ตอนที่ 4 คุณชายโง่ตกม้า

“ท่านชาย” คนรับใช้ที่สีหน้าเรียบเฉยซึ่งนั่งอยู่บนรถม้าตลอด เดินมาที่ข้างกายชายชุดแดง เรียกร้องอย่างไม่แยแสผู้คนรอบ ข้าง เสียงซุบซิบรอบข้างตัวดูเหมือนว่าจะไม่เข้าหูเขาเลย จริงๆ แล้วท่านชายของเขาไม่ได้สนใจเรื่องชื่อเสียงอยู่แล้ว เพียงแต่ว่า นี่อาจเป็นครั้งแรกในชีวิตลูกผู้ชายของท่านชายที่โดนจัดการเซ่น

“โมเยียน ข้าถูกรังเกียจแล้วใช่ไหม” คำพูดนี้พูดได้อย่างน่า เศร้าสร้อยมาก ดวงตาดอกท้อคู่นั้นของเขาก็แดงขึ้นมาเล็กน้อย จริงๆ ราวกับว่าภายในวินาทีถัดมาจะมีน้ำตากลิ้งออกมา คน ทั้งคนนอนจนตรอกอยู่ตรงนั้นอย่างผิดปรกติ แต่มีเสน่ห์ที่ไม่อาจ บรรยายได้ ยังคงสวยงามและน่าตื่นตาตื่นใจอยู่

โม่เขียนไม่มีคำพูดใด ตามองดูจมูกอย่างมีสติ รอท่านชาย ตระกูลของตนพูดจนจบอย่างเงียบๆ พลางรีบหยิบผ้าคลุมอัน หนักและหนาคลุมตัวท่านชายของตน แล้วประคองขึ้นมา

“โม่เยียน ข้าถูกแทะโลมแล้วใช่ไหม” ชายรูปงามถามขึ้น อย่างรันทด

ต่อมา ดวงตาดอกท้อคู่นั้นก็สว่างขึ้น ราวกับว่ามีแสงอาทิตย์ ส่องเข้ามาบนดอกไม้ในฤดูใบไม้ผลิอย่างคาดไม่ถึง แวววาว อย่างผิดปรกติ “รีบไปสืบว่าเป็นท่านชายตระกูลไหน ข้าจองเขา แล้วแน่นอน”
“ไอ้หยา” ผู้คนรอบข้างส่ายหน้าอยู่ครู่หนึ่ง แยกย้ายกันไป ท่านชายรูปงาม แต่……..

“ทุกท่านรู้หรือไม่ ท่านนั้นก็คือท่านที่กลับมาจากแคว้นหน ยาง” มีคนพูดอย่างเบาๆ

“จริงหรือ?”

“ในใต้หล้าดวงตาดอกท้อหนึ่งคู่ พัดพับหนึ่งอัน ชุดแดงทั้งตัว อีกทั้งยังมีกลิ่นอายของความเป็นชายชาตรี นอกจากเขายังจะมี ใครได้อีก”

“รีบไปดูเร็ว ท่านชายโง่ตกม้าแล้ว” เรื่องอื้อฉาวของตรงนี้ยัง ไม่สิ้นสุด ได้ยินแต่เพียงเสียงร้องอุทานอยู่ไม่ไกล ฝูงชนท่วมท้น ในทันที

“รีบไปดูเร็ว” ชายชุดแดงถูกจัดแจงไว้ในรถม้า แต่ว่าความ

อยากรู้อยากเห็นนั้นไม่ได้ลดน้อยถอยลงเลย

“ท่านชาย ข้าน้อยคิดว่า ท่านควรกลับไปได้แล้ว อีกทั้งสภาพ ของท่านตอนนี้ยังเป็นที่น่าจับตามองด้วย ท่าไม่ใช่ว่ายังต้องไป เสนอหน้าที่ป้ายโก๋จ้างที่นั่นหรือ? สำหรับจวนเจ้าบ่าวเป็น อย่างไรนั้น ท่านต้องเห็นที่จวนป่ายโก๋จ้างแน่นอน” ไม่เขียนไม่ สนใจความปรารถนาของเขาแม้แต่นิด ฟาดแสลง รถม้าก็ค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไปด้านหน้าแล้ว

ชายชุดแดงในรถม้าเอนกายอยู่ตรงหน้าต่าง มองดูฝูงชนที่ ห่างออกมายิ่งมองก็ยิ่งไกลมากขึ้น อีกทั้งท่านชายชุดเขียวคนนั้น แม้แต่เงาก็ไม่เห็นนานแล้ว แต่เขามองดูแววตาของโจ๋จือโจวกลับน่าสนใจ ที่สำคัญยิ่งกว่านั้นก็คือ นั่นเป็นคนงามที่น่าสนใจ จริงๆ ไม่ใช่หรือ?

