ตอนที่ 8 จิตเสน่หา

หญิงสาวนิ่งงันดวงตาคมกริบนัยน์ตาสีอำพันนั้นราวกับมี มนต์ให้หยุดนิ่ง มือบางสั่นเทาขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ และร่างกายกำลังถูกโอบประคองไม่ให้ล้มลง เธอจึงรู้ตัว ว่าตนเองกำลังถูกคนอื่นทำรุ่มร่ามอยู่ ร่างบางเบี่ยงหนีให้ พ้นอ้อมแขนของชายแปลกหน้า อันมีหน้าตาหล่อเหลา และผิวพรรณผิดกว่าคนปกติโดยทั่วไป แต่ทว่าเธอไม่ จําเป็นต้องสนใจแม้ตื่นตาตื่นใจในแรกเห็นก็ตาม

“ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ คุณไม่เป็นอะไรใช่ไหม”นิลลนาบอก พร้อมก้มหน้ารับผิด

“ไม่ครับ” น้ำเสียงทุ้มเยือกเย็นตอบกลับ “แล้วคุณเป็น อะไรหรือเปล่า”

คนตัวเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ พยายามไม่สบตาคู่สนทนา เพราะคิดว่าตนคงเสียเปรียบ ดวงตาคมกริบเหมือนมี แรงดึงดูดใจเลยสั่นสะท้าน

“ไปกันเถอะดีล คุณมีประชุมพรุ่งนี้นะ”

นิลลนาหันมองชายหนุ่มอีกคน หน้าตาคมเข้มไม่แพ้กัน ดวงตาสีดำสนิท มีหนาวเคราเขียวขรึมเหมือนเพิ่งโกน ใหม่ ท่าทางดูเหมือนบอดี้การ์ดประจำตัวชายที่ชื่อดีล
“รู้แล้วอัสลัน” เธอเห็นเขาตอบเพื่อน แล้วหันมาสบตาต่อ “คุณเป็นนักท่องเที่ยวใช่ไหม”

“ใช่ค่ะ” ลลนาตอบเสียงแผ่ว รู้สึกเกร็งความจริงเขาควร ไปเสียทีตามความต้องการของเพื่อน

“เป็นคนเอเชียเหรอ มาจากประเทศอะไรล่ะ”

“ประเทศไทย”

มือบางอันสั่นเทาถูกกุมแล้วดึงขึ้นมาจุมพิตอย่าง กะทันหัน นิลลนาตาโตด้วยความตกใจรีบชักมือกลับ หน้าตาตื่น

“คุณทำอะไร!”เธอร้องถาม

“จูบมือคุณไง ผมพอใจคุณไม่รู้เหรอ”

นิลลนาหน้าแดง ทำไมเขาถึงทำอะไรรวดเร็วราวกับ ผู้หญิงเป็นเหมือนตุ๊กตาไปได้ เพิ่งรู้จักมาทำสนิทสนม ขนาดนี้มากเกินไป

“แต่ฉันไม่ชอบค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ”หญิงสาวตัดบทแล้วเดินหนีไปทันที
ข้อมือบางถูกตั้งไว้ทันที แล้วหวัลให้หันกลับมา โน้ม ใบหน้าเข้าใกล้จนรู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นรดใบหน้า นิ ลลนาตระหนักยกมือคันออกห่างแต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะ จับไว้แน่นไม่ยอมให้ทำตามใจ

“ปล่อยฉันนะคะ!” เธอส่งเสียงบ่งบอกถึงความไม่พอใจ

“ผมมีอะไรไม่ดีงั้นเหรอ คุณถึงไม่อยากคุยด้วย”

นิลลนากัดฟันแน่น ต่อให้หน้าดีหล่อเหลาแค่ไหน หาก มารยาททรามเธอก็ไม่มีวันญาติดีด้วยหรอก

“ไม่ดีทั้งหมดนั่นแหละค่ะ ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันไม่ชอบ คุณเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้!” คนตัวเล็กพยายาม บิดแขนตนเองให้พ้นจากการฉุครั้งของอีกฝ่าย แล้วหัน หน้าหนีตลอดเวลา

“คุณรู้หรือเปล่าว่าคุณกำลังพูดอยู่กับใคร ผู้หญิงคน ไหนเห็นหน้าผมก็ต้องการผมกันทั้งนั้น”

“แต่ไม่ใช่ฉัน!” หญิงสาวเถียงกลับตวัดสายตามอง จังหวะนั้นใบหน้าเขาเคลื่อนใกล้จนริมฝีปากแทบชิดกัน

ร่างบางชะงักดวงตาเรียวสวยเบิกกว้าง สะบัดข้อมือสุด แรงกระชากออกจากเขา
เพียะ!

