บทที่3

ทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องรับแขกหันมอง โดยเฉพาะเจ้าของตึกที่ ส่งสายตาไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด “ฉันนึกว่าคนตาม กับคนที่ถูก ไปตาม จะหายหัวไม่กลับมาข้างในแล้วเสียอีก” เสียงกระแนะ กระแหนของผู้เป็นคุณหญิงเจ้าของคฤหาสน์ดังขึ้นทันทีที่สองสาว ต่างวัย โผล่หน้าให้เห็น พร้อมๆ กับสายตาอีกสองคู่ของหนุ่มสาว หันมามองแวบหนึ่ง แล้วหันกลับไป

ป้าจุ่มก้มหน้ารับคำ เหมือนกับที่ได้แต่ทำใจไม่ให้คิดมาก เรื่องนี้ เพราะเป็นเรื่องปกติที่คุณหญิงปราณีจะต่อว่าหล่อนและหา เรื่องแขวะหล่อนอยู่บ่อยครั้งหากมีโอกาส คงเป็นเพราะความ หมั่นไส้ในตัวหล่อนที่ลูกชายแผ่เมตตามายังหล่อนมากเกินไป กระมัง นางจึงรู้สึกไม่ถูกชะตากับหล่อนตั้งแต่วันแรกที่เข้ามา เหยียบในตึกหลังนี้

“ใหญ่เอาเด็กอะไรที่ไหนมา?” ดวงตาเบิกกว้าง พร้อมกับ คำถามของผู้เป็นแม่ที่นั่งอยู่ในตึก

“คือ…เด็ก…” ชายหนุ่มเองก็ยากที่จะตอบ มองผู้เป็นแม่นิ่ง แล้วหันมามองเด็กสาวที่ยืนประหม่าอยู่ด้านหลังของเขา

“ว่าไง เด็กที่ไหน บอกแม่มาให้ดีๆ นะ หากคำตอบไม่เป็นที่ น่าพอใจ แม่จะไล่ตะเพิดออกไปเลยเชียว!” คำพูดและหน้าตา ของผู้เป็นแม่บ่งบอกว่าเอาจริงอย่างที่พูดเป็นแน่

ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเล่าตามความเป็นจริง เสียงถอนให้แกขัด

“ผมคงไม่ให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกแล้วครับแม่…รบกวน คุณแม่จัดการให้อยู่ที่เด็กคนนี้ด้วยนะครับ” น้ำราบ เรียบแฝงไปด้วยความจริงจัง เป็นแม่ยากจะปฏิเสธ

“แม่ไม่ให้มันฟรีหรอกนะ” สายตาเพ่งมอง พิจารณา จากหัวจรดเท้า

จะว่าขี้ริ้วขี้เหร่ก็ไม่…. จะไม่ค่อยพอใจอยู่บ้างแต่เมื่อ มองดีเด็กคนสวยน่ารักดี จะรู้สึกพอใจ แต่ความเป็นจริง ได้เด็กผู้หญิงมา ทำให้เจ้าของบ้านคุณหญิงปราณีหล่อนแค่เด็กน่าเวทนา ต้องรับเลี้ยงไว้เพราะความต้องการของ ชายเท่านั้น

“แล้วแต่คุณแม่ ต้องห่วงชายเอ่ยขึ้นก่อนที่จะก้มลงนั่งใกล้เมื่อผู้แม่เริ่มเย็นลงบ้างแล้ว

“หมายความไงค่าใช้จ่าย?เสียงนางขึ้นมาใหม่อีก

ครั้ง

“คือ…ผมต้องการให้เธอเรียนให้จบ” ชายหนุ่มพูดเสียงราบ เรียบ แต่คนสองได้ยินถึงกับอึ้ง มองชายหนุ่มเหมือนกับเขาพูดอะไรออกมา

เรียนนี่บ้าหรือเขาให้มาขัดดอก แล้วเอาเลี้ยง แล้วส่งเสียให้เรียน โอ๊ย!!ฉันเป็น”พูดจบร่าง ท้วมนั่งอยู่ มือแตะหน้าผากตัวเอง ทำท่าจะลมเสียให้กับคำพูดลูกชายเอ่ยออกมา

ร้อนถึงชายหนุ่มต้องไปบีบนวดผู้เป็นแม่ โถแม่ ทำแบบครับ ผมก็แค่เห็นว่าเด็กคนอยู่ในวัยที่สมควรได้การศึกษา แม่บุญกับเด็กยากจนมาเยอะ แค่ให้ที่อยู่กิน น่าลำบากอะไร” เหตุผลของชายหนุ่มทำให้เป็นแม่ค้อน ลูกชายตาเขียว

อย่างนี้มาเป็นดี ได้ แม่จะถือเสียว่าเลี้ยงเด็กตกยาก ไว้ในบ้านสักคน” นางพูดอย่างจำใจ มองเด็กสาวเวทนา