“โมเยียน เจ้าว่าเขาเป็นนางบำเรอคนที่สิบสามของข้าน่าจะดี นะ” เขาเอนกายด้วยความเกียจคร้าน หว่างคิ้วเต็มไปด้วยรอย ยิ้ม

โม่เขียนที่เร่งรถม้าอยู่จู่ๆ ก็ราวกับว่าไปทำสงครามเย็นมา ไม่มีความรู้สึกใดๆ ทั้งหน้า

ท่านชายชุดเขียวที่ยืนอยู่ตรงหน้าร้านค้าร้านหนึ่งก็ราวกับว่า ไปทำสงครามเย็นทั้งเป็นๆอยู่ นั่นคือความรู้สึกที่ถูกสัตว์ที่ดุร้าย จ้องมองถูก น่าขนหัวลุก เขาเงยหน้ามองดูร้านขายแป้งฝุ่นที่อยู่ ด้านหน้า หันกลับไปมองฝูงชนที่เอะอะโวยเบียดเสียดกัน

คิดไปคิดมา พิธีอภิเษกของโจซื้อ โจวในวันนี้มันช่างครึกครื้น เสียจริง สถานการณ์ที่คาดไม่ถึงเกิดขึ้นมากมาย

“ตรงนั้น ตรงนั้น…” มีคนเห็นท่านชายชุดเขียวชั่วครู่ รีบ เบียดขึ้นมาทันที

ท่านชายชุดเขียวอึ้งไปชั่วครู่ นี่มันเกิดอะไรขึ้น ถามตัวเองว่า ไม่ได้มีแรงดึงดูดขนาดนี้มั้ง ผู้คนเห็นเขา อย่างมากก็แค่ชื่นชม หนึ่งประโยค ท่านชายที่หล่อเหลา

“นั่นก็คือหมอเทพเซียนอันดับหนึ่งในเมืองเขตใต้ หมอเล่น เล่นโม่ เบาได้แน่นอน” คนที่อยู่ในฝูงชนตะโกนเรียกเสียงสูง

ท่านชายชุดเขียวที่ถูกเรียกว่าเล่นไม่ถอยหลังอย่างรู้สึกได้ทันที พวกคนใหญ่คนโตเขาไม่ได้อยากจะไปยั่วให้เดือดร้อนเลย อีกทั้งตอนนี้เขาไม่มีคน ไม่มีอำนาจ มีชีวิตอยู่ราวกับมดปลวกตัว หนึ่ง เขาไม่อยากเสี่ยงอันตราย

แต่ว่าตรงนั้นไม่ได้เหลือเวลาไว้ให้เล่นไม่ได้คิดเยอะ สองสาม คนเบียดขึ้นมาได้ ดันเล่นไม่ให้เดินไปข้างหน้า “หมอเล่นรีบไปดู หน่อย เจ้าบ่าวอย่างเป็นทางการของท่านชายกวนอของพวกข้า เป็นอะไรไปไม่รู้

ราวกับว่าลมพัดม้วนกลับมา หลังจากนั้นก็มีลมพัดม้วนกลับ ไปอีก เช่น ไม่มีความรู้สึกเหมือนว่าเท้ายังไม่ทันได้ติดพื้นเลย

แต่ภาพที่อยู่ตรงหน้านั้น ทำให้เขาแปลกใจไปครู่หนึ่ง

โจ๋จือโจวที่เมื่อครูที่เป็นดั่งต้นไม้หยกที่พัดไปตามลมฤดูใบไม้ ผลิ บัดนี้ขดตัวอยู่บนพื้น อ้าปากค้างหายใจ และไออย่างรุนแรง ในเวลาเดียวกันก็มีเสียงร้องแหลมคมดึงออกมา แม้แต่ริมฝีปาก ก็เป็นสีม่วงเขียวแล้ว

นี่คือโรคหอบหืด? เล่นโม่ขมวดคิ้ว เงยหน้ามองครู่หนึ่ง บน พื้นเต็มไปด้วยเกสรดอกเหมย ด้านข้างยังมีเด็กผู้หญิงที่ยืนตัวสั่น เทาอยู่ เสื้อผ้าแม้ว่าจะดูสะอาดสะอ้าน แต่มีรอยปะมากมาย ดู เหมือนว่าจะขายดอกไม้

