ตอนที่ 9 ข้าน้อยสงสารเห็นใจอย่างยิ่ง

เล่น โม่เพิ่งคิดจะอ้าปากที่มึนงง มือที่ผอมเย็นขาวของชายผู้นั้นก็ ปิดปากของนางแน่น มืออีกข้างก็ชี้ไปที่ด้านนอก ราวกับว่ามี เหตุการณ์ที่ไม่ปกติอะไรเกิดขึ้น

บ้าบอเสียจริง ในหนึ่งวันคุกเข่าหนึ่งรอบ บินไปสองครั้ง เขา น่ารังแกขนาดนี้เลยหรือ เขาคลเข็มเงินโดยที่ไม่พูดอะไร ที่ม เข้าไปที่ขาของชายหนุ่ม

ชายที่มองอยู่ด้านนอกผู้นั้น กลับมองกลับไปที่เล่นไม่ด้วย ความประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นมองกลับไปนอกรถม้า อย่างไม่มีเรื่องใดๆ

รอบนี้เล่น โม่แปลกใจแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้น หรือว่าหนังของ

ชายหนุ่มหนาเกินไป เขาไม่น่าแทงเข็มไปผิดที่ได้

ในขณะที่เจน ไม่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น ด้านนอกก็มีเสียงฝีเท้า มากมาย

“อ้าว คนล่ะ เมื่อครูมองอยู่ว่ายังอยู่ตรงนี้” พูดเสียงเบาๆ อยู่ คนเดียว

“เดิมทีอยากจะจับกลับไปไต่ถามสักหน่อย ดูๆ ไปแล้วไม่น่ามี อะไร กลับไปก่อนเถอะ” อีกคนหนึ่งพูด เงยหน้าเห็นรถม้าที่ข้าง กำแพง ขมวดคิ้วเดินเข้ามา “ไอ้เด็กหนุ่ม เห็นท่านชายชุดเขียว คนหนึ่งผ่านไปบ้างหรือเปล่า”
ดูเหมือนว่าคำว่าไอ้เด็กหนุ่มที่เรียกมานี้จะทำให้ชายในรถม้า ไม่ค่อยพอใจเป็นพิเศษ เขากผ้าม่านของรถม้าเปิดออก ใบหน้า ที่ขาวซีดใบหนึ่งปรากฏต่อหน้าผู้คน “ไอ้เด็กหนุ่มหรือ” เขามอง สองคนนั้นที่อยู่ด้านหน้าด้วยใบหน้าที่จะยิ้มก็ไม่ยิ้ม

“ท่านชาย” สองคนนั้นเห็นรูปร่างของคนนั้นอย่างชัดแจ้ง ใน ใจหวาดหวั่น “ต้องขออภัยอย่างมากจริงๆ ข้าน้อยขอลา” แม้แต่ ถามก็ไม่ถามแล้ว หันหลังแล้วจากไป

อาศัยจังหวะที่แสงอาทิตย์สาดเข้ามา เช่นโม่ก็เห็นรูปร่าง หน้าตาของชายหนุ่มอย่างชัดเจน ชายผู้นั้นมีดวงตาหงส์หนึ่งคู่ เหมือนเขา คิ้วยาวเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเพิ่มขึ้น เส้นผงสีดำ ถูกมัดรวมอยู่ด้านหลังอย่างตามสบาย ไม่แข็งแกร่งกระด้างเห มือนเฟิง ไม่อ่อนแอเหมือนเพิ่งซึ่งเฉิง เขาช่างมีใบหน้าที่สง่า งามของชายชาตรีคนหนึ่ง แต่ว่าผอมแห้งซีดขาวอย่างไม่ปกตินัก ทำให้คนรู้สึกว่าเหมือนอยู่กับกระจกเงาก็ไม่ปาน เย็นชาเข้มแข็ง แต่วินาทีต่อมาก็สามารถแตกออกได้

“ดูพอหรือยัง” ชายผู้นั้นชักมือกลับ ดูเหมือนว่าเพราะว่าสัมผัส ถูกเจ่น โม่จึงรู้สึกไม่ดีใจอย่างมาก ปล่อยผ้าม่านลง หยิบผ้าที่อยู่ ด้านข้างมาเช็ดมือของตนเองซ้ำไปซ้ำมา เสียงที่นุ่มนวลเมื่อครู่ มันช่างเป็นความรู้สึกที่ผิดพลาดของเล่นไม่อย่างแน่นอน นี่มัน คือก้อนน้ำแข็งที่น่าอึดอัดก้อนหนึ่ง

เล่น โม่ก็รู้สึกมีความสุขมากที่ไม่ไปมองอีก คนอื่นเป็นมีดหอก อันแหลมคม ฉันเป็นเพียงเนื้อปลา เขามีความรู้สึกนั้นเกิดขึ้น ด้วยตัวเอง เขาดึงเข็มเงินของตนกลับมาเก็บอย่างไม่มีเรื่องหลังจากนั้นนั่งลงไปด้านข้าง ท่าทางของชายผู้นั้นไม่ได้ขยับใดๆ ตั้งแต่ต้นจนจบ หรือพูดได้ว่า ขาทั้งสองข้างของเขาไม่ได้ขยับ เลยแม่แต่นิดเดียว

“ท่านชายจะพูดอะไรกับข้า” เล่น โมเงยหน้าขึ้น ถามอย่าง เรียบเฉย รู้สึกว่ารถม้ากำลังขยับอยู่อย่างเห็นได้ชัด จุดหมาย ปลายทางไม่แน่ชัด เขาก็ได้แต่ไปตามน้ำและหวังว่าจะปลอดภัย

“เหอะ” ชายผู้นั้นส่งเสียงกระแอม ตวัดสายตามองไปที่เล่นไม่ อย่างเหยียดหยามเล็กน้อยชั่วครู่ หลังจากนั้นหลับตาลงพักผ่อน ไม่สนใจเล่น โมอีกเลย ก็ทิ้งให้เล่นไม่เป็นอากาศธาตุอยู่ตรงนั้น

คิ้วของเล่น โม่กระดกไปมา วันนี้เขาพบเจอแต่เรื่องแปลก ประหลาดทั้งนั้น อีกทั้งภายในหนึ่งวันยังพบเจอเรื่องตั้งมากมาย ขนาดนั้น ช่างเหนื่อยเสียจริงๆ เลย เขาก็ไม่สนใจชายผู้นั้น เพียง แค่รู้สึกว่าตัวเองมีอาการหิว ตั้งแต่ตอนเช้าจนถึงตอนนี้ ข้าว แม้แต่เม็ดเดียวยังไม่ได้ตกถึงท้องของเขาเลย

เงยหน้ามองบนโต๊ะน้อยๆ ในรถ ขนมผลไม้หลากหลายชนิด ครบครัน จึงไม่เกรงใจ ยื่นมือไปหยิบขนมเปี๊ยะถั่วเขียวหนึ่งชิ้น แล้วก็เริ่มกิน

ชายผู้นั้นเบิกตาเบาๆ ขึ้นมามองเล่น โม่ชั่วครู่ แฝงไว้ด้วย ความแปลกใจ “ท่าทางการกินอัปลักษณ์มาก

คอก ขนมเปี๊ยะถั่วเขียวหนึ่งคำสำลักอยู่ที่ลำคอของเล่น โม่ ไอ อย่างรุนแรงหลายคำอยู่ ไอจนหน้าแดงไปหมด หากจะไม่พูด ก็อย่าพูดตลอด จะต้องรอจนเขากินของก่อนถึงจะพูด พวกคนชั่ว
น่าเกลียดน่าเกลียด สามารถให้ท้องอิ่มก็พอแล้ว อีกทั้งยัง เป็นขนมเปี๊ยะที่ละเอียดอ่อนเช่นนี้ เป็นครั้งแรกที่เล่นไม่ได้กิน จะ ต้องไม่ให้เสียโอกาสนี้ไปได้อย่างเด็ดขาด เขาไม่เกรงใจที่จะซัด ต่อคำใหญ่อย่างต่อเนื่อง ระหว่างนั้นก็เทชาหนึ่งถ้วยให้ตัวเอง

