บทที่8 สิ้นหวัง

เจนนี่เงยหน้าขึ้นมา สายตาเธอเต็มไปด้วยความ โมโห

ซอนญ่า:“ ถ้าวันนี้แกไม่เซ็นต์ ลูกในท้องแกไม่ แลอดภัยแน่ ถ้าแกไม่เชื่อจะลองดูก็ได้นะ”

ปากกาได้ถูกยัดใส่มือเจนนี่ เจนนี่โกรธจนตัวสั่น

รู้สึกถ้าตัวเองเซ็นต์ชื่อแล้วเหมือนตังเองทิ้งศักดิ์เป ศรีเพื่อความอยู่รอด แต่เธอไม่มีทางเลือก ตอนเซ็นต์ ชื่อ

ในสมองเต็มไปด้วยถฝภาพของทวี มีแต่ความ แค้น ความโกรธ และเต็มไปด้วยโศกเศร้าและเหยียด หยาม

ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะทวี เธอกับลูกในท้องก็ไม่ต้อง ถูกเหยียดหยามเหมือนในวันนี้

เพราะเขาหาทุกวิถีทางเพื่อร้างเธอไว้ทำให้เธอ ทุกข์ทรมานอย่างนี้

ซอนญ่า:“ดูไว้นี่คือลายเซ็นต์ของแกเอง ผ่าน การรับรองทางกฎหมาย จำใส่กระโหลกแกไว้

ในอนาคตลูกชายแกอยู่ต่อหน้าลูกชั้นก็เป็นเป็นได้แค่หม่หัวเน่า”ซอนญ่ามองเอกสารในมืออย่างได้ใจ พูดก็รู้ว่ามีความสุขขนาดไหน

เจนนี่รู้สึกเจ็บใจและก้าวเท้าเดินออกไป เหนือ ความคาดหมาย เธอมองเห็นสายตาคู่นึง วินาทีนั้น

ความหวังน้อยๆของเธอได้จุดปะทุขึ้นมาอีกครั้ง

เจนนี่: “คุณทวี ช่วยลูกของเราด้วย เธอเดินไป กอกแขนทวีไว้

สายตาของทวีจ้องมองไปที่ซอนญ่ากับเจนนี่ ถามด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ “เกิดอะไรขึ้น ?”

เจนยี่รีบพูดดักหน้าก่อน อาศัยตอนที่ทวีอยู่ เธอ รีบไปคว้าเอกสารมาจากมือซอนญ่า

แล้วเอาให้ทวีดู เจนนี่:“เขาบังคับให้ฉันเซ็นต์

เอกสารนี้

ลูกของเรายังไม่คลอดออกมาแต่ทำไมต้องมาเจอ เรื่องไม่เป็นธรรมอย่างนี้?”

ซอนญ่ารีบทำตัวมาเข้าใกล้ทวี และเรียกอย่าง เปิดเผย “สามีข่า

เธอยิ้มและทำเป็นพูดดี : “ฉันรู้ว่าทำแบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับน้องเจนนี่

แต่ฉันก็ทพฝ่าเพื่ออนาคตของครอบครัวเรานะ อีก อย่างเราก็มีตัวอย่างให้เห็นแล้วครอบครัวของนักธุรกิจ ชื่อดังอย่าง

ลูกของเมียน้อยก็ไม่มีสิทธิ์มาทำ

ธุรกิจ …. ”

เจนนี่กับซอนญ่าราวีทวีไม่ยอมปล่อยมือ

ย่อมถูกจ้องด้วยตาผู้คน

ซอนญ่ายังทำตัวเหมือนมั่นอกมั่นใจต่อหน้าสายตา ผู้คน แต่เจนนี่กลับรู้สึกละอายใจและตีตัวห่างจาก

ทวี

เธอเป็นเพียงเมียน้อยที่ไม่สามารถเปิดเผยได้ ต่อหน้าผู้คนมากมาย ด้วยความสำนึกผิดชอบชั่วดี

แต่สายตาของเธอก็ยังจ้องมองไปที่ทวี ให้ทวีทวงความยุติธรรมให้เธอแบะลูกในท้อง

แต่ทวีอ่านเอกสารแล้วก็ยื่นคืนให้ซอนญ่า ว่า: “ผมไม่โทษคุณ คุณเอาไปเถอะ”

ซอนญ่าดีใจสุดๆและรีบเอาเอกสารใส่เข้าไปใน กระเป๋า เจนนี่แทบไม่อยากเชื่อสิ่งที่เกิดขึ้น
สีหน้าเธอซีดเซียวทันที สีกแสนทรมาน

มือลูบที่ท้อง ในใจรู

เจนนี่คิดในใจ“ ทวีคุณช่างใจร้ายจริงๆ ในเมื่อคุณ ไม่รักลูกของเรา แล้วคุณจะให้ฉันคลอดลูกออกมา

ทำไม?

หรือเพียงเพราะแค่อยากเปรียบเทียบให้รู้ว่าลูก ของเขาสองคนเหนือกว่า?

หรือเพื่อที่จะเหยียดหยามเธอและลูกในท้องของ

เธอ? »

ทวี:“ ผมพาคุณกลับบ้าน “ทวีเดิน ทวีผลักซอน ญ่าไปข้างๆและเดินไปหาเจนนี่ ทวีจับมือเธอไว้

เธอปัดมือทวียังไงก็ปัดไม่ออก

เจนนี่มองทวีด้วยสายตาโกรธแค้น เห็นทวีขมวด คิ้ว พูดด้วยเสียงที่ทุ้มต่ำ : “กลับบ้านกลับผม

พอถึงบ้าน

รู้สึกโล่งใจ

ป้าพรเห็นเธอถึงบ้านปุ๊บก็ผลักทวีออกแบะขึ้นไปบนห้อง และสีหน้าไม่ดีเท่าไหร่
ด้วยความสงสัย ป้าพระเจ้านายคะ คุณเจนนี่เป็นไรไปคะ?”