บทที่ 15 ตรวจลายนิ้วมือ

“ตรวจลายนิ้วมือ ง่ายขนาดนี้เชียว? “เมธาวีคิดว่าวารุณี กําลังพยายามล้างความผิดให้ตัวเอง ถ้าเธอสวมถุงมือล่ะ?

วารุณีมองความคิดในใจเมธาวีออก จึงพูดว่า “คุณหนูเมธาวี คุณสามารถไปดูกล้องวงจรปิดด้านนอกทางเดินได้ค่ะ ดูว่าฉันได้ ทิ้งของอะไรไปบ้างหรือไม่

พูดอย่างตรงไปตรงมา

วารุณีพูดประโยคติดๆกันแบบนี้ ก็ค่อยๆทำลายความสงสัย ของเมธาวี แต่ในใจรู้สึกริษยาและประหลาดใจ วารุณีมีสิทธิ์อะไรได้คุ

ยกับนัทธี?

“ยามคะ! คนกล้องวงจรปิด ให้หน่อยค่ะ! “เมธาวีเรียกยาม มา เธอจะต้องหาหลักฐานได้ว่าวารุณีขโมยสร้อยคอ

เรื่องมาถึงนี่แล้ว ได้รุนแรงถึงตรงนี้แล้ว ไม่อาจจบลงได้

ในช่วงที่รอ นัทธีนั่งไขว่ห้างอยู่บนโซฟา ในมือถือไวน์แดง แก้วหนึ่ง หลังจากชิมไปคำหนึ่งเล็กน้อย สายตาก็มองไปที่วารุณี ที่อยู่ไม่ไกล

พิจารณาอีกครั้ง นัทธีพบว่าผู้หญิงคนนี้ถึงแม้รูปร่างหน้าตาจะ สวยงามอย่างร้ายกาจอย่างมาก แต่สายตาคู่นั้นชัดเจนมาก ไม่เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้นที่ลาภยศได้ครอบงำจนหน้ามืดตามัว

เห็นเธอใจเย็นรับมือกับสถานการณ์ที่ไม่มีผลดีต่อเธอ นัทธี เลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนไม่มีเขา หญิงสาวก็สามารถรับมือคนเดียวได้ ครึ่งชั่วโมงถัดมา หัวหน้ายามก็เดินมาจากด้านนอกประตู พูด

เสียงเบาที่ข้างหูเมธาวี”คุณหนู ไม่มีครับ

พุ่มไม้ด้านนอกพวกเขาก็ค้นแล้ว ไม่พบเครื่องมือในการก่อ อาชญากรรมใดๆ

ได้ยินตรงนี้ สีหน้าเมธาวีก็วูบวาบเล็กน้อย

“เป็นไงบ้าง? คุณหนูเมธาวี”วารุณีเดินเข้ามา ที่จริงเธอรู้ว่า เมธาวีจะต้องไม่ได้อะไรสักอย่างแน่นอน เรื่องมาถึงตรงนี้แล้ว ทุกคนต่างเข้าใจว่า วารุณีเป็นผู้บริสุทธิ์

แต่เมธาวียังไม่พอใจ ตรวจลายนิ้วมือ

“พอแล้ว! หนวกหู ทันใดนั้นเองเสียงคนแก่ที่ดังและทรงพลัง ก็ตัดบทของเมธาวี

ทุกคนมองไป เป็นคนตระกูลแววสูงเนินมา ที่นำหน้ามาคือ นายท่านวัชระที่คุณธรรมและบารมีสูงส่งแห่งตระกูลแววสูงเนิน

วารุณีกับวัชระเคยเจอกันแล้ว นั่นคือตอนที่เธอขอร้องให้เมอร์ เซเดอเป็นอาจารย์ ที่งานเลี้ยงฝากตัวเป็นศิษย์

ไม่คิดว่าหลายปีผ่านไป นายท่านวัชระยังคงร่างกายแข็งแรง พูดจายังทรงพลังอย่างมาก
“คุณปู่ ฉันไม่ได้ก่อกวนนะคะ เธอขโมยสร้อยคอฉันไปค่ะ” เมธาวีรีบเดินไปทางนายท่านวัชระ จับแขนของชายชรา แล้วพูด อย่างออดอ้อน

เมธาวีเป็นผู้หญิงคนเดียวในบรรดาลูกหลานของตระกูลแมว สูงเนิน ปกติแล้วจะได้รับความเอาใจ แค่ออดอ้อนหน่อย ก็ได้ทุก

อย่าง

แต่วันนี้นายท่านวัชระชักสีหน้า ใช้มือปัดเมธาวีออกงาน เลี้ยงดีๆ ถูกหลานทำอะไรไปหมดแล้ว? ”

คำพูดตำหนิทำให้เมธาวีรับไม่ได้ คะไม่ใช่ฉัน แต่เป็น เธอ! ”

เมธาวีใช้นิ้วชี้ไปที่วารุณีอย่างโกรธจัด

จากทางที่เมธาวีชี้นิ้วไป นายท่านวัชระก็มองไป เห็นวารุณี เขา ก็ตะลึงไปก่อน จากนั้นก็ยิ้มให้ “ฮ่าฮ่า สาวน้อย คุณมาแล้ว ทำไม ไม่บอกผมล่ะ?

พูดไป นายท่านวัชระก็เดินมาทางวารุณี

เอ่อ……

เห็นฉากนี้ คนในงานต่างตกตะลึง

“คุณปู่วัชระ นี่อาจารย์บอกมาค่ะว่า ต้องเซอร์ไพรส์ท่าน วารุณีโค้งเอวเล็กน้อยอย่างมีมารยาทไปที่ฝ่ายตรงข้าม แสดง ความนับถือของตัวเอง
“ฮ่าฮ่า เซอร์ไพรส์จริงๆ ได้เจอลูกศิษย์ของเพื่อนรักอีกครั้ง

นายท่านวัชระดูดีใจอย่างมาก ฝูงคนที่เข้ามาสาระแน สายตาที่มองวารุณีก็ค่อยๆไม่เหมือน

เติม

ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันแน่ ไม่ใช่แค่รู้จักนัทธี แต่กับนายท่าน วัชระก็ยังมีมิตรภาพต่อกัน

หลังจากขอความเห็นของวารุณี เรื่องขโมยสร้อยก็จบลง ยังไงเรื่องคืนนี้ ก็ขายหน้า

พิชญาที่หลบอยู่ในมุมมืด กำมือไว้แน่น เธอไม่สำนึกในบุญ คุณที่วารุณีปล่อยตัวเองไปครั้งหนึ่ง

แค่เห็นวารุณียืนอยู่ข้างนัทธี ในใจเธอก็อิจฉาอย่างบ้าคลั่ง หลังจากที่เธอไปแทนวารุณีเมื่อห้าปีก่อน เธอก็ขออะไรจา กนัทธี ก็ได้มาหมด

คนภายนอกดูแล้ว ตำแหน่งคุณหญิงตระกูลไชยรัตน์ต้องเป็น ของเธอพิชญาแน่ แต่มีเธอคนเดียวเท่านั้นที่รู้ดีว่า นัทธีไม่มีเธอ ในหัวใจเลย ไม่แตะต้องเธอสักนิด!

เห็นได้ชัดว่า เธอก็แค่โล่อันหนึ่งที่นัทธีมีต่อโลกภายนอก!

ไม่ได้ เธอจะต้องคิดหาทาง ตัดรากถอนโคน วารุณีแล้วก็ลูก สองคนนั้นที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน