ตอนที่ 10 คนเรามีความภูมิใจในชีวิตก็ควรจะมีความสุข

กลิ่นของแป้งฝุ่นที่หอมหวนฉุกเข้าที่เป็นไม่โดยทันที เขาจามออก มาอย่างแรงหนึ่งครั้ง ถึงจะมองเห็นสถานที่ที่เมื่อครู่ถูกผลักลงมา จากบนรถม้าอย่างชัดเจน ที่แท้ก็คือหอนางโลมอันดับหนึ่งเหลื ยนเยเก๋อที่หนานเฉิงและคนที่โผเข้ามาคนนั้นก็คือแม่เจ้าของเห ลียนเเก๋อ

“ไอหยา ท่านชาย ท่านหกล้มได้รับบาดเจ็บหรือไม่ ให้เล่นไม่ แม่นางเยดูหน่อย แต่ข้าน้อยสงสารเห็นใจอย่างยิ่ง แม่นาง คนนั้นเป็นหญิงที่ค่อนไปทางแก่แล้วสำรวจดูเล่น โม่ทั้งซ้ายขวา หน้าหลัง อีกทั้งยังจับสะโพกของเล่น โม่ด้วยรอยยิ้ม

แม้ว่าเล่นโม่จะนิ่งเฉย สีหน้าตอนนั้นก็ยังคงแดงอย่างงดงาม

“เซียนหวั่น ปัดขี้ฝุ่นให้ท่านชายหน่อย” แม่นางเย่สั่งการชุด เทาข้างกายอย่างพอใจ หญิงสาวที่แต่งตัวเป็นสาวใช้ หญิงสาว นั้นปิดบังใบหน้าไว้ มองเห็นสีหน้าไม่ชัด แต่ดวงตาคู่นั้นกลับ สว่างสดใสเป็นประกายแวววาว

ครั้งนี้เล่น โม่ยืนอยู่ไม่ขยับไปไหน ยอมให้หญิงสาวคนนั้นมา ปัดขี้ฝุ่นบนชุดเขียวให้เขาอย่างเต็มใจ ในดวงตาแฝงไว้ด้วย ความไม่แยแสอยู่

“ท่านชายเจน อวู่เต๋ของข้าไม่ค่อยสบาย การประกวดนางงาม ที่หนานเฉิงแห่งนี้ อีกไม่กี่วันก็จะจัดขึ้นแล้ว แน่นอนว่าห้ามมีอะไร ใดๆ ที่ผิดพลาดเกิดขึ้นกับนางเด็ดขาด” แม่นางเยโบกผ้าเช็ดหน้า แล้วลากเล่น โม่เดินเข้าไปด้านใน

เล่น โม่เดินตามแม่นางเย่เข้าไปด้านใน ช่วงเวลากลางวันไม่มี แขกสักเท่าไหร่อยู่แล้ว พวกหญิงสาวต่างก็พักผ่อนกัน แต่กลับ เงียบสงบมาก ท่านชาย….. เงาที่เจ้าเสน่ห์คนหนึ่ง โยออกมา จากในห้องห้องหนึ่ง ชุดกระโปรงสีชมพู มาเสื้อคลุมปกคลุมอยู่ ด้านนอกราวกับหิมะที่ปิดอยู่ เสียงที่หวานหยาดเยิ้มยังแฝงไว้ ด้วยความลุ่มหลงจนไม่อาจตัดใจได้อีกด้วย

บนทางเดินระเบียง เล่นโม่หลบไม่ทัน หญิงสาวชุดสีชมพูผู้นั้น ก็มาเกาะติดอยู่บนคอของเล่น โม่แล้ว

“ท่านชายมาหาข้าน้อยใช่หรือไม่” น้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม ดวงตาที่ เร่าร้อน ไม่ว่าชายหนุ่มใดก็ตามที่ถึงแม้ใจจะแข็งเพียงใด บัดนี้ก็ ต้องอ่อนลงแล้วล่ะ

ดวงตาของเล่น โม่กระดกเบาๆ ในดวงตาสีดำเข้มนั้นแฝงไว้ ด้วยรอยยิ้มที่ไม่รู้ว่าคิดอะไร นิ้วมือที่มีกลิ่นหอมจางๆ ของยาข้าง หนึ่งจิ้มไปที่คางที่ละเอียดอ่อนของหญิงสาวพร้อมกับยกขึ้น สัมผัสเบาๆ อยู่ครู่หนึ่ง “มีการเปลี่ยนแปลง ไม่หยาบกระด้าง เหมือนแต่ก่อน”

คนพวกนี้เป็นแขกประจำของเม่ยเย้นฟ่าง เขาจะไม่รู้ได้ อย่างไรว่าจะต้อนรับยังไง

“ท่านชายแม้แต่นิดก็ไม่เข้าใจข้าเลย” หญิงสาวออกแรง กระทืบเท้าไปมา ทำท่าทางน่าเกลียดไปทั้งตัว มุ่ยปากแล้วก็เดิน เข้าห้องไป เสียงปิดประตูดังปัง
เล่นไม่เดินเข้าไปในห้องของอเต่อย่างใจเย็น ราวกับว่าไม่ได้ สนใจใส่ใจเรื่องพวกนี้