“อย่างครับ ถึงจะคุณหญิงปราณี รัตรังสรรค์”

เสียงทุ้มเอ่ยอย่างโล่งใจ

“แก

คร้าบคนเป็นลูกชายพลางก้มไปหาแก้มนวลของผู้ เป็นมารดา แล้วก้มหอมแก้มนางฟอดใหญ่

ภาพหน้าที่ความรักของเป็นลูก ที่ต่อแม่ทำให้ เด็กหญิงน้ำตา

แม่คะ แม่ไหมว่าลูกสาวของแม่กำลังอ่อนแอเหลือเกิน…

แค่แวบแรก….หัวใจสั่นระรัวพยายามเก็บอาการตื่นเต้นเอาไม่อยากให้ใครสังเกตรอคอยใครสักคนหล่อนเคารพรักในความมีน้ำใจของเขา ที่หล่อนต้องตอบแทนด้วยการทำตัวเป็นเด็กดีมาตลอดหลายปี ตั้งใจเรียนตามความตั้งใจของคนที่ส่งเสียมาโดยตลอด

หล่อนได้แต่เหลือบมองเสียวใบหน้าหล่อเข้ม ใบหน้าที่ไม่ เคยมีรอยยิ้มเหมือนสิบปีก่อน ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น หล่อนอยาก เห็นรอยยิ้มบนใบหน้านั้นบ้าง ว่ามันจะน่ามองแค่ไหน และนั่นมัน คงจะเป็นแค่ความหวังและความฝันของหล่อนฝ่ายเดียวกระมัง เพราะเท่าที่หล่อนสังเกตเห็นอยู่ในขณะนี้ ชายหนุ่มไม่คิดจะหัน มาทักทายเด็ก ในปกครองอย่างหล่อนเลย

ผิดกับเธอที่รอวันจะได้พบหน้าและขอบคุณในความเมตตา ของเขา แต่เขาทำเหมือนกับว่าที่เขาทำดีกับหล่อนมาทั้งหมด มัน ไม่มีอะไรเลย เหมือนใส่เงินในขันแล้วก็ผ่านเลยไป คิดได้อย่าง นั้น ขอบตาก็พลันร้อนผ่าว และที่สำคัญเขากลับมาพร้อมกับสาว สวยรูปร่างสูงเพรียวหน้าตาสะสวย

“คือ…ต้องขอโทษคุณใหญ่ด้วยนะคะ ที่ป้ามัวแต่คุยกับ…บี เพลินไปหน่อย เลยอดที่จะไปต้อนรับคุณใหญ่

ป้าจุ่มรู้ดีว่ามันไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่อะไร แต่ก็อดไม่ได้ที่จะ พูดเน้นคําบางคําให้ใครบางคนหันมาสนใจอีกคน เพราะป้าจุ่มรู้ เรื่องระหว่างสองคนนี้ดี

ชายหนุ่มมองเลยแล้วหันไปยิ้มบางๆ ให้ป้าจุ่มแทนการ ทักทายด้วยภาษา แล้วหันกลับเหมือนไม่ได้สนใจอะไรอีก

บีสะอึกเล็กน้อย เมื่อได้ยินคำพูดของป้าจุ่ม แต่หล่อนก็ได้แต่ ก้มหน้านิ่ง ไม่กล้าสบตาใครทั้งนั้น เพราะตอนนี้หูอื้อตาลายท้องไส้ปั่นป่วน ขาก็พานสั่น แค่เห็นเสี้ยวหน้าของเขา แม้เขาจะไม่ได้ สนใจว่าคนที่ชื่อ จะมีตัวตน หรือยืนอยู่แถวนี้หรือไม่ และชื่อของ หล่อนคงจะรำคาญหูหรือยังไง เขาจึงเหลือบมองหล่อนแวบเดียว เหมือนไม่อยากจะเห็นหน้าหล่อนหรืออย่างไร

“พี่ใหญ่…เมย์หิวแล้ว” เสียงหวานที่เรียกอย่างเป็นกันเอง ทำให้ใครบางคนถึงกับเหลือบมองอย่างน้อยใจลึกๆ

เสียงหวานเอ่ยบอกฝ่ายชาย แต่ฝ่ายชายกลับไม่ได้สนอง ตอบ ผู้เป็นแม่เสียอีกที่เดือดร้อนกับอาการหิวของสาวสวยตรง หน้าที่ลูกชายพามา แม้จะเพิ่งเห็นหน้าแต่อาการของผู้เป็นแม่บ่ง บอกว่าเห่อสาวสวยคนนี้เอามากๆ

“ไปตั้งโต๊ะอาหารได้แล้ว ” น้ำเสียงที่ดูเป็นเป็นเดือดเป็น ร้อน แทนสาวสวยอย่างคุณปราณีดังขึ้น ทำให้ทุกคนในที่นั้นรีบ จัดการทําตามทันที