บทที่ 1 ขอร้องให้ฉันได้คลอดเด็กออกมา

“เซน ฉันขอร้องล่ะ คุณช่วยพาฉันไปโรงพยาบาล เถอะ ฉันจะคลอดแล้วจริง ๆ ..” รสรินคุกเข่าลงบนพื้นที่ เต็มไปด้วยหิมะ เธอพยายามที่จะขอร้องอ้อนวอนชาย คนหนึ่ง แม้จะดูเหมือนว่าสิ่งที่เธอทำมันจะไร้ค่า “เด็ก คนนี้เขาแปดเดือนเต็มแล้วอีกนิดเขาก็จะมีชีวิตขึ้นมา ได้โปรดช่วยชีวิตเขาด้วย”

ประตูใหญ่ของคฤหาสน์เปิดอ้าออก แต่ทว่ากับไม่พบ แม้แต่เงาของใครสักคน มีเพียงบอดี้การ์ดร่างกำยำสอง คนยืนเฝ้าประตูอยู่

พวกเขาต่างจ้องมองรสริน ไม่ยอมให้เธอเข้าไป ภายในคฤหาสน์ และก็ไม่ยอมให้เธอออกไปจากลาน คฤหาสน์โดยพลการ

หว่างขาของเธอรับรู้ได้ถึงความเปียกชื้น น้ำคร่ำ ที่แตกจากการจะคลอดเด็กทำให้เธอเจ็บปวดจนไม่ สามารถพยุงตัวได้อีกต่อไป ก่อนจะล้มตัวลงไปบนพื้น หิมะ

“เซน ขอร้องล่ะ พาฉันไปโรงพยาบาลเถอะนะ”

เธอร้องไห้อยู่อย่างนั้นซ้ำไปซ้ำมาจนคอแหบแห้ง ปวดท้องจนแทบจะเป็นลม ก็ปรากฏให้เห็นเงาร่างชาย หนุ่มเดินออกมา

เขาอยู่หน้าประตู จ้องมองเธอจากไกล ๆ ด้วยสายตารังเกียจ

“เซน เด็กคนนี้เขาก็เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขคุณนะ ตอน นี้ก็ครบกำหนดคลอดแล้ว ได้โปรดเถอะพาฉันไปโรง พยาบาล คลิดเขาออกมา!” รสรินก้มมองท้องใหญ่ที่ นูนออกมา ก่อนพยายามขยับคลานเข้าไปหาเซน เธอ พยายามที่จะไปกอดขาขอร้องเขา แต่เขาก็ขยับหนี ด้วยท่าทางรังเกียจ

“รสริน งั้นเธอจะยอมหย่ากับฉันมั้ยล่ะ?”

เธอตะลึงงันไป ก่อนจะพึมพำออกมา “ลูกของเรา กําลังจะเกิดมานะ..

เซนชักสีหน้าอย่างหงุดหงิด “สำหรับฉันมันก็เป็นแค่ เรื่องเฮงซวยเท่านั้นแหละรสริน แต่ไหนแต่ไรมาฉันไม่ เคยต้องการเด็กคนนี้ด้วยซ้ำ มันเพราะเธอนั้นแหละที่ แอบอุ้มท้องเอง พอตอนนี้อยากจะคลอด มันเป็นเรื่อง ของเธอ เด็กคนนี้จะคลอด ไม่คลอดหรือจะตายไปก็ เป็นเรื่องของเธอ”

รสรินร้องไห้น้ำตาอาบแก้ม

“เซน ทำไมคุณมันเลวอย่างนี้ ไม่ว่ายังไง แต่เด็กคนนี้ เขาก็เป็นเลือดเนื้ของคุณนะ!”

“แล้วเธอคิดว่ามันเพราะอะไรล่ะ” ท่าทีของเซนตอน นี้มันทั้งโหดร้ายและเย็นชา เขาเหมือนกับปีศาจร้ายที่ โผล่ออกมาจากนรกยังไงยังงั้น “ตั้งแต่เธอท้อง มันก็ทำให้ฉันรังเกียจแล้ว เด็กคนนี้ฉันไม่ต้องการ อยากไป โรงพยาบาลเพื่อคลอดมันออกมาหรอ ฝันไปเถอะ!”

