บทที่ 4 ใจอ่อน

“ปิ้ง “ประตูกระแทกเข้ากับร่างของเหลยหยุนเป่า ทำให้ร่างกา ยอ้วนๆของเขาล้มลงกับพื้น

ผมพุ่งตัวเข้าไป แล้วถีบไปที่เหลยหยุนเป่าหลายครั้ง เพื่อน

ของเขารู้สึกตัวไวมาก เขาพุ่งตรงมาที่ผมอย่างดุเดือด

ตลอดระยะเวลาสามปีที่ใช้ชีวิตอยู่ในคุก ทำให้ผมแข็งแกร่ง มากในการต่อสู้ระยะประชิด ผมใช้การชกและเตะไม่กี่ครั้งก็ ทำให้ทั้งสองคนล้มลงกองพื้น

“เรื่องนี้ทำพลาดแล้ว รีบไปกันเถอะ”

เหลยหยุนเป่าพูดจบก็ใช้โอกาสนี้ในการคว้าประตู เพื่อนของ เขาจึงหนีออกไป

ผมเห็นไปเลยนอนอยู่บนเตียง ยาของเหลยหยุนเป่าจะต้องมี ส่วนผสมแบบนั้น มันไม่ใช่ยาที่ทำให้สลบไปในทันที

เพราะไปเวยยังสามารถแกว่งแขนได้เป็นครั้งคราว ดวงตาหรี่ ลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นถึงการหมดสติและพร่ามัว บนใบหน้าอัน งดงามของเธอเผยให้เห็นถึงความเย้ายวน กระโปรงหรูที่สวมอยู่ บนร่างกายดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย ไม่ได้จางหายไปไหน

เห็นได้ชัดว่า เธอยังไม่ถูกหยามเกียรติ

แต่สภาพเธอในตอนนี้…….
ประสาทรับรู้ของผมถูกกระตุ้นอย่างรุนแรง ยังมีฮอร์โมนที่ถูก ระงับไว้เป็นเวลานาน

หญิงสาวที่มีเรือนร่างอันสมบูรณ์แบบ คนที่ยังทำตัวสูงส่ง ใน เมื่อวาน ผู้หญิงที่เย็นชาจนอยู่ห่างจากคนอื่นเป็นพัน มาวันนี้ เสื้อผ้าด้านบนถูกปลดออกครึ่งหนึ่งนอนอยู่ตรงหน้าของผม

สิ่งที่ร้ายแรงมากกว่านั้นคือ เธอขยับมือเท้าของเธอเป็นครั้ง คราว หรี่ตาทั้งสองข้าง เผยให้เห็นถึงท่าทางที่เคลื่อนไหวไม่รู้จบ

ลำคอของผมเริ่มแห้งผาก ลมหายใจเร่งเร้ามากยิ่งขึ้น ฮอร์โมนที่ค่อยๆเพิ่มขึ้นทำให้ผมค่อยๆเดินไปที่ข้างเตียง ผม ลูบคลํา ใบหน้าของผู้หญิงคนนี้ สุดท้ายก็ระงับอารมณ์พลุ่งพล่าน ของตัวเอง

ผมยิ้มอย่างขมขื่นเหมือนคนโง่ ผมช่วยผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ทั้งๆที่ตัดสินใจได้แล้ว จะปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้ลิ้มลองถึงความ ขมขื่น แต่สุดท้ายผมก็ใจอ่อน

ผมส่ายหัวไปมาเพื่อกำจัดความหวาดหวั่นนั้นทิ้งไป ผมเห็น ขวดน้ำแร่ขวดหนึ่งวางอยู่บนหัวเตียง ทำการบิดฝาออก ดื่มไป หลายอีก แล้วลูบหน้าไปหนึ่งครั้ง

น้ำที่เหลือก็เอามาเทไปที่ใบหน้าของไปเวย ให้เธอฟื้นตื่นขึ้น มาเร็วๆ ขี้เกียจสนใจว่าผ้าปูเตียงจะเปียกหรือไม่

หลังจากนั้นก็นั่งลงขอบเตียง จุดบุหรี่ขึ้นมาสูบ เพื่อให้ตัวเอง สงบจิตสงบใจ แล้วทำการคิดว่าจะจัดการกับเรื่องนี้อย่างไร
การแจ้งความเป็นอะไรที่แน่นอนอยู่แล้ว แต่ต้องคิดก่อนว่า หลังจากที่ตำรวจมาแล้ว ผมควรจะพูดอย่างไร

ต้องคิดหาเหตุผลอธิบายเรื่องที่ทำไมตัวเองต้องสะกดรอย ตามไปเวย เหตุใดไม่เข้าไปหยุดพฤติกรรมของเหลยหยุนเป่า เหตุใดไม่แจ้งตำรวจตั้งแต่แรก

บุหรี่ยังสูบไม่ทันหมด ผมก็รู้สึกมึนหัวเล็กน้อย คิดว่าตัวเอง เมาบุหรี่ ผมจึงจัดการดับไฟของก้นบุหรี่ ผมลุกขึ้นอยากจะเข้าไป ล้างหน้าที่ห้องน้ำ

