บทที่ 3 คิดจะเล่นงานคนอื่นแต่ไม่ได้ผล

ที่จริงคิดว่าแบบนี้จะยั่วโมโหวารุณี ใครจะไปรู้ว่าวารุณีจะตอบ ด้วยรอยยิ้ม ตอบกลับไปอย่างมีมารยาทว่า

“ขอบคุณที่ห่วงใย ตอนนี้ครอบครัวพวกเรามีความสุขกัน มาก”

พิชญารู้สึกว่าตัวเองจะเล่นงานเธอแต่กลับไม่ได้ผล ดังนั้น เธอจึงเหน็บแนมอย่างเย็นชาต่อไปว่า “จากคุณหนู เศรษฐีกลายเป็นคนบ้านนอกที่ไม่มีที่อยู่ภายในค่ำคืนเดียว สวม เสื้อผ้าราคาถูกๆ ทํางานธรรมดา เธอยังบอกว่าใช้ชีวิตอย่างมี ความสุขดี ใครจะไปเชื่อเหรอ?

ถึงจะพูดคำเหน็บแนม แต่สายตาพิชญาก็ยังปกปิดความริษยา ที่มีต่อวารุณีไม่อยู่

เพราะว่าเธอมองไม่เห็นความตกอับจากตัววารุณีเลยสักนิด ตรงกันข้ามเธอกลับรู้สึกว่าวารุณีมีออร่ามากขึ้นกว่าห้าปีก่อน ใบหน้าไร้เมคอัพ ขาวผ่องเป็นประกาย ตั้งแต่หัวจรดเท้าเต็มไป ด้วยความรู้สึกสาวอย่างมาก

ซึ่งนี่ต้องจ่ายเท่าไหร่ก็แลกมาไม่ได้ และเมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว การแต่งหน้าจัดของเธอดูด้อยไปมาก
เผชิญหน้ากับค่าเหน็บแนมของพืชญา

วารุณีหัวเราะ ไม่พูดอะไร

แต่การหัวเราะนี้กลับทำให้พิชญารู้สึกไม่สบาย เธอหัวเราะ อะไร?

“เปล่า ก็แค่รู้สึกว่าเธอมีเวลามาเห็นใจฉันที่นี่ กลับไปวาด แบบร่างให้มากกว่านี้ไม่ดีกว่าเหรอ”

เกี่ยวกับเรื่องบางอย่างในวงการของพิชญา วารุณีที่อยู่ต่าง ประเทศก็พอจะได้ยินมาบ้าง

ดังนั้นคำพูดนี้จี้จุดของพิชญา

“แก! “พิชญาโกรธจนมือกำแน่นทันที แต่ขณะเดียวกันน้ำ เสียงของเธอก็ถูกเสียงเด็กใสๆเข้ามาปิดไว้

“หม่ามี! หม่า! ”

อีกด้านของทางเดิน ทันใดนั้นเองก็ปรากฏเด็กตัวเล็กสองคน ที่ดูนุ่มนิ่ม

ได้ยินลูกของตัวเองกำลังเรียกหาตัวเอง วารุณีก็ไม่ยุ่งกับ พิชญาอีก แต่เดินผ่านอีกฝ่ายไป แล้วเดินไปหาเด็กสองคน

“หม่ามี้ แม่บุญธรรมปาจรีย์กำลังหาหม่ามีอยู่”ไอริณผู้เป็นน้อง โผเข้าหาอ้อมแขนของวารุณีทันที แล้วพูดอย่างออดอ้อน

“ไป พวกเราไปหาแม่บุญธรรมกัน”วารุณีลูบผมฟูๆของลูกสาว แล้วจูงมือออกไป
พิชญาหันหน้ามองไป ก็เห็นในมือวารุณีจูงเด็กสองคนนี้ เธอ อดไม่ได้ที่จะตกใจ ไม่เจอกันไม่กี่ปี วารุณีมีลูกแล้ว?

ตอนที่พิชญากำลังสงสัย อาณผู้เป็นพี่กลับหันหัวทันที ดวงตา โตๆที่เป็นประกายมองไปที่พิชญา

ทั้งสองสบตากัน

พิชญาหยุดหายใจทันที

ใบหน้าละเอียดอ่อนเล็กๆนั่น เหมือนนัทธีมาก

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสายตาที่มองคน เหมือนกันมาก

เด็กสองคนนี้คงไม่ใช่ลูกของนัทธีหรอกนะ!

หลังจากมีความคิดเช่นนี้สีหน้าพิชญาซีดลงทันที

เธอคิดไม่ถึงว่าแค่คืนเดียว วารุณีจะตั้งท้องได้

ถ้านี่เป็นจริง งั้นทุกอย่างที่เธอดื่มมาในห้าปีนี้ไม่ใช่ว่าสูญ เปล่าหรอกเหรอ?

แล้วความรู้สึกคุกคามที่มองไม่เห็นก็แพร่ไปทั่วพิชญา

ไม่ได้!

เธอต้องไปถามให้เข้าใจ

“พี่ ในที่สุดฉันก็เจอพี่สักที

พิชญาบีบกระเป๋าแน่น หันกลับไปอยากไปถามวารุณีเรื่องของ ลูก แต่พอก้าวออกไป ก็ถูกผู้ชายที่มาหาเธอเรียกไว้
ผู้ช่วยที่เดินเข้ามาสังเกตเห็นสีหน้าซีดขาวของพิชญา ดูผิด ปกติเล็กน้อย จึงพูดอย่างเป็นห่วงว่า “พี่ ไม่สบายตรงไหน ไหม? ”

“ฉันไม่เป็นไร” พิชญาการปฏิเสธอย่างแข็งที่อ เธอไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องเมื่อ

เห็นพืชญาไม่พูด ผู้ช่วยก็ตระหนักได้จึงไม่ได้ถามต่อ พูดไป ว่า”พี่ตอนเย็นมีงานเลี้ยง ถ้าตอนนี้ไม่ออกเดินทางล่ะก็ น่าจะไป ถึงสาย”

จากชานเมืองฝั่งตะวันตกไปเขตเมือง ก็ใช้เวลาเดินทางหนึ่ง ชั่วโมง

โดนผู้ช่วยออกคำสั่งแบบนี้ พิชญาก็ดูไม่พอใจอย่างมาก เมื่อ

ไหร่กันที่ตารางของฉันขึ้นอยู่ที่คุณ

ผู้ช่วยไม่มีทางเลือกอย่างมาก” ประธานนัทธีก็อยู่ “พิชญาก็ไม่รู้จะพูดอะไรทันที

พอนึกถึงภาพลักษณ์ห้าปีนี้ที่เธอพยายามรักษาอย่างสุดชีวิต เมื่ออยู่ต่อหน้านัทธี ก็จะล้มเหลวในตอนสุดท้ายไม่ได้เด็ดขาด

หลังจากชั่งน้ำหนักดูแล้ว พิชญาได้แต่แอบกัดฟันแน่นเงียบๆ มองทางทวารุณีออกไป จากนั้นจึงตามผู้ช่วยออกไปอย่างไม่ เต็มใจ