ตอนที่ 5

รถคันงามของเมธวัฒน์จอดสนิทที่หน้าคฤหาสน์ของตระกูล พิพัฒน์สกุล โดยมีรถคันที่คุณหญิงเมธาวีนั่งกลับมาจอดรออยู่ ก่อนหน้าแล้ว

“เอ่อ… ขอบคุณมากค่ะคุณเมธ

หล่อนกล่าวเสียงแผ่วเบาไม่ต่างจากเสียงของลมหายใจ และรีบปลดเข็มขัดนิรภัยเพื่อที่จะได้ออกจากไปรถคันนี้ให้เร็ว ที่สุด แต่โชคเข้าข้างหล่อนเลย ในเมื่อเข็มขัดนิรภัยของหล่อน ราคาหลายสิบล้านเกิดขัดข้อง

ทำไมมันไม่ออก หล่อนกดแล้ว

หล่อนตกใจหน้าตาซีดเผือด พยายามอยู่หลายรอบแต่ก็ส่ง

ผลเช่นเดิม

เมธวัฒน์ปรายตามองหล่อนอย่างรำคาญ และก็คงไม่ ต้องการให้หล่อนติดแหง็กอยู่ในรถของเขานานเกินไปกว่านี้ เขา จึงเอียงตัวเข้ามาหา ปลายจมูกโด่งสวยเฉียดแก้มนวลของหล่อน ไปเพียงนิดเดียว

หัวใจของหล่อนเต้นระรัว เสียงดังตึกตักจนหล่อนเกรงว่า เขาจะได้ยินเลยด้วยซ้ำ นิ้วยาวสีแทนกดลงเพียงแค่แผ่วเบา สายเบลล์ที่คาดอยู่บน

ตัวของหล่อนก็แยกออกจากกัน หล่อนถอนใจโล่งอก และรีบกล่าวขอบคุณเขา

“ขอบ… ขอบคุณมากค่ะ”

แม้จะปลดเข็มขัดนิรภัย ให้หล่อนเสร็จแล้ว แต่เขากลับไม่ดึง ตัวเองกลับไปนั่งตัวตรงเช่นเดิม เขายังคงอยู่ตรงหน้าของหล่อน ปลายจมูกโด่งไม่ห่างจากแก้มสาวแม้แต่นิดเดียว หัวใจของ หล่อนแทบหลุดกับความรู้สึกอุ่นซ่านแบบนี้

“laa…”

เขามองหล่อนอยู่พักใหญ่ก็ดึงตัวกลับไปที่เดิม ก่อนจะเปิด ประตูออกไปทันที

ทรายทองหอบหายใจระรัว รู้สึกราวกับถูกจับเหวี่ยงออกไป นอกโลกไม่มีผิด การได้อยู่ใกล้ๆ กับเมธวัฒน์ทำให้หล่อนรู้สึก รู้สึกทั้งสุขทั้งทรมานในเวลาเดียวกัน

หญิงสาวเม้มปากแน่น พยายามควบคุมสติของตัวเองให้ เป็นปกติที่สุด ก่อนจะก้าวลงไปยืนบนพื้น เมธวัฒน์เดินหาย เข้าไปในบ้านเรียบร้อยแล้ว

หญิงสาวถอนใจออกมาอย่างโล่งอก และรีบก้าวเข้าไป ภายในเช่นกัน

“หนูทราย…”

เสียงของคุณหญิงเมธาวีดังออกมาจากห้องรับแขกที่อยู่ติด กับทางขึ้นชั้นที่สอง หล่อนรีบเข้าไปคุกเข่าใกล้ๆ ร่างของเจ้านาย
“คุณหญิงมาถึงนานแล้วเหรอ”

“อืม” คุณหญิงเมธาวีพยักหน้ารับน้อยๆ ว่าแต่หนูทราย

เถอะ ถูกตาเมธรังแกอะไรบ้างหรือเปล่าล่ะ ถ้ามีบอกฉันมาได้เลย

นะ ฉันจะไปจัดการให้ ความรู้สึกยามที่ถูกปลายจมูกโด่งสวยชนกับแก้มนวลโดย บังเอิญระเบิดขึ้นในหัว แต่หญิงสาวก็รีบข่มความตื่นเต้นตกใจ

นั้นเอาไว้จนมิด

“ไม่… ไม่มีอะไรเลยค่ะ”

“แน่เหรอ ฉันเห็นหน้าหนูทรายดูหงอยๆ ไปนะ”

คุณหญิงยังคงเป็นห่วงหล่อนเช่นเดิม

“ทรายคงแค่ปวดหัวนิดหน่อยน่ะค่ะ”

“ถ้าปวดหัวก็ไปพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวฉันให้แม่นิดพาขึ้นนอน ก็ได้”

“ทรายไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ ให้ทรายพาคุณหญิงเข้า นอนเถอะนะคะ เพราะเป็นหน้าที่ของทราย” หล่อนยืนยัน แต่คุณ หญิงเมธาวีส่ายหน้าปฏิเสธเช่นเดิม

“ไม่ล่ะ วันนี้ฉันให้หนูทรายไปพักผ่อนก่อนดีกว่า ไว้พรุ่งนี้ ค่อยพาฉันเข้านอนนะ”

“แต่ว่า…”

“เดี๋ยวนี้หนูทรายเริ่มพูดคำว่าแต่บ่อยขึ้นแล้วนะ”
เอ็นดู

คุณหญิงอมยิ้ม มองเด็กสาวที่หน้าซีดเผือดด้วยสายตา

“ทรายขอโทษค่ะ ทรายจะไม่ขัดใจคุณหญิงอีกแล้วค่ะ”

คู่สนทนาสูงวัยกว่าระบายยิ้ม “งั้นไปอาบน้ำอาบท่าแล้ว นอนเถอะ อีกสักครึ่งชั่วโมง ฉันจะให้ตาเมธเข้าไปดูอาการให้หนู

ประโยคสุดท้ายของคุณหญิงเมธาวีทำให้หล่อนสะดุ้งตกใจ “ทราย… ทรายไม่เป็นอะไรจริงๆ ค่ะ”

“ไหนว่าจะไม่ขัดใจฉันไงล่ะ”

หล่อนรู้สึกหวาดกลัวการเผชิญหน้ากับเมธวัฒน์เหลือเกิน แต่กลับไม่อาจจะโต้แย้งได้

“ค่ะ… ค่ะคุณหญิง”

“ว่านอนสอนง่ายแบบนี้ไง ฉันถึงได้เอ็นดูหนูทรายแบบนี้ไป เถอะ ไปพักผ่อนได้แล้ว”

หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้อย่างนอบน้อม ก่อนจะเดินจากไป ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความหวาดหวั่น