ตอนที่ 15 เจ้าต้องการแถลงไขอันใด

“ท่านหมอเล่น ในที่สุดก็หาท่านจนเจอสักที ท่านช่วยรีบไปดู หน่อยเถิด” ชายในชุดสีหม่นทั้งตัววิ่งมาจากศาลาการแพทย์ อย่างรีบร้อน ด้วยคิ้วและดวงตาที่ดูเป็นกังวลอย่างเห็นได้ชัด จากเท่าที่ดู เหมือนตามหาเขามานานแล้วพอสมควร

“เกิดอะไรขึ้น” เล่นไม่ยืนตรงแล้วถามออกไป เขาไม่อยู่เพียง สองวัน กลับเกิดเรื่องใหญ่ขึ้นแล้วงั้นหรือ

“เมียเย้นฟางเกิดเรื่องแล้วขอรับ” เซียนหยื่นพูดอย่างกระหืด กระหอบ จากที่ต้องวิ่งไปทั่วเพื่อตามหาเขา ในวันนี้

เล่นโม่กับหลิงหยูนจิ้นจึงรีบเดินไปดูด้วยตาตนเอง นึกถึงเรื่อง ที่เย่นฝูหลิ่งพูดในคืนนั้น ก็ยิ่งเร่งรีบเดินไปทางเมียเย็นช่างทันที

“ของจากเม่ยเย็นฟางพวกนี้ล้วนเป็นของปลอมทั้งสิ้น มาแหก ตากันชัดๆ เอาของพวกเจ้าคืนไป

สาวน้อยผมแกะในชุดแดงยืนเท้าสะเอวอยู่ภายในร้าน ยืนอยู่

ต่อหน้าของเป็นผู้หลงอย่างเอาเรื่อง

“แม่นาง มีเรื่องอันใดก็ได้โปรดค่อยๆพูดคุยกันเถอะ สินค้า จากเม่ยเย้นฟางจะเป็นของปลอมได้อย่างไร รบกวนเจ้าช่วย อธิบายมาให้เข้าใจ ปากแดงฟันขาวจะมาพูดจาเรื่อยเปื่อยแบบ นี้ไม่ได้” เป็นฝูหลิงยังยิ้มด้วยความอดทน แต่ในตากลับเย็นลึก เป็นเพราะสินค้าของเม่ยเส้นฟางนั้นดีถึงได้มีลูกค้ามากมายอย่างที่เห็น เนื่องจากตอนนี้สินค้ามีน้อย ดังนั้นลูกค้าที่ผ่านเข้า มาต่างก็ถูกนางบันทึกไปด้วย

ส่วนคนที่อยู่ตรงหน้าพวกนี้ เป็นฝูหลิงเองก็จำไม่ได้ว่าเคยเข้า มาซื้อสินค้าในร้านตั้งแต่เมื่อไหร่ และในวันนี้ที่เข้ามาโวยวายใน ร้านก็จะต้องเป็นเพราะมีบางสิ่งบางอย่างที่จงใจจะทำเรื่องที่ไม่ดี อย่างแน่นอน ในที่สุดเรื่องที่นางเป็นกังวลมาตลอดก็เกิดขึ้น สหายหลายคนที่ร่วมกันทำงานในที่แห่งนี้ ยังไม่มีใครที่จะคาด คิดว่าเมียเย็นฟางนี้จะต้องเจอกับบททดสอบอย่างเช่นที่เป็นอยู่นี้ เลย

“เจ้าหาว่าข้าโกหกนั้นหรือ” สาวน้อยผมแกะชุดแดงหน้าคิ้ว ขมวด มองเย่นฝูหลิ่งแล้วพูดด้วยเสียงเย็น

แล้วสาวชุดแดงผมแกะจึงทำการกระชากผ้าคลุมหน้าของ หญิงสาวด้านข้างลง เมื่อสาวผู้นั้นไร้ผ้าที่ปิดบังใบหน้าอยู่ จึงได้ แต่ก้มหน้าก้มตาลงด้วยความเหนียมอาย แม้แต่ร่างกายที่ยืนอยู่ ยังมีอาการกำลังสั่นเทาน้อยๆ “มองดูหน้าของนาง

ทั่วทั้งใบหน้าของหญิงสาวมีผดผื่นแดงขึ้นเต็มไปหมด จาก ผิวหนังที่บวมแดงจึงทำให้ดูไม่ออกถึงใบหน้าอันแท้จริง ผู้คนที่ พบเห็นต่างทอดถอนใจกันอย่างหดหูปนความสงสารที่มีต่อหญิง สาวผู้นี้ เพราะต่างก็รู้ดีว่าสำหรับหญิงสาวทุกคนแล้วความงาม นั้นสำคัญมากเพียงใด หรืออาจเรียกได้ว่าเทียบเท่ากับชีวิต ความเป็นอยู่เลยก็ว่าได้