อุปกรณ์ชงชาเป็นกระเบื้องเคลือบเขียว พอดูก็รู้ว่าเป็นของที่ ล้ำค่า เมื่อก่อนคุณปู่ชอบชา เคยพูดว่าหนานจิงเงียบาย นี่น่าจะ เป็นกระเบื้องเคลือบเขียวหนานฉิงที่ดีที่สุด

“เอ๊ะ” เจ่น โม่เทซาใส่ถ้วยเพื่อจะดื่มเอง แต่พอกำลังจะเอาเข้า ปาก หลังจากนั้นก็คลายออกมาอย่างช้าๆ คิ้วขมวดขึ้นมาอย่าง แน่น

เพราะว่าเสียงที่แปลกประหลาดของเล่น โม่ ดวงตาของชาย หนุ่มเปิดออก ดวงตาที่มืดมองดูเล่นไม่อย่างเฉยชา แต่กลับ ไม่พูดอะไรใดๆ เลย

เล่น โม่กลับไม่สนใจเขา หยิบถ้วยชาสองสามใบนั้นพลิกไป พลิกมา ดูแล้วดูอีก หลังจากนั้นควักผ้าเช็ดมือออกมาหนึ่งผืน เอาน้ำชาเทไปบนผ้าเช็ดมือ ทั้งมองทั้งคมอย่างละเอียด

ผ่านไปเป็นเวลานาน เขาจึงเงยหน้าขึ้นมามองชายหนุ่ม ดูที่ หว่างคิ้วของชายหนุ่มที่เศร้าสลด ใต้ตามีสีม่วงเขียวซ่อนอยู่ เช่น โม่ยิ้มอย่างเบาๆ “เจ้าจะขอร้องข้าใช่หรือไม่

“หึ” ชายหนุ่มหัวเราะอย่างเย็นชาเหยียดหยามมากๆ เชิญ หมอขึ้นชื่อใต้หล้ามาทั่วแล้วไม่มีใครมีวิธี เขาจะเชื่อไอ้เด็กหนุ่มที่แม้แต่ขอยังไม่เคยได้ยิน อีกทั้งยังใช้วิธีสกปรกเพื่อที่จะชุบมือ เปิบอย่าง

เล่น โม่จับจมูกไปมา รู้สึกว่าตัวเองถูกทอดทิ้งอย่างไม่ปิดบัง

“แต่เจ้ากินของของข้าแล้ว นั่งรถม้าของข้า ขายังช่วยชีวิตเจ้า

ไว้อีกด้วย เพื่อเป็นการชดเชย เข้าก็บอกหน่อย ข้าอยากผ่านช่วง เวลาที่น่าเบื่อนไป เล่านิทานให้ข้าฟังสักหน่อย” ค่าพูดนี้ของชาย หนุ่มดูเย่อหยิ่ง อีกทั้งยังดูสูงส่งอีกด้วย

ทั้งหัวของเล่น โม่เต็มไปด้วยเส้นดำมืดทึบ หรือว่าท่านชายทุก

คนในสมัยโบราณล้วนไม่ปกติกันหมดหรือ

“รบกวนเอามือให้ข้าหน่อย” เล่นไม่พูดอย่างเรียบเฉย มองดู ชายหนุ่มที่ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ในขณะ เดียวกันยังเอาผ้าหนึ่งผืนพาดไว้บนข้อมือของตนเอง ดูเหมือนว่า ไม่ให้

