บทที่ 7 ถ้าคิดว่าทำได้ก็ฆ่าฉันสิ

ต่อรอง?

ในสายตาของเขา เห็นได้ชัดเจนเลยว่าเขามองชีวิต ของลูกสาวเป็นเพื่อการต่อรองธุรกิจ

“เซน คุณยังมีความเป็นคนอยู่หรือเปล่า” รสรินน้ำตา คลอ ท้ายที่สุดก็ทรุดตัวลงกับพื้น “คุณมันฆาตกร!”

เซนเริ่มหมดความอดทน เขาไม่อยากแม้แต่มองหน้า

เธอ

“คำพูดของฉันมันยังไม่ชัดเจนพออีกหรอ ฉันไม่อยาก จะเสียเวลากับเธอแล้ว” เขาเลือกที่หันไปจับมือวิคณา ขึ้นมาเล่นอย่างรักใคร่ ก่อนจะพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็น ชา “ฉันให้เวลาเธอสามสิบวินาที รีบไสหัวออกไปแล้ว อย่ากลับมาที่นี้อีก!”

ถ้าเธอยอมไปในตอนนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะสามารถพบเขาได้ อีกเมื่อไหร่

บริษัทของพ่อแม่เธอ ไหนจะสุขภาพของลูกเธออีก เธอมีเวลาไม่มากแล้ว ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ต้องทำให้เซน ยอมรับปากที่จะช่วยให้ได้

“ฉันไม่ไป” รสรินตอบกลับก่อนจะก้าวเข้าไปใกล้เขา “เซน ถ้าหากวันนี้คุณยังไม่ยอมที่จะปล่อยฉันไป ไม่ฉัน ก็คุณที่จะต้องพังกันไปข้างนึง!”
เซนหลี่ตาจ้องมองไปทางรสรินด้วยท่าทางอันตราย

“ไม่ใช่ว่าฉันใจอ่อนให้เธอเกินไปหรอกหรอ? เธอคิด ว่าเธอมีสิทธิ์ที่จะขู่ฉันได้หรอ?”

“ฉันไม่สิทธิ์” รสรินก้าวเข้าไปหยิบมีดปอกผลไม้ที่วาง ไว้บนโต๊ะ แต่ในขณะเดียวกันมือของเธอก็สั่นพลอย ทําให้ปลายมีดในมือสั่นไปด้วย

“ฉันก็ไม่มีสิทธิ์มาตั้งแต่แรกอยู่แล้ว เป็นฉันที่ผิดเธอที่ ไปหลงรักคนอย่างคุณ… จนทำให้ฉัน ครอบครัวฉัน มี สภาพร่อนเร่อยู่แบบนี้!”

เธอหันทิศทางของปลายมีดไปทางเซน

“เซน คุณเป็นคนบังคับให้ฉันต้องทำแบบนี้เอง ตอน นี้ฉันไม่มีอะไรที่จะเสียไปได้อีกแล้ว แต่กับคุณมันไม่ เหมือนกัน” รสรินกัดปากตัวเองแน่น จนเลือดไหลซึม จากแผลในปาก “ปล่อยฉันกับครอบครัวฉันไป ไม่อย่าง นั้นวันนี้เราก็มาตายไปด้วยกัน!”

เซนจ้องมองปลายมีดมันวาว ก่อนจะลุกขึ้นยืนเผชิญ หน้ากับรสริน

“ ดี! รสริน” เขาเดินเข้าไปหาปลายมือ “ถ้าเธอคิดว่า ทำได้ก็แทงฉันเลยสิ

มือรสรินเริ่มสั่นอีกครั้ง ภายในใจเธอตัดสินใจไปแล้ว ที่จะลงมือกับเขา แต่พอถึงเวลาที่ต้องลงมือจริง ๆ เธอกลับใจอ่อนไม่กล้าทำ มีดที่อยู่ในมือก็ยังคงสั่นไม่หยุด

“ทำไม ไม่กล้าลงมือหรอ?” เซนจ้องมองเธอพลางเอ่ย อย่างประชดประชัน “รสริน การกระทำของเธอตอนนี้ ยิ่งดูยิ่งทำให้ฉันรู้สึกสมเพช! คิดไม่ถึงว่าโลกใบนี้ยังจะ มีผู้หญิงไร้ยางอายแบบเธออยู่อีกหรอ?”

รสรินกำมือแน่น น้ำตาไหลลงอาบแก้มอย่างเงียบงัน

“เซน ถ้าคุณรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อสองปีก่อน คุณจะต้อง เสียใจแน่ที่ทำแบบนี้! คุณน่ะถูกวิคณาหลอกมานาน แล้ว” เพราะรสรินมัวแต่พูดจนไม่ทันระวัง จู่ ๆ ก็มีคน ก้าวเข้ามาหามีดในมือ

“เซน ระวัง!วิคณากรีดร้องเสียงดัง ก่อนจะพุ่งตัวเข้า มาหาเขา

เหตุการณ์เกิดขึ้นเร็วมากจนรสรินก็ยังคงมึนงง ยัง ไม่ทันได้ตอบกลับอะไรจากเรื่องที่เกิดขึ้น ได้ยินเพียง เสียง

มีดในมือเธอแทงเข้าไปที่ไหล่ของวิคณาจนเลือดไหล ซึมออกมาจากเสื้อ เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอก็เริ่มตกใจกลัว ขึ้นมา…

“รสริน” เซนตะโกนขึ้นมาอย่างเดือดดาล เขาปรี่ เข้าไปผลักรสรินออก

ร่างของเธอเซไปด้านหลัง ก่อนจะล้มลงไปจนหน้าผากของเธอไปฟาดเข้ากับมุมของตู้เข้า แผลปริแตกจน เลือดไหลออกมา

“วิ!” เซนรีบปรี่เข้าไปดูอาการของวิคณาอย่างเป็น กังวล ใบหน้าแสดงออกถึงความเป็นห่วง “วิเป็นอย่างไร บ้าง”

วิคณาขดตัวอยู่ในอ้อมกอดของเซน “วิไม่เป็นไร ค่ะ คุณเป็นอะไรมั้ยคะ วิคิดไม่ถึงเลยว่ารินเขาจะกล้า ทำร้ายคุณ”

ใบหน้าของวิคณาดูซีดเซียวทำให้เขารู้สึกกังวล เข้าไปอีก เขากอดเธอแน่น สายตาจ้องมองไปที่รสริน อย่างน่ากลัว

“รสริน ฉันคิดไม่ถึงว่าเธอจะกล้าทำ”

รสรินส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะยกมือขึ้นไปแตะตรงหน้า ผากที่รู้สึกเจ็บ ก่อนจะพบว่ามีเลือดที่ไหลลงมาไม่หยุด

เวียนหัวจัง..

หลังจากที่เธอคลอดลูก ร่างกายของเธอก็ยังไม่หายดี ไหนจะเรื่องลูก เรื่องพ่อกับแม่อีก ทำให้เธอต้องวิ่งเต้น ทั้งวันไม่มีเวลาพักผ่อน สุขภาพของเธอเองก็แย่ลงเรื่อย

ตอนนี้ยังบาดเจ็บจนเลือดไหลอีก ภาพตรงหน้าก็ เหมือนจะมืดลงเรื่อย ๆ
“รสริน!”

แต่เรื่องที่น่ากลัวมากไปกว่านั้น คือตอนนี้เซนกำลังโกรธจัด