ตอนที่4แต่งแทน

เธอก็พูดอย่างโกรธๆว่า”คุณจะตะโกนทำไม?ที่ทำ ขายหน้าตอนนี้ไม่ใช่จรินทร์หรือยังไง?คุณก็ให้เธอ เที่ยวก่อความวุ่นวายไปทั่ววิ่งไปเปิดห้องกับสามีใน อนาคตของพี่สาวให้คนนอกรู้คุณยังมียางอายอยู่ ไหม?”

พอพูดถึงชื่อเสียงชัชพลก็รู้ว่าถึงเขาจะเค้นถามต่อไป คงไม่ได้เรื่องราวอะไรขึ้นมาว่ากันง่ายๆว่าลูกสาวทั้งสอง ไม่ทำให้เขารู้สึกเบาใจบ้างเลย

ตอนนี้ควรจะคิดว่าจะแก้ปัญหาเรื่องนี้ได้ยังไง

“เอาอย่างนี้พรุ่งนี้พวกแกสองคนไปขอโทษที่บ้านไกล ดอนซะ”ชัชพลจ้องจรินทร์อย่างโกรธๆ“โดยเฉพาะแก เป็นตายยังไงแกก็ต้องทำให้บ้านไกลดอนให้อภัยแกให้ ได้อย่าให้ส่งผลกระทบมาถึงเรื่องการแต่งงานของพี่ สาวแกกับบ้านไกลดอนได้

จรินทร์หัวเราะเสียงเย็น“ค่ะคุณพ่อว่าคำไหนก็คำนั้น ถึงหนูจะตายก็จะทำให้บ้านไกลดอนให้อภัยพี่สาวให้ ได้”

เธอเอาคำว่า“ให้อภัย”พูดออกมาอย่างหนักแน่นแล้ว ยังพูดไปมองไปทางนรมนด้วย

วันต่อมาชัชพลขับรถมาด้วยตัวเองถ้าพี่สาวน้องสาว ทั้งสองไปส่งถึงหน้าคฤหาสน์ไกลดอน
ก่อนลงจากรถยังกล่าวเตือนอย่างไม่วางใจว่า“จรินทร์ จำเรื่องที่บอกตอนอยู่ที่บ้านได้หมดแล้วใช่ไหม?ถ้าเขา ไม่ยอมให้อภัยแกแกจะคุกเข่าร้องไห้ฟูมฟายหรือแขวน คอก็ต้องทำเรื่องของฉันให้เสร็จเรียบร้อยก่อน”

“ค่ะ”จรินทร์รับค่าอย่างว่าง่าย

นรมนที่อยู่อีกด้านแทบจะกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่ อยู่ลูกเมียน้อยแพศยาคนหนึ่งยังคิดจะมาสู้กับเธอ?

หลังจากพี่สาวน้องสาวทั้งสองที่แต่งตัวจัดเต็มลงจาก รถกันก็ถูกคนรับใช้ของบ้านไกลดอนพาเข้าประตูไปให้ พวกเธอรออยู่ในห้องรับแขกสักครู่

ตั้งแต่เด็กปรพลเติบโตขึ้นมากับผู้เฒ่าชยาวุธ คฤหาสน์หลังนี้เองก็เป็นของท่านปกติปรพลจะกลับมา อยู่เป็นเพื่อนท่านตลอดเพื่อไม่ให้คนแก่เหงาเกินไป

จรินทร์กับนรมนดื่มชาจนหมดแก้วก็ยังไม่เห็นชยาวุธ กับปรพลออกมากลับมีแต่คนรับใช้มาเสิร์ฟชาเสิร์ฟน้ำ ให้อย่างเอาใจใส่

“เมื่อไหร่ประธานชัชพลจะมาพบพวกเรากัน?เรารอ มาจนจะหนึ่งชั่วโมงแล้วนะ”นรมนดึงคนใช้ที่มาเปลี่ยน น้ำชาเอาไว้

“รบกวนคุณหนูทั้งสองท่านรออีกสักครู่นะคะ”สาว ใช้พูดจบก็จากไปทันทีชั่วขณะห้องรับแขกขนาดใหญ่ ราวกับกว้างโล่งไปอย่างหาที่เปรียบไม่ได้
พอจรินทร์นึกได้ว่านี่คือบ้านของปรพลคิดดูอีกทีที่ ได้เธอวางแผนร้ายต่อปรพลนั่งอยู่บนโซฟาแทบไม่ กล้าหายใจแรงๆเลยด้วยซ้ำหวังอย่างยิ่งว่าปรพลจะไม่ ปรากฏตัวออกมาพร้อมกับชยาวุธปล่อยให้พวกเธอรอ สักพักก็ออกไป

“รอๆๆรอนานขนาดนี้ยังไม่มาอีกนี่มันหมายความว่า ยังไง? ไม่อยากเจอพวกฉันก็แค่พูดบอกมาตรงๆก็จบ แล้วไหม?”นรมนโกรธจนทนไม่ไหวเริ่มด่าจรินทร์ขึ้นมา อีก ทั้งหมดเป็นเพราะแกคนเดียวนังแพศยาถ้าไม่ใช่ เพราะแกถ้าไม่ใช่เพราะแกจะมีเรื่องมากมายอย่างนี้ เกิดขึ้นได้ยังไง?”

