ตอนที่ 3 ผู้ชายที่อ่อนแอมากจนทำให้คนรู้สึกเอ็นดู

พอ ไม่อวี่เดินจากไปฉินหลินก็ถอนหายใจเฮือกหนึ่ง หายใจ ออกอย่างช้าๆ หล่อนหันหัวกลับไปสำรวจห้องนี้ต่อ

ห้องไม่ใหญ่มาก กำแพงรอบๆ เนื่องจากเวลาผ่านไปนาน ทำให้ผนังเริ่มลอกออก เพราะว่าไม่มีคนอยู่นานแล้ว ทั้งห้องจึง เต็มไปด้วยฝุ่นหนาเตอะ

สภาพห้องทำให้ฉินหลินแอบถอนหายใจเบาๆ รีบไปหยิบผ้า ขนหนูหนึ่งผืนจากห้องมาคลุมผมตัวเองไว้ หลังจากนั้นก็เริ่ม ทําความสะอาดฝุ่น

ฉันอีหลินแค่อยากจะทำความสะอาดห้องให้สะอาด แต่คิดไม่ ถึงว่างานที่ดูเหมือนจะสบายๆ พอทำแล้วกลับเหนื่อยขนาดนี้ พอ

ฉันอีหลินทําความสะอาดห้องเสร็จ ท้องฟ้าก็มืดแล้ว

หลังจากอาบน้ำเสร็จ ฉินหลินที่เหนื่อยเพลียมากๆ ในที่สุด ก็ได้ทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างสบายใจ

ในอีกด้านหนึ่งโม่อวี่ที่กำลังขับรถอยู่ มองไปยังทางข้างหน้า ด้วยสายตาเย็นชา แผลเป็นที่อยู่ที่หน้าผากกับนัยน์ตาที่ดูเย็นชา ยิ่งทำให้ดูน่ากลัวมากขึ้น

ในเวลานี้จู่ๆเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น

“ว่าไง”
“วันนี้อากาศไม่เลวเลยว่าไหมพี่” เสียงที่ดูมีความสุขของเห้อ ห้าวดังมาจากอีกด้านของโทรศัพท์

“ถ้ายังพูดไร้สาระอีกฉันจะวางสายแล้ว”

“อย่านะๆ ผมจะบอกว่า ผมได้ยินคนมันคุยกันว่า พี่พาผู้หญิง

คนหนึ่งไปที่อพาร์ทเม้นท์” เห้อห้าวเกาหัวพร้อมถามพี่ชายของ ตนด้วยความสงสัย เขารู้สึกว่า ใครว่าอพาร์ทเม้นท์หลังนั้นเป็นเขตหวงห้ามของ

โม่ออี๋!

แต่ตอนนี้ ดันมีผู้หญิงเข้าไปอยู่ได้อย่างสบายๆ จะไม่ให้เขา อยากรู้อยากเห็นได้อย่างไร?

โม่อหันไปมองใบทะเบียนสมรสสีแดงที่วางอยู่บนที่นั่งใน

50

“นั่นไม่ใช่เรื่องที่ผ่านไปแล้วเหรอ? การแต่งงานครั้งนี้มันก็ไม่ เหมือนกันแล้วไม่ใช่เหรอไง?”

พอเห้อห้าวได้ยินคำตอบก็แทบจะสำลักน้ำลายตัวเอง แต่งงาน? พี่ใหญ่แต่งงานแล้ว?

พอถามเสร็จ เห้อห้าวก็ได้ยินเสียงตุ๊ดๆจากในสายดังขึ้นมา แทน: “วางสายไปแล้ว?”