“ท่านชาย ท่านอย่าทำให้ข้าน้อยตกใจ” ผู้ดูแลตระกูลวัย กลางคนกอด โจ่คือ โจวไว้ตะโกนอย่างรีบร้อน เงยหน้าเห็นเล่นไม่ ถูกคนผลักออกมา รุดหน้าไปจับมือของเขาไว้แน่น “ท่าหมอช่วย ท่านชายของข้าด้วย”
หมอของจวนถูกนายท่านส่งออกไปแล้ว ส่วนคนที่ไปตามหมอ หลวงอีกสักครู่ถึงจะมาถึง แต่ท่านชายของเขารอไม่ได้แล้ว เวลา เป็นตายแบบนี้รอไม่ได้แล้ว

ดวงตาของเล่น โม่กะพริบไปมาชั่วครู่ มือที่อยู่ในแขนเสื้อยืด แน่นแล้วก็ยึดแน่นอีก หลังจากนั้นเงยหน้าขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วย ความนิ่ง หยิบกระเป๋าผ้าใบหนึ่งออกมาอย่างไม่พูดอะไร เปิด ออกมาเป็นเข็มเงินที่มีแสงกะพริบไปมา

ผู้ดูแลตระกูลวัยกลางคน ใจเต้นรัว รู้สึกว่าดวงตาแน่นิ่งของ เล่น โม่แปลกประหลาดเล็กน้อย แต่ตอนนี้ไม่มีวิธีอื่นใดอีกแล้ว บนหน้าผากก็มีเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมาทันที

เล่น โม่ก็ไม่สนใจเขา กดจุดโจ๋จือ โจว ปักเข้าไปที่คอของเขา หนึ่งเข็ม แค่เวลาเพียงชั่วพริบตา โจ๋จือ โจวก็สงบลงไปเยอะใน ทันที

ผู้ดูแลตระกูลแอบเช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก ใจโล่งขึ้นไปครึ่ง หนึ่ง เห็นเล่นไม่ดึงเข็มออก เก็บกระเป๋าผ้า พลิกตัวจะจากไป ผู้ ดูแลตระกูลรีบกระโจนเข้าไปในทันที

พูดเล่น หลายปีมานี้ไม่มีใครเห็นผลได้เร็วเท่าเล่น โม่อีกแล้ว นี่ แสดงให้เห็นว่าเขาเข้าใจสาเหตุของท่านชายที่เป็นเช่นนี้ งั้นก็ ปล่อยไปไม่ได้เด็ดขาด

“พ่อบ้าน คนข้าก็ช่วยไว้แล้ว” ดวงตาของเล่น โม่ยกขึ้นเล็ก น้อย เต็มไปด้วยความไม่ทน ผู้คนใต้หล้าเขาไม่ช่วยไม่ได้ แต่ไม่ ได้หมายความว่าจะปฏิบัติต่อเขาได้อย่างสบายได้
“หมอเทพเซียน วันนี้ขอความกรุณาท่านไปกับข้าน้อยน้อย เถอะ ข้าน้อยกลัวว่าท่านชายจะเกิดอาการขึ้นมาอีก” วันเช่นนี้ เกิดอะไรผิดพลาดขึ้นไม่ได้เด็ดขาด พ่อบ้านพูดอย่างจริงใจ

ความจริงเล่นไม่ไม่อยากจะยุ่ง แต่มองไปเห็นเด็กผู้หญิงขาย ดอกไม้ที่ยืนตัวสั่นน่าสงสารด้านข้าง เขาได้เพียงยิ้มออกมาอย่าง เงื่อนๆ “ปล่อยเด็กผู้หญิงคนนั้น ไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง” ดู จากสัญญาณของพ่อบ้าน องครักษ์นั้นจึงปล่อยเด็กผู้หญิง เด็ก หญิงเงยหน้ามองเล่น ไม่อย่างซาบซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง เคลื่อนตัวเข้าไป ในฝูงชนอย่างเร็ว ไม่เห็นแม้แต่เงา

“ไปเถอะ” เล่น โม่กอดอกหลังตรง ดวงตาฟีนิกซ์ยิ่งขึ้นเล็กน้อย งานอภิเษกของโจจอโจวหรือ เขาก็อยากจะเปิดหูเปิดตาสัก หน่อย มุมตามองไปที่โจซื้อโจวที่ถูกประคองขึ้นมาแวบหนึ่ง ชำเลืองมองจุดแดงเล็กๆ บนคอของเขา หลังจากนั้นไปปะทะเข้า กับแววตาที่ซาบซึ้งของโจ่คือโจวที่อ่อนแรง เล่น โม่หัวเราะออก มา ราวกับดอกไม้ที่กำลังเบ่งบาน หาคู่แข่งมิได้

โจ๋จือโจวตกตะลึงไปชั่วครู่