เล่น โม่สัมผัสถูกผิวหนังกล้ามเนื้อของเขา

ปลายนิ้วของเล่น โม่กระดกไปมาอีกครั้ง เฟิงซึ่งเฉิงก็เหมือน กับรากเถาวัลย์ที่หยั่งลึกถอนไม่ออก นี่ก็พยายามที่จะเว้นระยะ ห่างแล้ว นิ้วมือของเขาวางขึ้นไป จับชีพจรอย่างละเอียดหนึ่งรอบ

หลังจากนั้นถอนหายใจ ชนชั้นสูงส่งที่แท้สารพัดโรคเยอะ เขา แหย่เท้าเข้าไป เป็นไปได้หรือไม่ว่าแม้แต่ตายอย่างไรก็ไม่รู้

“พูด” สีหน้าของชายหนุ่มขึงขังขึ้น ไม่พูดแล้วถอนหายใจตีความได้หลายความหมาย
“เจ้าถูกพิษแล้วเจ้ารู้หรือไม่” เล่นไม่ถามชายหนุ่มหน้าเย็นชา ที่อยู่ตรงหน้า ใบหน้าอัมพาตขาไม่น่าเล่นสนุกจริงๆ

“ถูกพิษได้อย่างไร สีหน้าของชายหนุ่มยังคงไม่มีการ เปลี่ยนแปลงไปแม้แต่น้อย ดูเหมือนว่าคงจะรู้บ้างเล็กน้อย

“ลองตรวจสอบดูความเป็นมาของชุดชงชาเถอะ” เล่นไม่เลิก คิ้วไปมา แต่ก็ยังไม่อธิบายให้ชัดเจน เขาก็ไม่ได้ตั้งใจว่าจะเข้า ร่วมการต่อสู้ที่สกปรกพวกนั้น แต่ดูจากการยื่นมือเข้ามาช่วยของ เขาเมื่อครู่ พูดไปเล็กน้อย ไม่ว่าอย่างไรเขาก็คงจะไม่เชื่อ

ชายหนุ่มตวัดสายตามาทางเจน ไม่สักครู่ จ้องมองด้วยแววตา อย่างลึกๆ ดูเหมือนว่าขุดหาความจริงในนั้นก็ไม่ปาน แต่อะไรก็ ไม่พูด ตั้งแต่ต้นจนจบเท้าของเขาไม่ได้ขยับแม้แต่นิดเดียว

“ข้าของเจ้าไม่ได้รับการรักษา” เล่นโม่พูดอย่างเรียบเฉย ชาย หนุ่มรูปงามคนหนึ่งต้องอยู่บนเตียงผู้ป่วยทุกวัน มันช่างเลวร้าย เกินไปแล้ว

คิ้วของชายหนุ่มกลับเย็นชา มองเล่น โม่ด้วยแววตาที่ แหลมคม หลังจากนั้นมือหนึ่งข้างออกแรงผลัก เช่น โม่ก็ถูกผลัก ออกมาจากในรถม้าที่กำลังเคลื่อนตัวอยู่ ล้มไปบนพื้นหินอ่อน อย่างเลวร้าย ฝุ่นกระจายเต็มไปหมด

“เจ้า” เล่น โม่หันหน้าไปอย่างโมโห คำพูดแข็งอยู่ในปากโดย ทันใด มุมสายตาที่เขาคลานอยู่ เห็นเพียงเงาของรถม้าไกลลิบ

จิตใจดี แต่ไม่ได้รับผลตอบแทนที่ดี นี่แหละคือเล่นโม่ที่เป็น แบบนี้ เล่นโม่คลานอยู่บนพื้นครึ่งวันลุกขึ้นมาไม่ได้
“ไอหยา ท่านชายเล่นท่าไมหกล้มล่ะ แต่ข้าน้อยสงสารเห็นใจ อย่างยิ่ง” ร่างที่พกกลิ่นดอกกุหลาบหอมโชยมากับลมพัดมา เช่น โม่ที่เพิ่งจะคลานขึ้นมาถูกอุบไว้อย่างแน่นหนาในทันที