ฝ่ามือเธอตวัดลงบนใบหน้าหล่อเหลา เห็นแววตาเขาวาว โรจน์ กัดฟันแน่นจ้องมองมา นิลลนารู้สึกตัว เธอไม่ได้ ตั้งใจ เขาผิดที่ทำราวกับเธอเป็นผู้หญิงหากิน

“นี่เจ้า กล้าดียังไงมาตบข้า รู้หรือเปล่าว่าข้าเป็นใคร!”

เขาตวาดจนเธอสะดุ้ง ไม่คิดว่าน้ำเสียงจะทรงพลัง ขนาดนี้ ปกติเธอไม่เคยกลัวใครเลย แต่ชายแปลกหน้า คนนี้กลับทำให้เธอรู้สึกถึงอำนาจที่ไม่มีทางต่อกร

“ฉันไม่รู้หรอกว่าคุณเป็นใคร แล้วฉันก็ไม่สนด้วย โดน แค่นี้ยังน้อยไป ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหากิน คุณไม่มีสิทธิ์มาทำ รุ่มร่าม!” หญิงสาวต่อว่าน้ำเสียงสั่น แม้กายจะสะท้านแต่ จําต้องหาทางปกป้องศักดิ์ศรีตนเอง

อัสลันรีบเข้าห้าม พร้อมส่งสายตาไปถึงหญิงเอเชียเพื่อ ส่งสัญญาณให้หนีไป เรื่องนี้ไม่จบง่ายๆ แน่ ลิลลนารีบหนี ออกมาจากตรงนั้นทันที สายตาของเขาน่ากลัวมากเหลือ เกิน ที่ต่อปากต่อคำก็เล่นเอาแทบยืนไม่อยู่

“เจ้าจะหนีไปไหน ข้าไม่มีวันให้อภัยเจ้า ไม่เคยมีใคร กล้าตบหน้าข้า!”

นิลลนาได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งเธอเข้าใจมันดี แต่คำพูดแบบนี้ราวกับผู้รากมากดีเก่า แต่ ตอนนี้เธอไม่อยากมัววิเคราะห์เรื่องไร้สาระ หาทางหนี จากชายแปลกหน้าคนนั้นดีกว่า

“ดีลใจเย็นก่อน ที่นี่ท่านไม่ควรเปิดเผยตัว” อัสลันเตือน กางมือกั้นไม่ให้ดีลไล่ตามหญิงไทย

“อัสลันฉันต้องการผู้หญิงคนนั้น!” ดีลเข่นเขี้ยวกำมือ

แน่น

คนถูกสั่งชะงัก เขาไม่อยากทำร้ายเธอ ผู้หญิงคนนั้นแค่ ไม่รู้ว่าชายที่ยืนต่อหน้าเขาคือใคร เธอเลยเผลอทำสิ่งผิด พลาดครั้งใหญ่

“จะดีเหรอดีล ผมว่าอย่าทำอะไรเธอเลย”

“ฉันต้องการผู้หญิงคนนี้!” ดีลไม่ยอมลดละ

“หาเอาใหม่ดีกว่าดีล คุณแค่ปรายตามองสาวๆ ก็ตาม เป็นทิวแถวแล้ว แค่ผู้หญิงไทยคนเดียวอย่าไปยุ่งเลย ปล่อยให้เธอท่องเที่ยวที่นี่ดีกว่า เผื่อคนเอเชียจะมาอีก”

ดีลหันมองอัสลัน สีหน้าฉายฉัดว่าไม่รับฟังความคิดเห็นใดๆ
“ข้าต้องการผู้หญิงคนนั้นหาทางเอาตัวนางมาให้ได้อัส ล้น กล้าหยามกันขนาดนี้ สตรีนางนั้นต้องได้รับโทษ”

“แต่…” อัสลันอ้าปากจะค้าน

“ทำตามคำสั่งแค่นั้น” ดีลตัดบท

“ครับ”