โอวี่เอามือถือโยนไว้ที่ข้างๆ เท้าเหยียบคันเร่งสุดแรง สองสามวันที่ฉินหลินอยู่อพาร์ทเม้นท์ก็ไม่เห็นโอวี่เลย ถ้าเกิดว่าไม่รู้ว่าห้องนี้ไม่ใช่ของตัวเอง หล่อนคงแทบจะลืมไม่อ คนนี้ไปแล้ว

ฉินหลินได้แต่ถอนหายใจแล้วนอนมองเพดานอยู่อย่างนั้น

ฉินหลินรู้ดีว่าไม่สามารถ “ยึดครอง” บ้านของโม่อเป็น เวลานานได้ แต่ว่าหล่อนสองสามวันมานี้ไปสมัครงานก็ไม่มีใคร

รับเลย

หล่อนได้แต่นอนอยู่บนเตียง เงินที่อยู่ที่ตัวตอนนี้ก็ใกล้จะใช้ หมดแล้ว ถ้าเกิดยังหางานไม่ได้อีกล่ะก็…….

เพราะว่าช่วงนี้วิ่งหางานจนเหนื่อย นอนคิดไปคิดมา ฉินหลิน ก็เลยเผลอหลับไป

ไม่รู้ว่าผ่านมานานแค่ไหน หล่อนก็รู้สึกหายใจลำบาก ราวกับ

ว่ามีภูเขาลูกหนึ่งกำลังทับอยู่บนตัว

ฉันอีหลินที่กำลังหลับสนิทอยู่นั้นจู่ๆก็ตื่นขึ้นมา มือก็จับโดน ผู้ชายที่มีกินเหล้าคละคลุ้งกำลังนอนทับอยู่บนตัวหล่อน

ในขณะที่กำลังจะเรียกก็ได้ยินเสียงหายใจของโม่อ หล่อน เอามือดันคนที่อยู่บนตัวออกอย่างสุดแรง กะจะให้เขาลุกขึ้นมา จากตัวเอง

ลี่โม่อกลับไม่เปิดโอกาสให้หล่อนเลย เขาเอามือกอดผู้หญิง ที่นอนอยู่ข้างล่างตัวไว้แน่น

ไม่ว่าฉันอีหลินจะขัดขืนสักเท่าไรก็ดูเหมือนเขามีท่าทีที่จะไม่ ปล่อย ลีโม่อวี่ที่ดื่มจนเมาก็เผยตัวตนที่แท้จริงของเขา จริงๆแล้วเขาเหมือนเด็กน้อยอ่อนแอที่ไร้ซึ่งที่พึ่งพาคนหนึ่ง เขากอดหล่อน อยู่นาน สีหน้าดูชื่นชอบและพอใจแบบที่ไม่เคยมีมาก่อน

ฉินหลินพบว่าสี่โมอที่ดูอ่อนแอในตอนนี้คงจะมีเรื่องที่ทำให้ สะเทือนจิตใจอยู่ไม่น้อย หล่อนกะจะเอามือไปกอดผู้ชายที่ อ่อนแอจนทำให้คนเห็นแล้วรู้สึกเอ็นดูคนนี้

แต่หล่อนกลับคิดไม่ถึงว่าไม่อพูดชื่อของผู้หญิงคนหนึ่งที่ ข้างหูของหล่อนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความรู้สึกคิดถึง

ฉินหลิน ในเวลานั้นก็เปิดตากว้าง มือที่มีทีท่ากำลังจะกอด เปลี่ยนเป็นขัดขืนทันที

“สี่โม่อวี่ นี่นาย…….

ริมฝีปากที่เพิ่งจะพูดไปได้สองสามคำก็ถูกโม่อปิดปากเอา ไว้ ประโยคที่ยังไม่ได้พูดออกมาก็เปลี่ยนเป็นเสียงอู้อี้แทน

ชายที่เมาจูบหล่อนเข้าอย่างแรง โม่อไม่เปิดโอกาสให้หญิง สาวหันหลบอะไรทั้งนั้น กันทุกทางที่ฉินหลินจะดิ้นหนีได้

“มู่หลิง”

ลี่โม่อราวกับสัตว์ป่าที่โกรธคลั่งเพราะถูกทำร้าย เขาขลง บนคอเนียนๆของฉันอีหลินด้วยความรุนแรง