จรินทร์ดื่มชานิ่งๆไม่สนใจคำพูดของนรมน

นรมนโวยวายอยู่คนเดียวก็ไม่ได้อะไรจึงลุกขึ้นเริ่ม มองไปรอบๆแล้วยังเกือบทำของตกแต่งราคาแพงมากๆ แตกอีกด้วย

“เธออย่าจับของบ้านคนอื่นเขาไปทั่วสิมีมารยาท หน่อยได้ไหม?”สัญชาตญาณจรินทร์บอกว่าคนเจ้าเล่ห์ อย่างปรพลน่ะตอนนี้อาจจะกำลังแอบมองพวกเธออยู่ ในมุมมืดก็ได้นะ

“แกมายุ่งเรื่องอะไรด้วยล่ะ?รอฉันแต่งงานกับปรพล แล้วของพวกนี้ทั้งหมดก็ต้องเป็นของฉันอยู่ดีฉันดูไว้ ล่วงหน้าไม่ได้หรือไง?”นรมนรับไม่ได้กับท่าทางหวาด กลัวตั้งแต่ต้นจนจบราวกับหญิงชนบทที่ไม่เคยพบโลก ภายนอกของจรินทร์
จรินทร์เดาถูกแล้วประจวบเหมาะกับปรพลที่กำลัง แอบอยู่ในห้องหนังสือกับคุณปู่มองดูทุกการกระทำของ สองคนในห้องรับแขกจามออกมาพอดี

“แกให้ฉันหลบอยู่ในนี้จะให้ดูอะไร?ที่ฟาดงวงฟาดงา อยู่นั่นคือคนที่แกจะแต่งงานด้วย?”ชยาวุธที่มีผมสีขาว บนใบหน้าที่มีเค้าโครงบางส่วนคล้ายคลึงกับปรพลไม่ ได้เคร่งขรึมกลับเต็มไปด้วยความอ่อนโยน

“อืม”ปรพลตอบอย่างไม่เต็มใจ

ทีแรกคุณปู่จะเลือกคนให้เขาก็โดนเขาปฏิเสธจนหมด เขาเลือกนรมนเองตอนนี้ให้ชายชราเห็นนรมนเป็นเช่นนี้ ก็เริ่มรู้สึกอดสูขึ้นมา

“ฉันว่าแม่สาวคนนี้ไม่ผ่านอีกคนยังดูน่าเอ็นดูกว่าแก บอกว่าสองคนนี้เป็นพี่น้องกัน?”ชยาวุธมองที่หน้าจอ คอมพิวเตอร์อย่างจริงจังราวกับข้าราชบริพารเลือกนาง สนมให้จักรพรรดิ

“พ่อเดียวกันคนละแม่ครับ”

ชยาวุธผงกศีรษะ“แกยังจะยกเลิกการแต่งงานอยู่ ไหม?ฉันยิ่งมองแม่เด็กคนนั้นก็ยิ่งชอบแกไปขอเธอกลับ มาเป็นหลานสะใภ้ให้ฉันไป”

มุมปากปรพลโค้งขึ้นสมกับเป็นคุณปู่สายตาร้ายกาจ จริงๆ
“ผมจะลองดู?”ข่าวที่โรงแรมปรพลให้แค่คนที่ควรเห็น ได้เห็นเท่านั้นคุณปู่ไม่รู้เรื่องเลยสักนิดหากว่าทำให้ท่าน รู้ล่ะก็เกรงว่าเพียงแค่พริบตาก็คงจะมองแผนของเขา ออกหมด

สองพี่น้องบ้านเกตุทัตรออยู่ที่บ้านไกลดอนจนถึงสี่ โมงเย็นอีกไม่นานก็ได้เวลากินมื้อเย็นแล้วนรมนสูญเสีย ความอดทนทั้งหมดไปตะโกนด่าคนใช้ที่มาเสิร์ฟชา เสิร์ฟขนมเสียงดังไปทีก็จากไปอย่างโกรธๆ

จรินทร์คิดว่าแบบนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่ก็ดูออกว่า คนบ้านไกลดอนกำลังจงใจนอกจากนี้เธอกับนรมนก็ นำปัญหามาให้ขอโทษไม่สำเร็จเดิมทีก็เป็นเรื่องที่เธอ พอใจนรมนก็จากไปแล้วเธอเองก็ไม่ควรอยู่ต่อไป

กลับไปถึงบ้านเกตุทัตนรมนเข้าบ้านไปก็โยนกระเป๋า ทิ้ง

สวรสรีบไปต้อนรับ”นรมนนี่มันเกิดอะไรขึ้น?ไม่ราบ รื่นเหรอลูก?”