เซียนหวั่นที่ตามมาอยู่ด้านหลังมองท่านชายชุดเขียวที่อยู่ด้าน หน้าด้วยดวงตาเป็นประกาย นางเคยเป็นหนึ่งในหญิงสาวที่โด่ง ดังของเหลียนเย่เก๋อ แค่เช้าวันหนึ่งตื่นขึ้นมา ปรากฏจุดด่างด้า บนใบหน้าของนาง

หากไม่ใช่เพราะตอนนั้นเจอเล่น โม่ เกรงว่าคนที่ทำประโยชน์ ไม่ได้เรื่องอย่างนางเหลียนเเกือก็จะต้องถูกแม่เล้าเอาไปขาย ทิ้งอย่างไม่ไยดีแน่

ชุดเขียวราวกับต้นไผ่ ท่านชายที่มีหน้าราวกับหยกเป็นเทพใน ใจของนาง

วันนั้นนางถามว่า ท่านชายทำไมจึงช่วยข้า เล่น โม่พูดแค่เพียง

สองคํา มีประโยชน์

มีประโยชน์ หมายความว่านางยังมีราคามีมูลค่าอยู่ แต่วัน เวลาเหล่านี้ นางเข้าใจดี สามารถมีประโยชน์ต่อเล่น โม่เป็นโชค ที่ใหญ่ที่สุดของนางแน่นอน

รออย่างสงบไปครึ่งวัน เล่นไม่เดินออกมาจากห้องของอเต๋ ชายตามองไปที่เขียนหวั่น “เตรียมพร้อมแล้วใช่มั้ย”

“อืม” เซียนหวั่นพยักหน้า ตามติดอยู่ด้านหลังทีละก้าวๆ วันที่ ยากลำบากของช่วงเวลาเหล่านี้ ทำให้นางรู้วิธีป้องกันตัวเองจาก อันตราย และก็รู้ว่าผู้ที่ไม่แข็งแกร่งก็จะถูกโชคชะตารังแกตลอด กาล
เพื่อช่วยนาง ท่านชายตกลงกับแม่นๆงเย่ จะเป็นหมอให้เหลื ยนเยเกือฟรีสองเดือน ต้องรู้ให้ได้ว่าหอนางโลมแห่งนี้มีอะไร บ้าง ทำไมถึงไม่สะดวกที่จะไปหาหมอขนาดนั้น

“เซียนหวั่น โชคชะตาตัวเราเองเป็นผู้กำหนด” เล่น โม่พูดจบก็ ยกเท้าก้าวเดินไปด้านหน้า บนระเบียงผ้าม่านหลบตา ผ้าโปร่งสี แดงพัดไหวไปมา ช่างเป็นสถานที่ที่ดีจริงๆ

“นายท่านทำแบบนี้ข้าน้อยไม่ยอมนะ” เสียงหัวเราะหยาดเยิ้ม หนึ่งดังมาจากในห้องด้านหน้า

“ข้าก็ชอบสำรวจสิ่งนี้อยู่แล้ว ไม่ยอมก็จับขาให้ได้สิ” เสียงที่ ล้อเล่นของชายหนุ่มคนหนึ่งดังขึ้นในลำดับต่อมา

เล่นไม่ขมวดคิ้วขึ้น กลางวันแสกๆ ก็มีแขกแล้วหรือ ช่างแปลก จริง

ประตูบานที่กำลังแอบฟังอยู่นั้นถูกใช้แรงเปิดออก ด้านหลัง ของชายหนุ่มชนออกมา หญิงสาวที่กำลังโผตามออกมา ดู เหมือนว่าตอนนั้นเพิ่งจะรู้ว่าที่ทางเดินระเบียงยังมีคนอยู่

ชายหนุ่มมือจับวงกบประตูยืนนิ่ง หญิงสาวมีท่าทีโผเข้าไปใน อ้อมอกของเขา “ท่านชายแกล้งข้าน้อย ร้ายจริงๆ เลย” วาจา หยาดเยิ้ม พูดจนร่างของเล่น โม่สั่นไปพักหนึ่ง

ชายหนุ่มนั้นหันหน้ากลับมา คิดไม่ถึงว่าบนหน้าใส่หน้ากาก จิ้งจอกอยู่ ได้แค่เห็นคางที่แข็งแกร่ง ริมฝีปากที่มีลักษณะงดงาม มาก และดวงตาสีดำสนิทที่เต็มเปี่ยมไปด้วยการหยอกล้อ
“ท่านพี่เจ้าร่างเล็กคนนี้ก็มาหาความสนุกในช่วงกลางวัน ไม่รู้ ว่าจะไหวหรือเปล่า” ในค่าพูดแฝงไว้ด้วยความเยาะเย้ยอย่างไม่ สะทกสะท้านแม้แต่นิด

