ตอนที่ 4 เพราะเธอแม่ถึงตาย

เมื่อทั้งคู่เดินออกมาจากบ้านร้างได้ไม่นานก็มีเสียงรถยนต์คัน หนึ่งกำลังขับตรงมาทางพวกเขา พอรถจอดไม่กี่นาทีต่อมาก็มี ร่างของผู้ชายคนหนึ่งรีบวิ่งลงมาจากรถด้วยความร้อนรน แล้ว พุ่งเข้าไปกอดวายุที่ยืนอยู่ข้างหญิงสาว พร้อมกับเอ่ยด้วยเสียง สั่นๆ แฝงไปด้วยความหวาดกลัวและเป็นห่วง

“พี่ไม่เป็นไรใช่ไหม ผมเป็นห่วงพี่มาก ทำไมจอดรถทิ้งไว้ข้าง ทางแบบนั้น ตอนที่เลขาพัฒนโทรมาบอกว่าไม่มาทำงานผมก็ รีบโดดเรียน แล้วตามหาพี่ทันที แต่ไม่ว่าจะหายังไงก็หาไม่เจอ อยู่ดี”

“ไม่เป็นไร แค่โดนไล่ยิง” วายุตอบกลับอย่างไม่สนใจ เพราะ ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกเจ็บที่แผลแล้ว

“ฮะ! โดนไล่ยิง! ต้องรีบไปโรงพยาบาลทำแผล พี่ขึ้นรถเลย”

ผู้ชายที่เพิ่งมาใหม่ร้อนรน เหมือนกับคนไร้สติทำให้วายุต้อง เอ่ยด้วยน้ำเสียงตักเตือน “ใจเย็น เธอช่วยทําแผลให้ไม่เป็นไร แล้ว”

“เธอ?”

ขณะที่ธาราธรกำลังสงสัยว่าเธอไหนพอหันไปข้างๆ ก็ได้ยิน เสียงหญิงสาวดังขึ้นมาเสียก่อน “สวัสดีค่ะรุ่นพี่” ธาราธรทำหน้าตกใจพร้อมกับถามด้วยน้ำเสียงงุนงงว่า“ทําไมเป็นเธอ”

“รู้จัก?” วายุถามขึ้นเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของน้องชายตัว เอง แถมดูเหมือนว่าเจ้าตัวจะไม่ค่อยพอใจผู้หญิงคนนี้เท่าไหร่

“ก็ไม่เชิงรู้จักค่ะ แค่เมื่อไม่กี่วันก่อนมีเรื่องเข้าใจผิดกันนิด หน่อย” หวาเห็นว่าธาราธรกำลังยืนนิ่งอยู่ ก็เลยเป็นฝ่าย ตอบแทน “ถ้าไม่มีอะไรแล้วหนูขอตัวกลับก่อนนะคะ พี่วายก็อย่า ลืมไปให้หมอดูอีกทีด้วยนะ”

“พี่วายุ…งั้นเหรอ” ธาราธรพิมพ์ออกมาเบาๆ

“ขอไปส่งได้ไหม” วายุพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่ปนไปด้วย คําขอร้อง ธาราธรมีสีหน้าตกใจยิ่งกว่าเดิม เมื่อได้ยินพี่ชายตัวเองกำลัง

ขอร้องคนอื่น แถมคนอื่นที่ว่านี่ก็ดันเป็นผู้หญิงจิตใจอำมหิตคนนี้

อีก

“ไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ แค่นี้เองเดินแป๊บเดียวก็ถึงแล้ว” ยี่หวาพูด ด้วยสีหน้ายิ้มแย้มเพื่อเป็นการบอกอีกฝ่ายว่าเธอไม่เป็นไรจริงๆ

“นั้นสิ จะไปส่งผู้หญิงแบบนี้ทำไม” ธาราธรพูดออกมาด้วย ท่าทางรังเกียจ ถ้าเป็นไปได้เขาไม่อยากจะให้พี่ชายเขาเข้าใกล้ผู้ หญิงคนนี้เลย

“พูดดีๆ หน่อย ผู้หญิงแบบนี้หมายความว่ายังไง” วายุกด เสียงทุ้มต่ำลง ด้วยความไม่พอใจ จนทำให้ธาราธรรู้สึกซาวาบ ไปทั้งตัว บวกกับบรรยากาศจากบ้านผีสิ่งที่อยู่ตรงหน้า เขาก็รู้สึกขนลุกขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก

“พี่วายุอย่าพี่เขาเลยค่ะ เพราะหนูอาจจะเป็นผู้หญิงแบบที่รุ่น พี่เขาคิดก็ได้ งั้นหนูไปก่อนนะ ส่วนเรื่องวันนี้หนูสัญญาว่าจะไม่ บอกใคร พี่ไม่ต้องห่วง” หวาว่าจบก็เดินออกมาจากตรงนั้น ทันที แค่นี้เธอก็ดูแย่ในสายตารุ่นพี่ธาราธรมากพอแล้ว ถ้าเกิด ว่าเขาไม่พอใจเธอขึ้นมาแล้วไล่เธอออกนี่แย่เลยนะ

