บทที่8 ถูกสวมเขา

บทที่8 ถูกสวมเขา

ไป๋เสว่เอ๋อร์เดินเข้ามาในโรงแรม คําพูดที่ชายคนนั้นทิ้ง ไว้ยังคงแว่ววนอยู่ในหูเธอไม่หาย

จ้าวหยางหลินมารอที่ล็อบบี้สักพักแล้ว ทันทีที่เจอเธอ ก็รีบเอ่ย “คุณหนูไป๋ ไม่ได้เจอกันนานเลยจริงๆนะครับ เนี่ย!”

คนโดนทักทายเก็บอาการความรู้สึกขยะแขยงในใจไว้ รวมถึงการฝืนยิ้มตอบกลับ ด้วย “สวัสดีค่ะ ประธานจ้าว”

“ไอหยา… ไม่ต้องมาสุภาพแล้ว ช่างเป็นเรื่องเหลือเชื่อ จริงๆ คุณหนูไป่เต็มใจที่จะมานั่งกินข้าวกับผม”

ขณะที่พูดก็ไม่วายเอื้อมมือไปโอบรอบไหล่เธอ แถมยัง ออกแรงกดโอบเข้ามาอย่างเนียนๆ

ไป๋เสบู่เอ๋อร์ไม่ได้คิดเลยว่าหมอนี่จะกล้าได้ขนาดนี้ สถานที่ที่เต็มไปด้วยผู้คนก็กล้าที่จะทำอะไรเปิดเผยแบบ นี้ แต่รอยยิ้มที่วาดอยู่บนหน้าอีกคนก็อยู่ได้ไม่นาน

ไม่ทันที่จะผลักอีกคนออกไป ก็ต้องเงยหน้ามองตามสายตาที่ทําให้อีกคนหุบยิ้มลง …เผยอี้

เผยอี้กําลังโอบหญิงสาวที่ใส่ชุดค่อนข้างเปิดเผย ร่างกาย ถ้าเธอจำไม่ผิด น่าจะเป็นคนๆเดียวกันกับวันนั้น ที่เธอเจอที่คอนโดของอีกคน

คืนนั้นเธอมองหญิงสาวตรงหน้าไม่ชัด แต่วันนี้กลับ ชัดเจนแจ่มแจ้ง ผู้หญิงคนนี้คือ

จินจิงจิง ดาราหญิงยอดนิยมในวงการบันเทิง

จริงๆแล้วเผยอี้ก็ไม่ได้คิดว่าจะมาเจอไปเสบู่เอ๋อร์ที่นี่ สายตาไล่จากใบหน้าของหญิงสาว ก่อนจะเหลือบไปเห็น มือปลาหมึกของจ้าวหยางหลินที่โอบอยู่บนไหล่ของอีก คน

ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ทันที นัยน์ตาแฝงไปด้วยความ เยาะเย้ยเล็กๆ ก่อนจะเดินตรงไปหาคนตรงหน้า “ไปเสว่ เอ๋อร์ คิดไม่ถึงเลยจริงๆว่าเธอที่พึ่งจะจบความสัมพันธ์กับ ฉัน แค่ไม่นานก็เจอที่พักพิงใหม่เสียแล้ว

เธอแกล้งทำเป็นมองไม่เห็นคนที่กำลังเดินตรงมาก่อน จะหันไปยิ้มชวนคนข้างกายเข้าให้แทน ตอนนี้เธอยู่กับ จ้าวหยางหลิน เขาไม่มีเวลามาพูดเรื่องไร้สาระกับเผยอี้ “ประธานจ้าว เหมือนกับว่าวันนี้พวกเราจะยังไม่ได้กินข้าว เย็น ฉันว่าหาอะไรกินหน่อยก็ดีเหมือนกันว่าไหมคะ?”

ปกติไปเสบู่เอ๋อร์ก็สวยอยู่มากแล้ว ยิ่งมาหาอะไรแบบ นี้ แบบที่แทบจะผู้ชายทุกคนอยากจะมีโอกาสที่จะได้รับ แล้วคิดเหรอว่าคนอย่างจ้าวหยางหลินจะไม่ยอม?

