บทที่ 2 ชดใช้

ไปด้วยคิดว่าผมรังเกียจว่าเงินน้อย สีหน้าเธอจึงเปลี่ยนเป็น เย็นชาขึ้น แล้วหยิบบัตรธนาคารขึ้นมาอีกหนึ่งใบ” ในบัตรใบนี้มี เงินล้าน ทั้งหมดรวมกันห้าล้าน ขอบคุณที่ช่วยฉันวันนั้นค่ะ”

ผมควบคุมความโกรธของผมไม่ได้อีกต่อไป อย่าพูดเรื่องเงิน กับกูนะ มีเงินแล้วคิดจะทำอะไรก็ได้ใช่ไหม กูต้องติดคุกฟรีๆมา สามปี มึงคิดจะชดใช้ยังไง!”

“คุณอย่าใส่ร้ายคนอื่นนะ ฉันไปทำให้คุณติดคุกเมื่อไร? เห็น ได้ชัดว่าไป์เวยรู้สึกโกรธมาก ในขณะเดียวกันก็ตกใจกับคําพูด ของผม

“เหอะๆ ประธานไปแน่นอนว่าคุณจำไม่ได้” ผมยิ้มอย่างโกรธ

“หลังจากที่ผมชกไอ้อ้วนนั้นจนบาดเจ็บ คุณไม่ยอมออกมา เป็นพยานให้กับผม จนทำให้ผมต้องติดคุกถึงสามปี!”

สีหน้าของไปเวยนิ่งไป ปากของเธอพูดพิมพ์เป็นไปไม่ได้ ฉันให้คนที่บ้านตามหาคุณ พวกเขาบอกว่าคุณรับเงินแล้วจากไป ทันที…..…..”

คำพูดของไปเวยทำให้ผมปรี๊ดแตก”เงินๆๆ คุณเติบโตจาก รอบแยกของเงินรึไง?” ผมใช้แรงฉีกเสื้อออก เผยให้เห็นมัดกล้ามที่ผมใช้เวลาฝึกฝนในคุก

“คุณจะทําอะไรน่ะ?”ไปเลยตกใจมาก ก้าวถอยหลังอย่างไม่รู้

ตัว

ผมค่อยๆก้าวเข้าไปหาเธอ ชี้ไปที่บาดแผลที่อยู่บนหน้าอก หลายแผล แล้วพูดทีละคำ

“เห็นรึยัง บาดแผลพวกนี้เป็นแผลในตอนที่ผมเข้าคุก ขาใหญ่ ในคุก ใช้ก้นบุหรี่จี้ที่บนตัวของผม!”

ไปเวยยืนมองหน้าอกของผมอย่างตกตะลึง รวมถึงบาดแผล ตามร่างกายที่มีนับไม่ถ้วน บนใบหน้าเผยให้เห็นถึงความชื่นชม

ต่อมา ไปเลยก็เดินไปข้างๆ หยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา โทรไป หาคนที่บ้านของเธอเพื่อยืนยันเรื่องที่ผมติดคุก ผ่านการทะเลาะ กันไปมาโต้ตอบการอย่างดุเดือด เห็นได้ชัดว่าเธอดูโกรธมากๆ

พอวางสายแล้ว ไปเวยลังเลเล็กน้อย สุดท้ายจึงเงยหน้าขึ้นมา กัดริมฝีปากแล้วพูดว่า”ขอโทษนะคะ ตอนนั้นครอบครัวของฉัน โกหกฉันว่าคุณไม่เป็นอะไร คิดไม่ถึงว่าจะทำให้คุณติดคุก…….

พูดจบ เธอก้มเอวเรียวบางให้กับผม แล้วพูดด้วยน้ำเสียง จริงใจ

“ฉันยินดีชดเชยความสูญเสียทั้งหมด ยังมีร่างกาย…..สภาพ จิตใจ ฉันยอมชดใช้ให้คุณทั้งหมด!

“ชดใช้ จะชดใช้ยังไง? “ผมหัวเราะอย่างเย้ยหยัน
คราวนี้ไปเลยไม่ได้พูดเรื่องเงินโดยตรง”คุณพูดได้เลย ตราบ ใดที่ฉันทำให้ได้ ฉันจะทำทั้งหมด

ผมไม่ได้พูดอะไร แต่หัวเราะอย่างเย็นชาแล้วเดินเข้าใกล้เธอ เรื่อยๆ ใช้สองมือดันกำแพงไว้แล้วบังคับให้เธออยู่ตรงกลาง มองดูใบหน้าอันสวยงาม ในระยะใกล้ที่สวยมากเกินไปหน่อย

“คะ คุณอยากทําอะไร คุณอย่าทำอะไรนะ…….”

