ตอนที่ 7 จิตเสน่หา

การเดินทางผ่านถนนคดเคี้ยวข้างทางเป็นทะเลทรายมี ต้นไม้ประปราย ตลอดเส้นทางมีรถวิ่งสวนเลนมาทำให้ รู้ว่าเมืองไฮดริกไม่ได้เงียบเหงา เกือบห้าชั่วโมงคนตัว เล็กต้องทนเมื่อยแต่ทัศนียภาพรอบๆ ช่วยผ่อนคลาย ได้ดี ทันทีที่รถเคลื่อนผ่านถนนลาดยางท่ามกลางตึก ขนาดใหญ่และรถมากมาย สาธารณูปโภคทันสมัยไม่แพ้ ประเทศเจริญแล้ว

รถจอดเทียบหน้าโรงแรมไฮดริก นิลลนาก้าวลงแล้วก วาดตามองรอบๆ มันสวยงามราวกับเทพนิยายจริงๆ ทั้งๆ ที่เป็นเมืองร้อนมีทะเลทรายล้อมรอบแต่ที่นี่กลับมีความ เย็นแผ่ทั่วทุกอณู กระเป๋าสัมภาระถูกวางลงมีพนักงาน ของโรงแรมยืนรอต้อนรับด้านหน้า

“ผมขอตัวก่อนนะครับ คงต้องกลับโรงแรมเลย”คนขับรถ

บอก

“กลับเลยเหรอคะ ไม่เหนื่อยเหรอ”

“ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว แขกที่โรงแรมผมก็มาส่งแบบ นี้บ่อยๆ”เขายิ้ม

“ขอบคุณมากนะคะ”

“ครับ”
คนขับรถเปิดประตูแล้วเคลื่อนเจ้ารถจิ๊บออกจากด้าน หน้าโรงแรม

“จะเข้าพักที่นี่ใช่ไหมครับ”พนักงานเอ่ยถาม

“ใช่ค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้นผมจะยกกระป๋าไปให้นะครับ”

ร่างบางสาวเท้ามายังล็อบบี้หินแกรนิตสีดำ มีพนักงาน สาวสองคนยืนทำหน้าที่ประจำ เป็นสาวผิวน้ำผึ้ว รูปร่าง สูงโปร่งในสูทสีน้ำเงิน ใบหน้าคมสวย ดูโฉบเฉี่ยว

“จองห้องพักเหรอคะ”พนักงานถามน้ำเสียงหวาน

“ใช่ค่ะ ขอเป็นห้องเดี่ยวนะคะ”

“รอสักครู่นะคะ”

พนักงานกดคอมพิวเตอร์ค้นหาข้อมูลครู่หนึ่ง แล้วช้อน

สายตามองแบก

“ได้แล้วค่ะ ห้องเดี่ยวนะคะ ชั้นสิบห้าห้องหนึ่งห้าศูนย์ สามค่ะ”
พนักงานแล้วจัดการรูดบัตรเครดิต ก่อนสาวเท้าไปยังตัวลิฟต์ นิลลนากวาดสายตามองความโอ่อ่าราวกับราชวัง พื้นหินอ่อนสีขาวบริสุทธิ์ โถงทางเดินสีทอง ด้านบน เป็นโคมไฟระย้างดงามจับตา ภาพวาดปฏิมากรรม เกี่ยวกับเทพกรีก คนตัวเล็กหยุดเท้าตรงลิฟต์โดยมี พนักงานตามมาติดๆ เมื่อมันเปิดออกเธอก้าวยืนแล้ว กดชั้นที่ต้องการ เพียงครู่หนึ่งลิฟต์จอดชั้นสิบห้า ร่าง บางสาวเท้าไปยังห้องพักแล้วเปิดประตูออก พนักงาน นํากระเป๋าเข้าวางแล้วก้มศีรษะทำความเคารพ นิ ลลนาเลยให้ทิปเพื่อเป็นการขอบคุณ แล้วปิดประตูลง ตามเดิม

