ตอนที่ 18 เอาไฝออกได้หรือไม่

ในมุมสวนหลังร้านมีความงดงามของดอกโบตั๋นสีแดงที่ออกเต็ม อยู่ด้านบน ถูกสายฝนและลมของเมื่อคืนทำให้ร่วงหล่นไม่น้อย แต่กลับอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมอันสดชื่นจางๆ แต่กลับไม่มีผลก ระทบอันใดต่อโจซื้อ โจว

เล่น โม่นั่งเงียบอยู่ตรงนั้น ในชาให้กับโจ๋จือโจวอย่างเรียบง่าย

“เชิญท่านชายโจ วันนี้ทำให้ท่านชายโง่ต้องเข้ามาช่วยเหลือ แล้ว” เล่นไม่พูดพลางยิ้ม ใต้แสงอาทิตย์ใบหน้าที่ราวกับหยกที่ ถูกสลักยิ้มขึ้นทันที ทำให้ดูราวมีแสงอันแพรวพราวที่เจิดจรัสขึ้น รอบกาย ดวงตาดำขลับที่ส่องประกาย คนทั้งคนราวกับความ อ่อนโยนอันระยิบระยับราวแสงจากใบไผ่ที่ถูกกระทบจากแสง อาทิตย์หลังฝนตก ใบหน้าที่งดงามมากจนผิดปกติ แต่กลับ สัมผัสได้ถึงความกล้าหาญได้อย่างเต็มเปี่ยม

เห็นได้ชัดว่าร่างนั้นดูบอบบาง อย่างไรก็ตามไม่มีผู้ใดคิดว่า เป็นหญิง แต่คือชายหนุ่มผู้บอบบางที่มีพลังไม่สิ้นสุด

นิ้วมือเรียวยาวดั่งหยก แต่กลับมีความหยาบเล็กน้อย

“ท่านชายโง่ ?” เจ่นโม่ไหวมือเล็กน้อย เขาไม่ใช่ผู้ที่จะขี้อาย แบบนั้น แต่ไม่ได้ชอบให้บุรุษผู้หนึ่งที่เอาแต่จ้องมองจนแทบจะ ทะลุแบบนี้

“คิ้วของท่านหมอเล่นเหมือนเพื่อนเก่าของข้าผู้หนึ่ง” โจ๋จือโจวถอนหายใจอย่างเป็นทุกข์ จากนั้นถอดหมวกออก ทำให้ใบหน้า หนึ่งที่มีกระต่ปรากฏอยู่ต่อหน้าเล่นไม่

ในดวงตาของเล่นไม่กลับส่องสว่างขึ้น เหมือนกับสหายเก่า ขององค์ชาย โจ ช่างเป็นเกียรติของข้าเสียจริง แต่มือใต้โต๊ะที่ อยู่ใต้เสื้อกลับแน่นขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล ดวงตาเย็นชามองไป ยังโจจอโจว “ข้าคิดว่าสำหรับสหายเก่าผู้นี้ ท่านชายโง่คงจดจำ ไว้ได้เป็นอย่างดีกระมัง

โจ๋จือโจวขำขึ้นด้วยความรู้สึกที่ขมขื่น แต่กลับไม่ได้คิดตาม สิ่งที่เล่นโม่พูดขึ้น

“วันนั้นที่ท่านหมอเจนได้ยื่นมือเข้าช่วย ข้าท่านชายโง่ขอ ขอบใจท่านหมอเล่น” โจ๋จือโจวกล่าวอย่างจริงใจ

“เป็นเพียงการยื่นมือเข้าช่วยเท่านั้น ท่านชายโจ่ป่วยด้วยโรค เก่า อยากตัดขาดทีเดียวคงไม่ได้ จะต้องค่อยๆทำการรักษาไป หากท่านระวังให้มาก ลักษณะนั้นก็จะไม่เกิดขึ้นอีก ” เล่นไม่รู้ว่า คืนนั้นที่โจ่คือโจวกลับไปเพราะอาการคันไปทั่วร่างกาย โรคหอบ หืดที่เป็น ทําให้ร่างกายอ่อนแรง แม้แต่ก็เข้าไม่ได้ ได้ข่าวว่า ป้ายเนียนจนทำให้เกิดความวุ่นวายกันยกใหญ่ ในเมืองหลวง เหมือนขาดการนินทาไม่ได้ เพียงแค่เขาเดินหนึ่งรอบตลาด ทำให้รู้เรื่องราวต่างๆแล้ว