คำพูดนั้นของเขาแทบจะทำลายความหวังของรสริน จนหมดสิ้น

ท้องฟ้าสีเทามีเกล็ดหิมะโปรยปรายลงมาอย่างเงียบ งัน เกล็ดหิมะยังคลร่วงหล่นเกาะตามเส้นผมที่ยุ่งเหยิง และดำสนิท รวมทั้งขนตาที่โค้งงอนยาว ดูเป็นภาพที่ สวยงามแล้วยังเป็นภาพที่ย่าสงสารจับใจ

“ฉัน.. ขอร้องคุณล่ะ ได้โปรดเถอะนะ” ความเจ็บปวด อย่างรุนแรงจากการดิ้นของเด็กในท้องอย่างต่อเนื่อง น้ำคร่ำตรงหว่างขาค่อย ๆ แห้งเหือดลง กลับแทนที่ด้วย เลือดสีแดงสดค่อย ๆ ไหลออกมา จนพื้นหิมะโดยรอบ เปลี่ยนเป็นสีแดงค่อย ๆ ขยายวงกว้างขึ้น

รสรินจ้องมองที่ท้องของเธอก่อนจะพยายามพยุงตัว เองขึ้นด้วยความลำบาก พยายามคำนับขอร้องเขาไม่ หยุด

“ขอร้องล่ะ ฉันคุกเข่าขอร้องคุณ” เธอใช้หน้าผากกระ แทกลงไปแนบชิดกับความเย็นของหิมะบนพื้น

“ให้ฉันได้คลอดเขาออกมาเถอะนะ ได้โปรด

เซนหรี่ตามองเธออย่างไร้อารมณ์ สายตาของเขาบ่ง บอกได้ชัดถึงความเย็นชา
“ต่ำตมจริง ๆ สายเลือดของฉันเหรอ แค่คิดว่ามัน หลอมรวมกับคนอย่างเธอ ฉันก็รังเกียจจนอยากจะอ้วก แล้ว”

รสรินทำได้เพียงจิกมือลงบนพื้นหิมะ และยังคงก้ม หน้าอยู่อย่างนั้นโดยที่น้ำตายังคงไหลไม่หยุด

“ใช่! ฉันมันต่ำตม จริง ๆ แล้วฉันก็ไม่ได้อยากจะ แต่งงานกับคุณหรอก” รสรินหลับตาลง เธอเลือกที่ จะอ่อนข้อให้กับเขา “พาฉันไปคลอดเถอะ ฉันจะยอม หย่าให้คุณแล้ว หย่าตอนนี้เลยก็ได้ ขอแค่ฉันพาฉันไป คลอดอย่างปลอดภัย”

เธอพยายามเกลี้ยกล่อมเขาเป็นครั้งสุดท้าย แต่ทว่า เซนตอบกลับมาด้วยเสียงหัวเราะอย่างเย้ยหยัน

“หึ” เซนยิ้มเยาะอย่างชัดเจนก่อนจะเอ่ยถ้อยคำโหด ร้ายออกมา “รสริน ถึงเธอจะมาเห็นด้วยกับการหย่า ตอนนี้ มันก็สายไปแล้ว ฉันไม่มีทางปล่อยให้เธอได้ไป โรงพยาบาลเพื่อคลอดไอ้เด็กมารหัวขนนี้ออกมาหรอก หรือว่าเธอจะคลอดมันออกมากลางหิมะตอนนี้ ฉันก็ไม่ ลังเลที่จะปล่อยให้มันตายหรอก”

หลังของรสรินสั่นสะท้านอย่างรุนแรง พลางส่ายหน้า ไปมาอย่างไม่อยากจะเชื่อ เธอจ้องมองเขาด้วยสายตา ผิดหวังปนเศร้าโศกเสียใจ

“เรื่องหย่าถึงแม้วันนี้เธอจะไม่เห็นด้วย แต่อนาคตฉัน ก็มีวิธีที่จะทําให้เธอยอมคุกเข่าขอหย่าเอง!”
เขาทิ้งประโยคอันโหดร้ายไว้ก่อนจะหมุนตัวกลับ และ ปิดประตูคฤหาสน์ไป ไม่หันกลับมามองแม้แต่น้อย บน พื้นหิมะ ก็ยังปรากฏให้เห็นท้องขนาดใหญ่ของเธอและ เลือดที่ไหลเปรอะเปื้อนไปกว่าครึ่งตัวของเธอ