ตอนที่7ของขวัญแต่งงาน

ยามค่ำคืนเมื่อได้ยินเสียงทันใดนั้นวี่เฉิงก็ชะงักก่อน จะค่อยๆเงยหน้าขึ้นท่าทางที่ทรมานค่อยๆหายไปกลาย เป็นสายตาแข็งกร้าวที่กวาดมองขึ้นมา

สายตาคุกคามจ้องมองที่อานซินราวกับเสือด่าที่กำลัง จ้องเหยื่ออันโอชะ

อานซินยังไม่ทันจะได้มองเขาให้ถี่ถ้วนเบื้องหน้าดำ มืดร่างแกร่งของชายหนุ่มกระโจนเข้าหาเธอลำคอไร้ซึ่ง อิสระชีวิตนี้ตกอยู่ในกำมือของเขาแล้ว

“อั๊ก”

อานซินกรีดร้องตามสัญชาตญาณ

แต่วี่เฉิงเหมือนจะสูญเสียการควบคุมไปแล้วบีบคอ เธอพร้อมกับคำรามลั่น“เอายามาให้ผมยาให้ผม…

ยารึยาอะไรเขาต้องการยาอะไรไม่สบายที่ตรงไหน กันแน่

“ฉัน…ฉัน…จะไปหา…”ใบหน้าของอานซินแดงก่ำ เพราะอาการบีบคั้นแรงนิ้วที่คอนั้นแข็งแรงมากเธอรู้สึก เหมือนคอกำลังจะหักไม่นึกฝันว่าเบื้องหลังของใบหน้าที่ งี่เง่านั้นจะเป็นเช่นนี้ไม่นึกมาก่อนเลย…

วี่เฉิงไม่อาจควบคุมจิตใต้สำนึกในตอนนี้ได้ความเจ็บปวดที่หัวกลืนกินจิตใต้สำนึกเขาทีละน้อย

“อ๊าก… เขาคํารามลั่นแต่มือกลับสะบัดร่างของอาน บินไปยังด้านข้างของโซฟาหน้าผากของอานซินกระ แทกเข้าที่มุมเจ็บจนสะท้านไปทั้งใจ

และหลังจากที่วี่เฉิงผลักเธอออกไปก็ใช้หัวกระแทก เข้าที่ฐานของโซฟาสองมือจับไว้มั่นและกระแทกเข้าไป ไม่หยุดราวกับว่าวิธีนี้จะสามารถช่วยบรรเทาอาการเจ็บ ที่หัวได้

เมื่อเห็นท่าทีที่คุกคามของเขาทันใดนั้นอานซินก็นึกถึง ข่าวลือที่ว่าคุณชายรองแห่งตระกูลวี่ไม่ได้เพียงเป็นบ้า แต่ยังไม่โรคแปลกๆอีกด้วยแต่ไม่มีใครรู้ว่าเขาเป็นโรค อะไรอานซินเองก็ไม่เข้าใจแต่วันนี้เมื่อได้เห็นท่าทางที่ ผิดแปลกของวี่เฉิงเธอเชื่อในทันทีว่าข่าวลือมันไม่ใช่แค่ ข่าวลือ

เขาไม่เพียงเป็นบ้าแต่ยังเป็นโรคแปลกๆอีกด้วย

อานซินเมื่อเห็นเขาทำท่าจะกระโจนใส่ตัวเองอีกรอบก็ รีบวิ่งไปยังประตูโดยที่ไม่คำนึงถึงความเจ็บปวดที่หน้า ผากเลยแม้แต่นิดเธอเปิดประตูเท้าเปล่าวิ่งไปตามทาง เดินที่วังเวงทั้งวิ่งทั้งกรีดร้องขอความช่วยเหลือ

ทางเดินว่างเปล่าราวกับเดินอย่างไรก็ไปไม่ถึงสุดทาง เดินได้เสียงคำรามด้วยความทรมานของวี่เฉิงยังคงดัง ไม่หยุดใจเธอเริ่มร้อนรนแต่ตอนนี้ไม่มีร่างของคนใช้ เลยแม้แต่คน
เพราะเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกเธอเลยยังไม่คุ้นชินกับ ห้องหับวิ่งไปวิ่งมาในที่สุดเธอก็หาบันไดลงไปข้างล่าง เจอเธอแทบจะกระโดดลงไป

“คุณหญิงรองเกิดเรื่องอะไรขึ้นหรือคะ”

อานซินจ้องเขม็งเป็นคนใช้ที่ยืนมองเธออยู่ที่ชั้นหนึ่ง ใบหน้าซูบผอมและไร้ความรู้สึก

เมื่อพบเจออานซินที่ไม่อาจเพิกเฉยจึงเอ่ยอย่าง ร้อนรน“คุณชายรองเป็นอะไรก็ไม่รู้พวกเธอรีบขึ้นไปดู เขาที”

ใครจะไปรู้กันว่าคนใช้จะตอบกลับนิ่งๆโดยที่สีหน้า ไม่เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย “อาการของคุณชายรองจะ กำเริบเช่นนี้ทุกเดือนคุณก็หาวิธีรับมือเอาไว้นะคะรีบ กลับไปเถอะ”

คนใช้กล่าวจบก็หันหลังกลับ

อานซินชะงักนิ่งอยู่กับที่ไตร่ตรองกับคำพูดของคนใช้ เมื่อครู่

กำเริบทุกเดือนและยังให้เธอไปหาทางรับมือเอาเองอี

กรี

คนในคฤหาสน์วี่ช่างเลือดเย็นนัก

อานซินไม่เจอใครที่จะสามารถช่วยเหลือได้จะให้กลับไปเธอก็ไม่กล้าทำได้แค่ซ่อนตัวอยู่ที่ระเบียงทาง เดินและปิดหูตัวเองไว้แน่นเพื่อไม่ให้ได้ยินเสียงกรีด ร้องที่ทรมานของวี่เฉิง

วันนี้คือค่ำคืนของวันแต่งงานของเธอชีวิตค่ำคืนใน งานวันแต่งของเธอคือการอยู่ที่ระเบียงทางเดิน

และฉากในห้องนอนนั้นคือของขวัญแต่งงานของเธอ

อย่างนั้นหรือ