ตอนที่ 1 ทิ้งความคิดที่สกปรกของเจ้าออกไปซะ

เย่อเหย็น เจ้าหันกลับไปดูสิ กองไฟที่กำลังลุกไหม้จวนเยโกง ช่างน่าดูจริงๆ โดยเฉพาะในคืนหิมะตก

เย่อเหย็น เจ้ากำลังนึกถึงพิธีแต่งงานกับข้าพรุ่งนี้ใช่หรือไม่ ตระกูลเยอำนาจอ่อนแรงลงแล้ว ยังไงก็ไม่ยอมทำตามคำสั่ง มัน เป็นหอกข้างแคร่อยู่ตั้งนานแล้ว ใบหน้าที่น่ากลัวของเจ้า จะสู้ หน้าท่านชายกวนอที่มีชื่อเสียงโด่งดังในเมืองหลวงอย่างข้าได้ อย่างไร

เย่อเหย็น บาดแผลที่ถูกยิงบนบ่าเจ็บมากใช่หรือไม่ วางใจ เถอะ ถอนพิษแล้ว เดี๋ยวก็ไม่ปวดแล้วล่ะ ก็สามารถกลับไปหา ครอบครัวได้แล้ว

เย่อเหย็น น่าเสียดายที่แต่ไหนแต่ไรมาขาไม่เคยชอบพอเจ้า

เลย

เย่อเหย็น ก่อนตาย ให้พวกเขาได้เสวยสุขสักหน่อยไม่ดีกว่า หรือ เจ้ารู้ ตอนที่ไม่มองหน้าเจ้า รูปร่างช่างงดงามนัก อีกทั้งยัง เป็นหลานสาวของเยโก๋กง ช่างเป็นกิ่งทองใบหยกจริงๆ

ใบหน้าที่เหมือนหยกของชายผู้นั้นช่างน่าสะพรึงกลัว เย่อเหย์ นกอดร่างพังๆ ก้าวถอยหลังไป มองไปที่ชายผู้นี้ซึ่งนางจะ แต่งงานด้วยในวันพรุ่งนี้อย่างไม่กล้าคาดหวัง การรอคอยที่เต็ม ไปทั้งหัวใจของนาง กลายเป็นความเกลียดชังที่ขมขื่น เบื้องหลัง

ของใบหน้าที่ราวกับหยก น้ำเสียงที่นุ่มนวลอ่อนโยนกลับช่างเลวร้ายเหลือเกิน

ไม่ยินยอมงั้นหรือ ถ้าอย่างนั้นข้าจะส่งช่วยเจ้าเอง มือที่ถือ ดาบยาวของคนผู้นั้นตวัดขึ้นอย่างโหดร้าย แทงไปที่ส่วนท้อง ของเย่อเหย็นที่เดิมทีก็ไม่มีแรงที่จะหลบหลีก

ร่างของเย่อเหยืนถอยหลังตกหน้าผาอย่างรับไม่ไหว หยด น้ำตาไหลออกมาจากปลายดวงตา ไหลผ่านปานสีแดงขนาด ใหญ่บนใบหน้า

ในถ้ำที่มืดมิดมีเสียงเพรียกร้องอย่างน่าอนาถดังขึ้น ความ

รู้สึกที่ถูกทิ้งมันช่างชัดแจ้งอะไรเช่นนี้ ความรู้สึกที่เจ็บปวดรวด ร้าวมันช่างเป็นจริงอะไรเช่นนั้น เล่นโม่คิดว่าตัวเองแค่ฝันไป แค่ฝันถึงเรื่องที่เกี่ยวพันกับเย่อ

เหย็นเท่านั้น แต่หลังจากเสียงกรีดร้อง นางกลับพบว่ามันไม่ใช่

นางยื่นมือจับไปมาพักหนึ่ง ท้องของนางถูกดาบยาวแทงเข้า จริงๆ บนบ่ายังมีธนูหักเสียบอยู่ตรงนั้น ในดวงตายังมีน้ำตาแห่ง ความเจ็บปวดไหลออกมา ในความมืดที่เงียบงันได้ยินเพียงเสียง ของน้ำไหล ในที่สุดนางก็มั่นใจว่าตัวเองไม่ใช่ตัวเองอีกต่อไป แล้ว

นางทำให้ใครโกรธ นางยั่วโมโหใครหรือ ก็แค่จูบปากกับ แฟนของตนเท่านั้นเอง เบื้องหน้าที่ปกคลุมไปด้วยความมืด นาง ยังอยากจะร้องไห้ได้ไหม
อีกทั้งความเจ็บปวด ซึมลึกเข้าไปในกระดูก ทำให้นางสั่นเทา ไปทั้งตัว แม่เจ้า ยังมีการบาดเจ็บที่หนักหนานอีก

