[ตอนที่ 1 ถูกตามล่า

ตรอกซอกซอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตามปกติแล้วเป็นสถาน ที่ไร้ซึ่งผู้คน แต่ในเวลานี้กลับกลายเป็นสนามรบ โดยมี ผู้ชายร่างกำยำจำนวนห้าคน ในมือถือปืนพก CZ75 กำลัง วิ่งไล่ยิงชายคนหนึ่งอยู่

“เฮ้ย! มันหายไปไหนแล้ว

“น่าจะยังอยู่แถวนี้ โดนยิงแบบนั้นคงหนีไปได้ไม่ไกล”

เนื่องจากปัญหาทางธุรกิจ วายุที่กำลังถูกตามล่าเขารู้ตัว ดีว่าวันหนึ่งอาจจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่ไม่คิดว่า อีกฝ่ายจะเข้ามาเล่นงานทีเผลอแบบนี้

ก่อนหน้านี้ในขณะที่วายุกำลังเดินทางไปทำงานอย่าง ทุกวัน อยู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งตรงมาตัดหน้ารถเขา ทำให้ เกิดการปะทะกันอย่างรุนแรง เพียงแค่เขาเปิดประตูลง มาจากรถเพื่อดูเหตุการณ์ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับชักปืน ออกมายิงใส่เขาทันที

โชคดีที่วายุมีทักษะการเอาตัวรอดอยู่ ทำให้กระสุนเฉี่ยว ไปที่แขนของเขาเพียงนิดเดียว แต่เพราะมันฉุกละหุกเกิน ไป ทำให้เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือกับปืนใน ช่องเก็บของหน้าคอนโซลรถไม่ทัน เหตุการณ์นี้เขาเลย เป็นฝ่ายเสียเปรียบมาก จึงทำได้เพียงแค่หนีอีกฝ่ายเท่านั้น

เพราะทำได้แค่หนีก็เลยถูกคนกลุ่มนั้นยิงเฉี่ยวเข้าที่ บริเวณแขนและหน้าท้องอีกครั้ง ทำให้วายที่เสียเลือด มากเกินไปจนตอนนี้เริ่มจะไม่มีแรงที่จะวิ่งหนีต่อไปแล้ว

นี่เขาจะต้องมาตายในที่แบบนี้โดยที่ไม่มีใครรู้จริงๆ เหรอ…

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งกำลัง เดินไปโรงเรียนอย่างทุกที ถึงแม้ว่าที่บ้านของยี่หวาจะ ใหญ่มาก แทบจะเรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์เลยด้วยซ้ำ แถมเธอยังเป็นลูกสาวของเจ้าของบ้านอีก

แต่เพราะยี่หวามักจะถูกทุกคนในบ้านตราหน้าว่า ‘เธอ เป็นลูกชู้ ทำให้คนในบ้านต่างก็มองเธอเป็นแค่คนใช้ ทั้ง ที่เธอกับน้องสาวอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ที่บ้านกลับให้ เธอเดินไปเรียนเอง ส่วนน้องสาวเธอมีคนขับรถไปส่ง

ซึ่งเธอก็ชินแล้ว….

“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ” ยี่หวารีบขอโทษผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งมา ชนจนเธอล้ม พอเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเลือดบริเวณ ท้องกับแขนของเขาก็ร้องออกมาเบาๆ เหมือนกับว่าอยู่ๆ เสียงของเธอก็ขาดหายไป “อ๊ะ…เลือด…
แถมสีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ ตามใบหน้า มีเหงื่อผุดออกมาเยอะมาก บวกกับท่าทางลุกลี้ลุกลนและ หวาดกลัว สายตาพยายามเหลือบมองด้านหลังเป็นพักๆ ทำให้ยี่หวารับรู้โดยสัญชาตญาณ ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอ คนนี้ต้องกำลังถูกคนตามทำร้ายอยู่แน่ๆ จึงรีบลุกขึ้น และ เอื้อมมือไปคว้ามือของชายหนุ่มก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า พี่ ตามหนูมาแล้วจะปลอดภัย

วายุไม่มีแรงที่จะพูดอะไรแล้ว ได้แต่ยอมให้หญิงสาว จูงมือเขาเดินตามเธอไป ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเธอจะพาเขาไป ที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงได้ยอมเชื่อเด็กผู้หญิงตรง หน้านี้ด้วย

ส่วนหญิงสาวจากที่ตอนแรกเดินจูงมือให้ชายหนุ่มเดิน ตาม แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องประคองชายหนุ่มที่ตัว ใหญ่กว่าเธอมากแทน

“ให้หนูโทรเรียกตำรวจหรือรถพยาบาลไหม” ยี่หวาถาม ขึ้นเพราะเธอเห็นว่าอาการของผู้ชายคนนี้ใกล้จะไม่ไหว แล้ว

“ไม่” วายุตอบด้วยเสียงอ่อนแรง แต่แฝงไปด้วยความ ดุดัน

ถึงแม้ยี่หวาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอก็พยักหน้าที หนึ่งก่อนจะพูดขึ้นว่า “งั้นพี่อดทนหน่อยนะ ใกล้ถึงแล้วทางเดินอาจจะลำบากหน่อย”

หญิงสาวหวังแค่ว่าเขาจะไม่หมดสติไปเสียก่อน เพราะ ถ้าเขาหมดสติไปจริงๆ เธอไม่สามารถแบกเขาได้หรอก อีกอย่างก็ไม่มีใครที่เธอจะสามารถเรียกให้มาช่วยได้ ไม่ กี่นาทีต่อมา หวาก็สามารถประคองชายหนุ่มมาถึงฐาน ลับของเธอได้ เธอรีบให้เขานอนบนเตียงที่ค่อนข้างแข็ง ก่อนจะหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้องต้นออกมาเพื่อดู อาการ

“หนูขอถอดเสื้อพี่นะ จะดูแผลให้

ถึงแม้ว่าเสื้อตรงบริเวณแผลของเขาจะขาดอยู่แล้ว แต่ เธอก็ไม่กล้าที่จะฉีกเสื้อของผู้ชายคนนี้ และเขาก็ดันใส่ เสื้อเชิ้ตแขนยาวแถมยังเอาเสื้อใส่ไว้ในกางเกงอีก ทำให้ เธอดูแผลของเขาไม่ถนัด

วายุไม่ตอบอะไร แต่ในสายตาของเขาบ่งบอกว่า อนุญาต ยี่หวาเลยเอื้อมมือไปดึงปลายเสื้อเชิ้ตออกจาก กางเกง แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างเบามือ จากนั้นพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่งเพื่อให้เขาถอดเสื้อออกมา

เมื่อถอดเสื้อเสร็จยี่หวาก็ค่อยๆ พยุงให้ชายหนุ่มนอน เหมือนเดิมก่อนจะเริ่มทำการดูแผลอีกครั้ง โชคดีที่แผล ของผู้ชายคนนี้ไม่มีลูกกระสุนฝังไว้ เลยไม่ต้องโทรเรียก รถพยาบาลก็ได้ เพราะถ้ามีลูกกระสุนอยู่จริงๆ เธอคงไม่กล้าทำแผลให้เขาต่อ และอาจจะต้องฝืนความ ต้องการของเขาโทรเรียกรถพยาบาลให้มารับไปแล้ว

วายุมองหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังตั้งใจทำแผลให้ เขาอยู่ด้วยสายตาที่พร่ามัวได้สักพัก จากนั้นเขาก็ไม่รับรู้ อะไรอีกเลย…