“ใช่สินค้าจาก เม่ยเย้นฟ่างจริงหรือ” เย่นฟูหลิ่งถามขึ้นอย่างไม่น่าเชื่ออยู่เนืองๆ

“หญิงสาวนางหนึ่ง จะทําให้ใบหน้าของตนเป็นที่น่าอายแล้ว นำมาล้อเล่นได้อย่างไร หากไม่ใช่เป็นเพราะว่าใช้สินค้าจากเม่ย เย้นฟ่างทีนี่”

“ข้าขอบอกกับทุกคน ทั้งพี่ ป้า น้า อา คนแก่คนเถ้าทั้งหลาย ว่าอย่าได้หลงเชื่อมาซื้อสินค้าจากที่นี่อีกเป็นอันขาด

เริ่มมีเสียงกระซิบจากรอบด้าน ทำให้สาวผมแกะชุดแดง ดวงตาเป็นประกายอย่างได้ใจ แน่นอนว่าทุกคำพูดได้ผ่านเข้า มายังหูของเล่นฝูหลิ่งทั้งหมด

นี่เป็นครั้งแรกที่เม่ยเย้นฟางต้องเผชิญกับปัญหา นางจะทำ อย่างไรเพื่อให้เม่ยเส้นฟางไม่ถูกทำลายชื่อเสียงและหยุดปัญหา กับเรื่องที่เกิดขึ้นนี้ ให้สามารถจบไปได้ด้วยดี

“แม่นาง ที่เจ้าบอกว่าเป็นสินค้าที่ใช้นั้นมาจากเม่ยเส้นฟาง ถ้าอย่างนั้นรบกวนน่าออกมาให้ดูทีเถิด” เป็นหนึ่งยิ้มอย่างไม่ สะทกสะท้าน ช่วงเวลาที่ผ่านมาอย่างยากลำบาก ความอบอุ่น ในใจของผู้คน คิดดีคิดร้ายอย่างไร นางรู้ดีมากกว่าใครเป็น ไหนๆ

“อยากดูนั้นหรือ หากดูแล้วเป็นสินค้าจากที่นี่ เจ้าก็อย่าปฏิเสธ ก็แล้วกัน นอกจากต้องชดเชยให้กับความเสียหายต่อหญิงสาว จากบ้านของพวกข้าแล้ว เม่ยเส้นฟางนี้ของพวกเจ้าก็ต้องปิดไป ซะ จะได้ระบาดต่อผู้คนน้อยลงและไม่เพิ่มความเสียหายไป มากกว่านี้”
คิ้วขมวดแน่นที่เรียงเป็นระเบียบของสาวผมแกะชุดแดง มีไฝ อยู่ทางหางตาอย่างเป็นเอกลักษณ์ ดูแล้วช่างเป็นอีกรูปแบบที่ แตกต่าง

ขณะที่นางพูดบนตะคอกอยู่นั้น ก็นำกล่องเล็กๆ ที่สลักลาย ดอกไม้อย่างสวยงาม วางลงบนโต๊ะเก็บเงินของร้าน

เป็นหนึ่งเดินมาด้านหน้า ด้วยท่าทางที่อ่อนช้อยพร้อมรอย ยิ้ม “แม่หญิง ไม่ผิด กล่องนี้เป็นสินค้าที่ทำขึ้นจากเมียเย็นฟาง

“ทุกคนดู ได้ยินกันแล้วใช่หรือไม่ นางยอมรับแล้ว เจ้าของ ร้านยอมรับแล้ว” สาวผมแกะชุดแดงกระตุกริมฝีปาก แล้วตะโกน พูดออกมาให้ทุกคนที่อยู่บริเวณรอบๆ ผู้คนต่างก็มองไปยังเป็นผู้ หลิ่ง บนโลกนี้แท้จริงแล้วคงขาดความมีชีวิตชีวาและสีสันไม่ได้ เลยสินะ

“เป็นจริงเช่นนี้ ก็จงชดใช้เป็นเงินมาให้ข้า

“ทำใบหน้าของหญิงสาวบ้านผู้อื่นต้องเสียโฉม บาปกรรมจริง”

คำพูดเรื่อยเปื่อยที่ออกจากปากของสาวผมแกะชุดแดงและยัง มีสายตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ สายตาของนางจ้องอยู่ที่เป็น หลิ่ง “เจ้าของร้าน ออกความคิดเห็นมาได้เลย”