นางตะกายร่างขึ้นมาด้วยความลำบาก จะมาตายไปแบบนี้ไม่ ได้เด็ดขาด ไม่ว่าอย่างไรก็ตามก็ไม่ได้ ไม่ว่าจะเพื่อตัวเองหรือ เพื่อนางก็ตาม

อาศัยล่าแสงของน้ำกับความรับรู้กลิ่นที่ไวของจมูก นางหา สมุนไพรได้สองสามต้น หลังจากนั้นดึงดาบยาวที่แทงอยู่ตรง ส่วนท้องของตัวเองออก ถึงกับได้ยินเสียงของเลือดสดๆ ที่กำลัง ไหลรินออกมาได้ ในปากขบสมุนไพรที่ขมขื่นแล้วแปะลงไปอย่าง ยากลำบาก หลังจากนั้นอีกผ้าที่เสื้อมาพันแผล

กัดกรามแน่นแต่ยังคงมีความหวังอย่างแน่วแน่ หลังจากนั้นก็ คือธนูหักที่บ่า ยังมีส่วนที่ถูกพิษอีก

นางไม่รู้มาก่อนเลยว่า ในที่มืดมิดแห่งนี้มีดวงตาคู่หนึ่งจับจ้อง มองการเคลื่อนไหวของนางอยู่ หลังจากนั้นยิ้มออกมาเบาๆ ราวกับหมาป่าที่กำลังรอโอกาสอยู่ในความมืด

“ในเมื่ออาการบาดเจ็บของตนจัดการเรียบร้อยแล้ว ก็มาช่วย ข้าหน่อยเถอะ” น้ำเสียงที่เยือกเย็นดังขึ้นอย่างกะทันหัน

เจ่นโม่ตกใจ โชคดีที่ไม่ได้ตกใจกลัวจนหายใจวายตาย ในถ้ำ

ที่มืดมิดแบบนี้คิดไม่ถึงว่ายังมีคนอยู่

ดูเหมือนว่าจะตอบสนองต่อความคิดของเล่น โม่ เสียงหินที่ กระทบกันดังขึ้น ทันใดนั้นคบเพลิงก็สว่างขึ้น ส่องสว่างไปทั้ง จึงทำให้เล่น โม่เห็นคนผู้นั้นได้ชัดเจนขึ้น เป็นผู้ชาย เพียงแค่บนใบหน้าสวมหน้ากากไว้ มองไม่ชัดว่ามีรูปร่างอย่างไร เขา เอนกายอยู่ ผมยาวกระจัดกระจาย สิ่งเดียวที่มองเห็นคือ บาดแผลที่บริเวณหน้าอกของเขา ธนูหนึ่งดอกเสียบอยู่ตรงนั้น อีกทั้งยังไม่ได้รับการดึงออกมา

บ้าไปแล้ว นี่เป็นปฏิกิริยาแรกที่เล่นโม่แสดงออกมา ชายผู้นั้น ก็ฟังเสียงกรีดร้องของนางอยู่อย่างนั้น มองดูนางดิ้นรนอย่างเอา เป็นเอาตาย คิดไม่ถึงว่าจะไม่มีน้ำใจยื่นมือแม้แต่เล็กน้อยเข้ามา ช่วย แต่กลับจะให้นางซึ่งเจ็บหนักไปช่วยเขา อีกทั้งยังวางตัว สูงส่งขนาดนี้

ไม่รู้หรือว่าล่วงเกินใครก็ได้แต่อย่าล่วงเกินผู้เป็นหมอน่ะ? เล่น โม่ที่เดิมทีรู้สึกหดหู่ บัดนี้กลับมีความโมโหอยู่เต็มท้อง “เร็วเข้า มิเช่นนั้นดาบที่อยู่ในมือของข้าจะทำให้เจ้าหลับอยู่ที่นี่อย่างไม่มี วันตื่นตลอดกาล” คำพูดนี้มีนัยข่มขู่แฝงอยู่ด้วยแม้ว่าจะพูดอย่าง ขอไปที

เจน ไม่กำลังประเมินความเป็นไปได้ที่ตัวเองจะวิ่งหนีไป รู้สึก ว่าไม่น่ามีความเป็นไปได้เลย