“ด้วยเพราะเหตุนี้ จึงอยากให้ท่านหมอเด่นตรวจข้าดูอีกที พอ มีวิธีที่สะดวกหรือไม่” ตระกูลโจวยังไม่มีความแข็งแรงนัก ในยุค ของ โจ๋จือโจว แม้ว่าพ่อของเขาจะทำงานอย่างหนักอยู่แล้ว มีภรรยาที่นับไม่ถ้วน แต่สิ่งที่ไม่สามารถได้รับก็คือใจคือโจวคนนี้ที่ มีโรค และบุตรสาวที่ต่างไม่ได้รับความสนใจ

“วิธีที่สะดวกนั้นมี แต่ว่าเล่นไม่หยุดนิ่งไปพักหนึ่ง ประตู ใหญ่ล้วนมีกฎมากมาย ฝุ่นเขม่าน้ำมันก็มาก เกรงว่าเมื่อเปิดยา ออกมาแล้วจะมีสิ่งแปลกปลอมเข้าไปทำให้เกิดเป็นพิษเสียด้วย ซ้ำ และจะมีใครคาดคิดว่าเพียงย่างเท้าเข้าตระกูลโจอาจทำให้ ผู้คนอิจฉาก็เป็นได้

เล่นโม่ที่ยังไม่สามารถยืนหยัดได้ในเมืองหลวง อีกอย่างด้วย ความที่ยังไม่มีอำนาจในมือ แบบนี้ก็ไม่อยากที่จะต้องเข้าไป เสี่ยง

“หากท่านหมอเจนมีเรื่องที่ต้องการ โปรดบอกกล่าว หากข้า นี้พอช่วยได้” โจ๋จือโจวรีบกล่าว ใบหน้าที่ต่างพร้อยของท่ายชา ยกวน เต็มไปด้วยความจริงจัง ช่างดูน่าขานัก

“ท่านชายโจไม่ใช่เช่นนั้น อย่างไรก็ตามจวนโจที่ใหญ่โต ล้วน ก็มีหมอส่วนตัวอยู่แล้ว เมื่อข้าเข้าไปคงเป็นเรื่องที่ไม่เหมาะสม หากองค์ชายใจไม่ว่าอะไร ท่านก็ค่อยมาพบข้าที่ร้านการแพทย์ หมิน หรือจะที่สนามเม่ยเส้นฟางแห่งนี้ก็ได้ ท่านว่าอย่างไร เช่น ไม่ถามด้วยรอยยิ้มน้อยๆ ดวงตาคู่ เต็มไปด้วยความสดใส แต่ล้วนเป็นสิ่งที่คาดการณ์ไม่ได้ว่าในสายตานั้นซ่อนสิ่งใดอยู่

ในช่วงเวลานั้น ทำให้โจซื้อ โจวไม่กล้าที่จะสบตาต่อ ด้วยกลัว ว่าจะถูกดึงดูดด้วยสายตาคู่นั้น

“อย่างนั้นก็เป็นสนามทางด้านหลังเมียเส้นฟางแล้วกัน ไม่ค่อยมีผู้คน นั่นทำให้โจ๋จือโจวเบิกบานใจ ที่เล่นไม่ยืมตัวเขาเข้า มาร่วมลงสนามที่ร้าน ในวันนี้ หากไม่มีเขาอยู่ด้วย คนเหล่านั้นคง ไม่รับฟังคำพูดของเล่นไม่แต่คงลงมือทันที ก็จะทำให้เล่นไม่ไม่ สามารถพูดอะไรต่อได้อีก บังเอิญที่ตนนั้นปรากฏขึ้นที่นี่ เล่นไม่ เองก็ไม่มีเหตุผลที่จะต้องปฏิเสธ

