บทที่ 1 ทําให้เธอเสียโฉม

“ให้โอกาสเธอครั้งสุดท้ายพูดหรือไม่พูด ?”

คฤหาสน์ใหญ่โต ได้ยินเสียงผู้ชายโกรธดังก้องมา จากห้องโถง

เห็นผู้ชายสีหน้าเย็นชานั่งอยู่บนโซฟากำลังพูดกับ หญิงสาวที่ยืนต่อหน้า

ถูกลูกน้องคุมตัวไว้ “เรื่องที่ฉันไม่ได้ทำ จะให้ฉัน สารภาพยังไง ?”

“นักเลงที่คุณจ้างมาทำร้ายย่ำยีริช่าซ้อนตัวอยู่ที่

เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้วคิดว่าปิดปากไม่พูด ผมก็จะทำ

อะไรคุณไม่ได้สินะ !”

เธอมองไปที่หน้าคุณชาญชัยพิมใจเริ่มเต้นเร็วขึ้น มา : “นักเลงอะไร ? ฉันไม่เคยรู้จัก !

แค่คำพูดลอยๆของเธอคำเดียวไม่มีหลักฐานสัก

คุณก็จะทำกับฉันขนาดนี้เลยเหรอ ? !”

คำแก้ตัวของพิมยิ่งทำให้ชาญชัยโกรธมากขึ้น แววตาสีหน้าเคียดแค้น
แค่มองผ่านไปที่ลูกน้อง เธอก็ถูกกดคุมตัวให้ คุกเข่าลงพื้น

เสียงคุกเข่าดังลั่นจนเธอทนไม่ไหวร้องดังออกมา

แต่ที่เจ็บกว่าหัวใจเธอเหมือนมีมีดแทงเข้าอก

“ริชาเป็นผู้หญิงบอบบางเพิ่งจะกลับมาจากต่าง

ประเทศ

ไม่เคยมีปัญหากับใคร !ถ้าไม่ใช่เธอส่งข่าวให้เขา

เธอจะไปที่โกดังร้างแล้วถูกข่มขืนได้ยังไง ?

ชาญชัยยิ่งพูดยิ่งแค้นสีหน้าแววตาเลือดเย็นราวจะ ฆ่าเธอตายทั้งเป็น

พิมเธอพยายามขัดขืนดิ้นรน แต่ถูกลูกน้องหลาย คนคุมตัวไว้ไม่ให้ขยับตัว

เธอได้แต่โกรธและอธิบาย :ฉันพูดหลายรอบแล้ว ว่าฉันไม่เคยส่งข่าวอะไรให้เขา

คนพวกนั้นก็ไม่ใช่ฉันหามา !

เขาถูกทำร้ายแล้วคุณจะมาโยนความผิดให้ฉัน แบบนี้ไม่ได้นะ !”
ชาญชัยกัดฟันพูด : ริชาก่อนสลบได้พูดจากปาก เองว่าเธอเป็นคนส่งเขาไป !

อยู่ดีๆเขาจะใส่ร้ายเพื่อนทำไม ? เสียดายที่เขานัด คุณเป็นเพื่อนเพื่อไปพบเจอคุณ

แต่คุณกลับรอบทำร้ายเพื่อนตัวเองได้ลงคอ !”

เธอสูบลมหายใจลึกๆ เสียใจกับความไม่เชื่อใจ และข้อกล่าวหาแบบไร้เหตุผล

“ริชาพูดอะไรคุณก็เชื่อหมด ! กับฉันพูดอะไรคุณ ก็ไม่เคยเชื่อ !

คุณชาญชัยคุณยังจำได้มั้ยว่าฉันเป็นเมียคุณ !

หึม…

“ผู้หญิงโหดร้ายอย่างคุณไม่สมควรมาเป็นเมียผม!”

เขาพูดด้วยน้ำเสียงรังเกียจ หยิบมีดที่อยู่บนโต๊ะ

โยนไปที่หน้าพิม

เห็นมีดที่อยู่ต่อหน้า พิมใจคอเริ่มไม่ดี : “คุณจะทำอะไร ?”
“ ในเมื่อคุณทำลายชีวิตและอนาคตของริชา

ผมก็จะทำลายคุณเหมือนกัน ! ชาญชัยพูดด้วย สายตาเคียดแค้น

ลูกน้องหยิบมีดค่อยๆเดินเข้าใกล้เธอๆกลัวจนลั่น

เสียงดังขึ้นมา : “อย่านะ !

คุณชาญชัยสั่งให้พวกเขาหยุด ! ! เรื่องที่ฉันไม่ได้

คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ!

ฉันยังมีละครหลายเรื่องที่รอฉันไปถ่าย !”

เธอเป็นนักแสดงถ้าโดนมีดกรีดหน้าเสียโฉม อย่า

ว่าแต่ไม่มีงานเลย

แค่ค่าชดเชยที่ผิดสัญญากับค่ายหนังก็เท่าไหร่

ทํา !

แล้ว

ชาญชัยยืนดูเหตุการณ์ทั้งหมดอย่างไร้ความ รู้สึก : “ไม่จบเรื่องนี้

คุณนึกว่าจะยังได้ไปถ่ายละครอีกเหรอ?”

มีดที่แหลมคมค่อยๆกรีดลงบนหน้าที่ขาวนุ่มของเธอลากไปเป็นแผลยาว

เลือดค่อยๆหยุดลงจากแผลไหลลงตามคอ

ความเจ็บปวดและความสิ้นหวังได้ทับโถมเข้ามาที

เดียว

เธอดิ้นรนสุดชีวิตก็ไม่มีประโยชน์โดยผู้ชายหลาย คนคุมตัวเอาไว้ขยับไม่ได้ด้วยซ้ำ

ลงโทษเสร็จ ลูกน้องปล่อยตัวเธอลาบลงกับพื้น ร่างกายที่หมดเรี่ยวแรงต่อสู้

เธอใช้มือที่สั่นคลองลูบไปที่หน้าเห็นมือที่เต็มไป ด้วยเลือด กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่

เธอตะโกนพูดขึ้นมา: “คุณชาญชัยคุณรักเขา ขนาดเลยเหรอ ?!

รักจนหัวปักหัวป๋าโดยลืมใช้สมองคิด! คุณอย่าลืม ว่าเพื่อตำแหน่งทายาทสืบทอดมรดก

เธอยอมแต่งงานกับพี่ชายคุณ

ถึงแม้ตอนนี้พี่ชายคุณจะตายไปแล้ว ! และถึงแม้คุณจะฆ่าฉันให้ตาย!

คุณก็ไม่สามารถทำผิดศิลธรรมไปแต่งงานกับเธอ

ได้!!”

คำพูดที่ทิ่มแทงใจชาญชัยลุกขึ้นมาตรงไปหาเธอ แล้วตบหน้าเธอเข้าอย่างแรง

“คราวหลังอย่าพูดเรื่องไร้สาระแบบนี้กับผมอีก! “