บทที่5 ใครกล้าขวางฉัน

จ้าวหมิงถึงกับงุนงง เมื่อได้รับสายจากโรงพยาบาลในเมือง ก็ เรียกกองกำลังพิเศษตรงมาจับคนพวกนี้ที่โหดเหี้ยมอำมหิตโดย เฉพาะ แต่ตอนนี้กลับถูกหัวหน้าของตัวเองต่อว่า

ประเด็นสำคัญคือ มองดูท่าทางของซงโหวเลี่ยง เหมือนว่า กลัวพวกคนตรงหน้าพวกนี้

“ผ.อ.ซ่ง นี่มันเรื่องอะไรกัน? ผมมาจับคนร้าย ทำไมคุณถึงให้ ผมถอยกลับละ?” จ้าวหมิงมองดูพวกของเซียวจ้าน เขาไม่ใช่คน โง่ เมื่อกี้ก็ได้รับรู้ถึงความอำมหิตและแรงกดดันจากตัวคนพวก

ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ๆซึ่งโหวเลี่ยงบุกเข้ามา ไม่แน่เขาอาจจะให้ กองกำลังพิเศษยิงแล้วก็ได้

“จ้าวหมิง! แกมันไอ้ลาโง่! หรือว่าคำสั่งของฉันใช้ไม่ได้กับ กองตระเวนสาขาเขตเชียวซานของพวกแก?! สั่งให้คนพวกนี้ ถอยเดี๋ยวนี้! ถอยทั้งหมด!” ซึ่งโหวเลี่ยงพูดเหมือนกับจะตะโกน อย่างนั้น ในใจเต้นรัวอย่างแรงไม่หยุด!

ซูหมิงสั่งไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ห้ามยุ่งกับเรื่องนี้ และยิ่งห้ามมา วุ่นวายกับคนพวกนี้!

ถึงแม้ว่างโหวเลี่ยงจะไม่รู้ตัวตนและเป้าหมายที่มาหางของ คนพวกนี้ แต่ว่า เขารู้ดีว่าสามารถทำให้ซูหมิงตื่นตระหนักถึงขั้นไปหาท่านจอมพลเก่า จะต้องเป็นคนใหญ่คนโตที่มีปัญหา ด้วยไม่ได้เด็ดขาด!

“ขอโทษครับ! เป็นเพราะคำสั่งของผมแพร่กระจายไม่ทัน! หวัง ว่าทุกท่านจะไม่ทำร้ายพวกเขานะครับ” ใบหน้าของซงโหวเลี่ยง เต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูเขียวบ้านและคนอื่นๆ ตรงหน้า น่องขา ถึงกับสั่นเล็กน้อย ใบหน้าที่เย็นชาของเซียวจ้านทำเอาเขารู้สึก เหงื่อแตก

เขาถึงกับมีภาพลวงตาว่าถ้าหากตัวเองมาไม่ทัน วันนี้คนพวก นี้ที่จ้าวหมิงพามา อาจจะล้มเกลื่อนอยู่บนพื้น คิดถึงตรงนี้ เหงื่อ ที่หน้าผากของชงโหวเลี่ยงก็เพิ่มมากขึ้น

ในตอนนี้ หลงก้าวออกมา มองดูซ่งโหวเลี่ยงกับจ้าวหมิงและ คนอื่นๆด้วยสีหน้าเข้มครึ้ม ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “ดีๆๆ! กอง ตระเวนสาขาเขตเชียวซานของพื้นที่ซูหางนี่มันใจกล้าจริงๆ!!

ได้ยินประโยคนี้ ซึ่งโหัวเลี่ยงใจกระตุก จ้าวหมิงที่อยู่ด้านหลัง รีบพุ่งตัวออกมาชี้หน้าด่าหลงว่า “บังอาจ! แกยังกล้าอวดเก่ง อีก! เชื่อมั้ยว่าฉันสั่งให้คนพาพวกแกกลับไปสืบสวนให้หมด

เดี๋ยวนี้!!!” “หุบปาก! ไปให้พ้น! ไป!!!” ซึ่งโห้วเลี่ยงได้ยินถึงกับใจสั่น หัน

ไปต่อว่าจ้าวหมิง แล้วก็ขอโทษหลงยีและคนอื่นๆไม่หยุด ส่วนเซียวจ้านนั้นคิ้วขมวด มองดูซ่งโหวเลี่ยงนิ่งๆแล้วพูดว่า

“นายคือคนของกองตระเวนสำนักงานใหญ่ในพื้นที่?” ซึ่งโหัวเลี่ยงพยักหน้าอย่างไม่รอช้า “ใช่ครับ กระผมเองครับ”
ฉีกๆ

ได้ยินข่งโหวเลี่ยงแทนตัวเองว่ากระผม จ้าวหมิงและคนอื่นๆ ถึงกับอึ้ง! มองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ไม่กล้าจะเชื่อ ใจ เต้นรัว คนๆนี้มีฐานะอะไรกันแน่ ถึงได้สามารถทำให้ส่งโค้งเลี่ยง แทนตัวเองว่ากระผม!

