บทที่ 3 แท้งลูก

เธอตื่นขึ้นมาเห็นตัวเองอยู่ที่โรงพยาบาล

สิ่งแรกที่นึกได้เธอใช้มือจับไปที่ท้องๆเธอแฟบลง

ยังไม่ทันคิดอะไรน้ำตาก็ได้ไหลพรากลงมา ฉัน แท้งลูกแล้ว ! ลูกไม่มีแล้ว !!

เธอยอมทิ้งศักดิ์ศรีคุกเข่าให้เธอแต่สุดท้ายเธอก็

ไม่มีลูก……..

ตอนนั้นเธออย่าที่จะไม่ตื่นมาเจอโลกนี้อีกเลยจะดี

กว่า

เธอร้องไห้อย่างโศกเศร้าเสียใจเหมือนใจจะขาด ในห้องที่เงียบกริบได้ยิน

แต่เสียงร้องไห้เธอ

ประตูเปิดออกชาญชัยกับริชาได้เดินเข้ามาพร้อม

ริชาเดินเข้าไปชิดขอบเตียงเธอ :พิม, ฉันกับคุณ

ชาญชัยมาเยี่ยมเธอหน่ะ

เธอรู้สึกเป็นไงบ้าง ?” เสียงที่เพิ่งร้องไห้

คัดจมูกพูดขึ้นมา : ฉันไม่ต้องการความหวังดีจากพวกคุณ! ออกไป

ชาญชายโขมดคิ้ว : พูดจาแบบนี้ได้ไง ?

คุณให้คนมาทำร้ายริชาไม่พอยังคิดจะผลักเขาตก บันได เขายังมีน้ำใจมาเยี่ยมเธอ

คุณยังมีหน้ามาโกรธอีก ? ช่างไม่รู้สำนึกจริงๆ !

ริชาท้าที่ดึงชายเสื้อชาญชัย :

“พอละคะคุณชาญชัยอย่าพูดอีกเลย………..เธอ เพิ่งแท้งลูกไป

แล้วยังรู้ว่ามีลูกไม่ได้อีก : เธอคงจะเสียใจมาก แค่ โดนเธอต่อว่าไม่กี่คำ

ฉันไม่เป็นไรเหรอค่ะ

เธอเปิดผ้าห่มออกจับไปที่ท้องหน้าซีดเหมือน กระดาษ “ ฉันจะมีลูกไม่ได้อีก……….

เห็นทาทางตกใจและร่างกายบอบบางกับแผลที่ หน้าที่ยังไม่หายสนิทในใจของชาญชัยได้

มีความรู้สึกผิดอย่งบอกไม่ถูก
เขาไม่นึกว่าเรื่องมันจะบางปลายได้ขนาดนี้และที่ เธอท้องไม่ได้อีกเขาก็มีส่วนผิด

ลับหลังเขาริชาจ้องมองใบหน้าเธอทำสีหน้ายิ้ม อย่างสะใจ

แต่คำพูดกลับทำเหมือนเป็นห่วงเป็นยายมาก :

คุณหมอบอกเธอตกลงมากระแทกอย่างหนัก ต้องตัดมดลูกออกถึงจะอยู่ได้

ถือว่าโชคดีแค่ไหนแล้ว

พิมได้ยินเช่นนี้เหมือนฟ้าผ่ามาทั้งตัว เธอนิ่งไปสัก

ครู

เธอเห็นสีหน้าและแววตาของริชา ดึงสติกลับมาได้

และคิดย้อนหลังว่าเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นที่แท้ เธอเป็นคนจัดฉากทั้งหมดเลย !

เรื่องทั้งหมดคือคุณใส่ร้ายฉัน ! ”

เธอลุกขึ้นจากเตียงวิ่งเข้าหาริชาโดยไม่แคร์

อะไร :

“ ฉันไม่หาคนมาทำร้ายเธอ ! และไม่ได้ผลักเธอตกบังได !

ทั้งหมดนี้เธอจัดฉากขึ้นเองทั้งหมดแล้วยังหลอก ตาทุกคนได้ ! ‘

ยังไม่ถึงตัวรซาก็โดนชาญชัยผลักไปที่อื่น แล้วยืน หน้าปกป้องริชา

ความรู้สึกผิดก็ได้หายไปจากใจเขา

“คุณพิม !คุณเกิดบ้าอะไรขึ้นมา !

เรื่องราวทั้งหมดนี้ริชาคือคนถูกกระทำและน่า สงสารที่สุด ! คุณทำชั่วแล้วยังจะใส่ร้ายเขา

คุณยังมีความเป็นมนุษย์อยู่อีกมั้ย ? ! ”

“ความเป็นมนุษย์?!”

เธอล้มลงที่พื้นเงยหน้าหัวเราะทั้งน้ำตา

“พวกคุณต่อหน้าฉันยังจะกล้าพูดถึงความเป็น

มนุษย์!

เขาสร้างเรื่องใส่ร้ายป้ายสีฉัน ;คุณกลับเชื่อเขา ถูกคำพูดแล้วลงมือโหดร้ายทำกับฉันและ
ลูกในท้องที่ตายไป………พวกคุณมีความเป็น

มนุษย์ ?!

คุณชาญชัย !คุณลืมตาสะหว่างของคุณดูให้ดี

เขาเป็นลูกคุณเหมือนกัน ! เขาตายแล้ว !คุณไม่รู้ สึกเสียใจเลยเหรอ ?! ”

เขาเริ่มรู้สึกนิดๆริชารีบทำหน้าสงสารพูดอ้อน: “ ริ ชาไม่เคยโกหกคุณนะคะ ”

จากนั้นความโกรธก็ได้เขามาแทนที่

เธอมันผู้หญิงทำเรื่องชั่วมาเยอะยังจะมีหน้ามากล่า วหาคนอื่น

“ทำไมผมต้องเสียใจ ?”

เขาก้มมองเธอแววตาไร้เยื่อใยอย่างน่ากลัว

“ผมเคยพูดแล้วว่าคุณไม่คู่ควรที่จะเป็นเมียผม !! ยิ่งไม่คู่ควรจะเป็นลูกของแม่ผม !!!

ลูกคุณก็ถือว่าฟ้าลิขิตช่วยแม่อย่างคุณถ่ายบาป

แล้วกัน !

จะให้ผมเสียใจคณเคยติดมั้ยเรื่องทุกอย่างคณเป็นคนทําเอง ! ”

ราวกับมีมีดร้อยเล่มทิ่มแทงหัวใจ ตาลุกเป็นไฟเธอ กำมือแน่นตะโกนใส่ : คุณชาญชัย !

ฉันจะไม่มีวันให้อภัยคุณ สักวันฉันต้องให้คุณมา คุกเข่าขอโทษฉันกับลูก !””