บทที่ 11 เอาใจฉันสิ

ดูเหมือนว่าเซนเขาจะดื่มไปไม่นาน สายตาเย็นชาคู่ นั้นหรี่ตาลงอย่างเกียจคร้าน ก่อนจะจ้องมองมาทางรส ริน

“เธอยังกล้าโผล่หน้ามาให้ฉันเห็นอีกหรอ?” ?” เขา ก้าวขายาว ๆ เข้าไปหารสริน “ไม่ใช่ว่าครั้งก่อนฉันให้ บทเรียนเธอไปแล้วหรอกหรอ? ยังจะกล้าโผล่มาให้เจอ อีกนะ!”

รสรินส่ายหน้าเบา ๆ ก่อนจะมองเขากลับ “ที่ฉันมา ฉัน มาคุยเรื่องหย่า เซน ตอนนี้เรามาเซ็นหนังสือหย่ากัน แล้วคุณก็ปล่อยครอบครัวฉันไป แล้วฉันจะไปให้ไกล ถ้าไม่อย่างนั้นฉันก็จำเปิดเผยความสัมพันธ์ของคุณกับวิ คณาซะ ว่าระหว่างที่คุณแต่งงานกับฉันคุณทำอะไรไว้ บ้าง!”

เซนขมวดคิ้ว เขาเดินก้าวเข้ามาใกล้เธอเรื่อย ๆ ไล่ให้ เธอก่อนจะโน้มตัวลงมากดทับเธอให้พิงไปกับกำแพง

“เธอคิดว่าเธอจะขู่ฉันได้งั้นหรอ?” เซนยื่นมือเขาไป บีบคอเธอจนชิดกำแพง “รสริน การที่ฉันจะฆ่าเธอมันก็ ง่ายได้เหมือนกับ ฉันลงมือฆ่ามดนั้นแหละ

รสรินจับข้อมือของเขาแน่น สบตาเข้ากับดวงตาโหด ร้ายของเขา

“ฉันจะเป็นอะไรหรือเป็นอย่างไรก็ช่าง แต่ตามกฎหมายฉันคือภรรยาของคุณ! เซน แม้แต่กระต่าย เมื่อมันจนตรอกมันก็กัดคนได้! ยิ่งคุณบีบฉันจนแหลก ละเอียดฉันก็จะลากคุณมากับฉันด้วย!”

เซนจ้องมองปากบางที่พูดไม่หยุด ไม่รู้เพราะเขาเมา หรือเปล่า จู่ๆร่างกายกลับรู้สึกร้อนวูบขึ้นมา

เขาไม่ได้สัมผัสผู้หญิงคนนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ?

คงตั้งแต่รู้ว่าเธอท้อง ก็ไม่เคยคิดจะสัมผัสเธออีก เลย… คงจะหกเดือนแล้ว

จากมือที่จับคอของเธอเอาไว้ สักพักก็เปลี่ยนมาเป็น ลูบไล้ขึ้นมาแทน

“รสริน เธออยากจะให้ฉันยกโทษให้คนในครอบครัว เธอใช่มั้ย หึ! งั้นตอนนี้เธอก็ตามใจฉันสิ” งั้นตอนนี้เธอ ก็ตามใจฉันสิ” เขาปล่อยมือจากลําคอขาวนั้น ก่อน จะเลื่อนมือไปปลดกระดุมเม็ดบนของเธอ เผยให้เห็น กระดูกไหปลาร้าที่ดูเย้ายวนนั้น “ทำให้ฉันพอใจสิ แล้ว ฉันจะลองทบทวนดูว่าควรจะให้อภัยดีมั้ย

รสรินตะลึงงัน ยืนโง่งมอย่างนั้นไปชั่วขณะ

ความสัมพันธ์ปีกว่าที่ผ่านมา ถ้าพูดถึงเรื่องบนเตียง กับเขาแทบจะนับครั้งได้เลย

ผู้ชายคนนี้รังเกียจที่จะสัมผัสเธอจะตายไป ผู้ชายคน นี้ที่ไม่คิดจะสัมผัสเธอเลยด้วยซ้ำ
แต่ตอนนี้… เขากลับกำลังเรียกร้องมันจากเธอนั้น

หรอ?

คาดไม่ถึงว่า วิคณาคงสนองให้เขาไม่ถึงใจงั้นหรอ?

“ไม่ได้ยินหรอ?” เซนหมดรวามอดทน “ฉันบอกให้เธอ เอาใจฉันไง!”

รสรินสายตาสั่นไหวราวกับกวางน้อยแรกเกิด เธอ กลัวในท่าทางโหดร้ายของเขา มันยิ่งทำให้ร่มงกายเขา รู้สึกร้อนขึ้น

“คุณจะยอมปล่อยครอบครัวฉันไปใช่มั้ย” เธอเอ่ย ถาม

เซนตอบกลับอย่างหงุดหงิด “ถ้าเธอยังพูดอีกคำเดียว ก็ไสหัวไปซะ!”

รสรินไม่กล้าที่จะพูดมากอีก ก่อนจะขยับเข้าไปหา เขาอย่างรู้สึกอับอาย “ ได้ ฉันตกลง.. คุณจะให้ฉันทำ อะไร.. ทำให้คุณพอใจใช่มั้ย?”

เซนเปิดประตูห้องพักด้านข้างเข้าไป ก่อนจะนั่งลงบน โซฟา “เข้ามานี้สิ”

รสรินเดินเข้าไปอย่างเงอะงะ ก่อนจะยืนอยู่กลับที่ อย่างทำอะไรไม่ถูก

เซนคิ้วขมวด “เธอทำได้แค่ยืนเหม่อหรือไง?”
“เปล่า” รสรินโน้มตัวเข้าไปหาเขา ก่อนจะยื่นมือซ้าย ไปปลดกระดุมเสื้อเขาออก เสื้อเขาออก ก่อนจะค่อย ๆ สัมผัสตัวเขาอย่างช้าๆ…

‘เพียะ’ เซนตบลงไปบนมือของรสรินอย่างรังเกียจ

“อย่ามาแตะต้องฉัน! น่าขยะแขยง” เขาคลายเข็มขัด ของตัวเองออก เชิดคางขึ้นเล็กน้อยก่อนจะเอ่ย “ใช้ปาก ให้ฉัน”

รสรินตะลึง ใบหน้าแดงก่ำ ทั้งโกรธทั้งอาย

“เซน คุณอย่าทำอย่างนี้”

“รสริน!” เซนหมดความอดทนและเริ่มแสดงท่าที หยาบคาย “ถ้าเธอยังทำให้ฉันต้องพูดมาก ฉันก็จะเอา ชีวิตพ่อแม่ของเธอตอนนี้”

รสรินรีบส่ายหน้า ก่อนจะยอมคุกเข่าลงไป

เมื่อเรื่องมันเป็นมาแบบนี้ เธอก็ไม่มีทางเลือก จำต้อง ฝืนทำมันลงไป…

ร่างกายของเซนไม่สามารถอดทนได้อีกต่อไป เขาจับ ที่ด้านหลังศีรษะของรสรินก่อนจะค่อย ๆ กดหัวเธอลง ไป…