“ต้องโทษถึงนังจรินทร์คนชั้นต่ำคนเดียวไปทำให้บ้าน ไกลดอนไม่พอใจพวกเขาไม่อยากจะมาเจอหนูเลยด้วย ซ้ำไม่ให้โอกาสหนูได้ขอโทษเลย”

ชัชพลที่กระวนกระวายมาตลอดช่วงบ่ายได้ยินเสียง เข้าก็รีบลงมาจากชั้นบนได้ยินคำพูดของนรพลสีหน้า ของเขาก็แปลกไปไม่น่ามอง
ตอนนี้จรินทร์ที่มาช้าไปก้าวก็ลงจากรถเข้าบ้านไป

“สถานการณ์มันเป็นยังไงกันแน่พวกแกค่อยๆเล่าให้ ฉันฟังอีกทีซิ”ชัชพลคิดว่าทั้งสองคนกลับมาช้าขนาดนี้ เรื่องราวจะต้องเรียบร้อยแล้วแน่ๆไม่คิดว่ากระทั่งตัวคน พวกเธอก็ไม่ได้เจอเลย

นรมนเอาเรื่องที่พวกเธอนั่งรออยู่ในห้องนั่งเล่นเกิน ครึ่งวันมาพูดสรุปในประโยคเดียวเธอรับการทำร้าย ขนาดนี้ไม่ไหวจริงๆพูดจบก็ร้องไห้ขึ้นชั้นบนไปสวรสจึง ทำได้แค่ตามไปปลอบลูกสาวสุดที่รัก

จรินทร์ลุกเดินไปที่ครัวนำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เธอซื้อ กลับมาออกมาจากในตู้เย็นอีกสักพักถึงจะมื้อเย็นเธอ ควรจะหาอะไรรองท้องซะก่อน

เห็นท่าทางนราวกับเรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอชัชพล ก็โกรธมาก จรินทร์แกแทบจะทำเรื่องการแต่งงานของ พี่สาวแกพังอยู่แล้วยังมีหน้ามากินอีก?”

“ถ้าอย่างนั้นคุณพ่ออยากให้หนูหิวตายเหรอคะ?หนู หิวจะตายอยู่แล้วจะพังเหมือนกับเรื่องแต่งงานของพี่นั่น แหละ”จรินทร์พูดเติมน้ำมันลงบนกองไฟ

ตอนนี้จรินทร์ไม่กลัวอะไรทั้งนั้นชัชพลไม่รู้จะทำยังไง กับเธอแล้วจริงๆกลับห้องหนังสือไปอย่างไม่พอใจ

เขาดูวีดีโอที่จรินทร์กับปรพลถูกนักข่าวดักสัมภาษณ์ ที่โรงแรมซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้งแล้วคิดทบทวนเกี่ยวกับความหมายที่ปรพลแสดงออกมาก่อนหน้านี้

ตอนนี้เองที่วิดีโอบนหน้าจอเล่นไปถึงประโยคนั้นที่ ปรพลพูดว่า”เพราะว่าเธอก็คือลูกสาวบ้านเกตุทัตที่ผม กำลังจะหมั้นด้วยนรมน”พอดีไม่รู้ว่าได้ยินประโยคนี้มา กี่ครั้งแล้วแต่ว่าครั้งนี้ชัชพลราวกับตรัสรู้ขึ้นมาทันใดชั่ว พริบตาก็คิดวิธีที่จะรักษาเรื่องการแต่งงานระหว่างบ้าน เกตุทัตกับบ้านไกลดอนครั้งนี้ออก

สวรสแม่ลูกยังร้องไห้คร่ำครวญกันไม่หยุดก็ถูกเรียก ไปที่ห้องรับแขกจรินทร์ที่เพิ่งจะกินบะหมี่ไปได้ครึ่ง เดียวก็ถูกชัชพลขัด

“ฉันมีการตัดสินใจที่สำคัญจะประกาศไม่เห็นความ กังวลของชัชพลแล้วแทนที่ด้วยความตื่นเต้นดีใจ

เห็นสีหน้าของเขาสวรสก็ยินดีถามขึ้นว่า “คุณคะคุณ คงจะคิดไอเดียที่จะรักษาเรื่องแต่งงานไว้ได้แล้วใช่ไหม คะ?”

ชัชพลพยักหน้า“ใช่ผมคิดวิธีออกแล้วแล้วยังรับรอง ได้ด้วยว่าบ้านไกลดอนจะไม่ปฏิเสธ”

“วิธีอะไรคะ?”นรมนแม่ลูกถามเป็นเสียงเดียวกัน

“ให้จรินทร์แต่งงานกับประธานปรพลแทน”ชัชพลเอ่ย

“พรูด!”จรินทร์ได้ยินเข้าบะหมี่ในปากทั้งหมดก็ถูกพ่น ลงบนโซฟา