สายตาของจ้าวหยางหลินตอนนี้ก็มีแต่คนสวยตรงหน้า เขาไม่ได้ใส่ใจสนใจสิ่งรอบตัวอะไรใดๆเลยสักนิด ไม่สน แม้แต่มองดูชายหนุ่มที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้าคือใคร “ได้สิ ได้ๆๆ คุณหนูไปหิวก็รีบบอกผมสิ ผมจัดการจองโต๊ะแล้ว ก็สั่งอาหารไว้ให้เรียบร้อย พวกเราไปถึงก็เรียกผู้จัดการ จัดการเสิร์ฟอาหารก็พอ!”

เมื่อทั้งสองกำลังจะเดินไป เผยอี้เหลือบมองก่อนที่จะ ยกมือขึ้นเพื่อจะหยุดหญิงสาวที่กำลังจะเดินผ่านไปกับ ชายหนุ่มอีกคนตรงหน้า แต่จินจิงจิงที่เกาะติดเข้าก็คว้า ไหล่ยื้อเขาไว้เสียก่อน “เป็นอะไรไปคะคุณชายอี้ คุณหนู ไป่ดูจะมีเรื่องที่ต้องไปจัดการ พวกเราก็อย่าไปขัดพวก เขาเลยว่าไหมคะ?”

สีหน้าของเผยอี้ยิ่งดูโมโหเข้าไปใหญ่ ดวงตาคมหันขวับ กลับมาจ้องหญิงสาวข้างกายเย็นยะเยือก

เหมือนจินจิงจิงจะไม่เห็นสัญญาณไม่ดีนั้น ยิ่งสาวยังคง ออดอ้อนต่อ “คุณชายอี้ คุณก็ไม่ต้องเป็นกังวลแล้ว คุณก็ เห็นหนิ คุณหนูไป๋จริงๆก็เก่งไม่น้อย บางทีเธอก็หาที่เกาะใหม่ได้ตั้งนานแล้ว ดูท่าทางสนิทสนมของพวกเขา สิ มันเหมือนคนพึ่งรู้จักกันเสียที่ไหน…อ๊ะ!”

ทันทีที่พูดจบ เผยอี้ที่ใบหน้าเกร็งแน่นเสียจนหน้าผาก ขึ้นนูน ก็หันกลับมาง้างมือเข้าตบฉาดที่ใบหน้าหญิงสาว ข้างกายทันที

เสียงการกระทำรุนแรงที่ดังลั่นน่ะแน่นอนว่าเป็นจุด สนใจของคนทั้งล็อบบี้

จินจิงจิงรู้สึกเจ็บเสียจนใบหน้าแดงก่ำ ไม่ทันพูดต่อให้ มากความ มือหนาคนตรงหน้าก็รวบคอเธอมาบีบแน่น “เธอพูดแบบนี้ได้ยังไง! เธอมันก็แค่นักแสดงระดับต่ำ ถ้า ไม่ใช่เพราะเงินของฉัน เธอจะมาคลานขึ้นเตียงของฉัน ไหม?”

เผยอี้โกรธมากเสียจนหน้าดำหน้าแดง ท่าทางสง่างาม และอ่อนโยนถูกตัดออกไปราวกับคนละคน จินจิงจิงตื่น ตระหนกรีบละล่ำละลักอธิบายกับอีกคน “ม ไม่ใช่นะคะ คุณชายอี้ …ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น!”

“งั้นไหนเธอลองบอกให้ฉันฟังซิ ว่าเธอหมายความว่า ยังไง?” เขาก้มลงมองจินจิงจิง สายตาน่ากลัวราวกับจะ ฆ่าคนได้ “ฉันจะบอกเธอให้นะ ต่อให้ไปเสว่เอ๋อร์จะเป็น ของที่ฉันไม่ได้ต้องการ และต่อให้จะเป็นยังไงมันก็ไม่ใช่ เหตุผลที่เธอจะมาพล่ามมั่วที่นี่ได้ เข้าใจไหม?””ฉัน ฉ ฉันเข้าใจแล้ว”