เล่น โม่กวาดสายตามองไปที่ชายหนุ่มชั่วครู่ เขาเงยหน้ามอง ไปที่ดวงตาที่ราวกับว่ากะพริบครู่หนึ่งซึ่งอยู่ภายใต้หน้ากาก จิ้งจอกของชายหนุ่มอย่างทันที มองไปอีกทีกลับเต็มไปด้วย อาการหยอกล้อ มีส่วนที่ไม่ปกติตรงไหนกัน

นี่คงเป็นหัวข้อที่ไร้สาระ เล่นไม่ไม่มีอารมณ์จะต่อปากต่อคำ ด้วย เขาค่อยๆ พลิกตัว ก้าวเท้าแล้วเดินไป

“ท่านพี่” ชายหน้ากากจิ้งจอกจะปล่อยเล่น โม่ไปง่ายๆ แบบนั้น ได้อย่างไรกัน เห็นเขาสวมหน้ากากคิดไม่ถึงว่าจะไม่น่าประหลาด ใจแม้แต่นิดเลยหรือ นี่ยังไม่ประหลาดใจมากพออีกหรือ สำหรับ คนประหลาด เขาอยากจะชอบล้อเล่นนิดหน่อย ดูว่าแปลกจริง หรือว่าเสแสร้ง

หากบอกว่า ชายหนุ่มคนหนึ่งปรากฏตัวอยู่ที่หอนางโลม อีก ทั้งยังมีรูปร่างหน้าตาเหมือนสุภาพบุรุษ ไม่ใช่ว่าน่าแปลกหรือ

เล่น โม่กะพริบตาไปมา มองไปที่ปกเสื้อที่เปิดออกครึ่งหนึ่ง ด้านหน้า เผยให้เห็นรอยลิปสติกสีแดงของชายหนุ่มประทับอยู่ บนเนินอก “มีปัญหา?”

“เฮ่ๆ” ชายหน้ากากจิ้งจอกยิ้มอย่างประหลาด ยื่นนิ้วมือออก ไปเขี่ยคางของเล่น โม่ขึ้น “ท่านพี่ดูดีจริงๆ ผิวหนังนี้ยังดูเนียนนุ่ม กว่าสาวงามสามเท่า
“นายท่าน” หญิงสาวคนนั้นต้องการพูดอะไร นิ้วมือข้างหนึ่ง ของเล่น โมกดไปบนริมฝีปากแดงระเรื่อของนาง ยิ้มเล็กน้อย สง่า งามอย่างไม่มีขีดจํากัด “คนงาม ไม่เป็นไร

มุมปากของชายหน้ากากจิ้งจอกแฝงไว้ด้วยรอยยิ้ม นิ้วมือ สัมผัสไปที่เล่นโมชั่วครู่ “หรือว่าท่านพี่จะลองสักคำไหมล่ะ”

เงินไม่ทั้งวันเจอแต่เรื่องชวนโมโหมาแล้ว บัดนี้มีที่สามารถ ระบายได้ แน่นอนว่าก็คงไม่ปล่อยไปง่ายๆ เขายิ้มแล้วพูดว่า “ใช่ หรือไม่ ท่านชายเข้าห้องไปกับข้าก็รู้เอง” พูดไปก็เดินเข้าไปใน ห้อง

ชายหน้ากากจิ้งจอกรู้สึกน่าสนใจสุดๆ เขาก็เป็นพวกที่ไม่กลัว ใครอยู่แล้ว ผลักหญิงสาวออกไปแล้วก็เดินเข้าไป คนที่น่าสนุก แบบนี้พบเห็นได้น้อยนัก

โครม! มีเสียงดังออกมา

เพียงแค่เวลาชั่วพริบตา ชายหน้ากากจิ้งจอกก็ล้มไปบนพื้น อย่างหมดเรี่ยวแรง สีหน้าดำ “ไอ้เด็กหนุ่ม เจ้า! ”

“ท่าน…” หญิงสาวมองดูชายหน้ากากจิ้งจอก สีหน้าไม่รู้ว่าจะ ช่วยอย่างไร

“ชายหนุ่มผู้นี้ข้ายกให้เจ้า ค่อยๆ ใช้สอยล่ะ” เล่น โม่ปัดเสา ฝุ่นที่อยู่บนเสื้อผ้า นั่งลงยองๆ ต่อหน้าชายหน้ากากจิ้งจอก นัยน์ตาแฝงไว้ด้วยรอยยิ้มกรุ้มกริ่ม “ท่านพี่ คนเรามีความภูมิใจ ในชีวิตก็ควรจะมีความสุข เพื่อเป็นการให้ท่านที่มีความสุขยิ่งขึ้น ข้าจึงเพื่อรสชาติให้นิดหน่อย
พูดจบก็ตบแก้มของชายหน้ากากจิ้งจอกครู่หนึ่ง อารมณ์ดีขึ้น เยอะแล้วเดินจากไปอย่างผ่าเผย ไม่ได้ทันสังเกตเห็นความแค้น เคืองนัยน์ตาของชายหน้ากากจิ้งจอก

“นายท่าน ยังต้องการข้าน้อยอีกหรือไม่” หญิงสาวค่อยๆ ถอด เสื้อผ้าอย่างละเมียดละไม มองดูชายหน้ากากจิ้งจอกที่ใบหน้า แตง และหายใจถี่