ทันทีที่อยู่คนเดียวความอยากรู้เริ่มกระตุ้น นิลลนา สำรวจห้องพักตนเองมองดูเตียงสีเสามีม่านมีขาว พื้น เป็นกำมะหยี่สีแดง ใกล้หัวเตียงมีโต๊ะไม้สักวางโคมไฟ รูปดวงจันทร์ครึ่งเสี้ยว หน้าต่างกระจกปิดด้วยม่านสี ขาวถูกเปิดออก เผยทัศนียภาพของเมืองไฮดริกอย่าง เต็มตา ดวงตาเรียวสวยเบิกกว้างระบายยิ้มด้วยความ สุขใจ ที่นี่ให้ความรู้สึกดีกับเธอจริงๆ คนตัวเล็กหัน กลับมาค้นข้าวของตนเองวางเรียงราย กล้องถ่ายรูป อุปกรณ์จำเป็นสำหรับทิปนี้ และชุดต้องทะมัดทะแมง พอในการเดินทางไปไหนมาไหน เมื่อจัดเตรียม เรียบร้อยหญิงสาวรีบหยิบผ้าคลุมอาบน้ำเพื่อจัดการ ธุระส่วนตัว เพราะเดินทางมาทั้งวันแถมอากาศค่อนแน่ แต่ที่สำคัญต้องหาอะไรรองท้องเสียก่อน

นิลลนาเดินผ่านห้องอาหารโรงแรมอย่างไม่สนใจ แม้มีเงินเท่าไหร่ก็ตาม เรื่องน่าสนใจมันคืออาหารพื้น เมืองตามถนนคนเดินในตลาดถัดไปอีกมุมถนน สอง เท้าลงบันไดอย่างเร่งรีบสาวเท้ายังจุดหมาย เห็น แสงไฟดวงเล็กๆ ตามร้านแผงลอยระยิบระยับ กล้อง ถูกยกขึ้นมาถ่ายภาพอันงดงามแล้วเจ้าของมันจึง ติ่มค่ากับบรรยากาศ ถนนคนเดิมมีสินค้าจําพวก เครื่องประดับพื้นเมือง ผ้าคลุมหน้า กำไลข้อมือ สร้อย คอ และเสื้อผ้าของชนพื้นเมือง แต่ตอนนี้ท้องของเธอ ร้องเลยเร่งฝีเท้าไปยังกลิ่นหอมกรุ่น เห็นไส้กรอกเนื้อ ถูกย่างอยู่บนเตาเลยซื้อเสียหนึ่งไม้รองท้องเสียก่อน มองอีกทางเห็นอิทผาลัมสดน่าทาน แต่ตัดสินใจซื้อน้ำ ทับทิมชิมสักแก้วแก้กระหายมันอร่อยมากทีเดียว

อาหารที่นี่ส่วนมากเป็นนมแพะแม้แต่นมอูฐก็มี พวก ผักและผลไม้ค่อนข้างเยอะ น่าแปลกอากาศร้อน ขนาดนี้แต่พวกเขาสามารถผลิตพืชผลทางการ เกษตรได้อย่างไร ยิ่งทำให้ชวนสงสัย เมื่ออิ่มท้องคน ตัวเล็กยกเรียวแขนดูเวลาใกล้ห้าทุ่มแล้วแต่ยังไม่ง่วง เลย อาจเพราะมันต่างจากไทย คงต้องกลับเพราะ ตลาดกำลังวายแล้ว ร่างบางเดินทางกลับโรงแรมด้วย ความอิ่มเอม เธอเดินมาถึงลิฟต์จังหวะนั้นไม่ได้ให้ ความสนใจรอบข้างเพราะมัวแต่ดูภาพในกล้อง

“อุ้ย!”เธอชะงักช้อนสายตามองคนที่ตนเองชนด้วยความตกใจ ขอโทษนะคะ”