ตอนที่ 1 ถูกตามล่า

ตรอกซอกซอยเล็กๆ แห่งหนึ่ง ตามปกติแล้วเป็นสถานที่ไร้ซึ่ง ผู้คน แต่ในเวลานี้กลับกลายเป็นสนามรบ โดยมีผู้ชายร่างกำยำ จำนวนห้าคน ในมือถือปืนพก CZ75 กำลังวิ่งไล่ยิงชายคนหนึ่ง อยู่

“เฮ้ย! มันหายไปไหนแล้ว”

“น่าจะยังอยู่แถวนี้ โดนยิงแบบนั้นคงหนีไปได้ไม่ไกล

เนื่องจากปัญหาทางธุรกิจ วายุที่กำลังถูกตามล่าเขารู้ตัวดีว่า วันหนึ่งอาจจะมีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้น แต่ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะ เข้ามาเล่นงานที่เผลอแบบนี้

ก่อนหน้านี้ในขณะที่วายุกำลังเดินทางไปทำงานอย่างทุกวัน อยู่ๆ ก็มีรถคันหนึ่งพุ่งตรงมาตัดหน้ารถเขา ทำให้เกิดการปะทะ กันอย่างรุนแรง เพียงแค่เขาเปิดประตูลงมาจากรถเพื่อดู เหตุการณ์ คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายกลับชักปืนออกมายิงใส่เขาทันที

โชคดีที่วายุมีทักษะการเอาตัวรอดอยู่ ทำให้กระสุนเฉียวไปที่ แขนของเขาเพียงนิดเดียว แต่เพราะมันฉุกละหุกเกินไป ทำให้ เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์มือถือกับปืนในช่องเก็บของหน้า คอนโซลรถไม่ทัน เหตุการณ์นี้เขาเลยเป็นฝ่ายเสียเปรียบมาก จึง ทำได้เพียงแค่หนีอีกฝ่ายเท่านั้น

เพราะทำได้แค่หนีก็เลยถูกคนกลุ่มนั้นยิงเฉียวเข้าที่บริเวณแขนและหน้าท้องอีกครั้ง ทำให้อายุที่เสียเลือดมากเกินไปจน ตอนนี้เริ่มจะไม่มีแรงที่จะวิ่งหนีต่อไปแล้ว

นี่เขาจะต้องมาตายในที่แบบนี้โดยที่ไม่มีใครรู้จริงๆ เหรอ….

ในเวลาเดียวกันนั้นเอง หญิงสาวตัวเล็กคนหนึ่งกำลังเดินไป โรงเรียนอย่างทุกที ถึงแม้ว่าที่บ้านของยี่หวาจะใหญ่มาก แทบจะ เรียกได้ว่าเป็นคฤหาสน์เลยด้วยซ้ำ แถมเธอยังเป็นลูกสาวของ เจ้าของบ้านอีก

แต่เพราะยี่หวามักจะถูกทุกคนในบ้านตราหน้าว่า เธอเป็นลูก ชู้ ทำให้คนในบ้านต่างก็มองเธอเป็นแค่คนใช้ ทั้งที่เธอกับน้อง สาวอยู่โรงเรียนเดียวกัน แต่ที่บ้านกลับให้เธอเดินไปเรียนเอง ส่วนน้องสาวเธอมีคนขับรถไปส่ง

ซึ่งเธอก็ชินแล้ว…

“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ” ยี่หวารีบขอโทษผู้ชายคนหนึ่งที่วิ่งม วิ่งมาชนจน เธอล้ม พอเธอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นเลือดบริเวณท้องกับแขน ของเขาก็ร้องออกมาเบาๆ เหมือนกับว่าอยู่ๆ เสียงของเธอก็ขาด หายไป “อ๊ะ…เลือด…

