บทที่ 15 ทำความรู้จักเรียงตัว

บทที่ 15 ทําความรู้จักเรียงตัว

คนรับใช้ทั้งหมดในจวนอ๋องเย่รวมทุกตำแหน่งมีทั้งสิ้น แปดสิบเจ็ดคน ไม่รวมทหารองครักษ์ ทุกคนยืนรวมกันอยู่ ที่วิหารหลัก

คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าได้แก่แม่นมหลิ่วแห่งจวนท่านอ๋อง นางกำนัลคนใหม่ซูหวั่นหรง เหล่าบรรดาแม่นมผู้มีหน้าที่ ฝึกหัดมารยาทในวัง อีกทั้งยังมีเหล่าบรรดาหัวหน้าของ ฝ่ายต่างๆ ล้วนแต่เป็นคนรับใช้เก่าแก่ทั้งนั้น

เจ้าหมิงเยว่ยืนอยู่กับจ้าวลิ่วในแถวสุดท้าย ซึ่งเป็นแถวที่ ไม่มีใครรู้จัก

คนเกือบร้อยยืนรวมอยู่ด้วยกัน ถ้าเป็นในยุคปัจจุบัน คงจะส่งเสียงดังอึกทึกคึกโครม แต่พอเป็นในวิหารหลัก กลับไม่มีใครกล้าส่งเสียง เงียบจนเหมือนกับว่าถ้าหากมี เข็มตกลงบนพื้นก็ยังสามารถได้ยินเสียง

ไม่นาน โจวฉวนก็เดินออกมา ยืนอยู่ด้านหน้ากลุ่มคน

“วันนี้ที่เรียกทุกคนมารวมตัวกันที่วิหารหลัก เป็นเพราะ ว่าท่านอ๋องเย่นมีเรื่องต้องการจะพูด”
อ๋องเย่นมีเรื่องจะพูดกับทุกคน?

นี่นับเป็นครั้งแรกในรอบหลายปีที่ผ่านมา!

ทุกคนแสดงออกถึงความตื่นเต้น บางคนก็รู้สึกภาค ภูมิใจ ส่วนบางคนก็รู้สึกกลัว ถึงแม้ว่าเรื่องคำสาบของอู๋ องเย่น ดูๆไปแล้วจะเหมือนไม่มีใครกล้าพูด แต่จริงๆแล้ว ก็มีการนำไปพูดต่อกันอย่างลับๆมานานแล้ว

พ่อบ้านโจวมองไปที่ทุกคนที่กำลังก้มหัว จึงหันกลับไป พูดว่า: “เชิญท่านอ๋อง”

ฉู่จื่อเย่นเดินออกมาจากหลังวิหารหลัก ภายในห้องเงียบ มากจนได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าของเขาเท่านั้น

จ้าวหมิงเยวตัวเล็ก จึงแอบเงยหน้าขึ้นมามองจากทาง

ด้านหลังของกลุ่มคน

วันนี้ฉู่จื่อเย่นสวมใส่ชุดแบบยาว แถบของปกเสื้อมี กระดุมสีม่วงอ่อนเย็บไว้อยู่ ที่กระเป๋าและขอบแขนเสื้อ ถูกปักด้วยไหมสีม่วงอ่อน สวมใส่เสื้อคลุมเป็นสีเดียวกัน ดูสง่างามเรียบง่าย แต่ก็สมเกียรติ

ผมยาวดำขลับเหมือนน้ำหมึกถูกผูกไว้ด้วยริบบิ้น พาด ไปทางด้านหลังอย่างเหมาะสม ใบหน้าสีขาวเหมือนกลีบ ดอกไม้ดูสงบและอ่อนน้อม เขานั่งลงบนที่นั่งหลักในวิหาร มือวางทับกันอยู่บนตัก หลังตรง

โจวฉวนคารวะ: “ถวายบังคมท่านอ๋องเย่น”

หลังจากนั้นกลุ่มคนก็คารวะตาม: “ถวายบังคมอ๋องเย่น!” ฉู่จื่นเย่นมองด้วยสายตาที่เงียบสงบ: “ลุกขึ้น

“ขอบพระทัยอ๋องเย่น” แล้วทุกคนก็ลุกขึ้น

“ช่วงนี้ต้องขอบคุณทุกคนมากที่คอยดูแลห่วงใยสุขภาพ ร่างกายของข้าจนดีขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ที่ข้าเรียกทุกคนมาก็ เพื่ออยากที่จะรู้จักพวกเจ้าทุกคนโดยละเอียด

ชายที่นั่งอยู่บนที่นั่งหลักในตอนนี้ ช่างงดงามราวกับ หยกชิ้นที่สวยที่สุดในโลก ระหว่างคิ้วดูนุ่มนวลและเปล่ง ประกาย งเยวใสดุจดั่งน้ำชา ทุกคำที่พูดมาล้วนเหมาะสม กับตัวเขาทั้งสิ้น