แต่พึ่งลุกขึ้นมาได้ ผมก็รู้สึกเวียนศีรษะอย่างรุนแรง เท้าของ ผมเริ่มอ่อนแรง

ผมตกใจมาก รีบเก็บขวดน้ำแร่เปล่าขึ้นมามองดูอีกครั้ง แล้ว

หันกลับไปเห็นน้ำแร่ซึ่งไม่ใช่ยี่ห้อเดียวกันกับที่อยู่ข้างๆ โทรทัศน์

จบกัน ขวดน้ำที่ผมดื่มเมื่อสักครู่ ต้องเป็นขวดที่เหลยหยุนเป่า ทิ้งเอาไว้แน่ๆ อีกทั้งยังเป็นขวดที่วางยาแล้ว

เขาน่าจะเตรียมการป้องกันเพื่อไปเวยไม่ได้สลบอยู่ที่ร้าน อาหาร หรือเมื่อเข้ามาในโรงแรมแล้วไปเวยอาจจะฟื้นขึ้นมา กะทันหัน แล้วค่อยกรอกให้เธอดื่ม

ในตอนที่สมองของผมมีความต้องการ ไม่ได้สังเกตเลยแม้แต่ น้อย

ไปเวยดื่มไปแค่ครึ่งแก้ว ใช้เวลาสองสามนาทีก็สลบไป แต่ผม ดื่มน้ำแร่ไปครึ่งขวด
ผ่านไปไม่นานผมก็รู้สึกได้ถึงแขนขาอ่อนแรง จิตสำนึกของผม ยังคงชัดเจน แต่ทั้งร่างกายกลับไม่มีเรี่ยวแรง

ต่อมาผมก็ล้มลงนอนบนเตียง พิงบนตัวไปเวย มือข้างหนึ่งวาง อยู่บนหน้าอกที่สูงตระหง่านของเธอ

มืออีกข้างของผมล้วงโทรศัพท์มือถือออกมาอย่างเหนื่อยยาก ฝันพยายามกดหมายเลข110 ทันใดนั้นมือของผมก็อ่อนแรง มือ ถือผมตกลงไปที่พื้น

ผมกระวนกระวายมาก อยากจะเก็บมือถือขึ้นมา แต่ไม่มีแรง พลิกตัวเพื่อนั่งขึ้นมา กระทั่งไม่มีแม้แต่เสียงเปล่งออกมา

ผมทำได้เพียงแค่ขยับมือและเท้าได้เพียงเล็กน้อยเท่านั้น อีก ทั้งมันต้องใช้กำลังมาก

แม้แต่แขนที่วางอยู่บนหน้าอกของไปเวย ก็ไม่สามารถเอา

ออกมาได้

ผ่านไปไม่นาน เปลือกตาอันหนักอึ้งก็ถูกปิดลง ผมตกอยู่ใน อาการสับสนมึนงงเหมือนนอนหลับแต่ไม่ได้นอน

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเท่าไร จู่ๆผมก็รู้สึกว่าใบหน้าของผมถูกตบ หนึ่งครั้ง ความเจ็บแสบแล่นเข้ามา

ผมพยายามเปิดเปลือกตาขึ้น การมองเห็นแกว่งไปมาอย่าง รุนแรง เห็นเพียงแค่เงารางๆ ที่กำลังวิ่งออกไปข้างนอก เหมือนจะ คือไปเวย

ผมขยี้ตาไปมาหลายครั้ง แล้วพยายามนึกถึงเรื่องราวก่อนที่จะสลบไป

จำได้ว่าเมื่อคืนตัวเองนอนอยู่ข้างๆไปเวย และเสื้อผ้าบนตัว ของไปเวยถูกปลดออกครึ่งหนึ่ง…..เธอคงจะไม่เข้าใจผมผิดอีก แล้วใช่ไหม

พอคิดได้ดังนั้น ผมจึงรีบลุกขึ้นจากเตียงทันที

ร่างกายมีเรี่ยวแรงแล้ว แต่ทันทีที่ผมยืนขึ้นมาได้ สมองของผม ก็มีอาการเวียนศีรษะอย่างรุนแรงและดวงตาพร่ามัว ลำคอแห้ง ผาก มีอาการอยากอาเจียนเล็กน้อย

เขาไม่สามารถไล่ตามไปได้

ผมเก็บมือถือของตัวเองขึ้นมา พยายามจับกำแพงแล้วแล้วไป เปิดก๊อกน้ำ ผมล้างหน้าอย่างลวกๆ แล้วดื่มน้ำไปหลายอีก หลัง จากที่อาการดีขึ้นมาเล็กน้อยจึงไล่ตามไป

เมื่อลงมาด้านล่าง ในตอนที่จะวิ่งไปที่ประตูของโรงแรม ไปเว ยก็รีบเดินไปที่โรงแรมพร้อมกับเจ้าหน้าที่ตำรวจสองคน

“เขานั่นแหละค่ะ!”ไม่ไกล มีเสียงตะโกนของไปเวยพลางมา ที่ผม

ผมยังไม่ทันได้ว่าอะไรออกไป และยังไม่ทันได้อธิบาย ตำรวจ สายตรวจสองนายนั้นก็พุ่งตรงมาที่ผม กดผมลงกับพื้นด้วย ท่าทางที่ชำนาญ