“ดีเลย ที่นี่เงียบสงบกว่า ท่านชายโง่เองก็ไม่สะดวกที่จะเข้า พบต่อหน้าผู้คนมากมาย” เล่นโม่หยุดพูดชั่วครู่ เงยหน้าขึ้น คาง ที่ขาวมนยกขึ้นเล็กน้อย แสงที่กระทบลงบนใบหน้า ทำให้ผิวทั้ง กายขาวใสอย่างชัดเจน ผมเงางาม ดวงตาสวยสดใส ผิวขาว ราวกับหยก ริมฝีปากที่มีเศษผงติดเล็กน้อย มองอย่างไรก็เป็น ความงาม ช่างงงงวย

แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่า นี่เป็นชายหนุ่มที่มีเสน่ห์มากกว่าเขาอยู่ แล้ว โจ่คือโจวคิดว่า หากฝีมือทางการแพทย์ยอดเยี่ยมตามที่ ลือ ไม่สู้เก็บไว้ใช้เอง เพื่อตัวเองและเป็นการช่วยเหลือครอบครัว ในอนาคต

การมีทักษะทางการแพทย์ในราชวงศ์นี้ ก็จะได้รับความเคารพ เสมอ ดังนั้นหมอจึงได้รับสถานะที่สูงเสมอ หากแต่ว่า ตำแหน่ง ของหมอหลวงในวังก็ไม่สามารถไปไหนได้ตามอิสระ แม้ จักรพรรดิเองจะไม่ได้ห้ามก็ตาม เพราะต้องคอยเตรียมความ พร้อมในการรับใช้ต่อองค์จักรพรรดิ

“แต่ว่า ท่านชายโจไม่ต้องกังวล เพราะในเดือนหน้าร้านเมียเข้ นฟางสาขาที่เมืองเขตเหนือก็จะเปิดบริการแล้ว ถึงเวลานั้นท่าน ชายโจก็ไปที่นั่นได้ ใกล้กว่ามาก” มีผู้ที่ให้พึ่งพาดีกว่าไม่มี พอดีกับเขาที่ต้องเปลี่ยนโรงหมอชั่วคราว

“อย่างนั้นก็รบกวนแล้ว” โจ๋จือโจวพูดพร้อมยิ้มไปกับใบหน้าที่ มีฝ้ากระ แต่เมื่อยิ้มแล้วจะเห็นถึงความเป็นสุภาพบุรุษ ในนามที่ ถูกเรียกว่าท่านชายก็ดูจะเหมาะสมกันเป็นอย่างดี ชายคนแรกที่ สวยงามที่สุดในเมืองกวนอู กลายเป็นพรสวรรค์แรกของเมือง หลวง เมื่อตอนยังหนุ่มได้เข้าศึกษาในห้านหลินหยวนยังได้ ลำดับที่ห้าของระดับขั้นสูงอีกด้วย ล้วนเป็นเรื่องจริงที่ไม่ได้แอบ อ้างแต่อย่างใด

เล่น โม่ยิ้มและโยกชาในมือไปมา ภายในร้านนี้ล้วนใช้แก้วชา ทรายสีม่วงจึงอาจเป็นส่วนหนึ่งที่ดึงดูดลูกค้า อีกทั้งยังประณีต แต่อาจจะดูหยาบในสายตาของโจซื้อ โจว

“ดอกโบตั๋นในสวนแห่งนี้ช่างบานได้งดงามเสียจริง แต่ช่างน่า เสียดาย ที่ถูกพายุฝนทำให้เสียหายไปหมด” โจ๋จือโจวยกถ้วย ชาขึ้นมาจิบเบาๆ แล้วนั่งนิ่ง มองไปยังดอกโบตั๋นด้วยสายตาที่ อบอุ่น หญิงผู้นั้นก็รักดอกไม้เช่นกัน ไม่นานบ้านของนางก็มีดอก ไม้ที่เบ่งบานไปทั่ว เพียงแต่เพียงแต่ว่าช่างน่าเสียดาย คิ้วของ เขาเริ่มขมวดต่ำลง ใบหน้าเริ่มเห็นถึงความเจ็บปวด ทั้งที่เป็นคน สดใสเฉกเช่นท้องฟ้า แต่ในตอนนี้กลับเริ่มหมองหม่นลงได้

