำบากยากเข็ญ สักเท่าไหร่ เธอต้องทนต่อไปให้ได้

เพียงแต่ว่า เธอยังปักผ้าไปได้ไม่เท่าไหร่ ก็มีคนเคาะประตูห้อง ของเธอ

คนใช้ชิงซิ่วออกคำสั่งอย่างหงุดหงิด “คุณหนูหย่าอัน จัดงาน รวมญาติในบ้าน พวกเราคนไม่พอ คุณผู้หญิงให้เธอไปทำงานกับ พวกเราด้วย”
อย่ามองผู้หญิงคนนี้ที่ได้ชื่อว่าเป็นคุณนายน้อยเลย แม้แต่ ตำแหน่งก็ยังสู้คนใช้อย่างพวกเขาเหล่านี้ไม่ได้เลย

คุณผู้หญิงสั่งเอาไว้ตั้งแต่วันแรกที่เธอเข้ามา ใคร ๆ ก็ไม่ต้อง เกรงใจเธอทั้งนั้น อยากจะกลั่นแกล้งเธออย่างไร จะทรมานเธอ อย่างไรก็ได้ หนำซ้ำยังให้รางวัลอย่างงามอีกด้วย