ตอนที่ 2 ขอโทษที่ทำให้เธอลำบาก

ดีที่ผู้ชายคนนี้แค่โดนกระสุนเฉียวแผลเลยไม่ลึกมาก แต่ เพราะเลือดออกเยอะเกินไปเลยทําให้หมดสติ คงต้องให้เขานอน พักที่นี่ไปก่อน เพราะเธอเองก็ไม่มีเบอร์ติดต่อใครให้มารับเขา กลับไปได้ในตอนนี้

ส่วนวันนี้เธอคงต้องขาดเรียนสักวันแล้ว…

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมงในที่สุดวายุก็ค่อยๆ รู้สึกตัว ก่อนจะ ลืมตาขึ้นช้าๆ ก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ในที่แปลกตา เขารีบลุกขึ้น นั่งแล้วมองไปยังรอบๆ ห้องที่ค่อนข้างเก่าและทรุดโทรม แถมยัง เล็กและมืดมาก มีเพียงแสงไฟสลัวๆ จากตะเกียงเทียนที่ทำให้ เห็นว่าภายในห้องมีแค่เตียงเก่าๆ ที่เขานอนอยู่ แล้วก็โต๊ะกับ เก้าอี้อย่างละหนึ่งตัวที่ตอนนี้มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งกำลังนั่งกอดอก สัปหงกอยู่ข้างเตียง จากนั้นเขาก็เหมือนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้ เกิดเรื่องอะไรขึ้น

เขาโดนคนไล่ยิง จากนั้นก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมาช่วยเขาไว้…

แปลว่าผู้หญิงคนนี้เป็นคนช่วยเขาไว้สินะ ตอนนั้นเขากำลังคิด อะไรอยู่ทำไมถึงยอมให้เด็กมัธยมต้นคนนี้ช่วยเหลือได้ ถ้าใครรู้ ว่านักธุรกิจพันล้านอย่างเขา ถูกเด็กผู้หญิงใส่ชุดนักเรียนมัธยม ต้นตัวเล็กๆ ช่วยเหลือจากการถูกไล่ยิงคงได้อับอายไปถึงชาติ หน้าแน่

ถึงแม้ว่าผู้หญิงคนนี้จะเป็นแค่เด็กมัธยม แต่การทำแผลของเธอกลับละเอียดดูเรียบร้อยมากเลย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้เขาวิ่งหนี จนเหงื่อชุ่มไปทั้งตัว แต่ตอนนี้กลับไม่รู้สึกเหนียวตัว แสดงว่าผู้ หญิงคนนี้คงจะเช็ดตัวให้เขาด้วยสินะ

ในขณะเดียวกันนั้นยี่หวาก็สะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ ไม่คิดว่า นั่งอยู่ดีๆ จะเผลอหลับไปซะได้ แต่ก็ต้องตกใจกว่าเดิมเมื่อลืมตา ขึ้นมาแล้วเห็นว่าชายหนุ่มกำลังจ้องเขม็งมาทางเธออยู่

พอเธอได้สติกลับมาก็รีบเอ่ยขึ้นช้าๆ ว่า “พี่ตื่นแล้วเหรอคะ ตอนนี้รู้สึกยังไงบ้าง เจ็บแผลอยู่ไหม

“ไม่แล้ว เธอทำแผลดีมาก” วายพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน เพราะไม่อยากทำให้หญิงสาวตรงหน้าเขากลัว

พอยหวาได้ยินเช่นนั้นก็ยิ้มออกมาจนตาหยี เพราะตั้งแต่เกิด มานอกจากแม่นมแล้วเธอยังไม่เคยถูกใครชมมาก่อน จึงรีบตอบ กลับชายหนุ่มตรงหน้าด้วยเสียงอ่อนหวานและแฝงไปด้วยความ ดีใจ “หนูทำแผลให้ตัวเองบ่อยๆ ก็เลยชินแล้วค่ะ”

“เธอเป็นแผลบ่อยเหรอ”

ยี่หวานิ่งไปสักพัก ก่อนจะตอบออกมาด้วยสีหน้ายิ้มแย้มแต่น้ำ เสียงสั่นเครือว่า “หนูเป็นคนซุ่มซ่ามค่ะ”