แถมสีหน้าของผู้ชายคนนี้ก็เริ่มซีดลงเรื่อยๆ ตามใบหน้ามี เหงื่อผุดออกมาเยอะมาก บวกกับท่าทางลุกลี้ลุกลนและหวาด กลัว สายตาพยายามเหลือบมองด้านหลังเป็นพักๆ ทำให้หวา รับรู้โดยสัญชาตญาณ ว่าผู้ชายตรงหน้าเธอคนนี้ต้องกำลังถูกคน ตามทำร้ายอยู่แน่ๆ จึงรีบลุกขึ้น และเอื้อมมือไปคว้ามือของชาย หนุ่มก่อนจะเอ่ยเบาๆ ว่า “พี่ตามหนูมาแล้วจะปลอดภัย”
วายุไม่มีแรงที่จะพูดอะไรแล้ว ได้แต่ยอมให้หญิงสาวจูงมือเขา เดินตามเธอไป ซึ่งเขาไม่รู้ว่าเธอจะพาเขาไปที่ไหน แล้วก็ไม่รู้ว่า ทําไมเขาถึงได้ยอมเชื่อเด็กผู้หญิงตรงหน้านี้ด้วย

ส่วนหญิงสาวจากที่ตอนแรกเดินจูงมือให้ชายหนุ่มเดินตาม แต่ตอนนี้กลายเป็นว่าต้องประคองชายหนุ่มที่ตัวใหญ่กว่าเธอ

มากแทน

“ให้หนูโทรเรียกตำรวจหรือรถพยาบาลไหม” ยี่หวาถามขึ้น เพราะเธอเห็นว่าอาการของผู้ชายคนนี้ใกล้จะไม่ไหวแล้ว

“ไม่” วายุตอบด้วยเสียงอ่อนแรง แต่แฝงไปด้วยความดุดัน

ถึงแม้ยี่หวาจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่เธอก็พยักหน้าที่หนึ่งก่อน จะพูดขึ้นว่า “งั้น อดทนหน่อยนะ ใกล้ถึงแล้ว ทางเดินอาจจะ นําบากหน่อย”

หญิงสาวหวังแค่ว่าเขาจะไม่หมดสติไปเสียก่อน เพราะถ้าเขา หมดสติไปจริงๆ เธอไม่สามารถแบกเขาได้หรอก อีกอย่างก็ไม่มี ใครที่เธอจะสามารถเรียกให้มาช่วยได้ไม่กี่นาทีต่อมายหวา สามารถประคองชายหนุ่มมาถึงฐานลับของเธอได้ เธอรีบให้เขา นอนบนเตียงที่ค่อนข้างแข็งก่อนจะหยิบกล่องปฐมพยาบาลเบื้อง ต้นออกมาเพื่อดูอาการ

“หนูขอถอดเสื้อพี่นะ จะดูแผลให้

ถึงแม้ว่าเสื้อตรงบริเวณแผลของเขาจะขาดอยู่แล้ว แต่เธอก็ไม่ กล้าที่จะฉีกเสื้อของผู้ชายคนนี้ และเขาก็ดันใส่เสื้อเชิ้ตแขนยาว แถมยังเอาเสื้อใส่ไว้ในกางเกงอีก ทำให้เธอดูแผลของเขาไม่
วายุไม่ตอบอะไร แต่ในสายตาของเขาบ่งบอกว่าอนุญาต หวาเลยเอื้อมมือไปถึงปลายเสื้อเชิ้ตออกจากกางเกง แล้วค่อยๆ ปลดกระดุมเสื้อของเขาอย่างเบามือ จากนั้นพยุงให้เขาลุกขึ้นนั่ง เพื่อให้เขาถอดเสื้อออกมา

เมื่อถอดเสื้อเสร็จยี่หวาก็ค่อยๆ พยุงให้ชายหนุ่มนอนเหมือน เดิมก่อนจะเริ่มทำการดูแผลอีกครั้ง โชคดีที่แผลของผู้ชายคนนี้ ไม่มีลูกกระสุนฝังไว้ เลยไม่ต้องโทรเรียกรถพยาบาลก็ได้ เพราะ ถ้ามีลูกกระสุนอยู่จริงๆ เธอคงไม่กล้าทำแผลให้เขาต่อ และอาจ จะต้องฝืนความต้องการของเขาโทรเรียกรถพยาบาล ให้มารับไป แล้ว

วายุมองหญิงสาวตัวเล็กตรงหน้าที่กำลังตั้งใจทำแผลให้เขา อยู่ด้วยสายตาที่พร่ามัวได้สักพัก จากนั้นเขาก็ไม่รับรู้อะไรอีก เลย…