บทที่ 2 ขอร้องพวกคุณ ได้โปรดช่วยฉัน

ยิ่งเวลาผ่านไปท้องของรสรินก็เพิ่มระดับความเจ็บ มากขึ้นเรื่อย ๆ ใกล้จะคลอดเต็มที่แล้ว เธอพยายาม คลานไปที่ประตูแล้วใช้แรงที่เหลืออยู่พยายามทุบมัน

“เซน เปิดประตู ขอร้องละ พาฉันไปโรงพยาบาล…

เธอร้องไห้น้ำตานองหน้า ตรงหว่างขาก็ยังคงมีเลือด ที่ไหลออกมาไม่หยุด เปรอะเปื้อนไปตามกระโปรงและ หิมะบนพื้น ช่างเป็นภาพที่ชวนให้ตกตะลึง แม้แต่บอดี้ การ์ดสองคนตรงหน้าประตูยังแสดงออกให้เห็นทาง สีหน้า

“เซน! เปิดประตู!” รสรินพยายามใช้มือที่ดูเหมือนจะ ไม่มีเรี่ยวแรงแล้วเคาะประตูเรียกเขา

“ฉันขอร้องคุณ ลูกจะคลอดแล้ว… คุณต้องพาฉันไป โรงพยาบาล ไม่ว่าอะไรฉันก็ยอมคุณหมดแล้ว”

ประตูก็ยังรงปิดสนิท ไร้วี่แววของเสียงที่จะตอบกลับมา

แท้ที่จริงแล้วเซนเขาไม่ได้สนใจเธอแม้แต่น้อย

ในที่สุดรสรินก็หมดเรี่ยวแรง เธอคลานอยู่บนพื้น บ้านและกำลังทรมานจากการเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ท้อง เหงื่อ พลางไหลซึม หน้าก็ขาวซีดดูไร้สี
เจ็บมากจริง ๆ ….

ถ้าเธอยังไม่ไปโรงพยาบาล เธอจะตายไปพร้อมกับ ลูกหรือป่าวนะ สองแม่ลูกจะตายลงตรงนี้หรอ?

ไม่ต้องการอย่างนั้น…

รสรินใช้มือลูบไปที่ท้อง ถึงเธอจะตายก็ช่าง แต่เด็ก คนนี้จะต้องไม่ตายไปพร้อมกับเธอ เขายังไม่ได้เกิดมา ยังมาได้มีโอกาสที่จะเห็นสีสันของโลกใบนี้ เขาจะตาย อย่างนี้ไม่ได้

เธอพยายามคลานไปทางประตูทางออก

เธอต้องไปขอความช่วยเหลือ….

บอดี้การ์ดหน้าประตูต่างสบตากันไปมา เมื่อนึกถึง ความโหดร้ายและไร้ความปรานีของเซนแล้ว พวกเขา ก็ไม่กล้าที่จะปล่อยให้รสรินออกไปจากที่นี่ ต่างพากัน ก้าวออกไปเพื่อขัดขวางเธอ

“คุณรสรินครับ ต้องขออภัยด้วย ถ้าไม่มีคำสั่งจาก นายน้อย พวกเราไม่สามารถปล่อยคุณออกไปจากที่นี่ ได้”

รสรินใบหน้าขาวซีด หยาดน้ำตาบนใบหน้าเย็นจัดจน แทบกลายเป็นน้ำแข็ง

“ฉันกับลูกจะตายกันอยู่แล้ว…. พวกเธอสองคนมันฆาตกร!”

บอดี้การ์ดทั้งสองเพียงแสดงออกทางสีหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ย “ต้องขอโทษด้วยนะครับคุณรสริน แต่ใคร บอกให้คุณไปวุ่นวายกับนายน้อยตั้งแต่แรกกันละครับ เรื่องทั้งหมดก็เพราะคุณเป็นคนเริ่ม ถ้าคุณรักษาระยะ ห่างออกจากนางน้อย คงไม่มีทางเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้น หรอกครับ…”

รสรินหลับตาลงอย่างเจ็บปวดและหมดหวัง ใช่.. ทั้งหมดเพราะเธอท่าตัวเอง

ตั้งแต่เริ่มชอบเซน ผู้ชายคนนั้นเขาก็ไม่เคยจะมีสีหน้า ดี ๆ ให้เธอเลย เป็นเธอที่โง่เองที่คิดไปว่า สักวันนึงเขา จะเปลี่ยน

