ตอนที่ 2 ร่างกายที่ร้อนลุ่ม

ตอนที่ 2 ร่างกายที่ร้อนลุ่ม

“นายเป็นใครปล่อยฉันนะ”

“อีกเดี่ยว ผมจะให้เธอรู้ว่าผมเป็นใคร”

ผู้ชายที่ร่างกายสูงใหญ่ ตอนที่ก้มศีรษะของเขาลงมาพูด ลม ที่ร้อนผ่าวได้โชยจากด้านในปากมาสัมผัสกับเรือนร่างของจัน วิภา จนทำให้เธอรู้สึกคันคอขึ้นมายิบๆ

พระเจ้า นี่มันสถานการณ์อะไรกันผู้ชายคนนี้คิดจะทำอะไร กันแน่

“สารเลว นายคิดจะทําอะไร รีบปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ” จันวิภา

ดิ้นรน เพื่อต้องการที่จะหนีออกจากอ้อมกอดของผู้ชายคนนี้

“เธอว่านอนสอนง่ายที่สุดเลยเด็กน้อย” ชายคนนั้นยื่นมือออก มาลูบไปบนคอที่เรียวยาวของเธออย่างนุ่มนวล น้ำเสียงแหบ แห้งแต่ไพเราะ ทำให้อดไม่ได้เลยที่จะเคลิบเคลิ้ม

จันวิภาสั่นสะท้านขึ้นมาทันที แม้ว่าเธอไม่เคยผ่านเรื่องนี้มา ก่อน แต่เธอก็รู้ดีว่าตอนนี้จะต้องเกิดอะไรขึ้น

“ถ้านายกล้าแตะฉันแม้แต่นิดเดียวล่ะก็ ฉันจะไม่จบกับนาย แน่ สารเลว รีบปล่อยฉันไปเดี๋ยวนี้” จันวิภาออกแรงดิ้นรนร่างกาย

“จะไม่จบกับผม เธอจะทำอะไรงั้นหรอ” สุมิตรกระดกคิ้วขึ้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยการเย้าหยอก

ไม่รอให้ค้นวิภาตอบกลับ สุมิตรเอนกายลงไปทางด้านหน้า ผลักเธอไปเข้ายังมุมของคําแพงห้อง

จ้นวิภาตกใจจนถึงขีดสุด จึงกรีดร้องออกมา วินาทีต่อมา ผู้ชายคนนั้นยืดแขนออก จันวิภาถูกยกตัวขึ้นมา แล้วโยนเธอ ลงบนเตียงขนาดใหญ่

จันวิภาเป็นดั่งปลาที่กำลังดิ้นอยู่ กำลังจะพลิกตัวออกไป แต่ ก็ถูกร่างกายของผู้ชายคนนั้นกดทับเธอเอาไว้อย่างหนักหน่วง ทําให้เธอไม่สามารถที่จะหนีไปไหนได้อีก และไม่มีแรงที่จะ ขัดขืน……

ชายคนนั้นจูบจนหายใจไม่ออก ทำให้เสียงกรีดร้องทั้งหมด ทั้งมวลของจันวิภาถูกกลืนหายไปจนไม่เหลือ…..

หลังจากเหตุการณ์นั้น…..

หยดน้ำตาที่กลั้นเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาจากเบ้าตา จัน วิภาถลึงตาจ้องมองเขาแล้วกัดฟันจนแน่น อาศัยเพียงแสงที่ เล็ดลอดออกมาจากผ้าม่านเพื่อต้องการที่จะมองหน้าตาของ ผู้ชายที่อยู่ต่อหน้าเธอให้ชัดเจน แต่มันค่อนข้างที่จะมืดไปเสีย หน่อย จึงมองไม่เห็นอะไรเลย เพียงแค่รู้สึกได้อย่างเลือนรางว่าเขาแข็งแกร่งอย่างน่าประหลาด และเป็นผู้ชายที่

โหดเหี้ยม

“นายเป็นใครกันแน่ ทำไมถึงทำกับฉันอย่างนี้”

“หึหึ….” ผู้ชายยิ้มอย่างนุ่มนวล มือข้างหนึ่งลูบคลำไปที่แก้ม ของเธออย่างอ่อนโยน “น่าสนใจจริงๆ ท่าทีเมื่อกี้นี้ทำได้ไม่เลว เลยจริงๆ”

“ป๊าบ”เธอตบไปยังมือข้างหนึ่งที่ไม่อยู่นิ่งของผู้ชายคนนั้น จัน วิภารีบลุกขึ้นมานั่งบนเตียง ตระโกนออกมาด้วยความโมโห “ฉันถามนายว่า นายเป็นใครกันแน่”

“เอาใจผมสิ แล้วผมจะบอกเธอ ว่าผมเป็นใคร” สุมิตรกล่าว พร้อมกับเตรียมยื่นมือออกไปดึงจันวิภาให้เข้ามาอยู่ข้างกาย ของตนเอง

ไร้ยางอายถ่อยสกุล

“สารเลว ใครอยากจะเอาใจนายกัน” คลำหาเสื้อผ้าที่ตกลง อยู่บนพื้น จากนั้นจันวิภาจึงได้ห่อผ้ากับตัวเองเอาไว้จนแน่น

ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ตอนนี้เธอจะต้องหนีออกไปให้ได้ และ จะไม่มาพักที่นี่อีกอย่างเด็ดขาด

เหมือนกับว่าจะคาดเดาความคิดที่อยู่ในใจของจันวิภาได้ ชายคนนั้นจึงหัวเราะออกมา ในน้ำเสียงนั้นแฝงไปด้วยการหยอกล้อและยั่วเย้า ราวกับว่าเขาเป็นราชาที่สามารถควบคุม ทุกอย่างที่นี่ไว้ได้ทั้งหมด “เธอคิดว่าเธอจะหนีออกไปได้งั้น หรอหญิงน้อย ทางที่ดีที่สุดผมแนะนําให้เธอก็คือ เอาความ คิดที่งี่เง่านี่ทิ้งไปซะ”

นิ้วมือลูบคลําไปที่ริมฝีปากที่เบาบางของตนเอง ชายคนนั้น พูดต่อไปด้วยรอยยิ้ม “หน้าตาที่ดุร้ายนี่ไม่เหมาะกับเธอเลย เธอเมื่อกี้นี้ ก็น่ารักมากอยู่แล้ว………

คำพูดของเขา มีความหมายแฝง……….

“สารเลว”

จันวิภาร้องตระโกนเสียงดังกึกก้อง แม้ว่าภายนอกเธอจะดู อ่อนแอ แต่ทว่ากลับไม่ใช่ผู้หญิงที่ฝ่ามือไม่สามารถบีบไก้ให้ ตายได้ ด้วยความโกรธ จึงคว้าเอาถ้วยอะไรสักอย่างที่อยู่ข้าง กายขึ้นมาแล้วโยนมันออกไปอย่างรุนแรง

ในความมืดมิด ชายคนนั้นหลบหลีกถ้วยที่ท่าทางดูเหมือน จะอันตรายนั่นได้อย่างง่ายดาย ยกคิ้วขึ้นและต้องการที่จะ ลวนลามจันวิภาต่อ แต่ทว่ารอยยิ้มของเขายังไม่ทันที่จะได้ยิ้ม ออกมา จู่ๆก็ได้มีอาการปวดท้องฉับพลันขึ้นมา

“เธอ คิดไม่ถึงเลยว่าจะกล้า……

“มีอะไรที่ฉันจะไม่กล้าล่ะ” จันวิภาขัดจังหวะคำพูดของเขา แล้วดึงขาที่เรียวยาวของตนเองกลับมา ฟังเสียงร้องโหยหวนของอีกฝ่ายอย่างพอใจ แล้วจึงพูดอย่างโหดเหี้ยมออกมา ในทันที “คนที่สมองมีแต่ยสติแบบนาย ก็ควรที่จะถูกสั่งสอน ด้วยบทเรียนดีๆอย่างนี้

พูดจบ จึงได้ฉวยโอกาสชั่วพริบตาที่ฝ่ายชายเจ็บปวดจน ยากจะทานทน จันวิภารีบสวมใส่เสื้อผ้า เปิดประตู แล้วจึงวิ่ง ออกไป

เมื่อเห็นเธอกำลังวิ่งออกไป สมมิตรขมวดคิ้วขึ้นมาทันที ตำหนิอย่างไม่พอใจเป็นที่สุด “เธอ หยุดซะ ไม่อนุญาตให้หนี ออกไป

“ไม่หนีก็โง่แล้ว” จันวิภามองดูเขา แล้วพูดอยากล้ออย่าง จริงจัง “ฉันจะบอกนายให้ครั้งหนึ่งนะ แม้ว่านี่จะเป็นครั้ง แรกของฉัน แต่ก็รู้ได้ว่าสิ่งที่นายแสดงออกมานั้น มันโคตร จะ………….ทราม

พูดจบ ก็ออกไปทันที

หลบหนีออกจากโรงแรม หายใจเข้าลึกๆครั้งหนึ่ง หลังจากจัน วิภาสงบจิตใจลงได้ ถึงลูบคลำไปบนบริเวณลำคอของตนเอง เป็นประจำ แต่ทว่าสิ่งที่สัมผัสได้กลับมีแต่เพียงความว่าง เปล่า ทำให้เธอชักงันขึ้นมาทันที

“พระเจ้าหยกโบราณของฉันล่ะนั่นเป็นหยกประจำตระกูลที่ พ่อทิ้งไว้ให้ฉันนะ”
โรงแรม

มันจะต้องหล่นอยู่ในโรงแรมแน่นอน

แต่…..เธอจะไปเอากลับมาได้อย่างไรล่ะ

ผู้ชายคนนั้นยังอยู่ในโรงแรม

เมื่อคิดถึงชายคนนั้น หยดน้ำตาของจันวิภาก็กลั้นไว้ไม่ได้ที่ จะล่วงไหลลงมา ครั้งแรกของเธอ…..ไม่น่าจะเป็นอย่างนี้…..

และแม้แต่รูปร่างของชายคนนั้นก็ยังเห็นไม่ชัดอีก……