และในเวลานี้เอง ทันใดนั้นรถจี๊ปทหารหลายคนก็บุกเข้ามา ล้วนเป็นป้ายทะเบียนของเขตทหารในพื้นที่ บุกเข้ามาอย่างกับ ว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!

ทหารในเครื่องแบบพร้อมอาวุธครบมือหลายนายโดดลงจาก รถ ผู้ที่นําหน้ายังเป็นถึงพันตรี

สีหน้าของหานลี่หมินเต็มไปด้วยความโกรธและความเข้มงวด ตะโกนมาด้วยเสียงดุแต่ไกล “ใครสั่งให้พวกแกมา?! ถอยกลับ ไปให้หมดเดี๋ยวนี้! ซ่งโหวเลี่ยง แกกำลังทำอะไร?!

ซึ่งโหวเลี่ยงเห็นคนที่มาถึงกลับตกใจตัวตรงทำความเคารพ “หัวหน้าเก่า ท่านมาได้ยังไงครับ?!!

หานหมินเป็นหัวหน้าเก่าของซ่งโหวเลี่ยง ตอนนี้เป็นผ.อ.ของ ทหารสามแสนนายที่ประจำการอยู่พื้นที่ซูหางไม่คิดเลยว่า จะ ทําให้พวกเขาตกใจไปด้วย!

ซ่งโหัวเลี่ยงเข้าใจได้ในทันทีว่าเรื่องในวันนี้มันเกินกว่ากำลัง ของตัวเขาเองแล้ว ดังนั้น เขารีบถอยไปด้านหลัง หลบทางให้กับหานสี่หมิน

หานเหมินหน้าซึ่งโหวเลี่ยงอย่างโมโห แล้วด่าเขาว่า “ถอยกลับไปให้หมด! เดี๋ยวนี้!” จากนั้น เขาหันหน้าไปทางเดียว จ้าน ทําความเคารพ แล้วพูดว่า “ทหารเจียวหลงแผนกที่7 หาน หมิน ทําความเคารพหัวหน้ากองทหารเปียเหลียงครับ!”

ฮ่ม!

เหมือนดั่งว่าท้องฟ้ามีเสียงฟ้าผ่าลงมาทำเอาคนรอบข้างนั้น ถูกระเบิดจนไหม้!

หัว…หัวหน้ากองทหารเปียเหลียง?!!

ที่แท้เขาก็เป็นถึงหัวหน้ากองทหารเปียเหลียง! บุคคลผู้อ่อน เยาว์และแข็งแกร่งที่สุดของเขตห้าทหารใหญ่! เพียงกำลังของ คนๆเดียวสามารถต่อต้านกับทหารนับล้านของแปดประเทศ รา ชาแห่งเปียเหลียงผู้ที่ดูแลปกครองชายแดนของประเทศหลง เซียวจ้าน!!!

จนตอนนี้ ซึ่งโห้วเลี่ยงและจ้าวหมิงต่างก็เข้าใจแล้วว่าเมื่อกี้ พวกเขาผ่านสถานการณ์อะไรมา! ในขณะเดียวกัน ซึ่งโหวเลี่ยงก็ จับโทรศัพท์ส่งข้อความหาซูหมิง หลังจากที่ส่งเสร็จ มือของเขา ก็ยังสั่นอยู่

“หานลี่หมิน! คนของนาย ดีจริงๆ!” หลงยีพูดด้วยน้ำเสียงไม่ พอใจ

หานลี่หมินรีบพูด “ขอโทษครับ ผมดูแลสั่งสอนไม่รอบคอบเองครับ!”

ส่วนเซียวจํานวนหมดความอดทนแล้ว “ฉันยังมีเรื่องอื่นต้อง

พูดจบ เซียวจ้านก็เดินผ่านหน้าพวกเขาไป ไม่มีใครกล้าขวาง หลังจากที่รอเซียวจ้านพาพวกหลงเขาจากไปแล้ว หาน ห มินและคนอื่นๆถึง โล่งใจเล็กน้อย มีแต่เหงื่อท่วมตัวไปหมด

“หัวหน้าเก่าครับ สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?” ช่งให้วเลี่ยงรวบรวมความกล้าถามออกไป สามารถทำให้ หัวหน้ากองทหารเปียเหลียงมาที่ซูหาง จะต้องเป็นเรื่องใหญ่มาก แน่ๆ!

หานลี่หมินหันไปแล้วตะโกนอย่างโมโหว่า “ซ่งโห้วเลี่ยง! แก ยังเป็นถึงผ.อ.กองตระเวนเมืองซูหาน แกดูสิว่าลูกน้องแกทำ อะไรลงไป! ถ้าวันนี้ฉันไม่มา ก็คงหมดเวลาของผอ.กองตระเวน เมืองซูหางของแกแล้ว!!!!