ดังนั้นจึงคลานออกไปด้านนอกอย่างไม่ส่งเสียง

ฉับ วินาทีถัดมา ดาบที่มีเสียงเย็นเยือกกะพริบก็ปักลงไปที่ ด้านหน้านิ้วมือของนางห่างเพียงหนึ่งเซนติเมตรเท่านั้น ใบหน้า ของนางรับรู้ได้ถึงแสงอันหนาวเหน็บของคนเอาแต่ใจคนนั้น

“ข้าไปหายาสมุนไพร หายาสมุนไพร” บ้าหรือเปล่า ทำไมถึง ต้องพบเจอของบ้าๆ อะไรแบบนี้ด้วย เล่น โม่โมโห
“ดาบของข้าในระยะสิบเมตรไม่มีปัญหาแน่นอน นอกระยะสิบ เมตรไปคือแม่น้ำ ด้านนอกอาจจะมีคนกำลังตามล่าอยู่ คิดไม่ซื่อ ก็ลองดูได้” ในมือชายผู้นั้นกำลังเล่นกริชอันเล็กๆ อีกอันหนึ่ง พูด อย่างเบาๆ

ยุคอาวุธเย็นที่น่ารังเกียจนี้ เช่น โม่สาปแช่ง ปืนไปถึงที่ที่มีหญ้า ขึ้นรกชัน ดึงพืชมาจำนวนหนึ่ง ยังมีหญ้าคาวทองอีกจำนวนหนึ่ง ดีที่อุณหภูมิในถ้ำกำลังดี มิเช่นนั้นของพวกนี้เกรงว่าจะไม่มี

เจน ไม่ล้างให้สะอาดแล้วปืนกลับไป รู้สึกว่าบาดแผลของตัว เองเกิดการปริออกจากกันมีความเจ็บปวดอย่างมาก ในใจยิ่ง เต็มไปด้วยความไม่พอใจยิ่งขึ้น

“ทางที่ดีที่สุดอย่าคิดที่จะวางแผนทำอะไรเด็ดขาด” เสียงอัน เย็นชาของชายหนุ่มพูดขณะหลับตาอยู่

“ไม่มียาชา เจ้าทนไหวหรือ” เล่นโม่สงสัย เกิดทนพิษบาดแผล

ไม่ไหวขึ้นมา นางจะทำอย่างไร

“หึ” ชายหนุ่มตวัดสายตามองไปที่นางชั่วครู่ เต็มไปด้วยความ เหยียดหยามอย่างหนัก ดูเหมือนว่าหญิงตัวเล็กๆ อย่างเช่นโม่จะ ทนไม่ไหว ก็ไม่มีเหตุผลที่เขาจะต้องทนไม่ไหวด้วย

ขนคิ้วของเล่น โม่สั่นไปมา เส้นผมยุ่งเหยิงปกคลุมใบหน้าของ นาง ดูไปแล้วน่ากลัวมาก ดูเหมือนว่าชายผู้นั้นจะไม่อยากมอง นางสักเท่าไหร่ จึงปิดตาอีกครั้ง

“เจ้ายกร่างขึ้นมาหน่อย ข้าจะดูบาดแผลสักหน่อย” เล่นไม่ ครึ่งนั่งครึ่งยืนพูดด้วยเสียงต่ำ ในมือเก็บเอาก้อนหินเท่าไข่ห่านมาหนึ่งก้อนกลับมาด้วย ในตอนที่กำลังหาสมุนไพร

ชายหนุ่มหลับตาแล้วค่อยๆ พลิกร่างเล็กน้อย

เจน ไม่ยื่นมือไปจับบริเวณด้านหลังของเขา มั่นใจว่าธนูไม่ได้ แทงทะลุไป หลังจากนั้นก็ยิ้มอย่างมีเลศนัย ยกก้อนหินในมือขึ้น แล้วทุบลงไป

ชายผู้นั้นได้เพียงแค่มองเล่นโม่อยู่ชั่วพริบตาเดียว ในสายตา นั้นมีความเย็นชาที่ไม่สามารถอธิบายได้ หลังจากนั้นก็ล้มฟุบลง ไป

เป็นลมไปแล้ว หมดสติไปก็จะได้ไม่มีคนมาข่มขู่นาง หลายปี ของการเป็นหมอที่ผ่านมา ข้อมือของนางแข็งแกร่งเสมอมา ยัง ไม่มีใครกล้าข่มขู่นางเลย

แคว่ก เล่น โม่ฉีกเสื้อผ้าของเขาอย่างจริงจัง มองดูธนูยาวดอก นั้นแล้วขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าลูกดอกบนธนูนั้นแทงไปถึงไหน แทงไป ลึกแค่ไหน ขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้นนางก็คลานกลับไปหยิบธนู หักของตนมาเปรียบเทียบกัน เมื่อมีความแน่ใจแล้ว จึงกดจุด ชีพจรที่สำคัญบนร่างกายสองสามจุด เอายาสมุนไพร ใหญ่ยัด เข้าปากเคี้ยว