ก็เขาดันเป็นถึงหลานผู้อำนวยการ

เพียงเพราะเหตุการณ์ในครั้งนั้นทำให้หวาดูแย่ในสายตา ของเด็กทั้งโรงเรียน เพราะการแสดงละครเสแสร้งของน้องสาว เธอ ทําให้คนทั้งโรงเรียนคิดว่าเธอกำลังฆ่าเพื่อนของตัวเอง

โชคดีที่มีแค่พยานบุคคลทางโรงเรียนเลยไม่สามารถไล่เธอ ออกได้….

ทั้งที่เธอไม่ได้ทำ แต่ก็ไม่มีใครเชื่อเธอ แถมครั้งนั้นหลานของ ผู้อำนวยการอย่างธาราธรก็เป็นคนเอ่ยปากเอง ว่าเธอตั้งใจจะ ผลักเพื่อนร่วมชั้นจริงๆ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าเขาเห็นเป็นแบบนั้นได้ ยังไง

เวลาผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมง ในที่สุดหวาก็เดินมาถึงหน้า บ้าน แต่ตอนนี้มันเป็นเวลาเกือบสี่ทุ่ม เพราะงั้นเธอก็ทำใจไว้แล้ว ว่าถ้าเข้าไปจะต้องโดนด่าหรือไม่ก็โดนตีอีกแน่เลย

เมื่อยี่หวาเดินเข้ามาในบ้านก็พบกับดนัยณัฐ เจ้าของบ้านหลัง นี้ แถมยังเป็นพ่อของเธอ กำลังนั่งรอเธออยู่บนโซฟาด้วยสีหน้า ไร้ความรู้สึก
ดนัยณัฐรู้ว่าวันนี้หวาไม่ได้ไปโรงเรียน แถมยังกลับบ้าน ดึกดื่นอีก เลยพูดขึ้นด้วยสีหน้ารังเกียจ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความ ขยะแขยง ไปนอนกับผู้ชายที่ไหนมาล่ะ ถึงได้ไม่ไปโรงเรียนและ ยังกลับบ้านมาซะดึก สมแล้วที่เป็นลูกของผู้หญิงคนนั้น”

ใจยี่หวาเหมือนถูกมีดกรีด พ่อจะด่าเธอยังไงเธอไม่เคยว่า แต่ ทำไมต้องเอาแม่ของเธอมาเกี่ยวข้องด้วย ถึงยี่หวาจะไม่เคยได้ เจอหน้าแม่ แต่ก็เชื่อในสัญชาตญาณของตัวเองว่าแม่ของเธอ ไม่ใช่ผู้หญิงแบบนั้น

แต่ยี่หวาก็ไม่สามารถแสดงอาการโมโหออกไปได้ เพราะถ้า เธอถูกคนเป็นพ่อไล่ออกจากบ้านหลังนี้จริงๆ

เธอก็ไม่มีญาติที่ไหนอีกแล้ว เพราะแม่ของเธอก็ตายตั้งแต่วัน

ที่เธอเกิด

เพราะเธอเกิดมา ทำให้แม่ต้องตาย…

ในเมื่อแม่ยอมเสียสละชีวิตของตัวเองให้เธอแล้ว ดังนั้นหวา จึงได้แต่อดกลั้น ก้มหน้ากามือแน่น สีหน้ายอมรับผิด ในน้ำเสียง มีความโกรธและความกลัวซ่อนอยู่ “ขอโทษค่ะ ทีหลังจะไม่เกิด เรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

เมื่อดนัยณัฐเห็นว่าหญิงสาวตรงหน้าเขายอมรับผิด ก็โมโหจน หน้าดำ “นี่แกยอมรับว่าไปนอนกับคนอื่นมาจริงๆ ใช่ไหม!!

“ถ้าหนูบอกไม่ใช่แล้วพ่อจะเชื่อเหรอ” เพราะเธอรู้ว่าน้องสาว ตัวดีของเธอ ต้องพูดกรอกหูจนพ่อเชื่อแบบนั้นไปแล้วแน่ๆ ถึง เธอจะอธิบายยังไงพ่อก็ไม่ฟังอยู่ดี
“อย่ามาโกหก! ฉันรู้ความจริงหมดแล้ว”

เห็นไหมล่ะ…

“งั้นก็แล้วแต่พ่อจะคิดเลยค่ะ หนูขอตัวก่อนนะคะ” ว่าจบยี่หวา ก็เดินขึ้นบันไดไปยังห้องตัวเองทันที วันนี้เธอเหนื่อยมากเกินไป เลยไม่อยากต้องมาทะเลาะกับพ่ออีก

แต่ก็ดูเหมือนว่าพ่อจะไม่เข้าใจเธอ…