เย่นหลิ่งยิ้มขึ้น “ไม่ว่าผู้ใดที่ซื้อสินค้าจากเม่ยเส้นฟางล้วนได้ รับกล่องนี้ ส่วนของด้านในจะมั่นใจได้อย่างไรว่าเป็นของเมียเย้ นฟางจริง”
“นั่นสิ กล่องอาจจะเป็นของจริง แต่ของด้านในอาจถูกเปลี่ยน ไปแล้วก็ได้” ชายชุดสีหม่นที่อยู่ด้านข้างกอดอกหลวม พูดขึ้น ด้วยความสงสัย

เย่นฝูหลิ่งมองไปด้านหน้าพร้อมพร้อมกับเดินไปอย่างใจเย็น “ไม่ทราบว่าแม่นางเลขที่เท่าไหร่หรือ”

“อะไรเลขที่เท่าไหร่ เจ้ากำลังพูดเรื่องอะไร” สาวผมแกะชุด แดงจ้องเป็นผู้หลงอย่างไม่พอใจที่ไม่เป็นไปตามข้อตกลงก่อน หน้า แต่ยังคงตั้งคําถามกับนาง

แล้วพูดขึ้นอย่างเฉียบขาด “หากต้องการทำให้เสื่อมเสีย เช่น นั้นข้าก็จะทำลายร้านนี้ทิ้งซะ” นางเพียงโบกมือที่หนึ่ง ก็มีชาย ฉกรรจ์สี่ถึงห้าคนเดินขึ้นมา ในมือของเหล่าชายฉกรรจ์ล้วนถือ แส้ไว้อย่างเหี้ยมโหด ดูก็รู้ว่าได้จัดเตรียมกันมาก่อนหน้าแล้ว

“แม่นาง เรื่องก็ได้พูดเจรจากันอย่างกระจ่างแล้ว” เย่นฝูหลิ่ง ยืนอยู่ด้านหน้า ที่นี่คือความหวังและความพยายามของคนหลาย คน แต่พวกเขาที่ต้องมาเจอแบบนี้ก็ดูจะยากยิ่งนัก พูดถึงความ ตายแต่ก็ไม่สามารถให้ผู้อื่นมาทำลายได้เช่นกัน

“เจ้าหลีกไปซะ” ชายผู้หนึ่งใช้มือผลักเข้ามาทำให้เป็นผู้หลง ลงไปนอนกับพื้นในทันที แต่ไม่คิดเลยว่าชายผู้นี้จะลงมือใช้ กำลังกับผู้หญิงเช่นนี้

“ทำอย่างไร ทำอย่างไรดี” หญิงสาวในชุดแดงและชุดเขียว เดินหมุนอยู่รอบๆด้านใน ไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร

“ทำลายซะ” สาวผมแกะชุดแดงยิ้มเย็น ของรกหูรกตาก็ไม่
“เจ้าเป็นใคร มาเห่าหอนอะไรแถวนี้ ระวังจะถูกหญิงสาวอย่าง ข้าตีเจ้าจนตาย”

ดวงตาของชายวัยกลางคนเย็นชา ก้าวเท้าช้าๆตามแนวที่ ผู้คนต่างเปิดทางให้ยิ้มด้วยความโกรธอย่างเยือกเย็น ในช่วง ชีวิตที่ผ่านมา ยังไม่เคยมีผู้ใดกล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน

“แม่หญิงนางนี้พูดจาโอหังยิ่งนัก

“ท่านลุง ท่านไปเถอะ เย่นหลิ่งหายใจอย่างยากลำบาก ไม่ อยากให้ผู้อื่นต้องมาเดือดร้อน เพิ่งรู้ว่าตนเองนั้นช่างอ่อนแอ เพียงนี้ เหมือนมดตัวหนึ่งที่อยู่ใต้เท้าของผู้อื่น ถูกเหยียบให้ตาย ได้ตลอดเวลา

“ไหนๆก็เข้ามาแล้ว ยังอยากออกไปหรือ”สาวผมแกะชุดแดง ยิ้มเหยียดขึ้นที่มุมปาก “ข้าที่ยังไม่ได้แจ้งแถลงไข ก็อย่าได้คิดว่า จะได้ออกไป” สาวชุดแดงพูดด้วยความก้าวร้าวเป็นอย่างมาก

“เจ้าต้องการกล่าวแถลงไขอันใดกับข้า” น้ำเสียงที่ชัดเจน กล่าวอย่างเยือกเย็นลอยเข้ามา เสียงนั้นไม่ดัง แต่กลับมีพลังอัน น่ากลัวแผ่ซ่านไปทั่ว

เพียงจ้องไปยังหญิงสาวผมแกะที่ยืนนิ่งอยู่กับที่ไม่ไหวติง ราวกับหัวหมู แทบจะในทันทีก็หันไปมองผู้ที่เข้ามาเยือน