ในอดีตเคยมีผู้ส่งสารจากประเทศอื่นมาที่ประเทศอู่และ พบเข้ากับอ๋องเย่น ก็มีคนพูดชื่นชมความงามของเขาเช่น เดียวกัน: ประเทศฉู่มีชายรูปงามที่ไม่มีใครเทียบได้ ไร้ ซึ่งคู่แข่ง ถึงแม้จะป่วยกระเสาะกระแสะ แต่ก็ยังมีความ งดงามเหมือนกับดอกบัว
ตั้งแต่นั้นมา คนป่วยรูปงามจึงเป็นสมญานามของอ่อง เย่น วันนี้ได้เห็นกับตา สมคำร่ำลือจริงๆ

ทุกคนรู้สึกประหลาดใจ ยกเว้นจ้าวหมิงเยวที่แอบกรีด ร้องอยู่ในใจ ที่ฉู่จื่อเย่นทำความรู้จักทีละคนฅน เหมือน กับการตรวจนับรายชื่อทหารเช่นนี้ ก็เพื่อต้องการจะหา คนที่เข้าไปในตำหนักจิ้นอันเมื่อคืนนี้แน่นอน?

แอบดูเขาอาบน้ำ บังคับเขากินยา ถอดเสื้อผ้าของเขา แล้วยังจับโดน……..ของเขาอีก นี่มันความผิดกี่กระทงกัน เนี่ย? ถ้าฉู่จื่อเย่นต้องการเอาผิดจริง นางจะยังสามารถ เข้าใกล้คนคนนี้ได้อีกหรือไม่?

ตอนนี้ฉู่จื่อเย่นทำให้หมิงเยว่ต้องรู้สึกกระสับกระส่ายไม่

น้อย

เหล่าคนรับใช้ค่อยๆต่อแถวแนะนำตัวทีละคนคน

“ข้าน้อยหม่ากั๋วอัน เป็นคนสวนของจวนนี้ ขอถวายบัง คมอ๋องเย่น”

“ข้าน้อยหลี่ซิวเหลียน ทำหน้าที่เย็บปักของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ๋องเย่น”

“ข้าน้อยช้าวจง ทำหน้าที่จัดซื้อของจวนแห่งนี้ ขอถวาย บังคมอ๋องเย่น
ฉ่จื่อเย่นยังคงนั่งหลังตรงตั้งแต่ต้นจนจบ และยังตั้งใจ ฟังคนรับใช้ที่เข้ามารายงานตัวต่อหน้าเขาอย่างอดทน ใบหน้าเต็มใบด้วยความสงบอยู่ตลอดเวลา

“ข้าน้อยจางเหมย เป็นหัวหน้าห้องครัวของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ่องเย่น”

“ข้า ข้าน้อยจ้าวลิ่ว เป็นคนใช้ห้องครัวของจวนแห่งนี้

ขอ……ขอถวายบังคมอ๋องเย่น!”

เป็นครั้งแรกที่จ้าวลิ่วได้พบกับเจ้านาย จึงพูดติดๆขัดๆ พูดจบใบหน้าก็แดงก่ำ ฉู่จื่อเย่นพยักหน้าแล้วยิ้ม: “ข้ารู้จัก เจ้า จ้าวลิ่ว”

จ้าวลิ้วรู้สึกปลาบปลื้มใจ และมองดูเจ้านายที่ช่างงดงาม เป็นเวลานาน จนรู้สึกตัวว่ากำลังทำผิดอยู่ จึงรีบก้มหน้า ลงอย่างรวดเร็ว: “ขะขะจะขอบพระทัยที่ทรงจําหม่อมฉัน ได้ จ้าวลิ่ว……รู้สึกตกใจนัก!” พระองค์จะทรงรู้จักเขาได้ อย่างไร? ในเมื่อเขาไม่เคยพบพระองค์

ฉู่จื่อเย่นหัวเราะแล้วพูดว่า: “เอาล่ะ คนต่อไป”

ถัดจากจ้าวลิ่วก็คือจ้าวหมิงเยว่

หมิงเยว่ก้าวออกมาข้างหน้าแล้วโค้งคำนับ: “ข้าน้อยจ้าว หมิงเยว่ เป็นคนใช้ของจวนแห่งนี้ ขอถวายบังคมอ๋องเย่น”

ไหล่ที่ดูผอมบาง บนหัวมีผ้าโพกหัวสีฟ้า กำลังยืนก้มหัว อยู่ ฉู่จื่อเย่นมองนางอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามว่า: “ทำหน้าที่ อยู่ที่ไหน?” เสียงยังคงฟังดูนุ่มนวลและสงบ ไม่ได้วิตก อะไร

.….…..ข้าน้อยทำหน้าที่อยู่ที่ห้องหนังสือ”

“ห้องหนังสืออยู่ติดกับตำหนักจิ้นอัน ทำไมข้าจึงไม่เคย เห็นเจ้ามาก่อน”

“ข้าน้อย…..น้อยเพิ่งจะเข้ามาได้ไม่นาน ยังไม่มี วาสนาได้พบกับท่านอ๋อง”

“ถ้าเช่นนั้นตอนนี้เจ้าเงยหน้าขึ้นมาให้ข้าดูหน่อยสิ”