ตอนที่8วันแรกที่ได้อยู่ด้วยกัน

คนที่เธอจะต้องจับมือร่วมเดินไปทั้งชีวิตนี้กลายเป็น คนปัญญาอ่อนที่มีโรคประหลาดพระเจ้า

อานซินไม่ได้หลับทั้งคืนจนกระทั่งฟ้าเริ่มสว่างถึง ได้เดินกลับไปที่ห้องอย่างเงียบๆเธอข่มใจก่อนจะเดิน เข้าไปอย่างระมัดระวัง

เละไปทั้งห้องของที่เคยอยู่บนโต๊ะต่างร่วงมากองที่ พื้นทั้งหมดสุดท้ายคุณชายรองวี่ที่อาละวาดก็สงบลง นอนขดตัวนิ่งอยู่ที่มุมตรงนั้น

เสื้อผ้ายับเยินผมเผ้ายุ่งเหยิงหัวและแขนต่างเปรอะ เปื้อนไปด้วยเลือดหากไม่ได้เห็นว่าหน้าอกเขากำลังขึ้น ลงอย่างสม่ำเสมออานซินก็คงคิดว่าเขาได้ตายไปแล้ว เป็นแน่

เมื่ออานซินแน่ใจว่าเขาสงบลงแล้วจึงยกผ้าห่มที่ร่วง อยู่บนพื้นคลุมร่างที่สั่นเทาของเขา

ชายคนนี้ก็เป็นคนที่ถูกทอดทิ้งและถูกใช้งานอย่างน่า สงสารไม่ต่างจากเธอเลยสักนิด

ภายหลังเกิดอะไรขึ้นอานซินเองก็จำไม่ได้เพราะเธอ เหนื่อยจนหลับไปรู้เพียงว่าเมื่อตื่นขึ้นมาในเช้าที่สอง คุณชายรองแห่งตระกูลวี่ก็ไม่อยู่แล้วภายในห้องที่ว่าง เปล่านี้มีเพียงเธออยู่เพียงคนเดียว
อานซินซุกตัวอยู่ในผ้าห่มที่อบอุ่นโดยไม่ขยับแม้แต่ น้อยพิจารณาห้องที่เละและนึกไปถึงเรื่องราวของเมื่อ คืนวานวี่เฉิงที่เอาแต่กินช็อกโกแลตโง่ๆอยู่ในงานแต่ง โรคประหลาดๆในคืนงานแต่งของวี่เฉิงโรคประหลาดที่ น่ากลัว

ไม่ใช่ว่าเธอชอบนอนแต่เป็นเพราะไม่อยากจะลุกขึ้น ไม่อยากจะออกจากห้องและไม่อยากไปเจอหน้าคนของ ตระกูลวี่

ใบหน้าฝังลงไปกับหมอนที่นุ่มและอบอุ่นอานซินได้ กลิ่นที่พิเศษมันเป็นกลิ่นของชายหนุ่มกลิ่นของเด็กโง่ เธอพบว่าตัวเองไม่รังเกียจมันแม้แต่น้อยทั้งยังชอบมัน เสียด้วย

เมื่อเทียบกับกลิ่นกายของหลันหยางเธอกลับชอบ กลิ่นหญ้าธรรมชาติแบบนี้มากกว่าสบายๆไม่ดูโอ้อวด และไม่ฉุนจมูกดี

ในตอนที่อานซินกำลังเคลิบเคลิ้มทันใดนั้นประตู ห้องก็ถูกเปิดออกเป็นสาวใช้ที่ดูมีอายุประมาณห้าสิบ ปีใบหน้าซูบผอมและไร้ความรู้สึกเป็นคนเดียวกันกับที่ เธอเจอที่ชั้นหนึ่งในเมื่อคืนสาวใช้ยืนอยู่เบื้องหน้าของ เธอ”คุณหญิงรองควรลุกได้แล้วนะคะอย่าให้ทุกคนใน บ้านต้องมารอคุณเพียงคนเดียว”

น้ำเสียงเรียบนิ่งเฉกเช่นใบหน้าของเธอ

ไม่มีเคาะประตูไม่มีไถ่ถามคุณชายรองวี่สำหรับคนในบ้านนี้คือตัวอะไรกันกับคุณชายรองของบ้านยังขนาดนี้ แล้วกับเธอล่ะจะมีอะไรรอคอยอยู่ข้างหน้ากัน

“ก็บอกพวกเขาไปว่าไม่ต้องรอฉันจะนอนต่อ”อานซิน คลุมโปงอยู่ในผ้าห่มอีกครั้ง

สาวใช้เองก็ไม่ยอมถอย”เจินจูช่วยคุณหญิงเปลี่ยน ชุด”

“ได้ค่ะพี่เหลียง”สาวใช้อีกหนึ่งคนที่เดินตามหลังพี่เหลี ยงมาวางเสื้อผ้าในมือลงและกระชากผ้าห่มของอานซิน จนหล่นไปด้านข้าง

อานซินทั้งโกรธทั้งร้อนรนคนใช้ที่นี่จะไม่สนใจฟังคำ สั่งของเจ้านายเลย กล้าดีอย่างไรมากระชากผ้าห่ม ของคุณหญิงรองแบบเธอในตอนที่กำลังจะโวยวายแต่ คิดไปคิดมาเธอว่าช่างมันเสียดีกว่าเพิ่งจะวันแรกเท่านั้น ปล่อยให้สงบไปก่อนดีกว่า

อานซินล้างหน้าแปรงฟันด้วยสีหน้าเฉยชาเปลี่ยนมา ใส่เสื้อผ้าที่สาวใช้ส่งมาให้เป็นชุดกระโปรงโบราณๆที่ เนื้อผ้าธรรมดาเมื่อยืนอยู่เบื้องหน้ากระจกเธอก็เห็นรอย ช้ำแดงก่ำที่หน้าผากเป็นฝีมือของวี่เฉิงที่ให้เธอมาเมื่อ คืนวาน

ไม่แปลกใจที่จะปวดไปทั้งเช้า

เธอเดินตามหลังพี่เหลียงลงมายังชั้นหนึ่ง
ห้องรับแขกชั้นหนึ่งเต็มไปด้วยผู้คนอานซินรู้เพียงว่า เป็นเครือญาติของตระกูลวี่เท่านั้นฝ่ายหญิงงดงามฝ่าย ชายก็เสน่ห์เหลือล้นแต่ภายในจำนวนนั้นคนที่ดูแล้วเสีย สายตาที่สุดคือสามีปัญญาอ่อนของเธอที่ตอนนี้นั่งน้ำหู น้ำไหลอยู่บนพื้นด้วยความโศกเศร้าราวกับเธอได้ตาย จากไปแล้ว