ไปเวยหายใจอย่างประหม่า ลมหายใจหอมหวนที่เป็น เอกลักษณ์ของหญิงสาวรินรดอยู่บนใบหน้าของผม

ไม่อาจปฏิเสธได้ไปเวยเป็นหญิงสาวที่สวยที่สุด ในบรรดาผู้ หญิงที่ผมเคยเจอมาเลย แถมรูปร่างยังเร่าร้อนอีกด้วย

วินาทีนี้ จู่ๆผมก็รู้สึกอยากจะแก้แค้น อยากระบายอารมณ์ อย่างบ้าคลั่งกับร่างกายที่เกือบสมบูรณ์แบบของเธอ ภายใต้ ความเจ็บปวดขุ่นเคืองและดวงตาพร่ามัว ปลดปล่อยความอัดอั้น ตันใจที่สะสมมาตลอดระยะเวลาสามปี

“คุณบอกว่าตราบใดที่คุณทำได้ คุณจะทำให้หมดนั้นเห รอ?”ผมหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

ไปเวยตะลึงงัน แล้วพยักหน้าอย่างรู้สึกตัว

“งั้นก็ดี คุณไปเกาะอยู่บนกำแพงครึ่งชั่วโมง เรื่องนี้จะถือว่า เจ๊ากันไป!”

“คุณจะทำอะไรน่ะ?”ไปเวยตะลึงงัน จู่ๆ ใบหน้าของเธอก็แดงระเรื่อ
“ประธานไปทั้งๆ คุณรู้ดีอยู่แล้วยังจะถามอีก”ผมหัวเราะหึๆ

“แน่นอนว่ามันเป็นกีฬาชนิดนึงที่ศักดิ์สิทธิ์และเก่าแก่ที่จะเล่น กับคุณ เชื่อผมเถอะ คุณจะต้องชอบกีฬาชนิดนี้

สีหน้าของไปเวยแดงสลับขาว ดวงตาเฉียบคมจนแทบจะฆ่า คนได้ ด้วยความดูถูกและเย็นชาที่ผมรังเกียจ

“ฝันไปเถอะ!”

ผมหัวเราะ”ประธานไปบอกเองไม่ใช่เหรอว่าทำอะไรก็ได้ ผม ไม่เอาเงิน งั้นผมคงต้องขอให้คุณเกาะกำแพงเฉยๆสักครึ่ง ชั่วโมงแล้วล่ะ”

ไปเวยจึงทําเสียงอย่างเย็นชา ทันใดนั้นผมจึงใช้เข่ากดเข้า ระหว่างขาของเธอ ไปเลยตกใจจนตัวสั่น เธอกำลังจะอ้าปากเพื่อ ร้องขอความช่วยเหลือ

ในวินาทีนี้เอง ผมก้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากของไปเวย ภายใต้สายตาที่แทบจะฆ่าคนได้ของเธอ คว้านหาความหวาน และกลิ่นหอมของผู้หญิงคนนี้ด้วยความโลภ

หลังจากที่จูบลงไปแล้วผมก็ปล่อยมือจากกำแพง แล้วก้าว ถอยหลัง ติดกระดุมเสื้อ ทรวงอกของไปเวยกระเพื่อมขยับขึ้นลง อย่างรุนแรง ราวกับคนที่รอดชีวิตจากภัยพิบัติ

“ในเมื่อประธานไปไม่อยากเกาะกำแพง ผมก็ต้องเก็บ

ดอกเบี้ยก่อนสิ จูบปากหน่อยเป็นไง” “คุณ…….ไปเวยโกรธมาก ใบหน้าของเธอแดงก่ำเหมือนกับที่ย้อม

“หัวออกไปซะเธอไปประตูทันที เธอพูดด้วยเสียง เย็นชาอย่างไม่ต้องสงสัย

“คุณไล่ออกแล้ว คนอันธพาลอย่างคุณคู่ควรกับบริษัท

ของเรา”

ผมยิ้มอย่างเรียบไม่นะ ตอนคุณไม่สิทธิ์ไล่ผมออก”

ก่อนที่ไป ผมยังหัวเราะอย่างเย้ยหยัน ประธานไปทักษะของคุณไม่ไหว

ด้านหลังมีเสียงกรีดร้องด้วยโกรธของไปเวยดังลอด ออกผมดึงประตูห้องงานเปิดออกแล้วก้าวเท้ายาวเดินออก ไป

ผมเดินไปที่บันได แล้วหยิบบุหรี่ขึ้นสูบ ไปด้วย พร้อม กับคิดจะทำอย่างไรต่อไป

ทางเวยถือผมล่วงเกินสุดแล้ว แต่เพื่อศักดิ์ศรีของตัวเอง ทำให้ผมต้องติดคุกสามปี ได้บังคับขืนใจเธอถือที่สุดสำหรับเธอแล้ว

สามารถได้เลยว่า หลังจากไปเวยเรื่องผมอย่างแน่นอน ภายใต้ควันล้อมรอบ จู่ผมก็ว่า หากตอนเรียกข้อเสนอเยอะชีวิตใหม่ได้
แต่การใช้ชีวิตอย่างบัดซบในคุกตลอดสามปีที่ผ่านมา ทำให้ ผมไม่อยากปล่อยผู้หญิงคนนี้ไปง่ายๆ