เล่นไม่คิ้วขมวดมองตากะพริบ เมื่อเงยหน้าขึ้นกลับเพียงยิ้ม เบาๆ เมื่ออยู่ต่อหน้าโจ๋จือโจว ทำให้เป็นโม่ยิ้มได้อย่างง่ายดาย “อย่างไรก็ตาม ท่านชายโง่ไม่รู้สึกว่าแค่สูดกลิ่นก็เหมือนถูกเติม เต็มแล้วหรือ” เจ่นโม่ก้มลงมองชาในแก้วที่มีใบสีเขียวอยู่ ใจกลาง ที่กลายเป็นสีเหลืองสว่าง เอ่ยขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ”กระจัดกระจายดั่งฝุ่นโคลน จึงจะหอมดั่งวันวาน

โจ๋วจอโจวดวงตาพลันสว่าง “กระจัดกระจายดั่งฝุ่นโคลน จึง จะหอมดั่งวันวานงั้นหรือ ท่านหมอเจนคำนี้ช่างดีนัก หรือว่าท่าน หมอเจนชำนาญด้านบทกวีด้วยงั้นหรือ” สำหรับพรสวรรค์แล้ว ล้วนต้องคารวะความรู้ของคน เมื่อก่อนเขาเคารพเล่นไม่ที่ยังเด็ก แต่กลับมีทักษะการแพทย์ที่เป็นเลิศ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกชื่นชมใน ตัวตนมากกว่า

“ไม่รู้ว่าน้องเจนยังมีอีกหรือไม่ เขียนให้พี่ชายดูได้หรือไม่ โจ๋จือโจวแสดง ใบหน้าอย่างกระตือรือร้น พลันหันไปสั่งการกับ พ่อบ้านให้รีบพู่กันพร้อมน้ำหมึกเข้ามา

เจน ไม่ยิ้มปน เขารู้อยู่แล้วว่าโจ๋จือโจวชื่นชอบบทความที่ น่าฟัง จึงไม่มัวแต่เขินอายรีบเปิดแผ่นกระดาษ หยิบพู่กันที่แต้ม แล้ว ลงมือเขียนบทกวีเพลงหนึ่งลงไป เพลงปู่ซ่วนจื่อ หย่งเหมย ท่องแล้วเขียนมันลงไป

ดูเหมือนว่าร่างกายนี้ยังมีความทรงจำอันดีเลิศทางด้านอักษร และจิตรกรรม เมื่อตอนที่อยู่กับปู่ของเขาที่คอยปลูกฝังให้รู้จัก ความอดทนและความใจเย็น คอยบังคับให้เขาฝึกอักษรจีนมา นานกว่ายี่สิบปี ตอนนี้ก็ถือว่าได้สำเร็จไปบ้างแล้ว

“ภายใต้ความงดงามที่อดทนรอ มันช่างเป็นคำกล่าวที่ดี” โจ๋จือโจวถือกระดาษมาอ่าน แล้วถอนหายใจสําหรับบทความ ออกมาเฮือกหนึ่ง จากนั้นก็ถอนหายใจอีกรอบสําหรับอักษรของ เหล่าขุนนางและชนชั้นสูงทั้งหลาย เมื่อมองไปยังสายตาของเล่นไม่ ไม่รู้ทำไมถึงเกิดความรู้สึกคึกคะนองขึ้น

เล่น โม่เขียนสูตรยา ส่งให้พ่อบ้านเก็บไว้อย่างดี

โจ๋จือ โจวที่ไม่ค่อยอยากจะอำลา เดินไปสองก้าวแล้วหันกลับ มา “น้องเจน พี่ใหญ่มีบางสิ่งที่ยังสงสัย ไม่รู้ว่าควรถามหรือไม่

เจน ไม่ยิ้มเบาๆ แต่กลับไม่ตอบ หากเขาบอกว่าไม่ควรถาม

โจซื้อโจวก็จะไม่ถามงั้นหรือ

“หากบนร่างกายมีไฝ จะสามารถกำจัดได้ไหม แล้วมันจะเหลือ ร่องรอยไว้หรือไม่” โจ๋จือโจวจ้องไปยังเจน ไม่อย่างมีความหวัง รอคอยคําตอบจากเขา ในดวงตาที่อบอุ่นกลับปรากฏแสง ประหลาดที่ส่องประกาย