“หัวหน้าเก่าครับ ท่านอย่าได้ทำผมตกใจอีกเลย สรุปแล้วเกิด อะไรขึ้นครับ? จนถึงตอนนี้พวกผมยังไม่เข้าใจอะไรเลย?” ซึ่งโหัวเลี้ยงร้อนรน

“วันนี้ที่ถนนเพิ่งหวง เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขึ้น แกรู้มั้ย?” หาน หมินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซึ่งโหัวเลี่ยงหน้ามึนงง เรื่อง อุบัติเหตุ เขาเป็นผ.อ.กองตระเวนจะรู้ได้ยังไง นั่นเป็นเรื่องของ สาขาย่อยเบื้องล่าง
ส่วนจ้าวสืบสวนคดีแล้ว เป็นอุบัติเหตุนครับ บาดเจ็บคือเด็กสาวคนมีปัญหา

อุบัติเหตุเหอะหานหมุนตะโกนอย่าง โมโหง่า งั้นบอกแกรู้ไม่ใช่อุบัติเหตุ มันฆาตกรรมที่วางแผนไว้ ส่วนผู้ถูกฆาตกรรม เด็กสาวนั้น คือลูกสาวของหัวหน้ากองทหารเปียเหลียง ในนี้!แกลาอย่างพวกจะกี่ที่หัวหลุดจากบ่า

ซึ่ม

ทุกคนกับตื่นตกใจ ตอนนี้ศัพท์สมองของพวกเขาเพียง คํา

ฝ่ามือของซ่งโหัวเลี่ยงเต็มด้วยเหงื่อ อึ้งพัก เร็วแจ้งกับทุกคน ถ้าหากพบเจอกับคนของเปียเหลียง ให้หลบเลี่ยง ห้าม! ห้ามเข้าวุ่นวายอีกอย่าง ตรวจ สอบอยู่เบื้องหลังของ

“ครับผม! ผ.อส่ง!จ้าวหมิงตอบรับ

แต่ว่าหมินนะ ไม่ว่าเรื่องอะไรเกิดขึ้น พวกแกเป็นไม่รับรู้ ถึงแม้ฟ้าถล่ม เบื้องบนตัดสินใจ! พวกแกควบคุมลูกน้องเองให้ดีเดียวกันก็เหลือไว้หนึ่งทีมให้เป็นพนักงานดูแลความปลอดภัย รอบคฤหาสน์

ส่วนอีกฝั่ง จากหลังที่เซียวจ้านออกจากคฤหาสน์ได้ไม่นาน หลงก็รีบส่งโทรศัพท์เครื่องหนึ่ง ให้ “หัวหน้ากองครับ เป็นสาย ของหลงเกือทั้งสี่ท่านครับ

เซียวจ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย รับโทรศัพท์มา อีกด้านของ โทรศัพท์ก็มีเสียงคนแก่ดังมา “ฉันเอง ฉินห้านโก๋! เซียวจ้าน นายรู้มั้ยว่านายทำอะไร? ทหารเปียเหลียงสามแสนนาย จะผ่าน เทือกเขาฉินหลินไม่ได้เด็ดขาด! ฝ่ายบนรู้เรื่องแล้ว โมโหมาก! คนแก่ทั้งสี่อย่างพวกฉันกว่าจะปลอบให้สงบได้ไม่ง่ายเลย! นาย จะทำเรื่องโง่เขลาไม่ได้ เข้าใจมั้ย?!”

“เรื่องที่ซูหาง พวกเรารู้เรื่องแล้ว พวกเราจะจัดคนไปจัดการ ด้วยตัวเอง นายอยู่กับที่ซะ ห้ามไปไหนทั้งนั้น!

เผชิญหน้ากับท่าทางแข็งกร้าวของอีกฝ่าย เซียวจ้านมองออก ไปยังท้องฟ้าที่สดใส ดวงตามีแต่น้ำตา “คุณปู่ฉินครับ ท่านเคย ได้ยินเชอเข่อที่เอาแต่เรียกหาพ่อมั้ยครับ? ท่านเคยเห็นเธอที่ เลือดท่วมตัวกำลังจะตายแล้วท่านจะสามารถสงบได้มั้ยครับ? เธอเป็นลูกสาวของผม ลูกสาวแท้ๆของผม! ห้าปีแล้ว ผมไม่เคยรู้ มาก่อนว่าตัวเองมีลูกสาวคนหนึ่ง! ผมรู้สึกผิดต่อเธอ ต่อแม่ของ เธอ! เธอและเจียงอวี่โหรว ก็คือเป้าหมายที่เซียวจ้านคนนี้จะเฝ้า ดูแลที่เหลือของชีวิต! ถ้าหากเป็นเพราะฐานะของผม งั้นเชียว จ้านคนนี้ ขอลาออกจากตำแหน่งหัวหน้ากองเป่ยเหลียงตั้งแต่วัน นี้! กลายเป็นสามัญชนธรรมดาคนหนึ่ง! ตระกูลจินแห่งซูหาง ผมจัดการแน่!!! ใครที่ขัดขวาง แสดงว่าต้องการเป็นศัตรูกับเขียวจํานคนนี้!”