ผมหัวเราะเยาะตัวเอง ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ผมกลายเป็นคน แบบบผมเกลียดที่สุด

ทันใดนั้นหน้าจอโทรศัพท์มือถือก็สว่างขึ้นมา มีข้อความหนึ่ง

ปรากฏขึ้น คิดไม่ถึงว่าจะเป็นข้อความที่แฟนเก่าส่งมา

ฟางหยาง ฉันฝากเงินในบัญชีให้นายห้าหมื่น นายเอาไว้ดูแล ตัวเองดีๆนะ ฉันจะแต่งงานแล้ว

มือถือร่วงลงจากมือ ผมใช้มือกุมหน้าแล้วซุกเข้าไประหว่าง เข่า……

ผ่านไปนานมาก ผมสบถค่าความรักเหี้ยๆ ลุกขึ้นยืนแล้วก้าว เข้าไปในห้องทำงานของไปเลย ผมตัดสินใจไม่ไปไหน จะอยู่ที่นี่เพื่อทำให้ผู้หญิงคนนี้เกลียด! ผมเดินมาที่หน้าห้องทำงานของไปเวย สงบจิตสงบใจแล้ว เคาะประตู หลังจากที่ได้ยินเสียงลอดมาจากด้านใน”เชิญค่ะ” ผมก็เปิดประตูเข้าไป

ไปเวยนั่งอยู่ที่โซฟากำลังพักผ่อน พอเห็นว่าคนที่เดินเข้ามา คือผม ใบหน้าสะสวยก็เย็นชาขึ้นมาในทันที”คุณยังจะเข้ามาทำ อะไรอีก?”

ผมพยายามควบคุมอารมณ์ แล้วพูดอย่างเรียบเฉย”ประธาน ไป ผมมารายงานกับคุณ ตั้งแต่วันนี้ไป ผมก็คือผู้ช่วยของคุณ”
ไปเวยขมวดคิ้ว”ฉันบอกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าคุณถูกไล่ออก แล้ว”

“ขออภัยด้วยครับ ผมพึ่งเซ็นสัญญาจ้างงานไป หากไม่ได้ทำ ผิดวินัยร้ายแรง ไม่ได้ทำให้บริษัทสูญเสียผลประโยชน์ คุณไม่ สามารถเลิกจ้างผมได้ตามอำเภอใจได้”

“ฉันจะให้แผนกฝ่ายบุคคลทำสัญญาเลิกจ้างคุณฝ่ายเดียว และให้ค่าตอบแทนตามที่ตกลงกับคุณ คุณไปเถอะ”

“ถ้าประธานไปจะพูดเด็ดขาดขนาดนี้ งั้นก็ได้ครับ ผมจะไปหา คณะกรรมการ หรือหานักข่าวไปบอกพวกเขาว่าสามปีก่อนคุณ ให้ผมต้องติดคุก มาวันนี้ยังจะจงใจไล่ผมออกอีก”

“คุณ……”ไปเวยโกรธจนลุกขึ้นยืนจากโซฟา ผมยังคงเรียบเฉย หรือที่ผมพูดมันไม่ใช่ความจริง?!

ไปเวยหมดคำพูด เอาแต่จ้องมองมาที่ผมอย่างเย็นชา ผ่านไปนานมาก ในที่สุดเธอก็ค่อยๆเอ่ยปากพูดว่า”ตกลงคุณ อยากทำอะไรกันแน่”

“ผมแค่อยากตั้งใจทำงานหาเงินเท่านั้น “ผมพูดอย่างเรียบเฉย

“ฉันสามารถให้เงินคุณได้ ซึ่งมากพอที่จะชดเชยการสูญเสีย ตลอดระยะเวลาสามปีของคุณ แต่คุณต้องออกไป”น้ำเสียงของ ไปเวยก็สงบลงเช่นกัน

ครั้งนี้ผมไม่ได้โกรธ กลับกันผมยังหัวเราะแล้วพูดขึ้นว่า”ก็ได้ถ้าประธานไปให้เงินผมหนึ่งหมื่นล้าน ผมรับรองจะหายตัวไป ทันที!”

“หนึ่งหมื่นล้าน คุณเห็นค่าตัวเองสูงมากไปแล้ว!”ไป์เวยมอง ผมอย่างเย้ยหยัน

“อะไรนะ ประธานไปไม่มีค่าแม้แต่เงินหนึ่งหมื่นล้านงั้นเห รอ?”ผมตอกกลับ”ผมกล้าพูดได้เลยว่า ถ้าคุณประเมินครั้งแรก ของตัวเอง ต้องมีคนยอมควักเงินให้คุณแน่ๆ”

“คุณต้องการอะไรกันแน่?”ไปเวยถูกผมทำให้โกรธสำเร็จ แม้แต่ลมหายใจยังแรงขึ้น

“ไม่งั้น คุณนอนกับผมสักคืนก็พอแล้วล่ะ”