เธอจะบอกอีกฝ่ายได้ยังไง ว่าเธอมักจะโดนคนที่บ้านตบตีอยู่ บ่อยๆ ก็เลยได้แผลมาเป็นประจำ ความเลวร้ายของคนในบ้าน ให้เธอรู้แค่คนเดียวก็พอแล้ว เพราะขนาดคนในบ้านนั้นเวลาที่ไม่ ได้อยู่กับเธอสองคน ต่างก็แสดงละครแสร้งทำตัวเป็นคนดีตลอด
วายุดูออกว่าหญิงสาวตรงหน้าโกหก แต่เขาก็ไม่อยากจะ ทําให้อีกฝ่ายต้องกดดัน เลยทําได้เพียงแค่ปล่อยผ่านไปไม่ถาม อะไรต่อ ได้แต่เปลี่ยนเรื่องแทน

“เธอพักที่นี่เหรอ”

“บางทีก็พักที่นี่ค่ะ”

“บางที?” วายุทวนคำพูดของหญิงสาว เพราะไม่ค่อยเข้าใจ ความหมายที่เธอพูดเท่าไหร่

“ใช่ค่ะ ถึงแม้ว่าที่นี่จะดูเก่าและโทรมมาก แถมยังไม่มีอะไร เลยแม้แต่ไฟฟ้า แต่มันก็เป็นที่ที่หนูอยู่แล้วรู้สึกปลอดภัยสุดๆ เปรียบเสมือนฐานลับของหนูเลยค่ะ”

“แล้วปกติเธออยู่ที่ไหน”

ไม่รู้ว่าทำเขาถึงได้สนใจเรื่องของเธอ เด็กผู้หญิงคนนี้ถึงแม้ว่า ลักษณะท่าทางจะดูเป็นหญิงสาวที่มีความสดใสร่าเริงสมวัย แต่

ในสายตาของเธอเขากลับเห็นว่ามันแฝงไปด้วยความโศกเศร้า เจ็บปวด และทรมาน

ทำไมเขาถึงได้เห็นเป็นแบบนั้น…

“หนูอยู่บ้านที่ห่างจากที่นี่ไม่กี่กิโลค่ะ จะว่าไปพี่ใส่เสื้อก่อน ไหม พอดีว่าเสื้อของพี่มันขาดหนูก็เลยไปซื้อเสื้อยืดสีขาวให้พี่ ใส่ได้ไหม”

“ได้ ขอบคุณ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เรื่องแค่นี้เอง” ยี่หวาว่าจบก็หันไปเทข้าวต้มบน โต๊ะออกจากถุงใส่ลงในถ้วยพลาสติกก่อนจะยื่นให้ชายหนุ่ม “แล้วนี่ก็ข้าวต้มถึงมันจะเย็นไปหน่อยเพราะหนูซื้อไว้ตั้งนานแล้ว แต่พี่ก็กินรองท้องสักหน่อยนะ คำสองคำก็ยังดีค่ะจะได้กินยา ส่วนโทรศัพท์ของหนูอยู่ตรงข้างหมอน เพื่อต้องการใช้

“แสดงว่าวันนี้เธอไม่ได้ไปเรียนใช่ไหม” น้ำเสียงรู้สึกผิด วายุพูดออกมาด้วย

แต่ยี่หวาก็ตอบกลับมาด้วยเสียงผ่อนคลายพร้อมกับส่งยิ้มให้ เขา “ไม่เป็นไรค่ะ หนูเพิ่งขาดเรียนครั้งแรก ไม่ต้องใส่ใจค่ะ”

“ขอโทษที่ทําให้เธอสาบาก” ถึงยังไงวายุก็รู้สึกผิดอยู่ดี

“ไม่นํามากเลยค่ะ อีกอย่างชีวิตคนสำคัญกว่า ถ้าจะให้หนูไป เรียน โดยทิ้งไว้ตรงนั้น หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ”

“ว่าแต่เธอไม่กลัวเหรอ ทั้งที่รู้ว่าฉันกำลังถูกคนตามฆ่าอยู่

ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะเป็นแค่เด็กมัธยมต้น แต่กลับมีความกล้า หาญมาก เพราะตามปกติคนเราถ้าเจอคนที่กำลังถูกตามฆ่า แถมยังไม่ใช่คนรู้จัก ต่างก็ต้องหนีเอาตัวรอดก่อนทั้งนั้น แต่ผู้ หญิงคนนี้กลับเลือกที่จะช่วยเขา ยอมเสี่ยงอันตรายเป็นเพื่อนเขา

“ก็กลัวค่ะ แต่หนูก็ไม่สามารถทิ้งพี่ที่มีเลือดเต็มตัวขนาดนั้นได้ อยู่ดี”

เมื่อเห็นแววตาของหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงออกถึงความ จริงใจ วายุก็รู้ได้ทันทีว่าผู้หญิงคนนี้ตั้งใจที่จะช่วยเขาจริงๆ ในใจของเขาก็รู้สึกสั่นไหวขึ้นมาทันที