“ลี่โม่อนี่นายเมาจนบ้าไปแล้วเหรอ? ฉันคือฉินหลินไม่ใช่ หลิงอะไรนั่น ถ้านายอยากที่จะหาคนนั้น นายจะมาโวยวายอะไร ที่นี่เพื่ออะไร?”
คอของฉันอีหลินเจ็บจนแทบจะไม่รู้สึกแล้ว หล่อนใช้มือกัน โมอ สุดแรง ไม่อยากให้เขากระทำตนอีก

ลี่โม่อไม่ฟังอะไรทั้งนั้น รู้สึกถึงมือที่กำลังจับหน้าตัวเองมัน เป็นอุปสรรค เขาขมวดคิ้วด้วยความรำคาญแล้วใช้มือจับข้อมือ ของคนที่นอนอยู่ด้านล่างขึงไว้บนเตียง

“ปล่อยฉันนะ”

ฉินหลินพบว่า เสื้อผ้าที่สวมอยู่ที่ตัวกำลังถูกผู้ชายที่บ้าคลั่ง ด้านหน้าถอดออกทีละชิ้นๆ

“ไอคนชั่ว!”

โม่อคิดถึงเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นเมื่อคืน แล้วรีบลุกขึ้นไป ที่ห้องรับแขก มองเห็นภายในห้องที่เปลี่ยนไปภายในเวลาสั้นๆ สองสามวัน ทำให้เขานิ่งไปสักพัก

แสงแดดนอกหน้าต่างสาดเข้ามาพอดี ฉันอีหลินที่จะตื่นขึ้นมา ก็ถูกแสงแดดที่สว่างจ้าแยงตาทำให้ลืมตาไม่ได้

พอเริ่มตั้งสติได้ หล่อนก็พบว่าบนร่างกายมีร่องรอยของความ รุนแรง แล้วเสื้อผ้าที่ใส่ก็หลุดลุ่ย หน้าเริ่มแดงผ่าว

พอเดินเข้าไปในห้องรับแขก ฉันอีหลินก็ได้กลิ่นควันที่อยู่ ภายในห้อง แล้วก็พบว่าสี่โม่อวี่กำลังนั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา มือ หนึ่งคืบซิการ์ สองตาจ้องมองอยู่ที่โต๊ะกาแฟอย่างนิ่งสงบได้ ความรู้สึก

สภาพของโม่อวี่ในตอนนี้ทำให้ฉันอีหลินนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน ความบ้าคลั่งของผู้ชายคนนี้ ถึงแม้ว่าตนเองจะร้องไห้ขอ ให้หยุดเขาก็ไม่แม้แต่จะฟัง ในใจก็รู้สึกโกรธเดือดดาล พุ่ง เข้าไปอยู่ข้างหน้าของไม่อกระชากซิการ์จากในมือของเขา ออก

“โมอ เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน นายมีอะไรจะอธิบายไหม! หล่อนไม่รู้จริงๆว่า ทำไมตัวเองถึงโดนผู้ชายคนนี้กระทำอีก แล้ว

โดยเฉพาะพอคิดว่าผู้ชายคนนี้เป็น “บาร์โฮส” ในใจของฉัน หลินก็รู้สึกแปลกๆขึ้นมา

ด้วยความที่หล่อนโกรธเกินไป ฉินหลินเผลอลืมไปเลยว่ากะ อิแค่คนที่ทำงานเป็นบาร์โฮสจะมีปัญญาสูบซิการได้ยังไง

โมอไม่มีทีท่าว่าจะตอบฉินหลิน เขาเพียงแค่มองหญิงสาว ที่ยืน โกรธอยู่ตรงหน้าอย่างนิ่งๆ เหมือนกับว่าไม่ได้มองหล่อน ตรงๆ

ฉินอีหลินพบว่าผู้ชายบนโซฟาสีหน้ายังคงเย็นชา แต่สายตา ยังคงจ้องมองอยู่ที่ตนเอง

จู่ๆก็รู้สึกอึดอัด หล่อนรู้สึกว่า สายตาของเขาไม่ได้จ้องมองที่ ตัวเอง

แล้วมองใครกันล่ะ?

คนที อยู่หญิงคนนั้นเหรอ?