แต่เมื่อเวลาผ่านไปยิ่งเธอมองลึกลงไปก็พบว่าแท้จริง แล้วเขาเป็นคนไม่มีหัวใจ

เขาไม่เคยแม้แต่จะซาบซึ้ง และไม่เคยที่จะอ่อนโยน กับเธอเลย

เขาแค่แกล้งอยากให้เธอตายใจ ก่อนจะทำให้เธอเจ็บ ปวดจนอยู่ไม่สู้ตาย

“เจ็บ… รสรินงอตัว เลือดไหลเลอะเต็มกระโปรงไป หมด และยังมีรอยเลือดบนหิมะยาวเป็นทางตามรอย คลาน
บอดี้การ์ดที่หน้าประตูทั้งสองคนต่างพากันเบี่ยงหน้า หนี ไม่สามารถที่จะทนมองได้อีก

อาการเจ็บท้องอย่างฉับพลันจากการที่เด็กในท้องเริ่ม ดิ้นแรงขึ้น ใกล้คลอดเต็มทน…

แต่แล้วความเคลื่อนไหวดิ้นรนภายในท้องก็ค่อย ๆ อ่อนแรงลงเรื่อย ๆ …

ไม่มีน้ำคร่ำก็มีสามารถที่จะคลอดออกมาได้แล้ว เด็ก ในท้องแทบจะหยุดหายใจอยู่แล้ว

ร่างกายของรสรินเริ่มที่จะมีแรงฮึดกลับมาอย่าง กระทันหัน

เธอจะมานั่งรอแบบนี้ไม่ได้แล้ว!

ต้องช่วยเด็ก! เขาต้องได้เกิดมา!

เธอพยายามขยับกายขึ้นแล้วค่อย ๆ คลานไปทาง ด้านข้างของห้องรักษาความปลอดภัย เธอจะคลอดลูก ด้วยตัวเธอเอง!

เลือดที่ท่วมไปทั้งตัวของเธอ ผมเผ้ายุ่งเหยิงไปหมด สภาพจนตรอกดูน่าเวทนา เธอคลานออกมาด้วยความ เจ็บแค้น คนในห้องรักษาความปลอดภัยพบเธอเข้าก็ พยายามหลีกหนีเปิดทางให้เธอ อยู่ภายในห้องคนเดียว

บังเอิญภายในห้องเธอพบโทรศัพท์บ้านที่สามารถเชื่อมต่อกับด้านนอกได้ ก็ไม่รอช้าที่จะรีบคว้าโทรศัพท์ แล้วกดโทรออกเบอร์ฉุกเฉิน

เพียงไม่นานได้ก็ยินเสียงร้องของรถพยาบาลที่ดังขึ้น อย่างรวดเร็ว

รสรินพิงกำแพงก่อนจะค่อย ๆ พยายามลุกขึ้นอย่าง ยากลำบาก ก่อนจะก้าวขาน้อย ๆ ออกไปทางประตู ทางออก

“ช่วยด้วย…” เธอพยายามช่วยความสามารถที่มีใน ตอนนี้เพื่อร้องขอความช่วยเหลือ “ช่วยฉันด้วย!”

พยาบาลสองคนที่ลงมาจากรถพยาบาลวิ่งตรงเข้ามา รสริน เหมือนเห็นสภาพเลือดท่วมตัวเธอแล้วก็เอ่ยถาม ด้วยความตกใจ “เกิดอะไรขึ้น!”

“ช่วยด้วย” รสรินหรือคว้าจับมือของพยาบาลคนนึงไว้ ช่วยฉันกับลูกด้วย พวกเรากำลังจะตายแล้ว

บอดี้การ์ดสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของรสริน เมื่อเห็น คนของทางโรงพยาบาลแล้วก็ไม่กล้าที่จะเข้าไปขัด ขวางรสรินอีก

“เปิดประตู! ให้พวกเราพวกคุณผู้หญิงคนนี้ออกไป ไม่ อยากนั้น จะแจ้งตำรวจ” คุณหมออีกคนนึงวิ่งเข้ามา

บอดี้การ์ดทั้งสองคนก็ไม่ทราบว่าจะทำอย่างไรดี พวกเขาไม่สามารถให้คุณหมอแจ้งตำรวจได้ไม่เช่นนั้นเรื่องนี้มันจะกลายเป็นเรื่องใหญ่ แต่ในขณะที่พวกเขา กําลังจะเปิดประตูรั้ว เซนก็เปิดประตูบ้านแล้วก้าวขา ยาว ๆ ออกมา