เจน ไม่จับธนูดอกนั้นออกแรงดึงออกมา เลือดสดก็พุ่งออกมา เต็มหน้านางทันที นางจึงกดจุดอีกสองสามจุด ดูแล้วเลือดไม่ เยอะขนาดนั้นแล้ว ก็เอากริชของชายหนุ่มอังไฟสักครู่ หลังจาก นั้นคว้านเอาเนื้อที่ปนเปื้อนเลอะเทอะทิ้งไป ดูแล้วเลือดดำนิด หน่อย คิดว่าน่าจะถูกพิษ เล่นไม่คิดอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีวิธีอื่นแล้ว ยาสมุนไพรน้อยเกินไป จำต้องดูดออกมาสักหน่อย

นางโน้มตัวลง ปากเพิ่งแตะไปบนบาดแผล รู้สึกเย็นขึ้นมา ทันใด เงยหน้าขึ้นมอง ชายหนุ่มนั้นรู้สึกตัวแล้ว ในดวงตาเต็มไป ด้วยความโกรธแค้น ดูเหมือนว่าจะฉีกนางออกเป็นชิ้นๆ ภายใน พริบตา

เล่น โม่ยังไม่ได้ทันคิด หนึ่งหมัดซัดออกไป หลังจากเห็นชายผู้ นั้นรู้สึกตัวตื่นจากความเจ็บปวดแล้วถูกซัดให้หมดสติลงไปอีก ครั้ง นางนวดมือไปมา บ้าจริง ช่วยชีวิตคนยังจะถูกมองว่าเป็น ศัตรูอีก นางไม่ง่ายเลย นางยอมดูดหรือ นางก็ไม่เต็มใจเข้าใจ ไหม

ผู้เป็นหมอต้องมีจิตใจเมตตา ผู้เป็นหมอต้องมีจิตใจเมตตา ไม่ ช่วยไม่ได้ นางพูดปลอบใจตัวเอง

ดูดเสร็จแล้ว ให้เลือดไหลออกอีกหน่อย ดูสีหน้าเริ่มแดงขึ้น แล้ว นางจึงค่อยเอายาสมุนไพรโปะลงไป หลังจากนั้นถอดเสื้อ ช่วงบนทั้งหมดออก นำเสื้อชั้นในสุดที่เป็นสีขาวฉีกออกแล้วพัน บริเวณบาดแผล

สำหรับเสื้อชั้นนอกและเสื้อคลุมก็ถือเป็นค่ารักษาละกัน

“ท่านชาย” แสงอาทิตย์กำลังดี ในที่สุดคนกลุ่มหนึ่งก็หาที่นี่ เจอ พอเข้ามาก็มีแต่กลิ่นคาวเลือดเต็มไปหมด ทำให้ทุกคนรู้สึก หวาดกลัว
“เรียกหาอะไรกันนักหนา ขายังมีชีวิตอยู่” เสียงที่โมโหตั้งขึ้น คนที่สมควรตายคนนั้นที่แท้หายไปไหนกัน คิดไม่ถึงว่าจะเหลือไว้ ให้เพียงกางเกงชั้นใน ทั้งเนื้อทั้งตัวเหลือไว้เพียงกางเกงชั้นใน ตัวเดียว แม้แต่รองเท้าก็ถูกเอาไปด้วย

“ท่านชาย สี่ห้าคนจ้องมองภาพตรงหน้าด้วยความอึ้ง แค่ ภาพล่อนจ้อนตรงนั้นก็น่าจะพอแล้ว บนคอของคุณชายยังมีร่อง รอยลิปสติกสีแดงกุหลาบอีก นั้นหมายความว่าอะไร ใครจูบไว้ หรือ เป็นแบบนี้ยังออกรบได้อีกหรือ

เก็บความคิดสกปรกโสมมของพวกเจ้าซะ” คุณชาย โมโหอีก ครั้ง มองดูท่าทางของผู้ใต้บัญชาก็รู้ดีว่าสภาพของตัวเขาตอนนี้ แน่แค่ไหน อีกทั้งภาพที่อยู่ในหัวของเขายังวนเวียนอยู่กับริม ฝีปากซีดของหญิงสาวผู้นั้น

เขาต้องจับเจ้านั่นให้ได้ ต้องถลกหนังของนางให้ได้แน่นอน